O "JOSEP" ΚΑΙ Η ΤΥΧΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΙΣΠΑΝΩΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΩΝ

 

Ο Josep Bartoli ήταν ένας ισπανός έντονα πολιτικοποιημένος σχεδιαστής και συνδικαλιστής. Μετά τη νίκη των φασιστών κατέφυγε στη Γαλλία, όπου κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτή κυρίως την περίοδο της ζωής του αφηγείται το καλό γαλλικό φιλμ κινουμένων σχεδίων "Josep" (2020), πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Aurel.

Ηττημένοι αριστεροί ισπανοί αντιφασίστες καταφεύγουν στη νότια Γαλλία μετά τον ισπανικό εμφύλιο. Εκεί όμως, αντι να βρουν βοήθεια και συμπαράσταση, κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, συχνά κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Ιδιαίτερα αν οι γάλλοι δεσμοφύλακες είναι δεξιοί ή φασίστες... Στη σύγχρονη εποχή ένας ετοιμοθάνατος γέρος αφηγείται στον έφηβο εγγονό του την ιστορία του. Βλέπετε, πίσω στα 1939, υπήρξε χωροφύλακας αποσπασμένος σε ένα τέτοιο στρατόπεδο, όπου γνώρισε τον Josep, έναν καλλιτέχνη που σχεδίαζε ασταμάτητα παρά τις άγριες συνθήκες και τη διαρκή βία από τιους άλλους χωροφύλακες. Ο νέος τότε αφηγητής, μην αντέχοντας τη φρίκη, τον βοηθά να δραπετεύσει και αργότερα τον συναντά στο Μεξικό, όπου ο Josep είναι καταξιωένος καλλιτέχνης και εραστής της Φρίντα Κάλο!

Η αληθινή αυτή ιστορία δίνεται εδώ με ωραίο, εκφραστικό, καθόλου ντισνεϊκό ή κομπιουτερέ σχέδιο και μας γνωρίζει μια σχετικά άγνωστη πτυχή της ιστορίας: Την απάνθρωπη συμπεριφορά των γάλλων (όχι όλων προφανώς) απέναντι στους ηττημένους ισπανούς αντιφασίστες, η οποία, νομίζω, παραμένει ένα από τα μελανά σημεία της γαλλικής ιστορίας. Συγκινητικό, ενίοτε δυνατό, με πολιτική άποψη, εκτός από το ιστορικό και εικαστικό ενδιαφέρον, μας δείχνει τη σταδιακή αφύπνιση ενός αγαθού, συνηθισμένου και παντελώς απολίτικου αρχικά ανθρώπου (του ανύποπτου χωροφύλακα - αφηγητή) απέναντι σε καταστάσεις που θα προκαλούσαν την αντίδραση κάθε τίμιου ανθρώπου.

Από τις καλές ταινίες του 2020, μιας λειψής και σημαδεμένης από τον ιό χρονιάς.