Πέμπτη, Απριλίου 24, 2008

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Το μπλογκ πάει διακοπές στα νησιά. Για 10 περίπου μέρες δεν θα βλέπει ταινίες (cine-αποτοξίνωση). Αρχές Μαϊου όμως και πάλι μαζί σας.
Καλό Πάσχα

Τετάρτη, Απριλίου 23, 2008

ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ ΣΑΣ. ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ


Κάτω από τον πολύ αστείο τίτλο "I married a monster from outer space" (1958) κρύβεται (τι κρύβεται δηλαδή, είναι προφανές) ένα τυπικό b-movie των 50ς του Gene Fowler Jr. (1917-1998), που γύρισε λίγες ταινίες και λίγα τηλεοπτικά στη δεκαετία αυτή πριν γίνει αποκλειστικά editor. Υπάρχουν φυσικά κακοί εξωγήινοι που αντικαθιστούν έναν - έναν τους κατοίκους μιας πόλης παίρνοντας τις μορφές τους. Από τα πρώτα θύματα ένας νιόπαντρος, του οποίου η όμορφη σύζυγος αντιλαμβάνεται από την πρώτη νύχτα γάμου ότι κάτι δεν πάει καλά κι ότι ο άντρας της συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά από τον άντρα που γνώριζε. Το κλου είναι ότι σύντομα αποκαλύπτεται ότι οι εξωγήινοι το κάνουν αυτό για... να μας πάρουν τις γυναίκες και να αναπαραχθούν, αφού οι δικές τους γυναίκες έχουν πεθάνει σε κάποια καταστροφή.
Περιττό να πούμε ότι τα εφφέ είναι αστεία, όπως και οι περισσότερες από τις ηθοποιίες. Υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον προς το τέλος, με κάποια μεταστροφή του πρωταγωνιστή εξωγήινου, αλλά φοβάμαι ότι το υπόλοιπο φιλμ είναι μάλλον ξεπερασμένο σήμερα. Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς και το πόσες φορές έχουμε δει το θέμα των εξωγήινων που παίρνουν τη μορφή των διπλανών μας ανθρώπων, ε, μάλλον είναι μία από τα ίδια. Τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό κατά τη γνώμη μου, εκτός αν έχετε κέφι για πλάκα. Που, και πάλι, ούτε κι αυτή είναι αρκετή όπως συμβαίνει, ας πούμε, στις ταινίες του Ed Wood...

Ετικέτες ,

Κυριακή, Απριλίου 20, 2008

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΣΤΗΝ ΜΠΡΙΖ


Η "Αποστολή στην Μπριζ" (In Bruges, 2008) του πρωτοεμφανιζόμενου βρετανού Martin McDonagh αποτέλεσε για μένα μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς δεν ήξερα τίποτα για την ταινία και πήγα εντελώς απροετοίμαστος. Ωστόσο ο σκηνοθέτης καταφέρνει να φτιάξει ένα ομοιογενές αποτέλεσμα από ένα κράμα ετερόκλητων ειδών, δίχως να έχεις την αίσθηση ότι "κάτι δεν κολλάει εδώ". Πράγματι εδώ συνυπάρχουν το αστυνομικό φιλμ, η κωμωδία, το δράμα, η βία και οι πολλές κινηματογραφοφιλικές αναφορές. Έτσι στο τέλος ήμουν αναποφάσιστος για το αν είδα μια κωμωδία ή ένα βίαιο δράμα, αλλά αυτό δεν ήταν αρνητική αίσθηση, αφού όλα αυτά ήταν καλοχωνεμένα και τελικά έδεναν.
Άλλο ατού της ταινίας είναι οι διάφοροι ασυνήθιστοι ή/και εκκεντρικοί χαρακτήρες, που πολύ μακριά από κλισέ και τετριμμένα πρότυπα, επιδίδονται σε ένα όργιο μη πολιτικής ορθότητας, τινάζοντας στον αέρα καθωσπρεπισμούς, μασημένα λόγια και κανόνες. Ακόμα και όταν το φιλμ προσχωρά προς το τέλος του και το δράμα κορυφώνεται καθώς ο ανυποψίαστος θεατής αντιλαμβάνεται προς τα πού οδεύουν όλα αυτά, ακόμα και τότε λοιπόν δεν μπορεί να μη γελάσει με κάποιες ατάκες, κάποιες κουφές σκηνές ή αντιδράσεις. Ταυτόχρονα είναι ενδιαφέρουσα η κατάδειξη ενός αυστηρότατου κώδικα τιμής που διαθέτουν ακόμα και τα πιο καθάρματα από τους ήρωες, καθώς και η ανθρώπινη, κοινότοπη πλευρά τους (όχι ότι δεν το έχουμε δει πολλές φορές αυτό, αλλά αποτελεί ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο του φιλμ).
Όλα αυτά συμβαίνουν στην ειδυλλιακή, μεσαιωνική και άριστα διατηρημένη Μπριζ, όπου οι δύο επαγγελματίες δολοφόνοι με τον τόσο διαφορετικό χαρακτήρα περιφέρονται ως με το ζόρι τουρίστες, μπλέκοντας σε απίστευτες καταστάσεις. Με πολύ χιούμορ λοιπόν (και μάλιστα συχνά μαύρο), μακριά από κλισέ και χάπι εντ, αλλά και με έντονο δραματικό στοιχείο που κορυφώνεται όσο προχωρά, ο McDonagh με έκανε να περιμένω με ενδιαφέρον την επόμενη δουλειά του.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Απριλίου 19, 2008

Παρασκευή, Απριλίου 18, 2008

ΘΕΑΤΡΙΝΕΣ, ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΙΑ


Η Valeria Bruni Tedeschi είναι μια πολύ καλή ηθοποιός. Με τις "Θεατρίνες" (Actrices, 2007) όμως περνά και στη σκηνοθεσία, και μάλιστα για δεύτερη φορά. Πλην όμως το αποτέλεσμα δεν κατάφερε να με κρατήσει. Σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας είχα την αίσθηση ότι το όλο εγχείρημα έγινε για ναρκισσιστικούς λόγους, για να δώσει δηλαδή στην ηθοποιό την ευκαιρία να ερμηνεύσει πολλαπλούς ρόλους.
Πράγματι, η ηρωίδα είναι διάσημη θεατρική ηθοποιός, αλλά μόνη. Με το θάνατο του πατέρα της συνειδητοποιεί ότι η ευκαιρία για μητρότητα έχει πλέον παρέλθει οριστικά και η ζωή της διαλύεται, όδηγώντας την προς την υστερία. Με το να υποδύεται μια ηθοποιό, η Τεντέσκι βρίσκει την ευκαιρία να ερμηνεύσει και την υστερία της καθημερινότητάς της και την ηρωίδα ενός έργου του Τουργκένιεφ που ανεβάζουν την περίοδο που διαδραματίζονται τα παραπάνω.
Συνήθως ο χαρακτηρισμός "γυναικεία ταινία" δεν είναι για μένα ούτε καλός ούτε κακός από μόνος του. Εξαρτάται από την εκάστοτε ταινία. Δυστυχώς εδώ θα τον χρησιμοποιήσω μάλλον αρνητικά. Ίσως κάποιες γυναίκες να συγκινηθούν και να συμπάσχουν με την ηρωίδα, αφού όντως θίγονται ορισμένα σημαντικά θέματα για μια γυναίκα. Εγώ πάντως μάλλον έπληξα. Ιδιαίτερα με το "κερασάκι στην τούρτα", την θρησκοληψία δηλαδή της πρωταγωνίστριας, που ζητά παιδί από τον θεό, αλλά και από έναν... παπά. Αναμφισβήτητα η Bruni Tedeschi είναι πολύ καλή ηθοποιός. Προσωπικά θα προτιμούσα να μείνει σ' αυτή της την ιδιότητα.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Απριλίου 15, 2008

ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΗς "ΙΣΤΟΡΙΑΣ 52"


Το να πω ότι η "Ιστορία 52" (2008) του πρωτοεμφανιζόμενου Αλέξη Αλεξίου είναι η καλύτερη μέχρι σήμερα ελληνική ταινία φανταστικού δεν λέει και πολλά πράγματα για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ελάχιστες οι ελληνικές ταινίες φανταστικού. Μάλλον μεγαλύτερη σημασία έχει το ότι τη βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία φανταστικού γενικότερα.
Κλειστοφοβική αλλά πολύ καλογυρισμένη, κατάφερε να μη με κουράσει, παρά το ότι διαδραματίζεται ολόκληρη σχεδόν σε ένα κοινό διαμέρισμα. Το επίτευγμα γίνεται ακόμα πιο σημαντικό με δεδομένο ότι η ιστορία που αφηγείται δεν έχει από μόνη της τίποτα συγκλονιστικό, είναι κοινότοπη: Η γνωριμία του ήρωα με μια κοπέλα, η ερωτική τους σχέση, ο χωρισμός τους... ή μήπως δεν έγιναν έτσι ακριβώς τα πράγματα; Κομμάτια της συνηθισμένης αυτής ιστορίας προβάλλονται συνεχώς μπροστά μας, με διαφορετική χρονική σειρά κάθε φορά. Θα νόμιζε κανείς ότι πρόκειται για την τυπική δομή - παζλ ορισμένων ταινιών, που δείχνουν τι ακριβώς συνέβει, απλώς το δείχνουν με "πειραγμένη" χρονική σειρά. Όμως όχι. Πολύ σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι βλέπουμε τα ίδια επεισόδια... αλλά όχι ακριβώς ίδια. Κάθε φορά οι παρόμοιοι διάλογοι και πράξεις επαναλαμβάνονται είτε ελάχιστα είτε ριζικά παραλλαγμένοι. Και βαθμιαία όλα οδεύουν προς έναν εφιάλτη (διαφορετικό κι αυτόν σε κάθε εκδοχή του). Κι επειδή όλα αυτά γίνονται με έξυπνο και δεξιοτεχνικό τρόπο, έπιασα πολύ γρήγορα τον εαυτό μου να προσπαθεί να συγκρατήσει κάθε λέξη, κάθε λεπτομέρεια, κάθε ελάχιστο σημάδι, αντικείμενο, χειρονομία, πασχίζοντας να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει.
Η κινηματογραφική παιδεία, αλλά και οι γνώση του φανταστικού γενικότερα είναι εμφανείς. Η "Αποστροφή" του Πολάνσκι, ο Λιντς, ο Φίλιπ Ντικ, το "Ρασομόν", είναι μερικά μόνο από τα πολλά στοιχεία που μπορεί να εντοπίσει ο θεατής, καλοχωνεμένα όμως και "συναρμολογημένα" σ' ένα σύνολο που, τελικά, φέρει τη σφραγίδα του δημιουργού του μόνο και όχι των προαναφερθέντων (κι άλλων τόσων πιθανόν). Βρισκόμαστε στο μυαλό ενός παρανοϊκού; Ποια είναι η αλήθεια και ποιες οι φαντασιώσεις; Υπάρχει, τελικά, μια μόνο αλήθεια; Μήπως είναι η μνήμη που παίζει παράξενα παιχνίδια και παραλάσσει κάθε φορά τα πράγματα;
Ίσως να μη βρείτε ποτέ ξεκάθαρες απαντήσεις, σίγουρα όμως θα σκέφτεστε για καιρό όσα είδατε και τι τελικά συνέβει. Αυτή η ικανότητα της ταινίας να σε "στοιχειώνει" και να σε κάνει να τη σκέφτεσαι για πολύ είναι μια από τις βασικές αρετές της. Προειδοποιώ: Δεν είναι ταινία για πολλούς, ίσως να παρακολουθείται κάπως δύσκολα, δεν δίνει σαφείς απαντήσεις και σηκώνει πολλές, πολλές ερμηνείες (ίσως ο κάθε θεατής να έχει τη δική του). Νομίζω όμως ότι αποτελεί μια από τις μεγάλες εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας και ότι αξίζει τον κόπο να χαθείτε στους λαβύρινθούς της.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008

ΓΗ ENANTION ΙΠΤΑΜΕΝΩΝ ΔΙΣΚΩΝ... ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΩΝ B-MOVIES


Αντίθετα με το "The day the Earth stood still", το "Earth vs Flying Saucers" (1956) του Fred F. Sears (1913-1957) είναι ένα τυπικό 50΄ς b-movie επιστημονικής φαντασίας όπου, όπως φυσικά καταλάβατε, κακοί εξωγήινοι επιτίθενται στη γη με σκοπό να την κατακτήσουν. Λογικό, βέβαια, αφού ο Sears ήταν ένας κλασικός "μπι-μουβάς", με καμιά πενηνταριά ταινίες στο ενεργητικό του παρά το ότι πέθανε πολύ νέος. Πώς τα κατάφερε; Μα... γύριζε 4-5 ταινίες το χρόνο (!!!) σ΄ όλη σχεδόν τη δεκαετία του 50, γουέστερν, τρόμου, ΕΦ κι ό,τι άλλο προκύψει.
Οπότε, όπως ίσως καταλαβαίνετε, η ταινία που συζητάμε προσφέρεται για την κλασική πλάκα που μπορεί να γίνει σε ταινίες του είδους. Κακή ηθοποιία, άγαρμποι, ανθρωποειδείς εξωγήινοι που περπατάν σα να έχουν καταπιεί μπαστούνι, όπλα που εφευρίσκονται σε χρόνο dt και, φυσικά, σώζουν τον πλανήτη και όλα τα άλλα κλισέ συσσωρεύονται για να μας προσφέρουν περισσότερο χαβαλέ παρά οτιδήποτε άλλο. Το ψυχροπολεμικό κλίμα, η φοβία του διαφορετικού, ο τρόμος μπροστά σε επερχόμενη εισβολή από την ανατολή μάλλον παρά από το διάστημα, όλα είναι παρόντα εδώ. Αφείστε που οι γήινοι είναι αυτοί που πρώτοι ανοίγουν πυρ απροειδοποίητα μόλις αντικρύζουν του εξωγήινους, πριν ακόμα μάθουν τις προθέσεις τους, κι αυτό περνά εντελώς στο ντούκου, δίχως κανένα σχόλιο, σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό...
Η τελική μάχη, που γίνεται στην Ουάσιγκτον, όπου μάλιστα γκρεμίζεται και ο Λευκός Οίκος, έχει σχετική πλάκα και κάποιο σασπένς, που δεν κατάφερε να μου το δημιουργήσει η υπόλοιπη ταινία, παρά το απειλητικό countdown, με τη διορία που δίνουν οι "ξένοι" στους γήινους. Ειδική μνεία πάντως πρέπει να γίνει στα εφφέ, που είναι του μεγάλου Ray Harryhauzen, πράγμα που ίσως είναι και η μοναδική της αξία. Σήμερα βέβαια φαίνονται πολύ ξεπερασμένα, φανταστείτε όμως το 1956!
Συνίσταται κυρίως σε παρέες που βαριούνται το βράδυ στο σπίτι, με συνοδεία πίτσας, μπύρας και άλλων σχετικών.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Απριλίου 13, 2008

Η ΓΗ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ


Το 1951 ο Robert Wise (1914-2005) γυρίζει ένα από τα ορόσημα του σινεμά επιστημονικής φαντασίας, το The Day the Earth Stood Still (Όταν η γη σταμάτησε). Βασισμένη σ' ένα διήγημα της δεκαετίας του 30 του Harry Bates, το "Αποχαιρετισμός στον Αφέντη", μιλά για ένα εξωγήινο σκάφος που προσγειώνεται στην Αμερική με επιβάτες έναν ανθρωπόμορφο εξωγήινο και ένα πανίσχυρο, γιγάντιο ρομπότ. Ο πρώτος είναι ο βασικός ήρωας του φιλμ, καθώς πασχίζει να πείσει την ανθρωπότητα ότι βαδίζει ολοταχώς προς την καταστροφή.
Μια σύντομη ματιά στην εποχή είναι απαραίτητη. Βρισκόμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου, ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση εξοπλίζονται ασύστολα με πυρηνικά και τα πάντα μπορεί να τιναχτούν στον αέρα από μια βλακεία ή ένα λάθος. Αντανάκλαση αυτού του κλίματος (σε συνδυασμό με την υστερική αμερικάνικη κομμουνιστοφοβία) είναι τα περίφημα b-movies επιστημονικής φαντασίας του '50, μέτρια συνήθως (και αστεία, αν και νοσταλγικά, σήμερα). Συνήθως παρουσιάζουν κακούς εξωγήινους που εισβάλλουν με ποικίλους, ύπουλους ή απροκάλυπτους τρόπους στη γη. Η σχέση με την φοβία των αμερικάνων για "κομμουνιστική εισβολή" είναι σαφής και ορισμένα υπονοούμενα σε αρκετές ταινίες του είδους την κάνουν ακόμα σαφέστερη.
Υπήρξαν ωστόσο και εξαιρέσεις σ' αυτό το γενικό κλίμα, η γνωστότερη από τις οποίες είναι το "The Day...". Εδώ, πολύ πριν τον ΕΤ, οι εξωγήινοι είναι "καλοί" και έρχονται να μας προειδοποιήσουν για την αυτοκαταστροφική πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού με τους συνεχείς πολέμους και τους πυρηνικούς εξοπλισμούς. Προχωρώντας όμως περισσότερο, καυτηριάζει την ανθρώπινη βλακεία, επιθετικότητα, μισσαλοδοξία, (γιατί όχι και ξενοφοβία;) και μη ανοχή στο διαφορετικό, σκιαγραφόντας μια γενική τάση του στιλ "πρώτα πυροβόλησε και μετά κάνε ερωτήσεις". Όσο για τη ραγδαία εξάπλωση στον πληθυσμό της υστερικής φοβίας για τον "ανεξέλεγκτο" εξωγήινο, ε, εδώ οι αναφορές στο κλίμα που προαναφέραμε είναι ακόμα σαφέστερες. Έτσι, ο άτυχος ξένος που έρχεται με φιλικές διαθέσεις βρίσκεται, πολύ πριν τον "Άνθρωπο που έπεσε στη Γη" του Ρεγκ, κυνηγημένος και αποξενωμένος να πασχίζει να γλιτώσει από αυτούς που ήρθε να προειδοποιήσει.
Πέραν των "μηνυμάτων" όμως, η ταινία είναι καλογυρισμένη και κατάφερε να με κρατήσει μέχρι τέλους, τόσα χρόνια μετά την εμφάνισή της. Είναι βέβαια και αρκετά πάνω από τα συνηθισμένα b-movieς σαν παραγωγή, είναι και σημαντικός ο Wise, οπότε όλα δικαιολογούν το χαρακτηρισμό του κλασικού. Αν δεν το έχετε δει, ψάξτε το!
ΥΓ: Υπάρχει μια εκπληκτική σκηνή που, τόσα χρόνια πριν, μοιάζει τόσο επίκαιρη: Ένας ρεπόρτερ, με το μικρόφωνο προτεταμένο, ρωτά το πλήθος για το πώς νοιώθουν για τον εξωγήινο. Πανικός απ' όλους. "Είμαι έντρομος", "κινδυνεύουμε", "να τον σκοτώσουν γρήγορα", "είναι απειλή" κλπ. κλπ. Κάποιος όμως έχει διαφορετική γνώμη: "Ρε παιδιά, μήπως πρέπει να ψάξουμε περισσότερο για το τι θέλει, ποιοι είναι οι σκοποί του..." Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του, ο δημοσιογράφος λέει "Ευχαριστώ πολύ", παίρνει το μικρόφωνο και πάει στον επόμενο έντρομο και αγανακτισμένο πολίτη. Σας θυμίζει τίποτα; Ξαναλέω ότι όλα αυτά γίνονται το 1951!

Ετικέτες ,

Σάββατο, Απριλίου 12, 2008

ΠΑΛΙΕΣ ΕΡΩΜΕΝΕΣ, ΚΑΤ' ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΙΝ ΑΜΑΡΤΙΕΣ


Το Une vieille maitresse (2007) της Catherine Breillat είναι μια ταινία εποχής (διαδραματίζεται στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα) με το ερωτικό στοιχείο να κυριαρχεί και την Asia Argendo σε μια σειρά αποκαλυπτικών εμφανίσεων.
Ένας 30άρης Δον Ζουάν της εποχής, διαβόητος στο Παρίσι για τον "έκλυτο βίο" του, ερωτεύεται και παντρεύεται μια νέα, όμορφη και πλούσια κληρονόμο. Πλην όμως η βασική του δεκαετής παράνομη σχέση με μια εκρηκτική και με ύποπτο παρελθόν ισπανίδα, που αψηφά επειδικτικά τους κανόνες της καλής κοινωνίας της πόλης, δεν λέει να σταματήσει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει.
Μελέτη πάνω στο ερωτικό πάθος, με κράτησε αρκετά, παρά την αρχική μου (μικρή) αντιπάθεια για τις ταινίες εποχής. Αυτό που προκαλεί έκπληξη (σχετικά δηλαδή, μη φανταστείτε τίποτα εξωφρενικό) είναι οι αρκετά ρεαλιστικές στιγμές σεξ, καθώς και η ωμότητα κάποιων άλλων σκηνών, μη σεξουαλικής φύσης, πράγματα που δεν συνηθίζονται ιδιαίτερα σε ταινίες του είδους. Αυτό που επίσης βρήκα ενδιαφέρον είναι το ότι εστιάζει πάνω στην καθαρά σεξουαλική πλευρά του έρωτα και τη δύναμη που μπορεί να ασκεί η σάρκα πάνω στους ανθρώπους. Η "ανάγνωση" αυτή είναι καθαρά προσωπική, αλλά νομίζω ότι η σχέση του ήρωα με την παλιά ερωμένη του - που ούτως ή άλλως είναι μια σχέση αγάπης/μίσους - είναι απόλυτα σεξουαλικής φύσης, που μάλλον δεν έχει να κάνει με τις άλλες, συναισθηματικές, πνευματικές, ρομαντικές ενίοτε πλευρές του έρωτα. Πράγματι, ενώ είναι ειλικρινά ερωτευμένος με τη μνηστή και κατόπιν σύζυγό του και κάνει σκληρές προσπάθειες να απεμπλακεί από την άλλη, η σάρκα φαίνεται κάθε φορά να κερδίζει το παιχνίδι, κάνοντάς τον να "υποκύπτει" στον έντονο ερωτισμό της, με μια έλξη που μου φάνηκε εντελώς σεξουαλικής φύσης. Αυτός ο διαχωρισμός έρωτα και σεξ είναι κάτι που μάλλον σπάνια βλέπουμε στο σινεμά. Ταυτόχρονα σκιαγραφείται και η ασφυκτική, υποκριτική και καταπιεστική ατμόσφαιρα (στα ερωτικά κυρίως θέματα) της εποχής.
Κατά τα άλλα ίσως να είναι κάπως άνευρα σκηνοθετημένη, ίσως να χρειαζόταν περισσότερο πάθος. Είχε πάντως το ενδιαφέρον της. Ιδιαίτερα για τους (αρκετούς μου φαίνεται) φίλους της Asia, συνίσταται ιδιαιτέρως, όχι μόνο για καθαρά κινηματογραφικούς λόγους...

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Απριλίου 11, 2008

H VENUS, H FLEUR ΚΑΙ Ο ΡΟΜΕΡ


Στο γαλλικό Venus et Fleur του 2004 ο Emmanuel Mouret περιγράφει τη σχέση δύο νεαρών κοριτσιών με εντελώς αντίθετους χαρακτήρες. Η Fleur είναι μια κλειστή, ντροπαλή και μοναχική γαλίδα, η Venus μια όμορφη, εύθυμη και εύκολη στα αγόρια ρωσίδα, που περιπλανιέται απένταρη στην Ευρώπη. Η πρώτη θα φιλοξενήσει τη δεύτερη στο πλούσιο σπίτι του θείου της, όπου κάνει καλοκαιρινές διακοπές, και οι αισθηματικές περιπέτειες, τα μπλεξίματα (ή μη μπλεξίματα) με αγόρια και η διαφορετική αντιμετώπιση του έρωτα από την κάθε μία έχουν την τιμητική τους.
Εντάξει, νεανικό, δροσερό, καλοκαιρινό, όλα αυτά τέλος πάντων, αλλά μάλλον βαρέθηκα με τη διαρκή αναζήτηση αγοριών, την αφέλεια και την "έξω καρδιά" της Venus από τη μία και την κλειστή, αυτοκαταστροφική σχεδόν στάση της Fleur από την άλλη. Και φυσικά, στο τέλος, απόλυτα προβλέψιμα, έρχεται και ο μεγάλος έρωτας για να δέσει το γλυκό (δεν σας λέω, βέβαια, από ποιον προς ποια και ποια θα κερδίσει κλπ., αφού αυτό είναι το κλου). Συμπαθητική η σκιαγράφηση των χαρακτήρων των δύο ηρωίδων, αλλά μέχρις εκεί.
Όπως ίσως καταλάβατε το "φάντασμα" του Eric Rohmer στοιχειώνει από την αρχή μέχρι το τέλος την ταινία. Οι ίδιες αισθηματικές ίνριγγες και περιπλοκές, το ίδιο γαϊτανάκι των σχέσεων, οι κοριτσίστικες ανησυχίες... Ίσως η ταινία, που όντως είναι χαλαρή και απλή, να αρέσει στους φανς του Ρομέρ. Εμένα πάντως, που δεν ανήκω σ' αυτούς, θα ήταν πολύ δύσκολο να με συγκινήσει ένας μιμητής του.
ΥΓ: Η Venus πάντως, η ρωσίδα δηλαδή, είναι από τις πιο θελκτικές υπάρξεις που έχω δει τελευταία στην οθόνη. Αν αυτό μπαίνει στα συν της ταινίας, προσυπογράφω.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Απριλίου 09, 2008

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥΡΟΥ


Στο "Dialogue avec mon jardinier" (Διάλογος με τον κηπουρό μου, 2007) ο βετεράνος γάλλος Jean Becker κάνει μια αρκετά συμπαθητική ταινία, που σίγουρα βλέπεται ευχάριστα και έχει και κάτι να πει. Γι' αυτό, βέβαια, θα πούμε σε λίγο.
Ένας μεσήλικας πετυχημένος ζωγράφος (= λεφτά, εκλεπτυσμένοι τρόποι, διανόηση κλπ.) επιστρέφει μετά το χωρισμό του στην επαρχιακή γενέτειρά του, ανοίγει ξανά το πατρικό του σπίτι και προσλαμβάνει έναν παλιό συμμαθητή του, συνομίληκό του προφανώς, ο οποίος δεν έχει φύγει ποτέ από τη μικρή, επαρχιακή πόλη, σαν κηπουρό. Ανάμεσά τους δημιουργείται μια πολύ στενή φιλική σχέση, παρά το ότι ανήκουν σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
Ο Becker κάνει μια έντονη κριτική στον "πολιτισμένο", "πρωτευουσιάνικο" τρόπο ζωής - και δη αυτής των "διανοούμενων" (όλα αυτά σε εισαγωγικά, γιατί είναι όροι που σίγουρα σηκώνουν πολλές ερμηνείες) και τον αντιπαραθέτει με την απλότητα, την αθωότητα και την σε-αρμονία-με-τη-φύση ζωή της επαρχίας. Ο αμόρφωτος και κάπως αφελής κηπουρός καταφέρνει, δίχως ουσιαστικά να το επιδιώξει, να μεταδώσει μια σειρά από βασικές αλήθειες για τη ζωή στον "ανώτερό" του, υποτίθεται, παλιό συμμαθητή, ο οποίος θα αλλάξει μετά τη συνάντηση αυτή. Τίποτα βαθύ και φιλοσοφικό. Απλά πράγματα: Ανεπιτήδευτη χαρά της ζωής, ικανοποίηση γι' αυτό που έχουμε κλπ., που ο σύγχρονος πολύπλοκος τρόπος που ζούμε μας έχει κάνει να ξεχάσουμε.
Σ' αυτά βέβαια μπορεί να υπάρξουν αρκετές αντιρρήσεις: Μπορεί κάποιος να αμφισβητεί τη δύναμη αυτής της "κοινής λογικής", που συνορεύει αφόρητα με την κοινοτοπία ή/και τη βαρεμάρα μιας ομοιόμορφης, επαναλαμβανόμενης ζωής. Και, βέβαια, ελάχιστα θίγονται τα συνήθως καλά κρυμμένα μυστικά και υπόγεια πάθη που συχνά σοβούν σε τέτοιες μικρές, κλειστές κοινότητες. Μπορεί επίσης να κατηγοργθεί το φιλμ για το αρκετά μελό τέλος. Πλήν όμως, παρακολουθείται πολύ ευχάριστα, έχει αρκετό χιούμορ (και συγκίνηση) και, τελικά, μου άφησε μια όμορφη γεύση, παρά τα κάποια σχηματικά και απλοϊκά στοιχεία που περιέχει. Και, πέραν της όποιας κριτικής, λέει σίγουρα μερικές αλήθειες που όλοι έχουμε ξεχάσει.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Απριλίου 08, 2008

3ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΕΦ


Είναι η τρίτη αισίως φορά που η δραστήρια ΑΛΕΦ (Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας) διοργανώνει το φεστιβάλ ταινιών μικρού (κυρίως) μήκους του είδους (τι άλλο, άλλωστε;) Μόνο που φέτος τα πράγματα έχουν αναβαθμιστεί: Πρώτα - πρώτα θα γίνει στο Μικρόκοσμο της Συγγρού, ένα από τα σινεμά που αγαπάμε. Έπειτα, θα κρατήσει 4 ολόκληρες μέρες (10-13 Απριλίου, κοινώς από Πέμπτη έως Κυριακή). Και τρίτον, θα περιλαμβάνει, εκτός από μικρού, και μερικές μεγάλου μήκους, κλασσικές του είδους (δεκαετίας 50 κυρίως, αλλά και άλλες).
Ο βασικός λόγος να πάμε είναι κυρίως ότι τόσο οι ελληνικές (σχετικά λίγες) όσο και οι ξένες μικρού μήκους, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθούν αλλού (και, ακόμα περισσότερο, να ειδωθούν σε μεγάλη οθόνη). Η επιλογή είναι πολύ καλή και περιλαμβάνει ορισμένα εξαιρετικά δείγματα των πολύ τελευταίων χρόνων.
Καλή αντάμωση λοιπόν στο Μικρόκοσμο για πολύ μακρινά ταξίδια.
ΥΓ: Στα πανσπάνια και η βραβευμένη μικρομέγαλη ταινία (γύρω στα 50 λεπτά) Call of Cthulu, βουβή και ασπρόμαυρη, πλοην όμως γυρισμένη το 2005! Αν θέλετε τη γνώμη μου, ποτέ άλλοτε η λοβκραφτική ατμόσφαιρα δεν δόθηκε τόσο καλά στο σινεμά. Μην το χάσετε.

Το πρόγραμμα:

ΠΕΜΠΤΗ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2008
Τίτλος Σκηνοθέτης Χώρα Ώρα Έναρξης
Earth vs Flying Saucers Fred Sears ΗΠΑ 8:30:00 μμ

Ταινίες Μικρού Μήκους / Ελληνική Ρετροσπεκτίβα I 10:00:00 μμ
Sonyc Αντώνης Γλαρός ΕΛΛΑΔΑ
Shrink Σπύρος Παπαναστασίου ΕΛΛΑΔΑ
Του Χάρου τα Δόντια Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης ΕΛΛΑΔΑ

The Day the Earth Stood Still Robert Wise ΗΠΑ 11:00:00 μμ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2008 Ώρα Έναρξης
It Came from Outer Space Jack Arnold HΠΑ 8:30:00 μμ

Ταινίες Μικρού Μήκους / Ελληνική Ρετροσπεκτίβα IΙ 10:00:00 μμ
O Τελευταίος Φακίρης Μπάμπης Μακρίδης ΕΛΛΑΔΑ
Transit Γιάννης Γαϊτανίδης ΕΛΛΑΔΑ
Με Θυμάσαι; Aλέξης Αλεξίου ΕΛΛΑΔΑ

The Mysterians Ishiro Honda IAΠΩΝΙΑ 11:00:00 μμ

ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2008 Ώρα Έναρξης
I Married a Monster from Outer Space Gene Folwer ΗΠΑ 8:30:00 μμ

Ταινίες Μικρού Μήκους / Φαντάσματα & Τέρατα 10:00:00 μμ
Afterimage Catalin Leescu ΡΟΥΜΑΝΙΑ
Absence Kevin Lecomte ΓΑΛΛΙΑ
AGNIESZKA 2039 Martin Gauvreau Μ.ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Dusk Hans Georg Nenning ΑΥΣΤΡΙΑ
Psycho Hillbilly Cabin Massacre! Robert Cosnahan ΗΠΑ
Que Bom Que Eu Te Encontrei Rafael Rodrigues Pereira ΒΡΑΖΙΛΙΑ
Folklore Parker Briscoe ΚΑΝΑΔΑΣ
The Shadow Within Silvana Zancoli ΙΤΑΛΙΑ

Call of Cthulhu Andrew Leman ΗΠΑ 11:40:00 μμ




ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2008 Ώρα Έναρξης
Διαγωνιστικό Τμήμα Ταινιών Μικρού Μήκους Ι 6:00:00 μμ
ΙΣΟΓΕΙΟ Χάρης Σταθόπουλος ΕΛΛΑΔΑ
Sabinium Ηarvey Goldman ΗΠΑ
Bait Alex Pearson Μ.ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Forced Alliance Gerry Santos & Randolph Bookman ΗΠΑ
Operation: Fish Jeff Riley ΗΠΑ
Machinations William Coughlan ΗΠΑ
VICTOR Y LA MAQUINA Carlos Talamanca ΙΣΠΑΝΙΑ

Διαγωνιστικό Τμήμα Ταινιών Μικρού Μήκους ΙΙ 7:30:00 μμ
JAB Keith Lawes Μ.ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Guns & Cookies Levi Hawkinson ΗΠΑ
Frattura Omar Pesenti ΙΤΑΛΙΑ
Ώμος προς Ενοικίαση Δημήτρης Εμμανουηλίδης ΕΛΛΑΔΑ
Skewed Jeremy Wechter ΗΠΑ
The New Life Daniel Giambruno ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Zombie Chris Armstrong ΗΠΑ
The Listening Dead Phil Mucci ΗΠΑ

Διαγωνιστικό Τμήμα Ταινιών Μικρού Μήκους ΙΙΙ 9:15:00 μμ
Simulacra Tatchapon Lertwirojkul ΗΠΑ
The Un-Gone Simon Bovey Μ.ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Oberschule Amanda Beggs ΗΠΑ
Pig Tale Adrien Van Viersen ΚΑΝΑΔΑΣ
One Soul Arun Vaidyanathan ΗΠΑ
Droomtijd Tom Van Avermaet ΒΕΛΓΙΟ
EPICAC Will Tully ΗΠΑ
THE BIG FOREVER Robert Glassford & Timo Langer Μ.ΒΡΕΤΑΝΙΑ

THE LAST LINE (ντοκιμαντέρ) Marissa Becker & Suzanne Kai ΗΠΑ 11:10:00 μμ

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ & Επανάληψη Βραβευμένου 11:45:00 μμ

Σάββατο, Απριλίου 05, 2008

ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ CYBORG;


Φαίνεται ότι ο φοβερός κορεάτης Chan-wook Park βρίσκεται πλέον πολύ μακριά από το Old Boy. Το έδειξε ήδη με την προηγούμενή του Lady Vengeance, όπου υπήρχε μεν και πάλι το μοτίβο της εκδίκησης, δοσμένο όμως με πολύ διαφορετικό τρόπο και λιγότερη βία. Με το "I'm a cyborg, but that's OK" (2006) αλλάζει εντελώς θεματολογία και διάθεση κάνοντς μια ταινία που, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τρυφερή και γλυκειά.
Πρόκειται για την ιστορία μιας κοπέλας που νομίζει ότι είναι cyborg και γι' αυτό αρνείται να φάει, πιστεύοντας ακράδαντα ότι μπορεί να ζήσει με... μπαταρίες. Κλείνεται σε άσυλο, όπου γνωρίζει διάφορους άλλους τρόφιμους και αναπτύσσει βαθμιαία μια ιδιαίτερη σχέση με έναν απ΄ αυτούς, που νομίζει με τη σειρά του ότι μπορεί να κλέψει τα πάντα, ακόμα και συναισθήματα από άλλους ανθρώπους.
Τα πάντα στην ταινία είναι δοσμένα με μια έντονα σουρεαλιστική, ονειρική διάθεση, που αδιαφορεί παντελώς για την αληθοφάνεια όσων συμβαίνουν. Το άσυλο, ας πούμε, κάθε άλλο παρά εφιαλτικό είναι. Μάλλον πλάκα έχει, οι τρόφιμοι μοιάζουν να είναι ελεύθεροι να κάνουν σχεδόν ό,τι θέλουν, οι γιατροί - δεσμοφύλακες σπανίως εμφανίζονται κλπ. Πολλά απ' όσα γίνονται εκεί προκαλούν γέλιο. Τα manga και η αισθητική τους παντρεύεται με τη συγκίνηση και την τρυφερότητα για να καταλήξουν σ' έναν ύμνο για την αγάπη και την ελευθερία.
Ο Park ενδιαφέρεται πρωτίστως για την εικόνα του φιλμ. Για να εικονογραφήσει λοιπόν τα όνειρά του ή τις σουρεαλιστικές εμπνεύσεις του, επιλέγει να κινηματογραφεί τις φαντασιώσεις ή παραισθήσεις των ασθενών, δίνοντάς μας έτσι αξέχαστες εικόνες. Πράγματι, το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι κατά τη γνώμη μου το οπτικό μέρος, που διαθέτει σκηνές σπάνιας ομορφιάς (αλλά και μερικές βίαιες, μέρος πάντοτε των φαντασιώσεων της κοπέλας ότι σκοτώνει δίχως οίκτο τους γιατρούς του ιδρύματος, για να μη ξεχνάει και ο σκηνοθέτης το "αιματοβαμμένο" παρελθόν του). Ίσως να υπάρχουν κάποια προβλήματα στην αφήγηση ή κάποια ακατανόητα σημεία, αλλά σε γενικές γραμμές το όλο εγχείρημα, που καταλήγει στο κεντρικό συμπέρασμα ότι τελικά μόνο η αγάπη είναι θεραπευτική (υπέροχες οι τελευταίες εικόνες), μου άρεσε και το βρήκα και αρκετά πρωτότυπο.

Ετικέτες , ,

Τετάρτη, Απριλίου 02, 2008

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΣΚΟΡΠΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΕΣΑΙ


Το 2001 ο ακούραστος Woody Allen γυρίζει την "Κατάρα του Πράσινου Σκορπιού" (The Curse of the Jade Scorpion), 34η αισίως ταινία του. Το έργο του Allen "πηγαινοέρχεται" ανάμεσα σε "σοβαρές" ταινίες, που θίγουν αρκετά και σημαντικά θέματα (Match Point, Husbands and wives, Zelig κλπ. κλπ.) και απλώς χαριτωμένες, που αφηγούνται μια συνήθως έξυπνη, αστεία και ευχάριστη ιστορία, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότρο πετυημένα (Scoop, Everyone says I love you κλπ. κλπ.) Σ' αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανήκει και η "Κατάρα...". Την οποία προσωπικά κατατάσσω στις πετυχημένες περιπτώσεις.
Πρόκειται για μια κομεντί (είδος που ο Allen έχει αρκετές φορές ανεβάσει σε ύψη), με έναν απατεώνα υπνωτιστή που χρησιμοποιεί έναν ερευνητή ασφαλιστικής εταιρίας και μια υπάλληλό της για τους δικούς του πονηρούς σκοπούς και τους εμπλέκει σε μια παλλινδρομική σχέση αγάπης - μίσους. Ίσως η ταινία να μην διαθέτει αυτό που αποκαλούμε "βάθος", τουτέστιν νοήματα, βαθείς συλλογισμούς, πρωτότυπες απόψεις κλπ., παρ΄ όλα αυτά όμως τη βρίσκω μια από τις πιο διασκεδαστικές του δημιουργού της. Είναι αυτό που θα χαρακτήριζα "απολαυστική", ανεξαρτήτως νοημάτων. Το κλασσικό γουντιαλενικό χιούμορ είναι διάχυτο, οι προσβολές που το (υποψήφιο) ζευγάρι ανταλλάσει στις φάσεις μίσους είναι ευρηματικότατες, η αστυνομική πλοκή, αν και απλή σχετικά, είναι έξυπνη και ευχάριστη και κρατά τον θεατή, η κομψότητα, η καλογουστιά και ο σχετικός ρομαντισμός είναι εμφανή. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από το σινεμά; (ή μάλλον, πολλά άλλα μπορεί κανείς να ζητήσει, αλλά ένα αληθινά ευχάριστο δίωρο δεν είναι ποτέ ευκαταφρόνητο).
Σε γενικές γραμμές τη βρίσκω μια από τις πιο ευχάριστες της δεύτερης, της "απροβλημάτιστης" ομάδας ταινιών του Woody. Γι΄αυτό και τη συνιστώ αν δεν την έχετε ήδη δει.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Απριλίου 01, 2008

ΤΑ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ


Τελικά πιστεύω όλο και πιο πολύ ότι ο ισπανικός κινηματογράφος είναι ένας από τους σημαντικότερους σήμερα διεθνώς. Και δεν είναι μόνο ο Almodovar, o Amenabar και μερικοί ακόμα, που απλώς αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Κάθε λίγο αποδεικνύεται ότι το όλο πράγμα έχει βάθος, ρίζες και πλήθος άγνωστων "εφεδρειών". Θυμηθείτε, ας πούμε, τα πρόσφατα Toremolinos και Ορφανοτροφείο, για να αναφέρω δύο στην τύχη.
Ο Jorge Sánchez-Cabezudo είναι πρωτοεμφανιζόμενος. "Η Νύχτα των Ηλιοτροπίων" του όμως (2006) φανερώνει μεγάλη ωριμότητα και δεξιοτεχνία. Όλα ξεκινούν με το πτώμα μιας κοπέλας που ανακαλύπτεται σε ένα λιβάδι με ηλιοτρόπια και οδηγούνται σε ένα δυνατό δράμα (με την εμπλοκή μιας παρέας "πρωτευουσιάνων" σπηλαιολόγων), που συμβαίνει στην ασφυκτικά κλειστή κοινωνία ενός μικρού, ξεχασμένου χωριού. Το όλο κλίμα θυμίζει αυτό του ελληνικού "Γιού του Φύλακα", που επίσης μου άρεσε, βρίσκω όμως την ισπανική ταινία καλύτερη.
Αυτό που πρώτα θαύμασα είναι το πολύ σφιχτό σενάριο. Η ιστορία δεν με άφησε καθόλου να χαλαρώσω με το κλιμακούμενο σασπένς της, καθώς λέει όσα θέλει να πει μέσα από μια δομή θρίλερ, ενώ οι χαρακτήρες είναι όλοι εξαιρετικοί (και εξαιρετικά πιστευτοί και αληθινοί). Ολόκληρη η κοινωνία του μικρού χωριού δίνεται ανάγλυφα, με τα βρώμικα και καλά κρυμμένα μυστικά της, τα πάθη που σιγοβράζουν, το κρυφό ή φανερό όνειρο των περισσότερων να ξεκολλήσουν από εκεί ή, έστω, να ζωντανέψουν λίγο την πληκτική τους καθημερινότητα.
Η ταινία κινείται σε πολλά επίπεδα και θίγει αρκετά θέματα. Η ερήμωση της επαρχίας, με τη συνεχή φυγή των κατοίκων στις μεγάλες πόλεις είναι ένα απ' αυτά. Η πνιγηρή και μίζερη καθημερινότητα όσων απομένουν (που είναι άραγε προϊόν της εγκατάλειψής της ή προϋπάρχει και αναγκάζει τους κατοίκους να την εγκαταλείψουν;) είναι το κυρίαρχο μοτίβο. Το θέμα της "τιμής" με την οποία μπορεί οποιοσδήποτε να εξαγοραστεί και των ορίων της τιμιότητας των ανθρώπων είναι ένα άλλο. Η διαφθορά της εξουσίας προλαβαίνει κι αυτή να θιγεί, καθώς και ο ρόλος των συμπτώσεων ή η αδυναμία μπροστά στο κακό που κυκλοφορεί ανεξέλεγκτο. Κι όλα αυτά χωρίς ούτε μια στιγμή να γίνεται "κήρυγμα" οποιουδήποτε είδους. Εγώ απλώς παρακολουθούσα ένα καλοστημένο θρίλερ.
Αν σκεφτείτε ότι πρόκειται για πολύ φτηνή παραγωγή, η ταινία αποτελεί εκκωφαντικό παράδειγμα για τους έλληνες σκηνοθέτες (καθώς το όλο πράγμα θα μπορούσε κάλλιστα να διαδραματίζεται σε ελληνικό χωριό - Ελλάδα και Ισπανία μοιάζουν, βλέπετε, σε πολλά πράγματα) και το τι μπορούν να κάνουν αν έχουν ταλέντο και έμπνευση. Που, φοβάμαι, ότι σε γενικές γραμμές, και με ορισμένες φυσικά εξαιρέσεις, μάλλον λείπει.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker