ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΑΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ ΣΤΟ "ENEMY AT THE GATE"

Τελικά ο μεγαλεπήβολος και συχνά εντυπωσιακός Jean-Jacques Annaud έχει κάνει πολύ λίγες καλές ταινίες. Η τελευταία του που προβλήθηκε στην Ελλάδα ήταν το μακρινό 2001. Μιλάμε για το πολεμικό δράμα "Enemy at the Gates" (Εχθρός προ των Πυλών) με το καλό πρωταγωνιστικό δίδυμο Τζουντ Λο - Εντ Χάρις.
Η ιστορία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της φριχτής και αιματηρότατης πολιορκίας του Στάλιγκραντ από τους ναζί, των οποίων η ήττα καθόρισε ίσως την τύχη του πολέμου. Καθώς οι ρώσοι υπερασπιστές της πόλης αποδεκατίζονται και το ηθικό τους βρίσκεται στο ναδίρ, η ζωή ενός αξιωματικού σώζεται από έναν νεαρό, απλό βοσκό από τα Ουράλια, ο οποίος, εκπαιδευμένος από παιδί να σκοτώνει λύκους, έχει την ικανότητα να είναι εξαιρετικός (και υπομονετικός) σκοπευτής. Ο αξιωματικός έχει τη φαεινή ιδέα να κάνει τον νεαρό ελεύθερο σκοπευτή και να τον μετατρέψει σε ήρωα, ινδάλμα για τους υπόλοιπους στρατιώτες, αλλά και για ολόκληρο τον ρωσικό λαό, καθώς οι πολεμικές επιτυχίες του γίνονται πρωτοσέλιδα, ενώ το ηθικό ανεβαίνει κατακόρυφα..Οι ναζί θα στείλουν έναν εξ ίσου άψογο σκοπευτή, αξιωματικό και αριστοκράτη, και οι δυο τους θα ξεκινήσουν ένα αγωνιώδες παιχνίδι γάτας - ποντικιού.
Τα σκηνικά της κατεστραμένης  πόλης είναι εντυπωσιακά, οι σκηνές μάχης το ίδιο, ενώ ο πάντα φιλόδοξος Annaud καταφέρνει να δημιουργήσει σασπένς, παρά τη μεγάλη διάρκεια του φιλμ, με τη "μονομαχία" των δύο ελεύθερων σκοπευτών, οι οποίοι εκμεταλλεύονται και την παραμικρή λεπτομέρεια. Άλλωστε από τις ελάχιστες λεπτομέρειες εξαρτάται η τελική νίκη - και η επιβίωσή τους. Βρήκα ενδιαφέρουσα τη διαδικασία μετατροπής ενός καλού στρατιώτη σε ήρωα και πολεμική διασημότητα, καθώς και την κατάδειξη του ψυχολογικού παράγοντα, του ηθικού, στην έκβαση μιας μάχης ή και ενός ολόκληρου πολέμου. Φυσικά ο Annaud δεν παραλείπει να τονίσει την βάναυση συμπεριφορά των "ανωτέρων κλιμακίων" κομμουνιστών στους στρατιώτες (και τον λαό) και γενικότερα τη σκληρότητα του σταλινικού καθεστώτος (ο Μπομπ Χόσκινς μάλιστα ερμηνεύει έναν Χρουστσόφ στα όρια της καρικατούρας). Από ιστορική άποψη διαβάζω μάλλον κακά λόγια, αν και αυτό προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τόσο. Δεν θα μάθω ιστορία από το σινεμά. Σημειώστε ότι ο ήρωας του φιλμ είναι υπαρκτό πρόσωπο. Από την άλλη βρήκα αφελή και εύκολη την προσθήκη ενός love story και τη σύγκρουση για μια γυναίκα των δύο ρώσων.
Συνολικά το φιλμ, παρά τις σεναριακές του αδυναμίες, νομίζω ότι κρατά τον θεατή και πιθανόν να αρέσει στους φίλους των πολεμικών ταινιών. Πάντως, από εκεί και πέρα, αγνοώ πλήρως τη δουλειά του Ανό (έχει γυρίσει άλλες 4 ταινίες).