ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ "ΑΓΡΙΑ ΑΧΛΑΔΙΑ"

Ο Nuri Bilge Ceylan, ο γνωστότερος ίσως σύγχρονος τούρκος σκηνοθέτης, εξερευνά με τις ταινίες του το παρόν της τεράστιας χώρας του και, πάνω απ' όλα, τις πολλές αντιφάσεις της. Έτσι και στην "Άγρια Αχλαδιά" του 2018 βάζει τον ήρωά του, έναν νεαρό που μόλις πήρε πτυχίο από το πανεπιστήμιο, να γυρίζει (απρόθυμα) στο χωριό του και, στις διάφορες μετακινήσεις του στα πέριξ, να συναντά διαφορετικούς ανθρώπους, που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές καταστάσεις. Συγχρόνως, επίδοξος συγγραφέας ο ίδιος, πασχίζει να εκδώσει το βιβλίο, ενώ μάλλον απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον πατέρα του, ο οποίος, είναι μεν ένας ονειροπόλος δάσκαλος, έχει όμως καταρεύσει ηθικά και οικονομικά εξ αιτίας του πάθους του για τον τζόγο.
Λιγότερο ποιητικός από τα προηγούμενα φιλμ του και πιο "διαλογικός", εξ ίσου φιλοσοφικός όμως, ο Ceylan δείχνει εδώ να ενδιαφέρεται περισσότερο για την επαρχιακή Τουρκία, τα αδιέξοδα των ηρώων του και τη σχέση (με διαφορετικές τροπές στην πορεία) πατέρα - γιου. Έτσι τα προβλήματα που θίγει είναι και τοπικά και πανανθρώπινα. Ο πρωταγωνιστής έχει στην 3ωρη διάρκεια της ταινίας διαδοχικές συναντήσεις με διαφορετικούς ανθρώπους ή παρέες που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές πλευρές της ζωής: Μια κοπέλα (τον έρωτα), δύο ιμάμηδες (τη θρησκεία), έναν συγγραφέα (την τέχνη), έναν επιχειρηματία (τα οικονομικά), έναν δήμαρχο (την πολιτική) κλπ. Ο ίδιος, μέσα απ' όλα αυτά, προσπαθεί να βρει την αλήθεια και συγχρόνως να μείνει ανεξάρτητος, ανυπότακτος στη σκέψη του. Και βέβαια, το είπαμε, μέσα απ' όλα αυτά η Τουρκία προβάλλει μσε όλες τις, συχνά αντικρουόμενες, όψεις της: Οπισθοδρομικές ή προοδευτικές, του χωριού ή της πόλης.
Σε όσους αρέσουν τέτοιου είδους φιλμ, ο Ceylan, αν και με λιγότερο όμορφες εικόνες σε σχέση με παλιότερα φιλμ, έχει πάντα ενδιαφέρον. Οι υπόλοιποι μάλλον θα κουραστούν. Γενικά πάντως νομίζω - αν και προσωπικά με ενδιέφερε - ότι δεν φτάνει στο ύψος προηγούμενων δημιουργιών του.