Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ HARRY POTTER


Είναι ο πέμπτος στη σειρά Χάρι Πότερ, του μέτριου David Yates αυτή τη φορά, όπου ο ήρωας γνωρίζει το Τάγμα του Φοίνικα (2007). Οφείλω να παραδεχτώ αρχικά ότι η σειρά εδώ και καιρό είναι αρκετά ενήλικη, διαθέτει σκοτεινές σκηνές και ατμόσφαιρα, και δύσκολα την χαρακτηρίζεις "παιδική" (βέβαια, το τι ακριβώς είναι "παιδικό" στις μέρες μας, με τα κάθε είδους dvd στις εφημερίδες, την 24ωρη τηλεόραση και το Ίντερνετ, είναι κάτι που σηκώνει μεγάλη συζήτηση). Η ταινία είναι επίσης πιστή στο βιβλίο, όπως με πληροφορούν οι φανατικοί της σειράς. Θετικά αυτά.
Εδώ λοιπόν ο μικρός μάγος (που πλέον μεγάλωσε αρκετά), θα διερευνήσει την κρυφή σχέση του με τον αρχικακό αυτοπροσώπως και, εκτός των συνήθων κακών, θα αντιμέτωπίσει και τον ίδιο του τον κακό εαυτό (όχι και πολύ πρωτότυπο εύρημα), αλλά μετά από εσωτερική (και όχι μόνο) μονομαχία, το καλό θα θριαμβεύσει (μη μου πείτε ότι αποκαλύπτω πολλά, αφού γυρίζεται ήδη η επόμενη συνέχεια). Απλώς έχω δει στο σινεμά και πολύ δυνατότερες μονομαχίες ηρώων με τη σκοτεινή τους πλευρά. Πλάκα έχει πάντως η φασιστοειδής και μισσαλόδοξη καθηγήτρια (που είναι τόσο σαδίστρια και δυσκοίλια που τη μισείς πανεύκολα), καθώς και η πλειάδα γνωστών ηθοποιών που παρελαύνουν σε μικρούς ρόλους από το φιλμ.
Πέραν αυτών... ομολογώ ότι βαριέμαι λιγάκι (είναι και η 5η συνέχεια είπαμε). Δεν θεωρώ ακριβώς κακό το φιλμ, αλλά να... Μη συγκαταλεγόμενος στους προαναφερθέντες φανατικούς, ξεχνώ λιγάκι στην ετήσια επαφή μου με τις ταινίες ποιος είναι ποιος, ποια είναι η σχέση του Σίριους με τον Χάρυ και τους γονείς του, τι παίζεται με τη μαγική εφημερίδα και ποιος την ελέγχει και διάφορα άλλα τέτοια. Μικρό το κακό, θα μου πείτε. Το πρόβλημά μου είναι περισσότερο ότι η ταινία δεν είναι κακή, αλλά ούτε και τίποτα φοβερό, δεν είναι χαζοχαρούμενη, αλλά ούτε και σε συγκλονίζει με τη σκοτεινιά της, έχει εντυπωσιακά εφφέ, αλλά όχι κάτι που να μας κάνει να πάθουμε πλάκα... και γενικά τη θεωρώ αυτό που λέμε "εντάξει, δεν ήταν κακό". Τελικά, νομίζω ότι το ετήσιο ραντεβού μου με τον Χάρι γίνεται μάλλον από υποχρέωση, σαν κάτι συγγενείς που πρέπει να δούμε στη γιορτή τους μια φορά το χρόνο και δεν περνάμε πολύ άσχημα, συνήθως τρώμε και καλά, αλλά παρ' όλα αυτά φεύγοντας σκεφτόμαστε με πλήξη "Ώχ, του χρόνου πάλι τα ίδια!"

Ετικέτες ,

Κυριακή, Αυγούστου 26, 2007

ΑΝ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ, ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟΣ


Να το πούμε απ' την αρχή: Ο "Νεκρός" του Jim Jarmusch (1995) είναι μια μάλλον αργή ταινία. Αν λοιπόν είστε αλλεργικοί στους αργούς κινηματογραφικούς ρυθμούς, εγώ σας προειδοποίησα. Να ξεκαθαρίσουμε και το άλλο - και σημαντικότερο: Θεωρώ τον "Νεκρό" αριστούργημα. Πιθανόν μάλιστα την καλύτερη ταινία του Τζάρμους.
Τι ακριβώς είναι ο "Νεκρός"; Αρχικά ένα γουέστερν. Έχει μοναχικό, περπλανώμενο ήρωα, ινδιάνους, πυροβολισμούς, κυνηγούς επικηρυγμένων... Αυτά όμως είναι μόνο η επιφάνεια. Γιατί ταυτόχρονα έχει ανατρεπτική πολιτική άποψη, έχει υποβλητική μεταφυσική θεώρηση του θανάτου, υπέροχη, ασπρόμαυρη φωτογραφία με πλήθος από πανέμορφες, ποιητικές εικόνες που χαράσονται ανεξίτηλα στη μνήμη, υπνωτική, εθιστική μουσική του Neil Young... Με λίγα λόγια, αν μπεις στο τριπ της δύσκολα βγαίνεις απ' αυτό. Αλλά περί αυτού ακριβώς πρόκειται: Θεωρώ τον "Νεκρό" την απόλυτη ταινία - τριπ, τόσο κυριολεκτικά (με την έννοια του ταξιδιού που έχει η λέξη) όσο και μεταφορικά. Ενός ταξιδιού που, αν αφεθείς σ' αυτό, παρακαλάς να μην τελειώσει ποτέ.
Η πολιτική άποψη που είπαμε, έγκειται στην πλήρη ανατροπή του παραδοσιακού μοντέλου "καλός / γενναίος λευκός - άγριοι ιθαγενείς". Λίγες φορές οι λευκοί άποικοι, που δημιούργησαν την Αμερική, έχουν δειχτεί τόσο βάρβαροι, άπληστοι, άρπαγες, κτηνώδεις, σε αντίθεση με τους βουτηγμένους στην μεταφυσική και σε μια πρωτόγονη και άγρια ποίηση ινδιάνους. Ο πρωταγωνιστής ινδιάνος μάλιστα, που είναι και ο καταλύτης της υπόθεσης, ανατρέποντας τα δεδομένα, διαθέτει δυτική κουλτούρα και είναι πολύ περισσότερο ευαίσθητος και διανοούμενος από κάθε λευκό. Οι τελευταίοι δείχνονται και ως φορείς μόλυνσης, οικολογικής καταστροφής και κάθε καταστροφής γενικότερα.
Η άλλη πλευρά της ταινίας, η μεταφυσική, επηρεάζεται από την ινδιάνικη θεώρηση του θανάτου και αντλεί στοιχεία από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, τελετές και δοξασίες, που έχουν να κάνουν με την ωρίμανση και το ταξίδι, εν τέλει, της ανθρώπινης ψυχής. Μπορεί και ολόκληρο το φιλμ να ειδωθεί κάτω απ' αυτή τη σκοπιά, σαν το ταξίδι του ανθρώπου προς τον αναπόφευκτο θάνατο. Αυτά ενσαρκώνονται στο πρόσωπο του ήρωα που φέρει το συμβολικό - ποιητικό όνομα Ουίλιαμ Μπλέικ (ένας από τους καλύτερους ever Τζόνι Ντεπ), που από δειλός, τρομαγμένος λογιστής μετατρέπεται σταδιακά σε θρύλο και (συχνά ακούσιο) εκδικητή, πανέτοιμο πλέον στο τέλος για το τελειωτικό μεγάλο ταξίδι (γενικά η ποίηση και οι κάθε λογής αναφορές παίζουν μεγάλο ρόλο στο φιλμ).
Όλα αυτά δίνονται με το χαρακτηριστικό, αποσπασματικό στιλ του Τζάρμους, με τα μικρά επεισόδια του ταξιδιού του λογιστή στην όλο και πιο άγρια Δύση να διαδέχονται απολαυστικά το ένα το άλλο, όπως και η πληθώρα γνωστών ηθοποιών (Ρόμπερτ Μίτσαμ, Τζον Χαρτ, Ίγκι Ποπ σε ανεκδιήγητη εμφάνιση, Γκάμπριελ Μπερν, Μπίλι Μπομπ Θόρτον κλπ.) Και ξέρετε ποιο είναι το πιο παράξενο; Αν και όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά σοβαρά, ο "Νεκρός" διαθέτει πολύ και καλό χιούμορ, ενίοτε μαύρο. Πώς συνδυάζεται τώρα το χιούμορ με όλα τα παραπάνω, μόνο ο Τζάρμους ξέρει (και μπορεί).
Εσείς μένει μόνο να το δείτε - πράγμα που σας συνιστώ αν δεν το έχετε ήδη κάνει - για να το διαπιστώσετε. Σπεύσατε λοιπόν. Και για όσα είπαμε και διότι περιέχει σκηνές ανθολογίας, όπως οι τελευταίες, από την είσοδο στον ινδιάνικο καταυλισμό μέχρι το τέλος. Το ξαναείπα: Το θεωρώ αριστούργημα.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker