"ΦΥΓΑΣ" ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ

Υπάρχουν ταινίες δράσης / θρίλερ που παραμένουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πρότυπα ενός πολυχρησιμοποιημένου και συνήθως βαρετού στις μέρες μας είδους. Τέτοια ταινία θεωρώ τον "Φυγά", που γύρισε το 1993 ο όχι-και-κάτι-ιδιαίτερο στις υπόλοιπες δουλειές του Andrew Davis, με έναν Χάρισον Φορντ σε μεγάλη φόρμα, τον Τόμι Λι Τζόουνς ως αμείλικτο διώκτη του και, σε δεύτερο ρόλο, την άγνωστη τοτε Τζούλιαν Μουρ. Το φιλμ βασίζεται βέβαια στην ομώνυμη διάσημη τηλεοπτική σειρά των 60ς.
Ο ήρωας είναι ένας εύπορος και ευυπόληπτος χειρούργος. Επιστρέφοντας αργά τη νύχτα από εγχείρηση θα βρει τη γυναίκα του άγρια δολοφονημένη και τον δράστη ακόμα στο διαμέρισμα. Όταν όμως ο τελευταίος ξεφεύγει, ο γιατρός θα κατηγορηθεί για τον φόνο. Θα καταφέρει να δραπετεύσει και ένα άγριο ανθρωποκυνηγητό ξεκινά, κυρίως από έναν πεισματάρη, σκληροτράχηλο αστυνομικό, ενώ ο ήρωάς μας, όλο και πιο εξαντλημένος, προσπαθεί ταυτόχρονα να αποδείξει την αθωότητά του.
Εδώ η αστυνομική πλοκή δεν βασίζεται ακριβώς στο "ποιος το έκανε". Ξέρουμε ότι ο ήρωας είναι αθώος, έχουμε δει φευγαλέα τον δολοφόνο, ο οποίος είναι άγνωστος τον πρωταγωνιστή, οπότε το μυστήριο έγγειται στον εντοπισμό του, καθώς και τη διερεύνηση του τι (και γιατί) ακριβώς συνέβει τη μοιραία βραδιά. Αλλά, βέβαια, εδώ αυτό που προέχει δεν είναι το αστυνομικό μυστήριο. Η αρετή της ταινίας έγκειται στην καθηλωτική δράση, στο αγχωτικό κλίμα, στο αυξανόμενο σασπένς της καταδίωξης ενός αθώου, στην απόλυτα σφιχτή σκηνοθεσία, στοιχεία που δεν αφήνουν τον θεατή να χαλαρώσει ούτε λεπτό. Βλέπετε, ο κλοιός σφίγγεται ολοένα γύρω από τον δραπέτη, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, ο χρόνος και η εξάντληση στρέφονται αμείλικτα εναντίον του. Και υπάρχει βέβαια και το φόντο μιας έντονης καταγγελίας ενάντια στα ιατρικά συμφέροντα: Διακυβεύονται πολλά, μα πολλά εκατομμύρια και το ιατρικό κατεστημένο (με τις ιατρικές / φαρμακευτικές εταιρίες πρώτες και καλύτερες) μόνο το καλό των ασθενών δεν λαμβάνει υπ' όψιν του...
Δεν υπάρχει τίποτε ιδαίτερο βάθος. Ίσως σε κάποιες στιγμές κάποιος θα πει "μα αυτό δεν γίνεται". Σύμφωνοι. Αλλά εδώ δεν είναι αυτό το ζητούμενο: Η αξία της έγκειται στο ότι βρίσκω την ταινία πραγματικά απολαυστική και υποδειγματική στο είδος της. Και η αξια αυτή μεγαλώνει καθώς, όπως είπα και στην αρχή, σήμερα πρόκειται για ένα εντελώς ταλαιπωρημένο είδος, που σπάνια δίνει κάτι που βλέπεται...