ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ" Ή ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΣΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΟΥ

Έχει χαρακτηριστεί ως η καλύτερη μεταφορά έργου της Άγκαθα Κρίστι στην οθόνη. Σίγουρα είναι ένα από τα καλύτερα δικαστικά δράματα όλων των εποχών. Και, επί πλέον, δράμα; Ναι, αλλά δράμα ξε-δράμα, σε πολλά σημεία είναι πραγματιά ξεκαρδιστικό. Πρόκειται για τον "Μάρτυρα Κατηγορίας" (Witness for the Prosecution) του 1957 του υπέροχου Billy Wilder, ο οποίος, όσο περνάνε τα χρόνια, γίνεται νομίζω ο αγαπημένος μου χολιγουντιανός δημιουργός.
Ένας άντρας που κατηγορείται για φόνο καταφεύγει σε διάσημο ηλικιωμένο και ιδιόρυθμο δικηγόρο, ο οποίος, παρά τα προβλήματα υγείας του, αναλαμβάνει την υπόθεση. Όταν ξεκινά η επεισοδιακή δίκη, αντιλαμβανόμαστε σύντομα ότι τίποτα δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται...
Υπάρχουν κατ' αρχήν οι υπέροχες ηθοποιίες της Μάρλεν Ντίτριχ, του Τάιρον Πάουερ και, κυρίως, του απολαυστικότατου Τσαρλς Λότον, που κλέβει την παράσταση. Υπάρχει ο υποδειγματικός αφηγηματικός ρυθμός, που δεν σε κάνει να βαρεθείς ούτε λεπτό. Υπάρχουν οι διαρκείς ανατροπές, που συχνά σε αφήνουν έκπληκτο. Υπάρχει το διαρκώς παρόν χιούμορ, που κυρίως πηγάζει από την εκκεντρική περσόνα του Λότον, του δικηγόρου δηλαδή, παρά το ότι το δράμα είναι ζοφερό. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, το οποίο προσωπικά λατρεύω: Η διαρκής ανατρεπτικότητα του Wilder. Ο οποίος, όντας βαθιά μέσα στο Χόλιγουντ και χρησιμοποιώντας άψογα όλα τα κλισέ του, αλλά και τις δυνατότητες που αυτό προσέφερε (μεγάλες παραγωγές, σταρς κλπ.) κατάφερνε να ρίχνει πάντοτε μια βιτριολική, ανατρεπτική, συχνά πικρή και απαισιόδοξη ματιά στο σύστημα. Εδώ στόχος του είναι το δικαστικό σύστημα, το οποίο σχεδόν χλευάζει ως ανίκανο να αποδώσει δικαιοσύνη. Δεν μπορώ να πω πολλά για λόγους spoiler, αλλά αν δεν... θα είχαμε μια παντελώς παταγώδη αποτυχία και ένα λάθος ολκής. Μόνο βλέποντας το φιλμ θα καταλάβετε τι εννοώ. Και θα προβληματιστείτε πάνω σε ένα σημείο: Τελικά είναι πάντοτε κάτι καλό η ιδιοφυία ενός λαμπρού δικηγόρου;
Εξαιρετικό φιλμ που δεν θα κάνει κανέναν να βαρεθεί. Εσείς όμως θα βαρεθείτε σίγουρα να με ακούτε να επαναλαμβάνω ότι, βλέποντας αυτές τις ταινίες, αντιλαμβανόμαστε την απίστευτη κενότητα και παρακμή του σύγχρονου ψηφιακού, υπερηρωικού και αδηφάγου Χόλιγουντ (δηλαδή αδηφάγο ήταν και τότε, αλλά μπορούσε να παράγει εξαιρετικές ταινίες).