ΟΙ "ΟΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΪΒΙΚΗΣ" ΘΑΛΑΣΣΟΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ 5Η ΦΟΡΑ

Αυτή τη φορά το Χόλιγουντ, που θα επαναλάβω ότι βρίσκεται εδώ και καιρό στο ναδίρ της δημιουργικότητάς του, επιστρατεύει το ντουέτο των νορβηγών σκηνοθετών (όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Χόλιγουντ) Joachim Ronning και Espen Sandberg για τους 5ους αισίως "Πειρατές της Καραϊβικής" του 2017 (πρωτότυπος υπότιτλος "Dead Μan Tell no Tales", ελληνικός υπότιτλος "Η Εκδίκηση του Σαλαζάρ"). Είναι αυτοί που γύρισαν το συμπαθητικό "Kon-Tiki", οπότε σου λένε οι ιθύνοντες, "θάλασσα το ένα, θάλασσα το άλλο, καλοί είναι, ας τους προσλάβουμε". Και μια που έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τον Τζόνι Ντεπ στο ίδιο πάντα στιλ του μεθυσμένου και πάντα-για-το-τομάρι-του πειρατή (διασκεδαστικότατου αρχικά, απλή μανιέρα τώρα πλέον), προσλάβανε και τον Χαβιέ Μπαρδέμ σε ρόλο τρομακτικού φαντάσματος.
Όπως πάντα στη σάγκα των "Πειρατών" στο σενάριο μπλέκονται πολλές ιστορίες: Ο γιος του καταραμένου να περιπλανιέται για πάντα ως ζωντανός - νεκρός Ορλάντο Μπλουμ ψάχνει μαγικούς τρόπους για να τον γλυτώσει από την κατάρα, κάποια είναι η χαμένη κόρη κάποιου (δεν σας αποκαλύπτω φυσικά) και όλοι μαζί, για διαφορετικούς λόγους, ψάχνουν τη μυθική Τρίαινα του Ποσειδώνα. Υπάρχει κι ένα μαγικό ρουμπίνι, οπότε τα μαγικά αντικείμενα καλά κρατούν. Όλοι εναντίον όλων λοιπόν κατ' ουσίαν, με διάφορες συμμαχίες κατά καιρούς, και με γενικό συμπέρασμα... "κακό πράγμα η ορφάνια"!
Οπότε, παρά την σκοτεινή και ενίοτε τρομακτική (οι ανελέητοι ζωντανοί - νεκροί ναυτικοί κλπ.) εικονογραφία, παρόμοια με τα υπόλοιπα μέρη της σειράς, εδώ το μελό πάει σύννεφο (γι' αυτό το βρίσκω χειρότερο από τα προηγούμενα μέρη). Αν είσαστε επιρρεπείς μπορεί να ρίξετε και κανένα δάκρυ στο τέλος με τα πολλαπλά σμιξίματα (τέλος ελληνικής ταινίας του 60 μου θύμισε). Φυσικά το χιούμορ υπάρχει παντού (όπως ακριβώς και στα προηγούμενα), κάποια εντυπωσιακά εφέ επίσης, οπότε οι δημιουργοί κρατάνε ατόφια τη συνταγή των προηγούμενων ώστε να μη χαθεί ούτε ένα (εκατομμύριο) δολάριο.
Όπως καταλάβατε αν έχετε δει τα προηγούμενα, πρόκειται για μία από τα ίδια. Προσωπικά (θα το δείτε αν ψάξετε παλιότερα ποστ) υπήρξα φαν των αρχικών μερών της σειράς, αυτών του Verbinski, διότι την είχα βρει πρωτότυπη, αρκούντως σκοτεινή και διασκεδαστική ταυτόχρονα (όχι κάτι βαθύτερο, αλλά όντως διασκεδαστική). Από ένα σημείο και πέρα, απλώς βαρέθηκα. Και, για χιλιοστή φορά θα πω: Μέχρι πότε το Χόλιγουντ θα αναμασά τα ίδια και τα ίδια; Αν και η απάντηση είναι προφανής: Για όσο καιρό θα κερδίζει εκατομμύρια δολλάρια.

ΤΟ "ΚΟΝ ΤΙΚΙ" ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗς ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗΣ

Η Γαλλική Πολυνησία είναι ένα σύμπλεγμα νησιών χαμένων στον Ειρηνικό Ωκεανό, ανατολικά της Αυστραλίας. Η επιστήμη θεωρούσε πάντοτε ότι οι κάτοικοί της προήλθαν από τα δυτικά (από την Αυστραλία, την Ινδονησία, τη νοτιοανατολική Ασία ή κάπου εκεί τέλος πάντων). Ο Θορ Χέγερνταλ ήταν ένας νορβηγός εθνολόγος που έζησε για χρόνια στη Μαρκέζα, ένα απο τα πολυάριθμα νησιά της Πολυνησίας. Εκεί, βάσει ορισμένων ενδείξεων, συνέλαβε τη θεωρία ότι οι πρώτοι άποικοι προέρχονται - αντίθετα με τη γενική παραδοχή - από τα ανατολικά, από τη Νότια Αμερική. Ότι δηλαδή πολιτισμοί του σημερινού Περού, του Ισημερινού κλπ. διέσχισαν τον ωκεανό και έφτασαν ως εκεί. Όταν η θεωρία του δεν έγινε δεκτή από τους επιστημονικούς κύκλους έβαλε σε εφαρμογή μια αληθινά παράτολμη ιδέα: Να κατασκευάσει μια πρωτόγονη σχεδία, όμοια με αυτήν που θα μπορούσαν να κατασκευάσουν με τα μέσα που διέθεταν οι κάτοικοι της Νότιας Αμερικής και να διασχίσει 8000 χιλιόμετρα ωκεανού (!), ώστε να αποδείξει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Το εγχείρημα πραγματοποιήθηκε το 1947 και τελικά, ξεκινώντας από τη Λίμα του Περού και μετά από μήνες ταλαιπωρίας στο πουθενά, ο Χέγερνταλ και οι 5-6 σύντροφοί του κατάφεραν όντως να φτάσουν στα πολυπόθητα νησιά.
Την αληθινή αυτή ιστορία παράτολμου θάρους μετέφεραν το 2012 στην οθόνη οι Joachim Rønning και Espen Sandberg  στην ταινία "Kon-Tiki" (αυτό ήταν το όνομα της σχεδίας, παρμένο από το όνομα του θεού του Ήλιου που λατρεύεται από ιθαγενείς της Πολυνησίας). Το δίδυμο των νορβηγών σκηνοθετών είχε κάνει πριν μερικά χρόνια το ανεκδιήγητο "Bandidas". Ευτυχώς τα πράγματα εδώ είναι πολύ βελτιωμένα. Εδώ παρακολουθούμε μια κλασική εξωτική περιπέτεια με ωραία εικόνα, πλημμυρισμένη με "κλασικές αξίες": Το ανθρώπινο θάρρος, η επιστημονική περιέργεια και η ανάγκη για γνώση και αλήθεια, έστω κι αν η γνώση αυτή ανατρέπει κάθε καθιερωμένη παραδοχή, ο ηρωισμός, η θυσία σε κάποια ιδανικά. Όλα αυτά αντανακλώνται στην προσωπικότητα του ήρωα του φιλμ, του Χέγερνταλ προφανώς. Έτσι λοιπόν το φιλμ γίνεται ένα είδος "αγιογραφίας" μιας όντως τολμηρής προσωπικότητας. 
Αν εξαιρέσει κανείς αυτή τη μονοδιάστατη και "ηρωική" οπτική, βρήκα το φιλμ διασκεδαστικό: Διαθέτει το σασπένς του (παρά το ότι ξέρουμε από την αρχή το τέλος), είναι καλογυρισμένο και, σε ορισμένες σκηνές τουλάχιστον, καθηλωτικό. Φυσικά δεν έχει σημασία να αναρωτηθούμε πόσα απ' όσα βλέπουμε συνέβησαν ακριβώς έτσι ή είναι επινοημένα. Αν όμως έχετε όρεξη για μια εξωτική θαλάσσια περιπέτεια, γεμάτη "ανοιχτούς ορίζοντες", απειλητικούς καρχαρίες και λίγο National Geographic, το "Kon -Tiki" προσφέρεται.

BANDIDAS ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

Αν το ντεμπούτο των πρωτοεμφανιζόμενων Joachim Roenning και Espen Sandberg είναι μια ταινία όπως οι Λησταρχίνες (Bandidas), είναι φυσικό να μην ενδιαφέρομαι σχεδόν καθόλου για τη συνέχεια του έργου τους. Βέβαια πίσω τους κρύβεται ο Luc Besson, ο οποίος μπορεί να έχει γυρίσει μερικές ενδιαφέρουσες ή / και διασκεδαστικές ταινίες, πλην όμως ως παραγωγός πάει από το κακό στο χειρότερο...
Γουέστερν με χιούμορ θα ήθελαν να είναι λοιπόν αυτές οι κάτι-σαν-Ζορό "Λησταρχίνες", καθαρό fun ίσως, πλην όμως ούτε το κομμάτι "περιπέτεια", ούτε αυτό της κωμωδίας κατόρθωσαν να μου προκαλέσουν το παραμικρό ενδιαφέρον. Κοινότοπες καταστάσεις, κλισέ επί κλισέ, κρυόκωλο χιούμορ, πατεράδες που πεθαίνουν δίχως να συγκινήσουν κανέναν, Μεξικό που το έχετε δει άπειρες φορές σε άπειρα γουέστερν, κάκιστες σκηνές δράσης (ξύλου για την ακρίβεια) και κακές ηθοποιίες από τις δύο - υποτίθεται - σούπερ σταρς Σάλμα Χάγιεκ και Πενέλοπε Κρουζ, που αμφότερες έχουν να επιδείξουν μερικές χιλιάδες φορές πιο ενδιαφέροντες ρόλους.
Αν κάποιες νύχτες του χειμώνα είναι πολύ βαρετές... θυμηθείτε ότι στα βιντεοκλαμπ σας υπάρχουν πολύ πιο συμπαθείς ταινίες καθαρού fun.
ΥΓ: Τι δουλειά είχε ο Σαμ Σέπαρντ σε μια τέτοια ταινία;;;;