ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ "ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ"

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει: Μη αμερικάνος σκηνοθέτης που έχει κάνει μία ή περισσότερες καλές ταινίες προσκαλείται στο Χόλιγουντ, παίρνει λεφτά και σταρ και... τρώει τα μούτρα του. Έτσι λοιπόν και ο γερμανός Florian Henckel von Donnersmarck, έχοντας εντυπωσιάσει τους πάντες με τις "Ζωές των Άλλων", γυρίζει εν έτει 2010 τη δεύτερη ταινία του, το "The Tourist", με Αντζελίνα Τζολί και Τζόνι Ντεπ παρακαλώ, και κάνει κάτι επιεικώς αφελές, για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερες εκφράσεις.
Θα ήθελε να είναι μια τυπική κοσμοπολίτικη περιπέτεια - κομεντί, απ' αυτές που συνδυάζουν χιούμορ, σασπένς, κυνηγητά, μυστήριο, πλαστοπροσωπία, ρομαντισμό και... ωραία τοπία. Πλάκα - πλάκα το παλιότερο Χόλιγουντ είχε κάνει κάμποσα πετυχημένα τέτοια. Το είδος αυτό έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έπαιρνε τον εαυτό του σοβαρά (κι αυτό το βρίσκω καλό). Στόχος του ήταν απλώς να διασκεδάσει ανώδυνα τους θεατές. Και αυτό ακριβώς πετύχαιναν τα καλά του δείγματα. Έλα ντε όμως που δεν θεωρώ τον "Τουρίστα" ούτε καν πετυχημένο δείγμα αυτού του, ούτως ή άλλως, ελαφρού είδους; Θέλει να έχει σεναριακές ανατροπές και εκπλήξεις στο τέλος. Αυτό όμως που νομίζω ότι έχει τελικά είναι περίσσευμα αφέλειας και σεναριακές καταστάσεις και ανατροπές που δεν γίνονται πιστευτές ούτε με σφαίρες. Θα ήθελε πολύ να είναι μια από τις ανεπανάληπτες διασκεδαστικές στιγμές του Χίτσκοκ, όμως... άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Αφείστε που όλη η ιστορία βασίζεται σε μια σεναριακή "τρύπα" ολκής (με βάση ό,τι συμβαίνει στο τέλος, γιατί η Αντζελίνα κάθισε αρχικά στη συγκεκριμένη θέση του τρένου;) Ελπίζω το παραπάνω να μη λειτουργεί ως spoiler, αφού θα καταλάβετε τι εννοώ μόνο αν δείτε το φιλμ - πράγμα που δεν σας συνιστώ ιδιαίτερα.
Μένουν τα "ωραία τοπία", που εδώ είναι η πάντοτε εντυπωσιακή Βενετία, κι αυτήν όμως την έχω δει αλλού πολύ καλύτερα και ατμοσφαιρικότερα κινηματογραφημένη.
Τελικά λέτε ο Donnersmarck να ήταν σκηνοθέτης της μιας και μόνο ταινίας; Ό,τι κι αν είναι όμως, από έναν δημιουργό που στο ντεμπούτο του έδωσε τόσες υποσχέσεις, διάβολε, αν μη τι άλλο θα περίμενε κανείς καλύτερες προθέσεις. Που εδώ ούτε κι αυτές υπάρχουν, αφού εξ αρχής θέλει να κάνει ένα φιλμ πάνω σε ένα απόλυτα τετριμένο και χιλιοειδωμένο εμπορικό είδος.
ΥΓ: Για να κάνω και λίγο το δικηγόρο του διαβόλου, όσο και αν "έβρισα" τον Donnersmarck, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το τι θα κάναμε όλοι μας αν ξαφνικά μας ερχόταν η σούπερ εταιρία και μας έσκαγε πολλές πολλές χιλιάδες δολάρια για να κάνουμε, έστω, μια πατάτα...

ΜΠΟΡΕΙ Ο BIG BROTHER ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

"Οι ζωές των άλλων" (Das Leben der Anderen) του πρωτοεμφανιζόμενου γερμανού με το όνομα - σιδηρόδρομος Florian Henckel von Donnersmarck έχουν από τώρα ήδη εξασφαλίσει τη θέση τους μέσα στις 5 καλύτερες ταινίες της χρονιάς στις προσωπικές μου προτιμήσεις. Βαθειά συγκινητικό χωρίς να είναι μελό, βαθειά πολιτικό χωρίς ρητορείες και κραυγές και πάνω απ΄όλα ανθρώπινο, είναι ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα σκηνοθέτη που έχω δει ποτέ.
Στην εφιαλτική Ανατολική Γερμανία της δεκαετίας του 80, που θυμίζει έντονα το οργουελιανό 1984, η πανίσχυρη μυστική αστυνομία Στάζι, από τις αγριότερες του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ, ελέγχει πέρα για πέρα κάθε πτυχή των ζωών των ανθρώπων, ιδιωτική ή δημόσια. Ένας πράκτορας αναλαμβάνει να παρακολουθεί έναν πετυχημένο και διάσημο θεατρικό συγγραφέα, ο οποίος θεωρείται ύποπτος για "αντικαθεστωτικές δραστηριότητες". Όταν όμως η ασφυκτική παρακολούθηση αρχίζει, τα πράγματα δεν θα πάνε καθόλου όπως περιμένουμε, καθώς ο στυγνός πράκτορας ανακαλύπτει βαθμιαία ξεχασμένες γωνιές του εαυτού του και ο θύτης επωμίζεατι εκούσια το ρόλο του θύματος.
Η πολιτική καταγγελία ενός απάνθρωπου καθεστώτος, η οποία ούτως ή άλλως υπάρχει, περνά σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο ανθρώπινο δράμα που σιγά σιγά ξετυλίγεται, μπροστά στη σταδιακή μεταμόρφωση του πράκτορα, που ανακαλύπτει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή πέρα από το καθήκον. Πιθανόν όσα γράφω να ακούγονται κοινότοπα, σας διαβεβαιώνω όμως ότι η ταινία δεν σ' αφήνει να βαρεθείς ούτε λεπτό καθώς είναι γεμάτη ένταση και σασπένς, ενώ τα τεκταινόμενα είναι πολύ πολυπλοκότερα όσων φαίνονται. Και, βέβαια, είναι και η εκπληκτική ηθοποιία του κεντρικού ρόλου, του πράκτορα, που κυριολεκτικά σ' αφήνει άναυδο, καθώς καστορθώνει να παίζει με κάθε βλέμμα, με κάθε μικρή σύσπαση των χαρακτηριστικών του.
Ανεξάρτητα από το αν σας ενδιαφέρει ή όχι το θέμα, το οποίο ούτως ή άλλως αποτελεί πρόσχημα για βαθύτερες αναλύσεις, μην το χάσετε. Συνίσταται ανεπιφύλακτα.