Τετάρτη, Απριλίου 19, 2006

ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ Ή ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ


Η Ανθρωποκτονία του δανού Per Fly (του οποίου τις άλλες δύο ταινίες δεν κατάφερα δυστυχώς να δω), κερδίζει σίγουρα μια θέση μέσα στα 10 καλύτερα φετεινά φιλμ. Βαθειά και πολυεπίπεδη μελέτη της βίας και των αλυσιδωτών επιπτώσεών της σε μια σύγχρονη, ευνομούμενη κοινωνία, ειδωμένη μέσα από την ιστορία ενός ανθρώπου και του περίγυρού του, εξετάζει τόσο τα αδιέξοδα του ανθρώπου αυτού (έξυπνου και προοδευτικού μάλιστα), όσο και ολόκληρης της κοινωνίας που προαναφέραμε. Πρόκειται για μία από τις ευτυχείς περιπτώσεις κατά τις οποίες έχει επιτευχθεί η άψογη καταγραφή των επιπτώσεων κοινωνικών προβλημάτων πάνω σε ατομικές περιπτώσεις - ή, αν θέλετε, του πώς ένα πολιτικών κινήτρων γεγονός μπορεί να οδηγήσει στην κατάρευση του ήρωα, αλλά και κάποιων άλλων ανθρώπων γύρω του. Δεν υπάρχουν ρητορείες, πολιτικής ή όποιας άλλης φύσης. Τα σχόλια, όπως είπαμε, γίνονται μέσα από την παρακολούθηση ατομικών περιπτώσεων.
Σοβαρή σκηνοθεσία, ιστορία που σε κρατά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και εξαιρετική κατάδειξη της πορείας του πρωταγωνιστή προς την απόλυτη παρακμή, ρεαλιστικές καταστάσεις, συνθέτουν μια ταινία που και με πολύ ενδιαφέρον παρακολουθείται, και πολλαπλούς προβληματισμούς και τροφή για σκέψη προκαλεί. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι οποιοσδήποτε από τους χαρακτήρες να ήμουν, θα αντιδρούσα με παρόμοιο τρόπο, πράγμα που αποδεικνύει ότι τίποτα απ’ όσα βλέπουμε δεν είναι εξωπραγματικό ή τραβηγμένο.
Τελικά οι δανοί τα κατάφεραν πάλι!
ΥΓ: Αναρωτιέμαι: Αν ο φόνος ενός αστυνομικού προκαλεί όλα αυτά τα πολλαπλά τραύματα στον κοινωνικό ιστό, τι μπορεί να συμβαίνει σε χώρες όπου κυριαρχεί η βία σε καθημερινή βάση;

Ετικέτες ,

Κυριακή, Απριλίου 16, 2006

Ο ΥΠΟΚΙΝΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ


Ο Spike Lee είναι άνισος σκηνοθέτης. Έχει κάνει πολύ καλές και πολύ μέτριες ταινίες - με έντονη τάση για δημαγωγία σ' αυτές τις τελευταίες. Το Inside man είναι από τις πολύ καλές του. Το κλασσικό θέμα της ληστείας τράπεζας, που έχουμε δει χιλιάδες φορές στο σινεμά, εδώ γνωρίζει μια από τις πιο ευρηματικές εκδοχές του. Σφιχτός ρυθμός, που σε κρατά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, απρόσμενες ανατροπές - όχι όμως εξωπραγματικές και αναληθοφανείς, όπως συχνά συμβαίνει τελευταία - έξυπνο και πρωτότυπο σενάριο, καλές ηθοποιίες και κάμποση κριτική στην αμερικάνικη διαφθορά και τις βρώμικες βάσεις του συστήματος, ανανεώνουν το ενδιαφέρον για ένα τόσο τετριμμένο θέμα, για το οποίο θα πιστευαμε ότι τίποτα άλλο πια δεν μπορεί να προστεθεί.
Όσο για το εντυπωσιακό καστ (Ντέντζελ Ουάσινγκτον, Κλάιβ Όουενς, Τζόντι Φόστερ, Γουίλεμ Νταφόε, Κρίστοφερ Πλάμερ), χρησιμοποιείται για να ενσαρκώσει ουσιαστικούς, διακριτούς ρόλους, και όχι σαν μια γελοία παρέλαση σταρς, μόνο και μόνο για να λέμε ότι έχουμε ένα "all stars cast" (βλέπε τα διάφορα Ocean's 11, 12 και δεν συμμαζεύεται...)

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Απριλίου 12, 2006

Ο ΒΕΝΣΑΝ ΚΑΣΕΛ ΩΣ "ΣΑΤΑΝΑΣ"


Το Sheitan του πρωτοεμφανιζόμενου Kim Chapiron είναι ταινία φτιαγμένη μάλλον για να ερμηνεύσει ο Β. Κασέλ (ο οποίος είναι και παραγωγός) τον ομώνυμο ρόλο, σε ένα ρεσιτάλ παράνοιας. Απο τις πιο "άρρωστες" ταινίες της χρονιάς - και με μια ελαφρά δόση μαύρου χιούμορ - δημιουργεί μέχρι τη μέση μια έντονα αγχωτική ατμόσφαιρα (όπου όμως στην ουσία δεν γίνεται τίποτα το φρικιαστικό), μέχρι που η βία ξεσπά στο δεύτερο μέρος. Φοβερή η επιλογή φατσών, που από μόνες τους αρκούν να δημιουργήσουν το ζητούμενο νοσηρό κλίμα... και να πάρετε για πάντα από φόβο τη γαλλική επαρχία. Σίγουρα ασυνήθιστη ταινία για τα δεδομένα του είδους, με έναν υπερβολικό Βενσάν Κασέλ που ή τον λατρεύετε ή τον βαριέστε, ωστόσο δεν είναι και για χόρταση...
Δείτε την περισσότερο ως ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο παρά ως μια όντως καλή ταινία.
ΥΓ: Εννοείται πως ό,τι θετικό έχω πει μέχρι τώρα για το φιλμ απευθύνεται αποκλειστικά στους φανς του είδους. Οι υπόλοιποι θα φύγουν κάπου στη μέση.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Απριλίου 10, 2006

ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ "ΟΤΑΝ ΦΟΥΣΚΩΝΕΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ"... ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΝΕΙ


Στη 2η ταινία που είδα στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, "Όταν φουσκώνει η θάλασσα" της Yolande Moreau και του Gille Porte, τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα από την ανεκδιήγητη "Βασιλική Οικογένεια" (Palais Royale), πλην όμως όχι απόλυτα ικανοποιητικά. Διηγείται έναν απρόβλεπτο και αταίριαστο έρωτα στην επαρχία, ανάμεσα σε μια μεσήλικα (και παντρεμένη) πλανόδια ηθοποιό και έναν τύπο του οποίου οι συνθήκες διαβίωσης είναι λίγο καλλίτερες από αυτές ενός κλοσάρ. Σίγουρα το φιλμ διαθέτει πολλή τρυφερότητα και ευαισθησία, και υπάρχουν στιγμές που προκαλεί αληθινή συγκίνηση χωρίς, ευτυχώς, να πέφτει στο μελό. Η γκρίζα ζωή της γαλλικής ή βελγικής (και κάθε) επαρχίας, η μοναξιά του πρωταγωνιστή, η ζωή του πλανόδιου, όλα είναι εδώ. Και μετά αρχίζουν τα προβλήματα: Η ταινία εξαντλείται κάπου στη μέση και μετά αρχίζει να επαναλαμβάνεται. Γίνεται έτσι μάλλον βαρετή - αν και διανθίζεται από μερικές καλές στιγμές. Αν της έλειπαν 20 λεπτά (για να μην πω παραπάνω), τότε θα ήταν μια καλή ταινία. Αλλά μια καλή ταινία ΟΧΙ μεγάλου μήκους.
Δεν ξέρω αν φταίω εγώ και ένα σχετικό κινηματογραφικό overdose ή αν όντως έτσι συμβαίνει, νομίζω όμως ότι αυτό που όλο και συχνότερα με χαλάει σε ταινίες κάθε προέλευσης είναι η αδικαιολόγητα μακρά (κατά τη γνώμη μου) διάρκειά τους. Είναι μήπως δείγμα της εποχής η φλυαρία;

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Απριλίου 06, 2006

O ΟΠΩΣ ORWELL, V ΟΠΩΣ VENDETTA


Ομολογώ ότι πήγαινα να το δω αρνητικά προκατειλημμένος. Αφ' ενός είμαι φαν του κόμικς απ' όπου προέρχεται και του Alan Moore γενικότερα, αφ' ετέρου δεν είμαι ιδιαίτερα φαν των παραγωγών αφών Γουακόφσκι (ή Γουατσόφσκι), των Matrix τους και του σεναριογράφου τους James McTeigue, που εδώ είναι σκηνοθέτης. Είχα υποστεί και την τραυματική εμπειρία του ανεκδιήγητου League of Extraordinary Men, της απόλυτης κατακρεούργησης κόμικς του Moore, είναι και το εξαιρετικά "επικίνδυνο" στην εποχή μας θέμα (τρομοκρατία, αντίσταση) οπότε... καταλαβαίνετε...
Ευτυχώς διαψεύστηκα. Η ταινία V for Vendetta, αν μη τι άλλο, είναι τίμια, αρκετά πιστή στο πρωτότυπο και - ω του θαύματος - αρκετά προχωρημένη στις πολιτικές της θέσεις. Θέλει τόλμη (στην εποχή μας, το ξαναλέω) να έχεις ως ήρωα και ως θετικό χαρακτήρα έναν τρομοκράτη, που βάζει βόμβες στο Κοινοβούλιο ή στα Δικαστήρια. Βέβαια οι πράξεις αυτές δικαιολογούνται και μπαίνουν στο απυρόβλητο εφόσον ο V αγωνίζεται εναντίον ενός απόλυτα φασιστικού μελλοντικού βρετανικού καθεστώτος, οπότε τα πράγματα γίνονται πολιτικά ευκολότερα (και ο Σημίτης έβαζε βόμβες κατά τη δικτατορία), αλλά και πάλι, το να θίξεις το καυτό αυτό θέμα σήμερα, με τους αναπόφευκτους συνειρμούς που προκαλεί, σίγουρα απαιτεί τόλμη. Αφείστε που οι συνειρμοί που λέγαμε, εκτός από την τρέχουσα τρομοϋστερία, εύκολα ξεστρατίζουν και προς ένα πολιτικά ζοφερό μέλλον που πιθανόν καραδοκεί (αν κρίνουμε από την Αμερική τουλάχιστον). Άλλωστε και το κόμικς, όταν γράφτηκε, αντανακλούσε τη γκρίζα θατσερική περίοδο της Βρετανίας...
Κατά τα άλλα, η σκοτεινή του ατμόσφαιρα διατηρείται στο ακέραιο, οι αλλαγές είναι μικρές και όχι ουσιώδεις κατά τη γνώμη μου, οι σκηνές εντυπωσιακής βίας είναι λίγες και σε σημεία που χρειάζονται, χωρίς σε καμία περίπτωση να γίνονται αυτοσκοπός και απλή επίδειξη εφετζίδικων δυνατοτήτων, οι ηθοποιοί είναι μια χαρά (τελικά είναι καλτ μορφή ο Στίβεν Ρία), οπότε ας μην παραπονιόμαστε. Όλα πήγαν κατ' ευχήν.
Προς μεγάλη μου έκπληξη...

Ετικέτες ,

Κυριακή, Απριλίου 02, 2006

Η "ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΖΩΗ" ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΒΑΡΕΤΗ


Η ταινία της Valerie Lemercier "Palais Royale" (Βασιλική Ζωή όπως "μεταφράζεται" στα καθ' ημάς) που προβλήθηκε την πρώτη μέρα του Φεστβάλ Γαλλόφωνου Κιν/φου είναι μια από τις πλέον βαρετές που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Κωμωδία υποτίθεται, σάτιρα της βασιλικής ζωής, ασχολείται με την καθημερινότητα και τις ίντριγκες της εν λόγω οικογένειας ενός φανταστικού ευρωπαϊκού κράτους, πλην όμως το χιούμορ είναι επιεικώς κρύο, η πλοκή παιδαριώδης - μάλλον θυμίζει παλιό ελληνικό σινεμά της Φίνος Φιλμ - και το τέλος άγαρμπο, καθώς δεν ταιριάζει με την μέχρι τότε δομή(;) της ταινίας. Οι προφανείς αναφορές στη Νταϊάνα και τη συνομωσιολογία που έχει αναπτυχθεί γύρω απ' αυτήν συναντούν τον... Άμλετ σε μια προσπάθεια για κωμωδία που με το ζόρι αποσπά μερικά χαμόγελα. Α, ναι, παίζει και η Κατρίν Ντενέβ (τι ανάγκη έχει τώρα αυτή να παίζει σε τέτοιες ταινίες... έ, την ίδια που έχει και ο Ντε Νίρο να παίζει σε αντίστοιχες αμερικάνικες).
Το Φεστιβάλ δεν ξεκίνησε και πολύ καλά...

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker