"DEPARTMENT Q: A CONSPIRACY OF FAITH": ΔΑΝΕΖΙΚΑ ΘΡΙΛΕΡ Νο 2

Και δεύτερο στη σειρά καλό δανέζικο θρίλερ που έτυχε να δω: "Department Q: A Cponspiracy of Faith" (2016) του Hans Petter Moland (είναι αυτός που το 2014 είχε γυρίσει το φευγάτο ῾Με σειρά εξαφάνισης῾). Πρόκειται για σειρά ταινιών με ήρωες  τους δύο ντετέκτιβ του ῾῾ντιπάρτμεντ῾῾, που αγωνίζονται να λύσουν δύσκολες καταστάσεις. 

Εδώ έχουμε κλασική περίπτωση σίριαλ κίλερ. Ο οποίος απαγάγει και εξαφανίζει παιδιά. Μόνο που εδώ υπάρχει μια ιδιαιτερότητα: Τα παιδιά προέρχονται απ῀ό οικογένειες που ανήκουν σε φανατικές χριστιανικές κοινότητες (στιλ ῾Μάρτυρες του Ιεχωβά῾). Οι δύο ντετέκτιβ ερευνούν την εξαφάνιση δύο παιδιών, μόνο που οι ίδιοι οι γονείς τους αρνούνται να την καταγγείλουν. Τι ακριβώς συμβαίνει και πότε θα αρχίσουν να κινδυνεύουν και οι ίδιοι;

Πρόκειται για το είδος των θρίλερ που πριν από τη μέση γνωρίζουμε ποιος είναι ο δολοφόνος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότ μειώνεται το σασπένς. Κάθε άλλο. Πρόκειται για ιδιαίτερα σκοτεινή ταινία, καλογυρισμένη, που κατάφερε να με κρατήσει απόλυτα. Συγχρόνως ρίχνει μια ματιά (καθόλου κολακευτική) σε όλες αυτές τις πρερίκλειστες, οπισθοδρομικές, φανατικές χριστιανικές σέχτες, που κάθε άλλο παρά καλο κάνουν σε νέους ανθρώπους που έχουν την ατυχία να γεννηθούν στους κόλπους τους. Οι φίλοι των θρίλερ να το ψάξουν. Όντως οι βόρειοι έχουν δημιουργήσει σχολή στο είδος. Στο συγκεκριμένο φιλμ μάλιστα προσέξτε και τις εξαιρετικές εικόνες που διαθέτει.

Η ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΑ, ΟΙ ΚΟΕΝ ΚΑΙ ΤΟ "ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ"

Ξέρουμε από καιρό ότι το σκανδιναβικό σινεμά βρίσκεται στα πάνω του. Κι αυτό επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά με το νορβηγο-σουηδικό "Με Σειρά Εξαφάνισης" (Kraftidioten, 2014) του νορβηγού Hans Petter Moland. Το έχουν γράψει όλες οι κριτικές κι εγώ καθόλου δεν θα διαφωνήσω: Πρόκειται για έναν "βόρειο" συνδυασμό Κοέν και Ταραντίνο (με περισσότερες επιροές κατά τη γνώμη μου από τους πρώτους).
Όταν ο γιος του βρίσκεται νεκρός τάχα "από υπερβολική δόση", ένας φιλήσυχος, κοντά στη σύνταξη εκχιονιστής, ο οποίος μάλιστα μόλις έχει ανακηρυχτεί "πολίτης της χρονιάς", αποφασίζει να εκδικηθεί με άγριο τρόπο και να ανακαλύψει τους αληθινούς φονιάδες. Αυτό θα τον φέρει στα ίχνη μιας αδίστακτης σκανδιναβικής σπείρας εμπόρων ναρκωτικών και στη συνέχεια θα ενσκήψει στο τοπίο και μια ...σερβική ανταγωνιστική συμμορία, ενώ το αίμα θα ρέει όλο και πιο άφθονο.
Το φιλμ ξεκινά σοβαρά, σαν ένα βαρύ ρεαλιστικό δράμα, και σύντομα δείχνει το αληθινό του πρόσωπο: Πρόκειται για μια κατάμαυρη και αιματοβαμμένη κωμωδία. Όσο προχωρά μάλιστα, τόσο πιο αστεία γίνεται και τόσο η όλο και περισσότερη βία, αντί να "τρομάξει", βγάζει όλο και περισσότερο γέλιο. Έτσι οι δύο ώρες περνούν απολαυστικότατα - και το σενάριο μάλιστα είναι νομίζω αρκετά έξυπνο ώστε να κρατά σε εγρήγορση τον θεατή.
Υπάρχουν όμως κι άλλα: Το απίστευτο, κατάλευκο, παγωμένο τοπίο, απόκοσμο και μυστηριώδες, είναι ίσως ο αληθινός πρωταγωνιστής της ταινίας. Ο άνθρωπος φαίνεται πολύ μικρός μέσα στην απεραντοσύνη του. Μερικές από τις εικόνες είναι αληθινά εικαστικότατες. Από την άλλη, η κριτική στην "καθώς πρέπει", άψογη βόρεια κοινωνία, είναι αιχμηρότατη: Οι γκάγκστερς είναι ατσαλάκωτοι, κυριλέ, με όλη τη σημασία της λέξης, όπως η κοινωνία που τους περιβάλλει, και ταυτόχρονα πραγματικά αδίστακτοι και βίαιοι. Ο ρατσισμός είναι παρόν, πράγμα που φαίνεται από τα συνεχή προσβλητικά για την άλλη συμμορία σχόλια του κυριλέ, χορτοφάγου (!) αρχηγού. Το κακό και το σάπιο υποβόσκουν κάτω από την πάλλευκη, όπως και το πανταχού παρόν χιόνι, απαστράπτουσα επιφάνεια. Και βέβαια η κριτική αγγίζει και τον "άλλο πόλο", τους σέρβους, με το δικό τους μπάχαλο, το κιτς και την από τη σκοπιά τους κριτική στη νορβηγική κοινωνία.
Ο Στέλαν Σκάαρσγκαρντ είναι πάντα πολύ καλός. Την παράσταση όμως για μένα έκλεψε ο απιστευτος Μπρούνο Γκαντζ ως... σέρβος νονός!