127 ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ ΩΡΕΣ

Φαίνεται ότι φέτος είναι η χρονιά των κλειστοφοβικών ταινιών, με παγιδευμένους ήρωες να μετρούν επώδυνα τον χρόνο. Μετά το δυσβάστακτο "Buried", να που έρχεται τώρα ο
Danny Boyle με τις "127 ώρες" (2010) να μας μιλήσει για μια αληθινή αυτή τη φορά ιστορία. Την ιστορία ενός σπορτίφ, αεικίνητου νεαρού, που φεύγει μόνος κάπου στην έρημο της Γιούτα για να εξερευνήσει φαράγγια και παγιδεύεται σ' ένα απ' αυτά, καθώς το χέρι του πιάνεται από έναν βράχο που πέφτει. Αναγκάζεται να μείνει λοιπόν εκεί επί 5 ολόκληρες μέρες, βλέποντας το παγούρι του να αδειάζει σιγά - σιγά και περιμένοντας τον βέβαιο θάνατο. Εκτός αν...
Η δεξιοτεχνία του Boyle είναι γνωστή. Έτσι λοιπόν αυτό που προσπάθησε εδώ, βάζοντας πιθανόν ένα στοίχημα με τον εαυτό του, είναι το αν θα καταφέρει να κρατήσει τους θεατές επί δύο ώρες με έναν ακίνητο, παγιδευμένο, ολομόναχο ήρωα. Μπορώ να σας πω ότι το κατάφερε. Μπορεί ο θεατής να αγχώνεται όσο δεν παίρνει, να κλείνει τα μάτια στην επίμαχη σκηνή (όσοι ξέρουν το στόρι καταλαβαίνουν), αλλά πάντως δεν βαριέται με τίποτα. "Φταίει" η πέρα για πέρα σπιντάτη κινηματογράφηση του σκηνοθέτη, τρελή, βιντεοκλιπίστικη μερικές φορές, γεμάτη αδρεναλίνη (που ταιριάζει και με τον χαρακτήρα του ήρωα), που καταφέρνει να έχει ακόμα και μια γερή δόση χιούμορ απέναντι σε ένα τόσο ζοφερό θέμα - κατάμαυρο μερικές φορές, κυρίως στις σκηνές που ο ήρωας μιλά στην κάμερά του. Που μπερδεύει παλιές και πρόσφατες αναμνήσεις, αλλά και παραισθήσεις που έρχονται σιγά - σιγά, με το εφιαλτικό παρόν, που μερικές φορές πραγματικά σε εκπλήσει. Ναι, νομίζω ότι το κέρδισε το στοίχημα. Και υπάρχει και ο Τζέιμς Φράνκο σ' αυτό το ουσιαστικά one man show, που είναι πολύ καλός ερμηνεύοντας τον μάλλον ιδιαίτερο (πιθανόν και αντιφατικό) αυτόν χαρακτήρα, προσθέτοντας έτσι πόντους στο εγχείρημα.
Όλα αυτά ελαφρύνουν βέβαια την όλη ιστορία, η οποία όμως δεν παύει να είναι απόλυτα δυσβάσταχτη και φριχτή. Πέραν αυτού πάντως, και παρά το ενδιαφέρον, δεν παύει το όλο πράγμα να είναι μια ακραία και σπανιότατη αληθινή προσωπική ιστορία. Έχω ξαναγράψει ότι όλες αυτές οι απίθανες και πιθανόν ενδιαφέρουσες ιστορίες, που όμως αφορούν ένα και μόνο άτομο ή συμβαίνουν μια στο εκατομμύριο (και βάλε), πάντοτε μου αφήνουν ένα κενό. Μάλιστα, φοβερά σπάνιο, καλογυρισμένο... Και μετά; Εκτός βέβαια αν επιμείνετε να βγάλετε ηθικά διδάγματα που αφορούν την "δύναμη της ανθρώπινης θέλησης", το πανίσχυρο αίσθημα της επιβίωσης, την ανθρώπινη αποφασιστικότητα και άλλα τέτοια κλισέ. Αλλά μπορεί και να καταλήξετε και σε άλλο χρήσιμο συμπέρασμα: Όταν ξεκινάτε μόνος για εκδρομή, καλού κακού ειδοποιείτε κάποιους για το πού περίπου θα βρίσκεστε. Δεν βλάπτει...