"ΤΑ ΜΗΛΑ" ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ

"Τα Μήλα" του 2020 είναι η πρώτη ταινία του Χρήστου Νίκου με τον Άρη Σερβετάλη στο βασικό ρόλο. Είναι από τα λίγα ελληνικά φιλμ που αγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας - του παράδοξου, τέλος πάντων, όπως θέλετε χαρακτηρίστε το.

Μια παράξενη επιδημία (διάγουμε εποχή επιδημιών βεβαίως) απλώνεται στον κόσμο: Οι άνθρωποι χάνουν μαζικά τη μνήμη τους. Ο ήρωας. ένας σαραντάρης, ξυπνά ένα πρωί δίχως να ξέρει ποιος είναι, τι δουλειά κάνει, ποιοι είναι οι φίλοι ή η οικογένειά του... Τίποτα απολύτως. Όταν τον μαζεύουν οι νοσοκόμοι μπαίνει στο ειδικό για τους συνεχώς αυξανόμενους αμνησιακούς πρόγραμμα "Νέα Ταυτότητα", όπου οι ασθενείς λαμβάνουν οδηγίες από γιατρούς για συγκεκριμένες καθημερινές "αποστολές", ώστε να ενταχθούν σιγά - σιγά και πάλι στην κοινωνία.

  Η ιστορία έχει σίγουρα το ενδιαφέρον της. Πρόκειται για μια διερεύνηση της λειτουργίας της μνήμης και καταλήγει τελικά ότι πολύ συχνά ξεχνάμε ό,τι είναι επώδυνο, ξεχνάμε δηλαδή αυτό που θέλουμε να ξεχάσουμε. Η ίδια αυτή τάση μπορεί βεβαίως να αντιμετωπιστεί και ως κατηγορία: Ξεχνάνε αυτοί που φοβούνται να πονέσουν. Αλλά αφού δεν υπάρχει ζωή δίχως πόνο, οι άνθρωποι που ξεχνούν είναι ουσιαστικά σαν να αρνούνται να ζήσουν.

Ενδιαφέροντα όλα αυτά τα φιλοσοφικά, καθώς και η παράξενη ατμόσφαιρα της ταινίας (ενώ το περιβάλλον παραπέμπει σε σύγχρονη εποχή ή σε πολύ κοντινό μέλλον, πολλές λεπτομέρειες είναι αναχρονιστικές - μαγνητόφωνα, τηλέφωνα με καντράν, πολαρόιντ κλπ.). Ωστόσο συνολικά κάπου με κούρασε και τη βρήκα κάπως στημένη. Ανήκει σαφώς στο ελληνικό weird σινεμά, έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον και είναι σημαντικό φιλμ για πρωτοεμφανιζόμενο, αλλά κάτι δεν με άφησε να πω ολόψυχα ότι μου άρεσε.

"ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ" ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΚΕΤΟ

Οι "Παγιδευμένοι" του 2020 είναι μια δανέζικη ταινία των (πάρτε ανάσα) Frederik Louis Hviid και Anders Oholm και είναι η πρώτη μεγάλου μήκους τους. Ως ιστορία φέρνει στο νου το παλιότερο "Μίσος" και το νεότερο γαλλικό "Οι Άθλιοι" του 2019.

Δύο αστυνομικοί κάνοντας περιπολία παγιδεύονται στο αραβικό "γκέτο" της Κοπεγχάγης, όπου, σε εποχές ταραχών "δεν μπαίνει η αστυνομία". Ακριβώς τέτοιες βίαιες ταραχές ξεσπούν ανεξέλεγκτα όταν ένας νεαρός άραβας πεθαίνει από τραύματα που του προκάλεσαν μπάτσοι (όχι οι συγκεκριμένοι). Σε όλο το φιλμ παρακολουθούμε την αγωνιώδη προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την περιοχή που φλέγεται.

Η ταινία διαθέτει εξαιρετικό σασπένς και την παρακολούθησα "με κομμένη την ανάσα". Πέραν από το στοιχείο του σφιχτοδεμένου θρίλερ όμως, κάνει και ένα σχόλιο πάνω στο πολύπλοκο ζήτημα των σύγχρονων γκέτο των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, το οποίο στο μέλλον πιθανόν να μας απασχολήσει πολύ περισσότερο. Καθόλου μονοδιάστατο σχόλιο. Οι μπάτσοι φταίνε καθώς (άλλοτε άθελά τους και άλλοτε συνειδητά) ρίχνουν λάδι στη φωτιά, που συχνά οδηγεί σε έκρηξη. Είναι η αφορμή. Και βεβαίως και οι "έγκλειστοι" φέρουν τις ευθύνες τους. Εδώ ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές, σκληρός και ρατσιστής, είναι σαφώς υπεύθυνος για την κόλαση που θα ακολουθήσει (όχι την κόλαση των ταραχών εν γένει, αλλά για την προσωπική κόλαση των δύο αστυνομικών). 

Αν βεβαίως δούμε ευρύτερα τις όλο και συχνότερες τέτοιες καταστάσεις, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε μόνο την αστυνομία, που απλώς είναι το άβουλο όργανο στα χέρια της εκάστοτε εξουσίας. Η κατάσταση έχει πολύ βαθύτερα αίτια: Από τη στιγμή που υπάρχουν φτωχοί, δίχως μέλλον, νεαροί έγκλειστοι σε μια μίζερη και δίχως προοπτικές ζωή, και μάλιστα ζώντας σε θύλακες αποκλεισμένους από τη σχετική ευμάρεια που επικρατεί στην ευρύτερη πόλη και η οποία ευημερία αφορά μόνο τους λευκούς κατοίκους, καταστάσεις σαν αυτές είναι αναπόφευκτες. Και, φυσικά, οι νεαροί είναι εύκολο να γίνουν έρμαια στα χέρια κάθε λογής φανατικών ή/και εγκληματιών...

Τη θεωρώ από τις αξιόλογες πρόσφατες ταινίες. 

"Η ΩΡΑΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ" ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΤΑΜΠΟΥ

 Προφανώς δεν έχω να προσθέσω κάτι στα πάμπολλα που έχουν γραφεί για την "Ωραία της Ημέρας" (Belle de Jour, 1967) του δαιμόνιου Luis Bunuel (1900-1983). Η ταινία με την Κατρίν Ντενέβ είχε ξεσηκώσει θύελλα αντικρουόμενων σχολίων στην εποχή της. Και πώς να μην το κάνει, όταν ο Μπουνουέλ πιάνει ένα τόσο "σκανδαλιστικό" θέμα;

Μια ευκατάστατη, παντρεμένη, ερωτευμένη με τον σύζυγο της, όμορφη, πλην όμως ψυχρή, γυναίκα "βασανίζεται" (;) από μαζοχιστικά όνειρα (ή φαντασιώσεις). Στη συνέχεια αποφασίζει να δουλέψει (κρυφά φυσικά) σε οίκο ανοχής κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν ο σύζυγος λείπει στη δουλειά. Προφανώς όχι επειδή χρειάζεται λεφτά, αλλά επειδή το θέλει.

Η "σατανική" ματιά του Μπουνουέλ είναι βεβαίως κάτι παραπάνω από παρούσα. Η τόλμη του θέματος, η ψυχαναλυτικές αναφορές, ο κυρίαρχος διχασμός ανάμεσα στην επιθυμία και την κοινωνική απαγόρευση. Η ψυχρότητα της γυναίκας όσον αφορά τις συζυγικές υποχρεώσεις σε πλήρη αντίθεση με την ηδονή που αντλεί από τη "δουλειά". Αλλά ταυτόχρονα και η θεραπεία, δηλαδή η μείωση της ψυχρότητας λόγω της ικανοποίησης, η απελευθέρωση. Η ερωτική απελευθέρωση ως θεραπευτικός μηχανισμός δηλαδή. Δεν είναι μια τολμηρή άποψη;

Εννοείται ότι ο περίφημος σουρεαλισμός του Μπουνουέλ δεν λείπει. Κάθε άλλο. Και εμφανίζεται αναπάντεχα κυρίως στο τέλος: Ενώ όσα συμβαίνουν (δεν θα σας πω τι) οδηγούν σε ένα αρχικά ηθικοπλαστικό δίδαγμα ("κοίτα τι έπαθε μ' αυτά τα αίσχη που έκανε"), ξαφνικά ανατρέπει τα πάντα με ένα παράλογο / σουρεαλιστικό φινάλε, που κλείνει το μάτι στο θεατή ή, αν θέλετε, τον αφήνει προβληματισμένο δίνοντάς του ένα εντελώς ανοιχτό τέλος. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει μόνο η ηθικοπλαστική εκδοχή που λέγαμε...

Η ταινία παραμένει τολμηρή μετά τόσες δεκαετίες. Προσοχή όμως: Μη νομίζετε ότι θα δείτε τίποτα γαργαλιστικό. Οι "διαστροφές" (και υπάρχουν πολλές από δαύτες) υπονοούνται, δεν δείχνονται. Ούτε καν γυμνό υπάρχει. Οπότε να είστε προετοιμασμένοι για την έλλειψή τους. Το κλασικό αυτό φιλμ σε προκαλεί περισσότερο να σκεφτείς.

ΥΓ: Προσωπικά, παρά τη σκανδαλώδη φήμη, την τολμηρότητα και το αναμφισβήτητο ενδιαφέρον της, η "Ωραία την Ημέρας" δεν είναι από τα πολύ αγαπημένα μου μπουνουελικά φιλμ. Προτιμώ  άλλα αριστουργήματά του (Βιριδιάνα, Εξολοθρευτής Άγγελος κ.α.). Καθαρά προσωπική άποψη.

"Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ 41" ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

 "Ο Χορός των 41" (Il Baile de los 41) του 2020 είναι μια μεξικάνικη ταινία, η δεύτερη μεγάλου μήκους του David Pablos και αναφέρεται σε ένα πραγματικό σκάνδαλο που είχε συγκλονίσει το Μεξικό στις αρχές του 20ού αιώνα. 

Ένας βουλευτής παντρεύεται την κόρη του προέδρου της χώρας. Σύντομα όμως φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με το νέο ζευγάρι. Στην πραγματικότητα ο σύζυγος ανήκει σε ένα κλειστό κλαμπ gay από υψηλές κυρίως τάξεις) ανδρών. Και όχι μόνο αυτό: Ερωτεύεται παράφορα έναν υπάλληλό του στο γραφείο. Το σκάνδαλο δεν θα αργήσει να ξεσπάσει και δεν θα αφορά μόνο τον συγκεκριμένο βουλευτή.

 Η ταινία είναι πολύ καλογυρισμένη, δίνοντας βάρος στην ατμόσφαιρα της εποχής (σκηνικά, κοστούμια κλπ.). Ενώ λειτουργεί κυρίως ως καταγγελία για τα όσα έχουν υποστεί οι gay σε παλιότερες εποχές (και σήμερα βεβαίως, αλλά οπωσδήποτε σε μικρότερο βαθμό), ταυτόχρονα λειτουργεί και σε άλλα επίπεδα. Ο βασικός ήρωας γίνεται σκληρός με τη σύζυγό του, η οποία αρχικά δεν είναι παρά η κλασική υποταγμένη γυναίκα της εποχής, της δείχνει ανοιχτά ένα είδος περιφρόνησης - αν και το δικό της ξέσπασμα (συνοδευόμενο με αντίστοιχη σκληρότητα) δεν θα αργήσει. Έτσι αποφεύγεται η εικόνα μαύρου - άσπρου (έχει και αυτός την ευθύνη του για όσα θα συμβούν). Επίσης δείχνει ξεκάθαρα την μεροληψία του νόμου. Κοινώς αν έχεις τα μέσα... Η κακή μοίρα παραμονεύει μόνο για τον "αδύναμο κρίκο" του ζεύγους των εραστών. Πάντως η εικόνα της απαγόρευσης και της καταστολής της όποιας επιθυμίας παραμένει νομίζω πολύ δυνατή.

ΥΓ: Κάτι μου φάνηκε στραβό σεναριακά. Δεν καταλαβαίνω γιατί, παρά το ότι το κλαμπ είναι ερμητικά κλειστό και μυστικό, μετά το χορό όλοι βγαίνουν και περιφέρονται στους δρόμους μισομεθυσμένοι και τραγουδώντας νυχτιάτικα, δίνοντας στόχο στους πάντες. Επειδή τα γεγονότα είναι αληθινά (δεν ξέρω βέβαια για το συγκεκριμένο) θα ήμουν περίεργος για την μάλλον παράξενη αυτή στάση.

'Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΜΟΝΟΝΟΚΕ" ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

 Ένας φοβερός δαίμονας με τη μορφή γιγάντιου κάπρου επιτίθεται σκορπώντας τον τρόμο σε ένα γιαπωνέζικο χωριό. Ένας νεαρός φεύγει από το χωριό για να προσπαθήσει να βρει την πηγή της κατάρας και να το λυτρώσει. Θα βρεθεί σε μια βιομηχανική αποικία η ηγέτης της οποίας πολεμά τους θεούς του γειτονικού δάσους καταστρέφοντάς το σιγά σιγά, και θα γνωρίσει μια νεαρή, φανατική στους στόχους της, πριγκίπισσα του δάσους, τη Μονονόκε.

Όλα αυτά συμβαίνουν στο υπέροχο animation "Princess Mononoke" (Mononoke-hime, 1997) του μεγάλου ιάπωνα δημιουργού Hayao Miyazaki. Κι αφού είναι φιλμ του Μιγιαζάκι η ποιότητα είναι εγγυημένη. Το συγκεκριμένο φιλμ νομίζω ότι είναι από τα καλύτερά του, πριν ακόμα γίνει πολύ γνωστός στη Δύση με το "Spirited Away". 

Φυσικά είναι απολαυστικό στην παρακολούθηση, φυσικά κρατά το θεατή και φυσικά απευθύνεται και σε μεγάλους. Εκτός αυτών των στάνταρς όμως θα επισημάνω και συγκεκριμένα σημεία: Όπως ίσως θα καταλάβατε από την ιστορία πρόκειται για ένα είδος οικολογικής αλληγορίας, της καταστροφής δηλαδή της φύσης από την ανθρώπινη τεχνολογία. Ωστόσο ο Μ. δεν αντιμετωπίζει το θέμα καθόλου μονοδιάστατα. Αντίθετα αυτό που μου προξένησε θαυμασμό είναι τα πολλά επίπεδα των χαρακτήρων του φιλμ. Εδώ δεν υπάρχουν "καλοί και κακοί". Και οι δύο πλευρές (το δάσος και η αποικία) έχουν τις απόψεις και τα δίκια τους (ή μάλλον όχι ακριβώς τα δίκια τους, αλλά υπάρχουν θετικοί και συμπαθείς εκπρόσωποι εκατέρωθεν. Ακόμα και η "κακιά", η ηγέτης της αποικίας, έχει μια ανθρώπινη πλευρά. Ακόμα πιο σημαντικό για την οπτική του δημιουργού είναι ο ρόλος του κεντρικού ήρωα. Είμαι σίγουρος ότι αν ένα παρόμοιο θέμα γυριζόταν στις ΗΠΑ, ο ήρωας θα ήταν ο δεινός οικολόγος πολεμιστής που αγωνίζεται για τη σωτηρία του δάσους και την εξολόθρευση των (πολύ) κακών. Όχι εδώ. Αυτό που θέλει ο ήρωάς μας είναι η όχι η νίκη, η όποια νίκη, αλλά η ειρήνη και η ισορροπία ανάμεσα στις δύο πλευρές. Μπορεί να συμπαθεί τους κατοίκους του δάσους, αλλά η ισορροπία είναι ο στόχος του. Ο Μ. γνωρίζει καλά ότι στην παρούσα φάση δεν υπάρχει "επιστροφή στη φύση" για την ανθρωπότητα. Υπάρχει μόνο αμοιβαία υποχώρηση, συνύπαρξη και προφανώς, προστασία της φύσης από ολοσχερή (και αυτοκτονική) καταστροφή. Κι αυτό ακριβώς μας δείχνει με τον πιο απολαυστικό τρόπο.

"ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ" ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

 Ε, λοιπόν ναι! Μετά από πάμπολλα χρόνια ξαναείδα τα περίφημα "Σαγόνια του Καρχαρία" (Jaws, 1975) του σχεδόν άγνωστου τότε Steven Spielberg, με τον Ρόι Σάιντερ, τον Ρίτσαρντ Ντρέιφους και τον Ρόμπερτ Σο.

Την ιστορία τη ξέρετε. Σε αμερικάνικο θέρετρο, ντάλα καλοκαίρι και ενώ συρρέει πλήθος τουριστών, ένας γιγάντιος λευκός καρχαρίας κάνει την απροσδόκητη εμφάνισή του. Τα θύματα διαδέχονται το ένα το άλλο, ενώ ο σερίφης της περιοχής, ένας επιστήμονας του Ωκεανολογικού Ινστιτούτου και ένας έμπειρος θαλασσόλυκος, εξπέρ στους καρχαρίες, ξεκινούν να τον κυνηγήσουν. Ο τρόμος παραμονεύει.

Η ταινία δεν είναι μόνο η πρώτη τεράστια επιτυχία του Σπίλμπεργκ, το φιλμ που τον έκανε αμέσως σταρ, αλλά και το πρώτο ουσιαστικά αμερικάνικο μπλογκμπάστερ, όπως εννοούμε τον όρο σήμερα. Δεν θα πω πολλά για μια τόσο γνωστή ταινία. Απλώς ότι μέχρι σήμερα παραμένει ικανή να σκορπά ρίγη και να καθηλώνει τον θεατή (και να τον κάνει να φοβάται τη θάλασσα καλοκαιριάτικα), ενώ η δομή της ξεκινά το στιλ που καθιέρωσε στη συνέχεια ο Σπίλμπεργκ, με την αργή, αλλά γεμάτη ανησυχητικά σημάδια αρχή και την κορύφωση όσο προχωράμε (θυμηθείτε στις "Στενές Επαφές", το "Χουκ" κλπ) . Με την έννοια αυτή είναι ένα είδος κλασικής ταινία. Να σημειώσω ότι υπάρχει και έντονη κριτική στην θεώρηση ότι κέρδος και χρήμα είναι πάνω απ' όλα (εν πολλοίς υπεύθυνοι για τη φρίκη που ακολουθεί είναι οι αρχές και οι επαγγελματίες της περιοχής που αρνούνται να εκκενώσουν τις παραλίες και να απαγορεύσουν τα μπάνια για να μη φύγουν οι - πηγή κέρδους - τουρίστες).

Πάντως εσείς οι ελάχιστοι που δεν το έχετε δει, κάντε το.

"Η ΦΙΡΜΑ" ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΚΤΑΝΕΣ ΤΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ

 "Η Φίρμα" (The Firm, 1993), που γυρίστηκε από τον "σταθερό" και "επαγγελματία" Sidney Pollack (1934-2008), είναι ένα... δικηγορικό θρίλερ και μεγάλη επιτυχία της εποχής και του Τομ Κρουζ, που πρωταγωνιστεί με τον Εντ Χάρις, τον Τζιν Χάκμαν και τη Τζιν Τρίπλχορν. Πρόκειται βέβαια για συμβατική περιπέτεια, αλλά νομίζω ότι εξακολουθεί να βλέπεται ευχάριστα.
Νεαρός σούπερ ταλαντούχος δικηγόρος αποφοιτά με άριστα και διακρίσεις και γίνεται περιζήτητος από μεγάλα δικηγορικά γραφεία. Εκείνος όμως επιλέγει ένα μεγάλο γραφείο του "μακρινού" Μέμφις λόγω του δελεαστικότατου μισθού που υπερβαίνει κάθε προσδοκία και μετακομίζει εκεί με τη γυναίκα του. Το περιβάλλον του γραφείου, που απασχολεί δεκάδες δικηγόρους, είναι κάτι παραπάνω από φιλικό, "οικογενειακό" θα λέγαμε. Σύντομα όμως αρχίζει να διαπιστώνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Τότε θα συμβεί ο θάνατος δύο δικηγόρων του γραφείου σε ατύχημα στο εξωτικό Τρινιντάντ και ένας αληθινός εφιάλτης θα ξεκινήσει.

Προφανώς εδώ υπάρχουν όλες οι συνταγές ενός καλοστημένου... δικηγορικού θρίλερ - και όλες οι συνταγές για blogbaster θα λέγαμε. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και μια έντονη αμφισβήτηση του "γιάπικου" τρόπου ζωής και των κάθε λογής "golden boys", όροι που εδώ είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένοι με έναν αβάσταχτο συντηρητισμό... και κάποια άλλα πράγματα... Το τέλος είναι χαρακτηριστικό (αν και "εύκολο") της αμφισβήτησης αυτής. Και βέβαια το γνωστό θέμα σύνδεσης μεγαλοδικηγόρων και εγκλήματος παίζει σημαντικό ρόλο.

Είπαμε: Όχι κάτι πρωτότυπο, το οποίο όμως κρατά το ενδιαφέρον του θεατή. Ο Πόλακ εξ άλλου υπήρξε ένας άριστος και κλασικός τεχνίτης του mainstream αμερικάνικου σινεμά.

"CACTUS FLOWER" Ή ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 

Μπορεί σήμερα η κομεντί να είναι ένα παρεξηγημένο (ή ίσως και εξαντλημένο) είδος, δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Απόδειξη το "Cactus Flower" (ελληνικά "Το Αγκάθι") γυρισμένο το 1969 από τον Gene Saks (1921-2015), ένα σκηνοθέτη με λίγες ταινίες στο ενεργητικό του (ήταν περισσότερο ηθοποιός). ϊσως σας πείσει το καστ: Ο πάντοτε εξαιρετικός Γουόλτερ Ματάου, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν και η Γκόλντι Χον σε έναν από τους πρώτους ρόλους της.

Η οποία, στα 21 της, έχει δεσμό με έναν ώριμο, ευκατάστατο και αδιόρθωτο γυναικά οδοντογιατρό, η πολύτιμη γραμματέας του οποίου είναι μια αυστηρή γεροντοκόρη. Τα πράγματα στην αρχή είναι σαν παιχνίδι, όταν όμως σοβαρεύουν και η μικρή ζητά συχνότερη και βαθύτερη επαφή, εκείνος θα σκαρφιστεί έναν περίεργο τρόπο για να αποτρέψει τον... κίνδυνο να την παντρευτεί. Ακολουθούν κωμικές καταστάσεις, απρόβλεπτες παρεξηγήσεις και πολλές συναισθηματικές ανατροπές.

Ακούγεται σαν ελληνική ταινία με τον Κωσταντάρα ή κάτι τέτοιο. Ωστόσο πλήθος από έξυπνες ατάκες και απίθανες καταστάσεις και γενικά η φρεσκάδα που το διακρίνει κάνουν το φιλμ απολαυστικό. Υπάρχει κάποια θεατρικότητα στο όλο πράγμα (δεν εννοώ τις πολύ καλές ηθοποιίες) μια που όντως βασίζεται σε θεατρικό έργο, αλλά αυτό δεν με πείραξε, αφού διασκέδασα πολύ. Άλλωστε πόσες σύγχρονες νερόβραστες κομεντί ξέρετε που ξεκινούν με δεδομένο ότι ένας πενηντάρης και βάλε έχει 20χρονη ερωμένη, την οποία θα επιθυμούσε να την επισκέπτεται για πάντα αποκλειστικά για το σεξ... και από εκεί και πέρα αρχίζουν όλα; Ξαναλέω: Απολαυστικό!

ΑΔΙΑΦΟΡΟ "SCARY HOUSE"

 

Το 2020 ο αυστριακός Daniel Prochaska γυρίζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "The Scary House" (Das schaurige Haus), ένα αυστριακό φιλμ τρόμου (περίπου) και μάλλον απογοητεύει.

Μία νέα ακόμα και συμπαθητική χήρα μετακομίζει από την πόλη σε χωριό της νότιας Αυστρίας με τους δύο γιους της (16 και 10 χρονών), προς μεγάλη απογοήτευση του μεγάλου. Και, σα να μην έφτανε αυτό, ο έφηβος αντιμετωπίζει την εχθρότητα των ντόπιων συνομίληκων και λίγο μεγαλύτερών του (εκτός ενός μικρού που μάλλον περίεργο θα τον χαρακτηρίζαμε), ενώ το παράξενο σπίτι που μένουν, σύμφωνα με τα λεγόμενα των ντόπιων, είναι στοιχειωμένο από μια παλιά όχι ευχάριστη ιστορία...

Μάλλον εφηβικό και... οικογενειακό φιλμ τρόμου θα το χαρακτήριζα, παρά καθαρό φιλμ τρόμου. Πάνω απ᾽όλα βρίσκεται η ιστορία της νεανικής παρέας, υπάρχουν φαντάσματα που πολύ λίγες φορές τρομάζουν τον θεατή, όλα (από την κλήση πνευμάτων ως την αντιμετώπιση των ῾῾κακών῾῾) γίνονται πολύ εύκολα κλπ. κλπ. Η ταινία περισότερο προσπαθεί να είναι διασκεδαστική παρά τρομακτική (ο εφηβικός έρωτας δεν λείπει άλλωστε). Τίποτα το σπουδαίο λοιπόν...

"SIDE EFFECTS" : ΑΛΗΘΕΙΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΙΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

 

Το έχω ξαναπεί: Ο Steven Soderbergh έχει καθιερώσει ως στιλ το... μη στιλ. Όχι μόνο με την έννοια ότι είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, αλλά και για το ότι έχει κάνει τρομερά διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες (διαφορετικές σε όλα). Το "Side Effects" (Παρενέργειες) του 2013 είναι μιας αστυνομικής πλοκής ιστορία με ενδιαφέρον, αφού ασχολείται με το θέμα των ψυχοφαρμάκων και των αμφιβόλων συνταγογραφήσεών τους. Με τους Τζουντ Λο, Ρούνι Μάρα και Κάθριν Ζέτα Τζόουνς.

Όπου μια εύθραυστη ψυχολογικά κοπέλα δολοφονεί τον άρτι αποφυλακισθέντα σύζυγό της, φυλακίζεται φυσικά η ίδια, αλλά σύντομα αποδεικνύεται ότι ο φόνος έγινε υπό την επήρεια ενός νέου ψυχοφαρμάκου με αμφίβολα ακόμη αποτελέσματα. Οπότε οι κατηγορίες αρχίζουν να βαραίνουν τον ψυχίατρό της, ο οποίος της το χορήγησε χωρίς να το ψάξει σε βάθος...

Σχετικό σασπένς, σεναριακές ανατροπές, ενδιαφέρον θέμα (τα ψυχοφάρμακα, ελαφρά ή ισχυρά, αποτελούν σχεδόν καθημερινότητα στο σύγχρονο δυτικό κόσμο, δείχνοντας έτσι πολλά γι᾽αυτόν και την ποιότητά του), αλλά και κάπως too much τέλος (ντε και καλά να καταπλήξουε με την τελική ανατροπή). Δεν μπορώ να το εκφράσω ακριβώς, αλλά κάτι δεν μου πήγε καλά στο φιλμ. Πάρ᾽όλα αυτά δείτε το ως σχετικά ενδιαφέρον και ως αστυνομικό και θεματικά. Μέχρις εκεί όμως.