"Ο ΘΕΟΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙ". ΕΓΩ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΩ...

Θαύμασα τον δανό Nicolas Winding Refn στο "Driver", όπου κατάφερε να κάνει ένα ατμοσφαιρικό νεο -νουάρ (δυστυχώς δεν έχω δει τις παλιότερες ταινίες του, για τις οποίες ακούω καλά λόγια). Είδα λοιπόν με προσδοκίες στο "Μόνο ο Θεός Συγχωρεί" του 2013. Δυστυχώς απογοητεύτηκα.
Η ταινία είναι γυρισμένη στη Μπανγκόγκ. Εκεί δύο αδέλφια αμερικανοί στήνουν μια επιχείρηση διακίνησης ναρκωτικών με προκάλυμα μια λέσχη πυγμαχίας. Ο ένας τους δολοφονεί μια πόρνη πάνω στον παροξυσμό του και τιμωρείται με το ίδιο νόμισμα από έναν παράξενο ταϊλανδό μπάτσο. Η αδίστακτη μητέρα τους καταφθάνει στην πόλη από την Αμερική και πιέζει τον εναπομείναντα να εκδικηθεί τον θάνατο του αδελφού του. Ο κύκλος του αίματος έχει ανοίξει για τα καλά...
Ο Refn, προσπαθώντας προφανώς να εντυπωσιάσει, στήνει μια ταινία όπου το βαρύτατο στυλιζάρισμα είναι το Α και το Ω της (και, φοβάμαι, και ο μοναδικός λόγος ύπαρξής της). Υποβλητικοί, παράξενοι φωτισμοί, μυστηριώδης ατμόσφαιρα σχεδόν σε κάθε πλάνο, υπερβολικά αργοί ρυθμοί, για να τονίσουν ακριβώς αυτήν την πρωτοκαθεδρία της εικόνας, περίεργοι χαρακτήρες, με επί κεφαλής τον μπάτσο - εκδικητή... Ναι, η ατμόσφαιρα επιτυγχάνεται, νομίζω όμως ότι είναι παντελώς κενή περιεχομένου. Τα πάντα οδεύουν ολοταχώς προς την υπερβολή, προς το γκροτέσκο, και τελικά το φιλμ έφτασε να με κουράσει πολύ πριν το τέλος του.
Σίγουρα ο Refn προσπαθούσε να φτιάξει ένα απόλυτα cult φιλμ. Όπως είπα όμως, έφτιαξε κατά τη γνώμη μου μονάχα ένα φιλμ κουραστικό και άνευ λόγου ύπαρξης. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μέσα σ' αυτή τη "βαριά" ιστορία υπήρξαν στιγμές που μου προκάλεσαν ακόμα και γέλιο. Με πρώτες και καλύτερες τις σκηνές που ο μπάτσος, στα διαλείμματα της αιματηρής δουλειάς του, τραγουδά γλυκερά ταϊλανδέζικα τραγούδια σε καραόκε, ενώ οι υπόλοιποι υφιστάμενοί του μπάτσοι τον ακούνε ευλαβικά! Όσο για τα υπόλοιπα... θα επαναλάβω αυτό που είπα: Συμβαίνουν άνευ λόγου.
Ίσως η ταινία αρέσει σε κάποιους που λατρεύουν την εντυπωσιακή εικόνα (τους εντυπωσιακούς φωτισμούς για την ακρίβεια) και το αργό, τελετουργικό στοιχείο στην πλοκή, δίχως να ενδιαφέρονται καθόλου για το όποιο περιεχόμενο. Οι υπόλοιποι μάλλον θα πλήξουν. Πάντως, πέραν της απροσδόκητης παρουσίας της Κριστίν Σκοτ Τόμας στον ασυνήθιστο γι' αυτήν ρόλο της απόλυτης "σκύλας", θα επισημάνω ότι πρόκειται για ένα φιλμ στο οποίο δεν υπάρχει ούτε ένας θετικός χαρακτήρας. Ούτε ένας! Ναι, αυτό είναι αρκετά σπάνιο.