"VANILLA SKY": ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

 

Το 2001 ο Cameron Crow γυρίζει το "Vanilla Sky" με τον Τομ Κρουζ στο βασικό ρόλο, αλλά και τους Πενέλοπε Κρουζ, Κάμερον Ντιάζ, Κερτ Ράσελ, Τίλντα Σουίντον, Τίμοθι Σπαλ... Λαμπρό καστ δηλαδή. Πρόκειται για αμερικάνικο ριμέικ του ισπανικού φιλμ του Alejandro Amenabar "Abre los Ojos".

Ένας νεαρός, πάμπλουτος γόνος ιδιοκτήτη μεγάλου εκδοτικού οίκου ζει ανέμελη, μποέμικη ζωή δίχως να νοιάζεται για τίποτα ουσιαστικό. Κάποια στιγμή θα ερωτευτεί μια ισπανίδα χορεύτρια που ψάχνει την τύχη της στη Νέα Υόρκη... και ξαφνικά όλα θα αλλάξουν καθώς ένα φοβερό δυστύχημα θα τον παραμορφώσει εντελώς, παραμορφώνοντας βεβαίως και την ψυχολογία του. Ωστόσο, πέραν του τραυματικού σοκ, κάτι δεν πάει καλά με τη ζωή του και τα όσα αντιλαμβάνεται γύρω του...

Η ταινία είχε κάνει εντύπωση στην εποχή της. Κινείται ανάμεσα στο προσωπικό δράμα και την επιστημονική φαντασία, έχει σχετικό ενδιαφέρον (όπως και η πρωτότυπη ισπανική), αλλά εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν μπορώ να καθορίσω τι ακριβώς μου φταίει, αλλά πάντως κάτι μου φταίει. Ίσως τη βρήκα φλύαρη (2 ώες και 16'), ίσως απλώς δεν συμπαθώ τον Κρουζ... δεν ξέρω, αλλά, όπως και την πρώτη φορά που την είδα, τότε παλιά, κάτι με ενοχλούσε. "Και τι μας νοιάζει εμάς;" θα μου πείτε. Δεν σας νοιάζει, απλώς καταθέτω τις ασαφείς (στην προκείμενη περίπτωση) εντυπώσεις μου. Πάντως, έστω και αν εντυπωσιαστείτε με το ριμέικ, δείτε και το ισπανικό πρωτότυπο.

Ο Crow πάντως (που έχει εξαφανιστεί από το 2015), εκτός από συμπαθής σκηνοθέτης είναι και βαθύς γνώστης της μουσικής (ήταν συντάκτης στο παλιό καλό Rolling Stone και έχει κάνει βιντεοκλίπ για γνωστά ονόματα, όπως ο Tom Petty ή οι Alice in Chain). Προσέξτε λοιπόν το σάουντρακ του φιλμ, που είναι πλημμυρισμένο από γνωστά και καλά τραγούδια.

ΤΟ ΡΟΚ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΣΤΟ "ALMOST FAMOUS"

 

Νομίζω ότι ο Cameron Crowe δεν έκανε ποτέ σταθερή καριέρα. Γύριζε πάντοτε ταινίες σποραδικά. Το 2000 πάντως κάνει το "Almost Famous", με την Κειτ Χάντσον ως πρωταγωνίστρια, που είναι κατά τη γνώμη μου μάλλον το πιο ενδιαφέρον του φιλμ.

Στις αρχές των 70ς ένας 15χρονος μαθητής είναι παθιασμένος με το ροκ , γράφει κείμενα γι᾽αυτό και το όνειρό του είναι να γίνει ροκ δημοσιογράφος. Ώσπου, όταν στέλνει ένα κείμενο στο περίφημο τότε περιοδικό Rolling Stone, το περιοδικό του ζητά να γράψει ένα άρθρο για το ανερχόμενο συγκρότημα Stillwater. Για να το κάνει όμως πρέπει να τους ακολουθήσει στην περιοδεία τους. Ο μικρός θα αφήσει το σχολείο και την καταπιεστική του μητέρα, με την οποία ζει (η μεγαλύτερη αδελφή του την έχει ήδη κάνει από το σπίτι) αρχικά με την άδειά της, στη συνέχεια όμως λεγοντάς της διαρκώς ψέμματα και υποσχέσεις που δεν τηρούνται, θα γίνει δεκτός από το γκρουπ, θα γνωρίσει από μέσα τη μεθυστική ζωή των ροκ σταρς, θα μυηθεί στο σεξ από γκρούπις του συγκροτήματος, θα ερωτευτεί μια από αυτές, με την οποία θα αναπτύξει μια περίεργη σχέση, φιλική περισσότερο και άλλα πολλά.

Και αυτή είναι η αξία του φιλμ. Είναι ίσως η πιστότερη και διεισδυτικότερη ματιά που έγινε ως τώρα σε ταινία στα παρασκήνια της ζωής των ροκ σταρς, στις ποικίλες καταχρήσεις τους, την ξέφρενη ζωή, τις αντιφάσεις τους, το ρόλο των γκρούπις που ακολουθούν παντού τα συγκροτήματα... με λίγα λόγια την απόλυτη πραγμάτωση του γνωστού sex and drugs and rock'n'roll. Ο Κρόου τα ξέρει αυτά από μέσα, αφού ο ίδιος υπήρξε δημοσιογράφος του Rolling Stone και έχει γυρίσει ροκ βιντεοκλίπ (όπως για τους Alice in Chain ή τον Tom Petty) και ένα ντοκιμαντέρ για τους Pearl Jam. Η ταινία μάλιστα έχει και αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Συγχρόνως διαθέτει χαμηλότονο χιούμορ και μια (σχεδόν) ρομαντική ερωτική ιστορία, ενώ οι λεκτικές αναφορές σε γνωστά, υπαρκτά ονόματα του ροκ ειναι συχνές. 

Εννοείται ότι κυρίως απευθύνεται στους φίλους του παλιού κυρίως ροκ, οι οποίοι θα βρουν (και θα αντιληφτούν) πολλά περισσότερα από τους άλλους σ᾽αυτό. Αλλά παραμένει και μια καλή ταινία για όλους. Και, μη ξεχνάτε, στους βασικούς δεύτερους ρόλους υπάρχουν η Φράνσις Μακ Ντόρμαντ και ο όχι ακόμα πρωταγωνιστής Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν.

ΟΤΑΝ ΞΕΝΕΡΩΝΩ ΣΤΟ "ELIZABETHTOWN"

Σίγουρα ο Cameron Crow είναι ένας σκηνοθέτης του οποίου η σχέση με τη μουσική είναι κάτι παραπάνω από έντονη και ο οποίος έχει κάνει μερικές feel good ταινίες. Μια τέτοια είναι και το "Elizabethtown" του 2005, όμως προσωπικά μόνο βαρεμάρα μου προκάλεσε (εντάξει, αντικαταστείστε αν θέλετε το "μόνο" με το "κυρίως").
Πρόκειται για ρομαντική κομεντί, είδος που σπάνια δίνει κάτι καλό στην εποχή μας. Ο νεαρός ήρωας, πρώην ακριβοπληρωμένος σχεδιαστής παπουτσιών σε μεγάλη εταιρία, είναι υπεύθυνος για μία τερατώδη αποτυχία, με αποτέλεσμα η εταιρία του να χάσει ένα δις (!!!) δολάρια και φυσικά εκείνος να απολυθεί. Είναι έτοιμος να αυτοκτονήσει, όταν μαθαίνει ότι ο πατέρας του μόλις πέθανε στη μικρή πόλη του τίτλου, όπου είχε πάει να επισκεφτεί τον αδελφό του. Ο ήρωας αναβάλλει την αυτοκτονία και πάει εκεί για να φέρει πίσω τη σωρό. Στο αεροπλάνο θα γνωρίσει μια όμορφη αεροσυνοδό, που με το κέφι και την αισιοδοξία της θα του αλλάξει τη ζωή. Όσο για την πόλη και τους συγγενείς... είναι αφόρητα πληκτικοί, αλλά θα τον κάνουν να βρεί τον εαυτό του... ή κάτι τέτοιο.
Ακούγεται απλοϊκό; Νομίζω ότι μάλλον είναι. Τουλάχιστον εμένα δεν κατάφερε να με κρατήσει. Η κοπέλα είναι κάτι παραπάνω από τέλεια, ο έρωτάς της για τον πρωταγωνιστή μοιάζει κεραυνοβόλος, οι άλλοι χαρακτήρες παραείναι γραφικοί, όλα γίνονται πανεύκολα και αναρωτιέται μάλιστα κανείς γιατί αργούν τόσο και δεν τελειώνουν πιο γρήγορα. Ναι, το φιλμ θέλει να είναι feel good και σου αφήνει μια γλυκιά γεύση (μήπως θα έπρεπε να πω γλυκερή;), διαθέτει το χιούμορ του (αλοίμονο, κομεντί είναι), αλλά ελάχιστα έχει να προσθέσει στη σχεδόν κορεσμένη φιλμογραφία του είδους. Περίμενα κάτι παραπάνω από τον Crow.
Όπως συχνά συμβαίνει στις ταινίες του η "Elizabethtown" είναι πλημμυρισμένη από μουσική. Ακούγονται πολλά κομmάτια, παλιά και καινούρια, από μεγάλα ονόματα (από Elton John έως Ryan Adams και από Tom Petty έως Fleetwood Mac και Henri Mancini) και στο καστ περιλαμβάνονται, εκτός από το κεντρικό ζέυγος των Ορλάντο Μπλουμ και Κίρστεν Ντανστ και οι Σούζαν Σάραντον, Άλεκ Μπάλντουιν, Τζέσικα Μπιελ κλπ. Δεν νομίζω όμως ότι όλα αυτά φτάνουν για να κάνουν κάτι πιο ιδιαίτερο από μια ακόμα αισθηματική, ρομαντική κομεντί. Βαρέθηκα.
ΥΓ: Αλήθεια γιατί κανείς σχεδόν δεν κλαίει για τον θάνατο του πατέρα, ο οποίος, σε γενικές γραμμές ήταν μάλλον συμπαθής τύπος;