"ΛΕΥΚΟΙ ΤΑΡΑΝΔΟΙ" ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά μπορεί να δώσει από θαυμάσια έως εντελώς αδιάφορα φιλμ. Κάπου ανάμεσα βρίσκεται, νομίζω, το "White Reindeer" (Λευκός Τάρανδος) που σκηνοθετησε το 2013 ο Zach Clark.
Πρόκειται για μια "χρισρουγεννιάτικη" ιστορία, που ;όμως μάλλον θα παγώσει κάθε χαμόγελο στα χείλη σας. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε, όταν μια πανευτυχής νέα γυναίκα της μεσαίας τάξης, ερωτευμένη με τον άντρα της (ετοιμάζονται μάλιστα να μετακομίσουν στην ειδυλιακή Χαβάη, όπου εκείνος εξασφάλισε πολύ καλύτερη δουλειά) φτάνει σπίτι λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και τον βρίσκει δολοφονημένο; Από εκεί και πέρα παρακολουθούμε τις αντιδράσεις της κοπέλας, από την απόλυτη κατάθλιψη μέχρι τις κάθε λογής δραστηριότητές της για να ξεχάσει το εφιαλτικό συμβάν. Ταυτόχρονα, όσο πασχίζει να ξεχάσει, τόσο διάφορες αποκαλύψεις της δείχνουν ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως νόμιζε, ακόμα και στο ειδυλιακό παρελθόν. Στο μεταξύ τα "χαρούμενα Χριστούγεννα" ζυγώνουν όλο και περισσότερο. Αλλά δεν θα είναι ποτέ πια ίδια...
Προσοχή: Η ταινία δεν είναι καθόλου αστυνομική ή θρίλερ ή κάτι τέτοιο. Αυτό που ενδιαφέρει τον δημιουργό της είναι το "μετά" της ηρωίδας, η ψυχολογική της κατάσταση, οι προσπάθειες - σπασμωδικές συχνά - να ξεχάσει ή να αλλάξει σελίδα στη ζωή της. Πινελιές χιούμορ υπάρχουν, όπως, φυσικά, και μελαγχολίας και θλίψης. Οι νέες συναναστροφές (ακόμα και με μια παρέα από πόρνες), οι σχέσεις με τους γονείς, το άφημα στην δίχως δεύτερη σκέψη κατανάλωση, ακόμα και η συμμετοχή της σε ένα όργιο, είναι μερικά μόνο από όσα θα δοκιμάσει (μερικές φορές λίγο "κατά λάθος") για να γιατρευτεί. Το ψυχικό τραύμα όμως είναι πολύ βαθύ.
Είδα το φιλμ σχετικά ευχάριστα μέχρι το ανοιχτό τέλος του. Διαθέτει μερικές έξυπνες ιδέες, ισορροπεί, όπως είπαμε, ανάμεσα στο αστείο και το πικρό (σχεδόν ζοφερό μερικές φορές), κυλά σχετικά εύκολα, αλλά μέχρις εκεί. Δεν νομίζω ότι πρόκειται για καμιά μεγάλη ταινία. Μάλλον για απλώς συμπαθητική προσπάθεια. Μακριά βεβαίως από το Χόλιγουντ και τις ποικίλες συμβάσεις του, που συχνά γίνονται τόσο κουραστικές...