"ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ" ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

Είπαμε: Από την εποχή της "Σιωπής των Αμνών" οι ταινίες με σίριαλ κίλερς δεν έφυγαν ποτέ από τη μόδα, με τους δημιουργούς να στύβουν το μυαλό τους για να δημιουργήσουν τον πιο σατανικό, ανατριχιαστικό και πανούργο εκπρόσωπο του είδους. Σ' αυτά τα πλαίσια κινείται και ο "Θανάσιμος Επισκέπτης" (Untraceable) που γύρισε ο Gregory Hoblit το 2008, με τη Νταϊάν Λέιν στον βασικό ρόλο.
Αυτή τη φορά ο δολοφόνος είναι... διαδικτυακός. Θανατώνει με τρόπους φριχτούς τα θύματά του, μεταδίδοντας τη διαδικασία live σε ειδική ιστοσελίδα. Και όντας ιδιοφυία στα ηλεκτρονικά, ουδείς μπορεί να "ρίξει" τη σελίδα του. Η ηρωίδα είναι η ειδικευμένη στο ηλεκτρονικό έγκλημα, αστυνομικός που τον κυνηγά. Αυτά.
Πρωτοτυπίες δεν υπάρχουν. Είναι μια ακόμα τέτοια ταινία. Από το υποείδος των ταινιών αυτών όπου ο δολοφόνος γίνεται γνωστός κάπου στα μισά του φιλμ και, γνωρίζοντας την ταυτότητά του, παρακολουθούμε τι θα γίνει μετά, αν θα συλληφθεί ή θα καταφέρει να διαφεύγει αιωνίως. Απλώς για διασκέδαση λοιπόν και τίποτα παραπάνω,
Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω ένα σημαντικότατο σεναριακό εύρημα: ΟΚ, υπάρχει ο ψυχοπαθής δολοφόνος. Κι όμως: Ο αληθινός δολοφόνος είναι το διαδικτυακό κοινό, δηλαδή εμείς. Βλέπετε, εκείνος έχει κανονίσει έτσι τα διαδικτυακά του κόλπα, ώστε ο θάνατος επιταχύνεται ανάλογα με την θεαματικότητα! Αν πολλοί παρακολουθούν το εφιαλτικό live το θύμα πεθαίνει γρήγορα. Αν το βλέπουν ελάχιστοι ή κανένας η διαδικασία καθυστερεί - έως και παγώνει. Φυσικά η θεαματικότητα εκτινάσσεται στα ύψη! Έτσι, με τον έξυπνο αυτόν τρόπο, σχολιάζονται θέματα όπως η συλλογική ευθύνη / ενοχή για διάφορα εγκλήματα, η αδιαφορία του κοινού για όσα υφίστανται οι άλλοι, ο εθισμός μας σε θεάματα βίας, το θανάσιμο (εδώ κυριολεκτικά) πάθος για (διαδικτυακή και όχι μόνο) φήμη, που εκφράζεται με τα νούμερα της θεαματικότητας - ή των like ή της ακροαματικότητας ή ό,τι άλλο, κλπ. κλπ. Το σημείο αυτό έχει όντως ενδιαφέρον και θα μπορούσε φυσικά να αποτελέσει θέμα έρευνας σοβαρότερων ταινιών.