ΣΤΑ "ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΕΡΑ" ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ

Κάπου το έχω ξαναγράψει: Υπήρξα φαν της σειράς των "Πειρατών της Καραϊβικής". Ίσως υπεύθυνο γι' αυτό να είναι το κράμα περιπέτειας, χιούμορ (συχνά μαύρου) και σκοτεινιάς - με μια δόση τρόμου - που κυριαρχούσε στις τρεις πρώτες ταινίες. Ίσως πάλι το θαύμα του να έκανε ο Τζακ Σπάροου που έπλασε ο Τζόνι Ντεπ, μια αξέχαστη φιγούρα λίγο τρελή, λίγο μαστουρωμένη, λίγο ροκ σταρ, λίγο γκέι, λίγο... κάτι απ' όλα, σίγουρα αντικομφορμιστική πάντως, που πάντα έβρισκα απολαυστική. Τέλος πάντων, θεωρώ τους τρεις πρώτους "Πειρατές" ένα από τα πετυχημένα και άκρως διασκεδαστικά χολιγουντιανά μπλογκμπάστερ.
Τώρα ο καλός σκηνοθέτης Γκορ Βερμπίνσκι εγκατέλειψε τη σειρά. Το 4ο μέρος "Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Άγνωστα Νερά" γύρισε το 2011 ο Rob Marshall, ο οποίος κατά τη γνώμη μου, εκτός του επιτυχημένου ντεμπούτου του "Chicago" (ευπρόσδεκτη αναβίωση μιούζικαλ), δεν έχει κάνει τίποτα αξιόλογο. Οι τέταρτοι αυτοί "Πειρατές" λοιπόν βρίσκουν τον κάπτεν Σπάροου να αναζητεί την Πηγή της Αιώνιας Νιότης (κάτι σαν το Αθάνατο Νερό με λίγα λόγια). Μαζί του όμως την ψάχνουν ο φοβερός πειρατής Μαυρογένης, ο γνωστός μας Μπαρμπόζα, καπετάνιος πλέον αγγλικού πλοίου και μια ολόκληρη ισπανική αρμάδα. Χαμός δηλαδή.
Η σκηνή με τις Σειρήνες είναι όντως υποβλητική και εντυπωσιακή. Και υπάρχουν φυσικά κι άλλες θεαματικές σκηνές και άφθονη δράση (αυτό μας έλειπε να μην υπάρχει). Όμως συνολικά κάτι μου έλειπε και με έκανε να δω το φιλμ "διεκπεραιωτικά", δίχως την απόλαυση των προηγούμενων. Μπορεί να φταίει η σκηνοθεσία, μπορεί η σχετική αφαίρεση του σκοτεινού στοιχείου που είχαν τα τρία πρώτα μέρη. Αφαίρεση εν ονόματι της περισσότερης δράσης, άρα του πιο εύκολα καταναλώσιμου θεάματος. Μπορεί πάλι να είναι ο ξενέρωτος ιεραπόστολος και ο εξ ίσου ξενέρωτος και πάναγνος έρωτάς του με την πανέμορφη Σειρήνα (διάβολε, ούτε ένα λέπι δεν της άγγιξε...). Το πιο πιθανό όμως είναι ότι φταίει η επανάληψη των γνωστών πια μοτίβων - που βαθμιαία γίνονται κλισέ. Ή, για να το πω πιο απλά, βρισκόμαστε στο νο 4 κι αυτό από μόνο του είναι βαρετό. Ο Ντεπ είναι και πάλι απολαυστικός και πολλές ατάκες έξυπνες, αλλά τον έχω ξαναδεί άλλες τρεις φορές και λίγο - πολύ ξέρω πώς θα συμπεριφερθεί. Συνολικά λοιπόν πέρασα μεν δύο μάλλον ευχάριστες ώρες, αλλά η παλιά απόλαυση έχει χαθεί. Φαίνεται ότι προσωπικά χορταίνω με τρία μέρη (το πολύ). Στο τέταρτο επέρχεται κορεσμός. Ωραίος είναι ο μπακλαβάς. Αν όμως σε υποχρεώσουν να φας ένα ολόκληρο ταψί... ξέρετε.
Δείτε το αν επιδιώκετε το γνωστό ξένοιαστο δίωρο σε θερινό σινεμαδάκι. Το πολύ όμως μέχρις εκεί. Δεν υπάρχει πια το στοιχείο της έκπληξης.