ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ "ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ Τ' ΑΛΟΓΑ" ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ...

Το 1969 ο νέος τότε Sydney Pollack (1934-2008) γυρίζει το "Σκοτώνουν τ' Άλογα όταν Γεράσουν" (They Shoot Horses, Don't They?) με ένα καστ ηθοποιών που τότε βρίσκονταν στην κορυφή : Τζέιν Φόντα, Σουζάνα Γιορκ, Μπρους Ντερν, Ρεντ Μπάτονς κ.ά.

Στα 30ς, ενώ η οικονομική κρίση τσακίζει τους πάντες, διοργανώνονται απάνθρωποι "μαραθώνιοι χορού" που διαρκούν πολλές μέρες. Φτωχά, απελπισμένα ζευγάρια μαζεύονται και χορεύουν διαρκώς επί πολλές μέρες - υπάρχουν βεβαίως διαλείμματα για ύπνο και φαγητό και κάποιοι κανόνες - κυριολεκτικά μέχρι τελικής πτώσης, ενώ οι θεατές βάζουν στοιχήματα. Όποιο ζευγάρι επιβιώσει (μερικές φορές κυριολεκτικά) θα κερδίσει το πολυπόθητο χρηματικό έπαθλο. 

Η ταινία παρακολουθεί  έναν τέτοιο μαραθώνιο με κεντρικό πρόσωπο μια κυνική, αποφασισμένη κοπέλα (Τζέιν Φόντα), που είναι πρόθυμη για όλα προκειμένου να κερδίσει. Καθώς οι μέρες κυλούν αργά και βασανιστικά, θα παρακολουθήσουμε διαφορετικούς χαρακτήρες να σκιαγραφούνται, να εξελίσσονται, να εξοντώνονται ψυχικά και, μερικές φορές, και σωματικά. Σύντομα θα αντιληφθούμε ότι όλο αυτό το ζοφερό δράμα που βλέπουμε δεν είναι παρά μια ξεκάθαρη αλληγορία - και καταγγελία - του απάνθρωπου, αδίστακτου, εκμεταλλευτικού καπιταλισμού στη χειρότερη εκδοχή του. Αναμενόμενο βεβαίως, αφού τα 60ς ήταν η κατ' εξοχήν εποχή της αμερικάνικης "επανάστασης" της νεολαίας και ακόμα και το Χόλιγουντ ήταν τότε έντονα πολιτικοποιημένο. Γι' αυτό και η πλήρης αντιστροφή και αποδόμηση του απατηλού "αμερικάνικου ονείρου".

Η ταινία γίνεται σε ορισμένα σημεία ακόμα και συγκλονιστική. Ωστόσο λόγω του "κλειστού" ύφους (είναι ολόκληρη σχεδόν γυρισμένη στην αυτοσχέδια αίθουσα χορού - κάτι σαν τέντα τσίρκου - και στα παρασκήνιά της), της "στατικής" εικόνας και της σχετικά μεγάλης διάρκειας (129 λεπτά), με κούρασε αρκετά. Και, σημειώστε το, θα βγείτε εντελώς κατηφείς και με βαριά καρδιά. Πάντως, επί της ουσίας, μπράβο στο αμερικάνικο σινεμά που κάποτε τολμούσε να τα βάλει ανοιχτά με το σύστημα.