O ΜΠΑΒΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ "ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΩΝ ΒΡΙΚΟΛΑΚΩΝ"

Ο Mario BBava ava ((1914-1980) είναι βεβαίως ο ιταλός δημιουργός που έμεινε στην κινηματογραφική ιστορία για τα giallo του (αστυνομικά φιλμ με έντονα στοιχεία τρόμου, ενίοτε και φανταστικού) και για το ιδιαίτερο οπτικό του στιλ, το οποίο επηρρέασε άμεσα τον Αρτζέντο. Το 1965 γυρίζει τον "Πλανήτη των Βρικολάκων" ("Terrore nello Spazio"), το μοναδικό του φιλμ επιστημονικής φαντασίας, το οποίο, φοβάμαι, δεν είναι από τα καλύτερά του.
Ένα γήινο διαστημόπλοιο προσεδαφίζεται σε έναν μυστηριώδη πλανήτη μετά από ένα SOS που έλαβε από άλλο γήινο διαστημόπλοιο, το οποίο είχε ήδη προσεδαφιστεί εκεί. Αμέσως όμως φοβερά γεγονότα αρχίζουν να συμβαίνουν. Τα μέλη του πληρώματος στρέφονται ανεξήγητα το ένα εναντίον του άλλου, υπάρχουν νεκροί και το άλλο σκάφος ανακαλύπτεται σε όχι και τόσο καλή κατάσταση. Το εκπληκτικότερο όμως είναι ότι οι προσφάτως νεκροί αμφοτέρων των πληρωμάτων ζωντανεύουν ανεξήγητα και επιτίθενται ενάντια στους επιζώντες...
Εντάξει, τι να "πρωτοθαυμάσω"; Οι ηθοποιίες είναι επιεικώς άθλιες, πράγμα που άλλωστε συμβαίνει σε πλήθος ιταλικών ταινιών της εποχής, λες και το κακό παίξιμο αποτελεί ένα είδος "σχολής". Τα εφέ είναι αστεία (εντάξει, αυτό δικαιολογείται, διότι πρόκειται για φιλμ εντελώς low budget). Το χειρότερο όμως είναι ότι η ιστορία, η πλοκή, "σέρνεται" πραγματικά και αναλώνεται σε πάμπολλα πήγαιν' - έλα από σκάφος σε σκάφος, σαν να πασχίζει  ο σκηνοθέτης να γεμίσει τον χρόνο της ταινίας με αχρείαστες σκηνές. Η ένταση και οι κορυφώσεις λείπουν και γενικά το όλο πράγμα κυλά άνευρα και μάλλον δίχως ιδιαίτερο σασπένς. Για να το πω αλλιώς και πιο καθαρά, βαρέθηκα αρκετά. Το συνολικό αποτέλεσμα βρίσκεται πολύ κοντά στο απόλυτο κιτς σε όλα τα επίπεδα.
Τι μένει; Η εντυπωσιακή ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Μπάβα, και η οποία είναι σήμα κατατεθέν του. Ο δημιουργός αυτός χρησιμοποιεί πολύχρωμους, σουρεαλιστικούς φωτισμούς, οι οποίοι δεν μπορούν να υπάρχουν στην πραγματικότητα. Τα έντονα πράσινα, τα κόκκινα και τα μπλε περισσεύουν, σα να φωτίζονται τα πάντα από μυστηριώδεις πηγές φωτός που κανείς δεν ξέρει από πού μπορεί να προέρχονται. Έτσι επιτυγχάνεται και εδώ μια μαγική ατμόσφαιρα όντως παράδοξη, η οποία, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, είναι και το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας. Αυτό το στοιχείο όμως μπορείτε να το απολαυσετε και σε πολύ καλύτερα φιλμ του.
Συμπερασματικά, αν δεν είστε φανατικός οπαδός του σκηνοθετη, παραβλέψτε την συγκεκριμένη ταινία του. Ψάξτε καλύτερα για τα καθαρόαιμα giallo του.

ΟΙ 6 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ GIALLO

Το ιταλικό giallo είναι ένα είδος που ήκμασε στη χώρα αυτή τις δεκαετίες 60 και 70. Στα όρια της ταινίας τρόμου, μερικές φορές μπαίνει στα χωράφια του φανταστικού και του υπερφυσικού, τις περισσότερες όμως ασχολείται με serial killers, γραφικές δολοφονίες, αίμα... Διαθέτει επίσης δική του αισθητική και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Φαίνεται ότι ποτέ το giallo δεν ενδιαφέρθηκε για αληθοφανείς καταστάσεις, για τον όποιο ρεαλισμό, για τις καλές ηθοποιίες. Αντίθετα η γραφική βία, το σκηνοθετικό στιλ, η σεξουαλικότητα και οι μάλλον τραβηγμένες ή και απίθανες πλοκές υπήρξαν νομίζω το φόρτε του.
Από τους σημαντικότερους - αν όχι ο σημαντικότερος - δημιουργούς του είδους είναι βέβαια ο Mario Bava (1914-1980). To "Sei Donne per l'Assassino" (μεταφράζεται "6 Γυναίκες για τον Δολοφόνο', αλλά ο αγγλόφωνος τίτλος είναι "Blood and Black Lace" γυρίστηκε το 1964 και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του έργου του. Μια σειρά από φρικτές δολοφονίες όμορφων μοντέλων συμβαίνει σε έναν οίκο μόδας που διευθύνει μια χήρα. Ο δολοφόνος,κάποιος με καμπαρντίνα, καπέλο και λευκή μάσκα, άμεση αναφορά στον κινηματογραφικό "Αόρατο Άνθρωπο" της δεκαετίας του 30, εμφανίζεται από την αρχή, αλλά φυσικά δεν ξέρουμε ποιος είναι. Στο μεταξύ όλοι όσοι εμπλέκονται με τον οίκο (ιδιοκτήτες, λογιστής, μόδιστρος κ.ά.) είναι εξ ίσου ύποπτοι. Φυσικά το τέλος κρύβει ανατροπές και εκπλήξεις, ενώ τα πτώματα ωραίων γυναικών έχουν, επίσης φυσικά, συσσωρευτεί.
Αυτό που έχει σημασία στην ταινία είναι το στιλ του Μπάβα. Στιλ καθαρά οπτικό βεβαίως. Ο Μπάβα χρησιμοποιεί σχεδόν συνεχώς τεχνητούς, και μάλιστα χρωματιστούς, φωτισμούς, δημιουργώντας υποβλητική, εξωπραγματική ατμόσφαιρα. Οι πηγές τους, καθώς και τα χρώματα, είναι στην πραγματικότητα αδύνατο να υπάρχουν. Ωστόσο ο δημιουργός αδιαφορεί πλήρως γι΄αυτό. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αδιαφορεί για την αληθοφάνεια της εικόνας αδιαφορεί και για τη σεναριακή αληθοφάνεια. Τα πάντα θυσιάζονται στην ατμοσφαιρικότητα. Τα αποτελέσματα είναι συχνά εντυπωσιακά. Η εικόνα μπορεί να καθηλώσει. Η επιρροή του, σημειωτέον,  στο οπτικό στιλ του Αρτζέντο είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Στο στιλ αυτό προσθέστε και την διάχυτη σεξουαλικότητα - δίχως στην πραγματικότητα να βλέπουμε το παραμικρό - τα σέξι εσώρουχα, τα ημίγυμνα πτώματα... σχεδόν μπορούμε να μιλήσουμε για μια μπαρόκ, νοσηρή ατμόσφαιρα νεκροφιλίας.
Προσωπικά δεν είμαι φανατικός των giallo. Όσο ενδιαφέροντα και αν είναι τα οπτικά αποτελέσματα ενός Bava δεν παύουν να μου φαίνονται αστείες οι καταστάσεις - και ακόμα πιο αστείες οι ηθοποιίες. Ωστόσο στο σύνολό του πρόκειται για ενδιαφέρον κινηματογραφικό φαινόμενο, το οποίο μάλιστα διαθέτει φανατικούς οπαδούς. Θα σας πρότεινα να πάρετε μια γεύση, έστω κια δεν πάρετε το είδος πολύ στα σοβαρά. Η ταινία αυτή προσφέρεται.