"ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ": ΕΝΑ ΟΧΙ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

Ο Tommy Lee Jones είχε αποδείξει με τις "Τρεις Ταφές του Μελκιάδες Εστράντο" ότι είναι και πολύ καλός σκηνοθέτης. Με τη δεύτερη ταινία του, το "Μέχρι το Τέλος" (The Homesman) του 2014 το επιβεβαιώνει απόλυτα.
Πρόκειται για γουέστερν, το οποίο όμως κινείται αρκετά μακριά από τα κλισέ και - κυρίως - τους ηρωισμούς παλιότερων δειγμάτων του είδους. Εδώ τα πράγματα είναι ρεαλιστικά, τραχειά, βρώμικα και καθόλου, μα καθόλου ηρωικά. Εδώ βλέπουμε ένα Φαρ Ουέστ περισσότερο εξαθλιωμένο, σκληρό και βάρβαρο, βουτηγμένο στην πείνα, την ανέχεια, τη βία και - από τότε - στις ανισότητες. Σιγά μην υπάρχει χώρος και για ηρωισμούς...
Η ηρωίδα, μια μοναχική γυναίκα που έχει ράντσο σε μια σκληρη και φτωχή, σχεδόν έρημη περιοχή, αναλαμβάνει να συνοδεύεσι τρεις γυναίκες της περιοχής που έχουν τρελαθεί από τις κακουχίες σε μια ευημερούσα κοινότητα πάμπολλα μίλια μακριά, διασχίζοντας μια επικίνδυνη ερημιά σε ένα ταξίδι εβδομάδων. Σαν βοηθό παίρνει έναν απόλυτα αναξιόπιστο τυχοδιώκτη, ο οποίος την ακολουθεί απρόθυμα μόνο και μόνο επειδή τον έσωσε από την κρεμάλα. Στο ταξίδι τους πολλά απρόοπτα θα συμβούν.
Η γοητεία του φιλμ προκύπτει αρχικά από τους δύο τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες. Εκείνη είναι άκαμπτη, ακούσια μοναχική και δυνατή, κρύβει όμως και μια κρυμένη καλοσύνη και τρυφερότητα. Εκείνος είναι τυχοδιώκτης, λιποτάκτης, ρεαλιστής και πάνω απ' όλα φροντίζει για το τομάρι του, διαθέτει όμως ένα είδος εσωτερικού κώδικα τιμής. Γύρω τους ο κόσμος είναι βουτηγμένος στην πείνα και την ανέχεια, στην εξαθλίωση θα έλεγα, αλλά και σε μια σκληρότητα που χαρακτηρίζει εξ ίσου φουκαράδες και πλούσιους. Κανείς δεν είναι "καλός". Από τους εξαθλιωμένους ινδιάνους και τους περιπλανώμενους των καραβανιών μέχρι τους πλούσιους του πολυτελούς ξενοδοχείου που "περιμένουν επενδυτές", όλοι είναι βουτηγμένοι σε μια πρωτοφανή σκληρότητα, βία και αδιαφορία για τους άλλους.
Η ταινία είναι βαρειά, μελαγχολική και κινείται μακριά από εύκολα χάπι εντ. Αν προσθέσετε και το ζοφερό μοτίβο της τρέλας των γυναικών, που υπάρχει ως μόνιμο background, μιλάμε περισσότερο για ένα σκοτεινό δράμα παρά για καθαρό γουέστερν. Οι ερμηνείες της Χίλαρι Σουόνκ και του Τόμι Λι Τζόουνς είναι εξαιρετικές, ενώ πολύ δυνατή είναι - για μια ακόμα φορά - η κατάδειξη των βρώμικων και εγκληματικών θεμελίων πάνω στα οποία στηρίχτηκε η χώρα των ΗΠΑ.
Τη βρήκα πολύ καλή ταινία, αλλά - προειδοποιώ και πάλι - πολύ βαρειά και μελαγχολική. Σας συνιστώ να μην πάτε προετοιμασμένοι να δείτε ένα ευχάριστο, περιπετειώδες γουέστερν.

ΤΡΕΙΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΤΑΦΕΣ ΕΝΟΣ "ΑΣΗΜΑΝΤΟΥ" ΜΕΞΙΚΑΝΟΥ

Η πρώτη κιόλας σκηνοθετική προσπάθεια του Tommy Lee Jones "Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα", καταφέρνει να πλασαριστεί ως μια από τις καλύτερες φετινές ταινίες! Θαυμάσιο σύγχρονο γουέστερν, δανείζεται σίγουρα κάτι από την θεματολογία του Πέκινπα, όχι όμως και τον κυνισμό του. Αντίθετα εδώ κυριαρχεί μια βαθειά ανθρωπιά, που, παραδόξως, εκφράζεται ακόμα και μέσα από τη βία. Ο πεισματικός σκοπός του μοναχικού ήρωα (που ενσαρκώνει ο ίδιος ο Τόμι Λι Τζόουνς), να θάψει τον ασήμαντο για όλους τους άλλους μεξικάνο φίλο του (που, σαν φτωχός λαθρομετανάστης γίνεται ακόμα πιο ασήμαντος), έχει κάτι από αρχαία τραγωδία. Οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικά δουλεμένοι, το πώς και το γιατί γίνεται "κακός" ο κακός μπάτσος σκιαγραφούνται ανάγλυφα, η αφόρητη μιζέρια της σύγχρονης, συντηρητικής αμερικάνικης επαρχίας δίνεται με τρόπο συγκλονιστικό, ενώ η αφήγηση είναι πολύπλοκη και κινείται διαρκώς μπρος - πίσω στον χρόνο, αποκαλύπτοντάς μας βαθμιαία τι ακριβώς έχει συμβεί. Αυτό που μένει τελικά είναι ότι δεν υπάρχουν ασήμαντοι άνθρωποι. Ακόμα και ο τελευταίος κουβαλά την προσωπική του ιστορία, διαφορετική από οποιουδήποτε άλλου, έχει τις δικές του σχέσεις και αγάπες και κάπου, κάποιοι τον περιμένουν...
Όχι, μην πάει ο νους σας στο μελό. Κάθε άλλο. Η δομή της ταινίας και το τοπίο της ερήμου είναι αυτά των κλασσικών γουέστερν, οι ήρωες είναι σκληροτράχηλοι, ο πρωταγωνιστής, μόνος εναντίον όλων, δεν διστάζει να πάει κόντρα στις αρχές που "θάβουν" την όλη υπόθεση για να μην προδώσει τις δικές του αρχές, η μελέτη των χαρακτήρων πάει πλάι πλάι με την έντονη και πολυεπίπεδη κοινωνική κριτική, το γκροτέσκο και η βία συγκατοικούν με τη συγκίνηση.
Το ξαναλέω: Μια απο τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς (τουλάχιστον για μένα).