ΚΥΝΗΓΟΙ ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΕΝΩΝ, ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟΙ ΙΟΙ ΚΑΙ ANIME

Δεν είμαι βαθύς γνώστης των anime, της αχανούς "αυτοκρατορίας" δηλαδή των γιαπωνέζικων κινουμένων σχεδίων. Έχω δει μερικά, έχω εντυπωσιαστεί από ορισμένα... και εξακολουθώ να βλέπω κατά καιρούς. Μην περιμένετε λοιπόν να κάνω συγκρίσεις ή να μιλήσω για επιροές (εντός του είδους αυτού εννοώ) σε όσα θα γράψω για το "Cowboy Bebop: The Movie" του Shinichirô Watanabe (2001). Ξέρω πάντως ότι υπήρξε πετυχημένη anime σειρά της δεκαετίας του 90 και, φυσικά, ήρθε η σειρά της να γίνει και ταινία μεγάλου μήκους (anime φυσικά).
Το φιλμ παρακολουθεί μια ετερόκλητη ομάδα κυνηγών επικηρυγμένων, που ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπη με κάτι πολύ μεγαλύτερο από τις μικροσυλλήψεις που είχε συνηθίσει μέχρι τώρα: Εδώ παίζεται κορώνα γράμματα το ίδιο το μέλλον του κόσμου, καθώς κάποιος απειλεί να ελευθερώσει έναν θανατηφόρο ιό (περίπου) που κατέχει. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια ακαθόριστη μεγαλούπολη του μέλλοντος.
Η ταινία πρακολουθείται ευχάριστα, έχει σφιχτή πλοκή, αρκετή δράση και μικρές χιουμοριστικές πινελιές. Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι ότι βρισκόμαστε πολύ μακριά από τον τύπο του αδίστακτου "κακού που θέλει να καταστρέψει τον κόσμο μόνο και μόνο επειδή είναι κακός άνθρωπος" ή τον άλλο τύπο του αδίστακτου κακού που είναι έτοιμος να σκοτώσει τη μάνα του για τα λεφτά. Οι μονοδιάστατοι, σαδιστικοί κυρίως, αυτοί χαρακτήρες συναντώνται ακόμα στις περιπέτειες του Χόλιγουντ, φαίνεται όμως ότι δεν υπάρχουν πια στα anime. Εδώ ο Κακός είναι ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας και οι λόγοι που κάνει ό,τι κάνει αναλύονται δεόντως. Το άλλο θετικό είναι ότι σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας και αρκετής δράσης υπάρχει χώρος για ποίηση. Μια σειρά από συγκεκριμένες εικόνες, οι σκηνές με τις φωτεινές πεταλούδες, κάποιες ατάκες είναι μερικά μόνο από τα ποιητικά στοιχεία του φιλμ. Παρά το ότι στις σκηνές δράσης που προαναφέραμε όλα είναι προβλέψιμα, συνολικά τα anime δείχνουν για μια ακόμα φορά ότι έχουν προ πολλού απόλυτα ενηλικιωθεί.
Η εικόνα είναι η κλασική των γιαπωνέζικων κινουμένων σχεδίων, με τις γνωστές ψιλόλιγνες φιγούρες (ευτυχώς όχι με τεράστια μάτια), αλλά εδώ γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια τα πάντα να φαίνονται όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται. Αυτό γίνεται φανερό κυρίως στις εικόνες της πολυεθνικής πόλης (που διαθέτει μαροκινή συνοικία, έναν πύργο του Άιφελ, πελώριες γέφυρες κλπ.) και ιδιαίτερα των κτιρίων, οι υφές των οποίων είναι ιδιάιτερα προσεγμένες και πειστικές. Τα χρώματα, οι καταπληκτικοί φωτισμοί, οι σκηνές στη μαροκινή συνοικία, οι λήψεις από ψηλά και άλλα στοιχεία συμβάλλουν στην ποιητικότητα που λέγαμε.
Όπως καταλάβατε βρήκα το φιλμ συνολικά ενδιαφέρον, παρά τα κάποια κλισέ. Και δεν ξέρω αν θα βρω ποτέ καιρό να ασχοληθώ με τα anime όπως τους αξίζει.