ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΟ "NOMADLAND"

 Η Chloe Zhao είναι κινέζα σκηνοθέτης που ζει στις ΗΠΑ και είχε πάρει καλές κριτικές με το "Καλπάζοντας με το Όνειρο" του 2017. Στο ίδιο κλίμα μ' αυτό κινείται και το "Nomadland" του 2020, με μια καταπληκτική Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, που κυριαρχεί στο φιλμ.

Η ταινία μας μεταφέρει στη ζωή των απόκληρων αμερικανών (πολλές χιλιάδες είναι) που ζουν περιπλανώμενοι σε τροχόσπιτα. Το εργοστάσιο όπου δούλευε ο άντρας της μεσήλικης ηρωίδας, ο οποίος έχει πεθάνει, κλείνει. Εκείνη αφήνει το σπίτι της, παίρνει το παλιό τους τροχόσπιτο και περιπλανιέται στη χώρα, μένοντας μερικές μέρες σε κάποιες πόλεις για να δουλέψει, να βγάλει τα απαραίτητα λεφτά και να συνεχίσει την περιπλάνηση. Στο δρόμο θα γνωρίσει διάφορους, άντρες και γυναίκες, με τους οποίους θα χάνονται και θα συναντιούνται ξανά και ξανά σε κάποια επόμενη στάση...

Το κλίμα της δημιουργού, που όπως είπαμε θυμίζει το προηγούμενο φιλμ της, είναι απόλυτα ρεαλιστικό και συγχρόνως τρυφερό και ποιητικό. Οι σποραδικές συναντήσεις ανάμεσα σε τόσους μοναχικούς ανθρώπους θα σφυρηλατήσουν δυνατές φιλίες, η ζωή (και ο θάνατος) θα γίνεται αποδεκτή όπως έρχεται, η φιλοσοφία είναι απλή (και, φοβάμαι, ξεχασμένη): Δεχόμαστε τις καταστάσεις όπως είναι. Οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους είναι κατά πολύ πολυτιμότερες από το τι κατέχει ο καθένας. Η νομαδική ζωή δημιουργεί δεσμούς το ίδιο ισχυρούς με τη μονιμότητα. Η νοσταλγία για ένα χαμένο, ήρεμο παρελθόν είναι πανταχού παρούσα, αλλά προχωράμε. 

Μην περιμένετε εντυπωσιακές εικόνες, σεναριακές ανατροπές και άλλα τέτοια. Εδώ κυριαρχεί η τρυφερότητα, η ανθρώπινη επαφή, αλλά και η μελαγχολία και, συχνά, η συγκίνηση. Και - το είπαμε - η ΜακΝτόρμαντ είναι εξαιρετική. Αν σας αρέσουν τα ζεστά, ανθρώπινα, χαμηλότονα φιλμ, είναι από τα καλύτερα του είδους. Και βέβαια θίγεται και το πραγματολογικό στοιχείο της φτώχειας που κυριαρχεί σε ένα μεγάλο μέρος του αμερικάνικου πληθυσμού...