SIMPSONS: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΤΕ ΝΑ ΕΧΕΤΕ

Το ότι οι Simpsons είναι τηλεοπτικό αριστούργημα είναι γνωστό. Το ότι θα τολμούσε να είναι το ίδιο αιχμηρή, ανελέητη θα έλεγα, και η ταινία του David Silverman (2007), αποδείχτηκε μόλις.
Ενήλικο όσο δεν παίρνει, καυστικό σε βιτριολικό βαθμό, το Simpsons Movie τινάζει στον αέρα όσα οι δεκάδες ανά τον κόσμο Waltons προσπαθούν να μας πείσουν ότι αποτελούν την οικογένεια (η αμερικάνικη, αλλά και γενικότερα).
Ο ανεκδιήτητος πάτερ φαμίλας Homer μολύνεια ασύστολα το περιβάλλον, τρέφεται με σκουπίδια, κάνει κάθε λογής χοντράδες και, επί πλέον, πασχίζει να τα περάσει όλα αυτά στον γιο του, πράγμα που εν πολλοίς έχει πετύχει. Οι πολιτικοί κινούνται σε μια γκάμα που ξεκινά από την ηλιθιότητα και φτάνει στον σαδισμό (όλα τα λεφτά ο ηλίθιος Σβαρτσενέγκερ ως πρόεδρος των ΗΠΑ). Οι πολίτες, αντάξιοι των κυβερνήσεών τους, είναι μισσαλόδοξοι, εκδικητικοί και, φυσικά, συντηρητικοί. Γενικά η εικόνα της αμερικάνικης κοινωνίας που ανάγλυφα παρουσιάζεται στο φιλμ (και στη σειρά βεβαίως) είναι με μια λέξη εφιαλτική. Και βέβαια, μη ξεχνάτε ότι όταν στο τέλος ο Homer κάνει την ηρωική πράξη, δεν το κάνει από κανενόςε είδους αλτρουισμό ή ηρωισμό, αλλά επειδή τον έχει εγκαταλείψει η οικογένεια και αναγκάζεται να το κάνει. Άγρια πολιτική και κοινωνική σάτιρα λοιπόν και οικολογικά μηνύματα, πράγματα ασυνήθιστα για αμερικάνικο κινούμενο σχέδιο, ανεβάζουν κάθετα το ενδιαφέρον.
Σ' όλα αυτά προσθέστε το ενίοτε σουρεαλιστικό χιούμορ και τα πολλά "εσωτερικά" κινηματογραφικά αστεία και θα έχετε το ανατρεπτικότερο κινούμενο σχέδιο των τελευταίων ετών (τίτλο που μόνο το επερχόμενο South Park μπορεί πιθανόν να διεκδικήσει). Εννοείται ότι πρέπει να το δείτε στην πρωτότυπη, αγγλόφωνη βερσιόν (είμαι περίεργος αν έχει πέσει λογοκρισία στην ελληνική μεταγλώττιση, αφού πολλές ατάκες δεν είναι καθόλου παιδικές), εννοείται ότι δεν είναι κινούμενο σχέδιο για παιδιά (μπορεί να είναι δηλαδή, αλλά θα καταλάβουν τα μισά), εννοείται ότι θα το διασκεδάσετε όσο δεν παίρνει (αν βεβαίως πρότυπο και αγαπημένη σας σειρά ΔΕΝ είναι οι προαναφερθέντες Waltons). Και εννοείται ότι μένει πάντοτε η αντίφαση του πώς μια κοινωνία που μοιάζει αρκετά σ' αυτήν που δείχνεται με ακραίο τρόπο στην ταινία, παράγει τέτοιες αυτοσαρκαστικές σειρές και φιλμ, τα οποία μάλιστα έχουν και μεγάλη επιτυχία.