"LYMELIFE" Ή ΟΙ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ Η ΕΦΗΒΕΙΑ

 

Υπάρχει μια σειρά αμερικάνικων ταινιών, ανεξάρτητων και μη, με θέμα τα προβλήματα δυσλειτουργικών οικογενειών - πράγμα που καθόλου δεν συμβάλλει στην εδραίωση της εικόνας της ¨ευτυχισμένης῾῾ μέσης αμερικάνικης οικογένειας - οι οποίες ταινιες είναι συμπαθητικές (και συχνά καλές θα έλεγα) και οι οποίες αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις με χιούμορ (ή και με χιούμορ). Μια τέτοια ταινία είναι το "Lymelife" του 2008 του Derick Martini (ο οποίος έχει γράψει και το σενάριο με τον αδελφό του Στιβ), με τους Άλεκ Μπάλντουιν, Τίμοθι Χάτον και, στο βασικό ρόλο, τον Ρόρι Κάλκιν, ένα από τα πολυπληθή αδέλφια Κάλκιν και μάλλον συμπαθέστερου του Μακόλεϊ.

Έφηβος με προβλήματα, θύμα μπούλινγκ στο σχολείο, έχει μεγάλο αδελφό και ίνδαλμά του στο στρατό και είναι ερωτευμένος με συνομήλική του κόρη φιλικής οικογένειας, με την οποία κάνουν κολλητή παρέα, αλλά δεν τολμά να της εξομολογηθεί τον έρωτά του. Ο πατέρας του είναι κλασικός μαλάκας μπίζνεσμαν, ο οποίος μάλιστα απατά τη γυναίκα του με τη μητέρα της έφηβης που λέγαμε, ενώ ο πατέρας της κοπελίτσας πάσχει από σπάνια ασθένεια και, στην ουσία, είναι σαλταρισμένος. Μέσα σ᾽αυτή την ῾῾ωραία ατμόσφαιρα῾῾ είναι ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει ό,τι καλύπτεται κάτω από την απατηλά στιλπνή επιφάνεια.

Κόψατε τις φλέβες σας; Λάθος. Όπως σας έλεγα στην αρχή είναι από τα φιλμ που διαθέτουν και χιούμορ. Γενικά το δράμα εναλλάσσεται με χαμόγελα, η όλη αντιμετώπιση είναι πιο ανάλαφρη από την ιστορία που περιέγραψα, υπάρχει ευαισθησία, κατανόηση στα εφηβικά προβλήματα που όλοι κάποτε βιώσαμε, υπάρχει δυνατό  και ανοιχτό τέλος και... τελικά δώστε του μια ευκαιρία. Δίχωςε να είναι κανένα αριστούργημα, είναι νομίζω συμπαθητικό.