ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ "BRIGHTWOOD" ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ...

 

Να που για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται για να γίνει μια καλή ταινία είναι τα εντυπωσιακά εφέ και οι πανάκριβες υπερπαραγωγές. Το 2022 η πρώτη μεγάλου μήκους του Dane Elcar "Brightwood" θα μπορούσε να έχει γίνει από οποιονδήποτε με μία κάμερα, ένα στοιχειώδες συνεργείο από φίλους και ένα ζευγάρι επίσης φίλων για πρωταγωνιστές (και μοναδικούς ηθοποιούς). Κι όμως είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα.

Ένα ζευγάρι 30τόσων ετών, που είναι μαζί για χρόνια και η σχέση τους έχει φθαρεί μάλλον ανεπανόρθωτα, κάνουν τζόκινγκ σε ένα συνηθισμένο πάρκο κοντά στην πόλη, που περιλαμβάνει και μια λίμνη, ενώ ταυτόχρονα καβγαδίζουν. Κι επειδή, ενώ προχωράνε ευθεία, αλλά κάθε λίγο βρίσκονται στο ίδιο σημείο, αντιλαμβάνονται αργά και βασανιστικά ότι έχουν πέσει σε κάποια λούπα χώρου (;), χρόνου (;), τι; Είναι πλέον ζήτημα χρόνου τα πάντα να μετατραπούν σε απερίγραπτο εφιάλτη.

Το φιλμ οικοδομεί μεθοδικά και με θαυμάσιο τρόπο το βαθμιαίο πέρασμα από την απόλυτα ρεαλιστική, τετριμμένη αρχή στον απόλυτο εφιάλτη, ο οποίος μάλιστα γίνεται όλο και χειρότερος όσο περνά ο χρόνος (περνά άραγε ή βραχυκυκλώνεται διαρκώς;). Δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό το μπέρδεμα του χωροχρόνου στο συγκεκριμένο σημείο, ούτε μας ενδιαφέρει άλλωστε, αλλά θα βουτάμε ολοένα και περισσότερο στον εφιάλτη και θα αποκαλύπτονται όλο και φρικτότερες πλευρές του φαινομένου - ή μάλλον των αποτελεσμάτων του. 

Αυτά σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Διότι σε δεύτερο έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετική αλληγορία της μάλλον αναπόφευκτης φθοράς στις σχέσεις του ζευγαριού, μετά από μακρόχρονη επαφή με τη ρουτίνα και την καθημερινότητα, ακόμα και τη μετατροπή του έρωτα όχι απλώς σε βαρεμάρα, αλλά ακόμα και σε αποστροφή. Να σημειώσω ότι όλο το "ρεαλιστικό" μέρος μιας ταινίας του φανταστικού (οι πρώτες σκηνές, οι διάλογοι, οι αντιδράσεις των δύο μπροστά σε όσα ανεξήγητα συμβαίνουν, η αργή συνειδητοποίηση της φρίκης της κατάστασης κλπ.)  δίνεται επίσης πειστικότατα (δίχως δηλαδή την πανταχού παρουσία στα φιλμ τρόμου του συνήθους ηλίθιου, που ενώ είναι χεσμένος από το φόβο του, παίρνει  - κατά προτίμηση - ένα κερί και κατεβαίνει ολομόναχος στο υπόγειο, απ' όπου ακούγονται φριχτοί ήχοι ή λάμψεις, για να δει τι συμβαίνει).

Μου άρεσε πολύ, δίχως να διαθέτει τίποτα τρομαχτικό ή παράξενο στην εικόνα (πιο μπανάλ δεν γίνεται). Αν υπάρχει έμπνευση καλά αποτελέσματα μπορούν να προκύψουν από το τίποτα.