"ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ" Ή ΠΩΣ Ο ΔΑΒΙΔ ΤΑ ΕΒΑΛΕ ΜΕ ΤΟΝ ΓΟΛΙΑΘ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ

O Rob Sitch είναι ένας πολυπράγμων αυστραλός τηλεοπτικός κυρίως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός. Μία από τις πολύ λίγες κινηματογραφικές ταινίες του είναι το "The Castle" του 1997, μία όντως συμπαθέστατη κωμωδία. Και, συγχρόνως, ένα απολαυστικότατο πορτρέτο καθημερινότητας στην πλέον αφελή και κιτς εκδοχή της.
Πρωταγωνιστεί μια τρομερά δεμένη αυστραλέζικη εργατική οικογένεια. Πατέρας, μητέρα, μια νιόπαντρη κόρη και δύο γιοι. Αγαπημένοι, λατρεύουν το σπίτι τους, την οικογενειακή θαλπωρή, τις δουλειές τους και... ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί τον πάτερ - φαμίλια (ο οποίος είναι επίσης αγαθος και καλόβολος). Το σπίτι τους βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο αεροδρόμιο. Και ξαφνικά τους έρχεται ένα χαρτί: Πρέπει υποχρεωτικά να απαλλοτριωθεί, διότι το αεροδρόμιο χρειάζεται επέκταση. Από εκεί και πέρα η αφελής οικογένεια (κυρίως βεβαίως ο "αρχηγός" πατέρας) ξεκινάνε έναν λυσσαλέο και άνευ όρων αγώνα για να παραμείνουν στο αγαπημένο τους μέρος, βάζοντάς τα δίχως δισταγμό με πολύ ισχυρότερους...
Όντως το άγνωστο σε μένα αυτό φιλμ είναι απολαυστικό. Από το ξεκαρδιστικό πορτρέτο τής πολύ αγαπημένης (και με αρκετά χαμηλό IQ) οικογένειας, όπου ο καθένας (και όλοι τον πατέρα) θεωρούν τον άλλον ειδήμονα σε κάτι (συνήθως πολύ γελοίο και μπανάλ) έως την κορύφωση του αγώνα της, με την υποστήριξη ενός ανεκδιήγητου δικηγόρου αρχικά και κάποιου άλλου σημαντικότερου μετά, ενάντια σε πολυεθνικές και στο κράτος. Φυσικά δεν ξέρω αν στον πραγματικό κόσμο τα πράγματα μπορούν να εξελιχτούν τόσο "γλυκά", όμως η απόλαυση παραμένει, όπως επίσης και το ηρωικό μέσα στην ηθελημένη απλοϊκότητά του μήνυμα για αντίσταση. Και υπάρχει και το διφορούμενο του πράγματος: Ναι, ο ήρωάς μας τολμά να τα βάλει με όλους, αλλά ταυτόχρονα διακατέχεται από νοοτροπία αφόρητα μικροαστική, τεριμμένη, σχεδόν βλακώδη (και τα υπόλοιπα μέλη βεβαίως). Πρόκειται για ήρωες που, αν δεν παρουσιάζονταν τόσο γλυκά και συμπαθητικά, θα έβρισκαν τη  θέση τους στην πινακοθήκη ηλιθίων των αδελφών Κοέν. Φυσικά για όση βλακεία και μικροαστισμό κι αν μιλάμε, ο θεατής ταυτίζεται απόλυτα με την κιτς οικογένεια, συμμετέχει στον αγώνα της, πονά από τις περιστασιακές τους ήττες. Όμως η απλή αγάπη και η προσήλωση στη ρουτινιάρικη καθημέρινότητα βρίσκονται πάνω απ' όλα. Τελικά λέτε το νόημα της ευτυχίας να κρύβεται στην αφέλεια (για να μη πω βλακεία);
Πέραν των όποιων "μηνυμάτων" πάντως, το σίγουρο είναι ότι το φιλμ βλέπεται πολύ ευχάριστα και σε πολλά σημεία είναι όντως ξεκαρδιστικό. Και μόνο γι' αυτό αξίζει να ανακαλύψετε αυτή την άγνωστη (σε μένα τουλάχιστον) ταινία του αυστραλέζικου σινεμά.