ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ... ΤΡΟΛ

Τα τρολ είναι γιγάντια, μαλιαρά τέρατα της σκανδιναβικής μυθολογίας. Τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους, βρωμάνε απίστευτα και έχουν ορισμένες ιδιότητες, όπως, ας πούμε, το ότι μετατρέπονται σε πέτρα όταν πέσει πάνω τους φως ημέρας ή οποιοδήποτε άλλο έντονο φως. Το "Trollhunter" (Trolljegeren για τους νορβηγομαθείς φίλους μας) πάλι, είναι μια νορβηγική ταινία του 2010, που γύρισε ο André Øvredal. Η οποία, βεβαίως, μας διαβεβαιώνει ότι τα τρολ υπάρχουν και όντως τρώνε τα πάντα.
Πρόκειται για ένα χιουμοριστικό ψευδοντοκιμαντέρ, στα χνάρια που χάραξε το "Blair Witch Project". Μη φοβάστε όμως. Εδώ δεν έχουμε τόσο κουνημένη κάμερα ούτε τόσο θαμπές εικόνες. Υπάρχουν κι αυτά, αλλά δεν είναι το κυρίαρχο στιλ. Ένα κινηματογραφικό συνεργείο λοιπόν αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για έναν περίεργο τύπο που ανακαλύπτει να περιφέρεται με το τροχόσπιτό του στις νορβηγικές ερημιές. Σύντομα θα αποδειχτεί ότι πρόκειται για έναν... κυνηγό τρολ που ξεφεύγουν από την αυστηρά περιορισμένη περιοχή τους. Και μάλιστα επίσημο κυνηγό, με την ανοχή της κυβέρνησης, που, φυσικά, ξέρει, αλλά δεν λέει τίποτα. Και το κυνήγι αρχίζει.
Το χιούμορ της ταινίας πηγάζει από την απόλυτα σοβαρή αντιμετώπιση όλων αυτών, σα να πρόκειται όντως για ένα κανονικό ντοκουμέντο, δηλαδή από την πειστική φόρμα του ντοκιμαντέρ που υιοθετεί. Συνεντεύξεις με τον κυνηγό, κουνημένες σκηνές δράσης, κυβερνητικοί υπάλληλοι, επιστήμονες "που ξέρουν", συνθέτουν μια ταινία με απόλυτα σοβαροφανή ματιά, πράγμα που κάνει το όλο πράγμα ιδιαίτερα αστείο (διότι, αλήθεια σας λέω, πιστέψτε με, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν τρολ).
Το φιλμ, με το συνδυασμό "σοβαρών" (άρα χιουμοριστικών) στοιχείων (επιστήμονες εξηγούν τα είδη των τρολ, τους κάνουν αναλύσεις αίματος, ελέγχουν συμπληρωμένες φόρμες με στοιχεία για τα τρολ που εξοντώθηκαν, κυβερνητικοί εκπρόσωποι επινοούν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ιστορίες για το πώς συνέβησαν ορισμένα "ατυχήματα" κλπ.), αλλά και της διαρκώς υποβόσκουσας απειλητικής και αγωνιώδους ατμόσφαιρας, κατάφερε να με κρατήσει και, τελικά, να μου αρέσει. Το βρήκα από τα καλά δείγματα αυτής της ψευδοντοκιμαντερίστικης σχολής που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια (βλέπε Cloverfield, Paranormal Activity, τα τελευταία ζόμπι του Ρομέρο κλπ.). Τελικά, αν αντιμετωπίσεις με απόλυτη σοβαροφάνεια και συνέπεια οποιαδήποτε κουφή ιδέα, και κατέχεις και τη φόρμα του ντοκιμαντέρ, το αποτέλεσμα θα είναι σχεδόν σίγουρα διασκεδαστικό.