ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΗς "PEARL"

 Ο Ti West είναι γνωστός για μια σειρά ταινιών τρόμου, που, όπως καταλαβαίνω (δίχως να έχω δει κάποια) δεν ήταν και πολύ σπουδαίες. Ωστόσο το 2022 φαίνεται ότι είναι η χρονιά του. Κατ' αρχήν γυρίζει το "Χ", του είδους φυσικά, που συνδυάζει το κλίμα των 70ς - και τα πορνό της εποχής αυτής - με τον τρόμο. Το φιλμ μου είχε αρέσει αρκετά. Την ίδια χρονιά γυρίζει το prequel του "Χ" με τίτλο "Pearl" και πάλι με την ανερχόμενη Mia Goth στο βασικό ρόλο. Κι ενώ συνήθως σιχαίνομαι τα prequel, sequel, remake κι όλα τα σχετικά, εδώ έχουμε μια εξαίρεση (με κακία θα προσθέσω το κλασικό "που επιβεβαιώνει τον κανόνα) αφού προσωπικά το βρήκα καλύτερο από το αρχικό.

Το 1918 σε απομονωμένη αγροτική περιοχή ζει η νεαρή Pearl με τη σκληρή και απάνθρωπη μητέρα της και τον ανάπηρο πατέρα της. Ο επίσης νεαρός σύζυγός της πολεμά στην Ευρώπη και, καθώς η σιωπή του κρατά καιρό, όλα δείχνουν ότι είναι "αγνοούμενος", που ξέρετε τι σημαίνει στην πραγματικότητα. Η ίδια ασφυκτιά από την απομόνωση και την καταπίεση της μητέρας της, ενώ επιθυμεί διακαώς να γίνει σταρ του βωβού σινεμά (μανία που όντως είχε πιάσει τις νεαρές κοπέλες της εποχής, αλλά τουλάχιστον η Pearl έχει κάθε λόγο να ξεφύγει από τη δυστυχία της). Όμως...

Η ταινία συνδυάζει το θέμα της κοινωνικής καταπίεσης με την διαρκώς κλιμακούμενη παράνοια (και τον συνεπακόλουθο τρόμο βεβαίως). Η ψυχολογία της ηρωίδας, τα όνειρά της, οι πόθοι της, δίνονται ανάγλυφα από το σκηνοθέτη και οι εξελίξεις μοιάζουν αναπόφευκτες. Αλλά είναι και οι κοινωνικές αναφορές που υπογραμμίζονται και την κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Διότι εκτός της οικογενειακής καταπίεσης, εκτός του μίζερου κλίματος της κάθε μακρινής επαρχίας, τονίζει και τις ταξικές διαφορές (εκείνη ανήκει σε φτωχή αγροτική οικογένεια, ο σύζυγός της προέρχεται από εύπορη). Οι συναντήσεις με το σόι του αγνοούμενου συζύγου είναι χαρακτηριστικές.

Ενδιαφέρον φιλμ, που με κράτησε από την αρχή ως το τέλος, καταγράφεται στις καλές στιγμές ενός είδους που σαφώς δεν βρίσκεται στα καλύτερά του τα αρκετά τελευταία χρόνια (ναι, ξέρω, έχετε βαρεθεί να το ακούτε αυτό από μένα).

ΤΟ "X" ΚΑΙ Η ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ

 Θεωρώ από τα πλέον εξαντλημένα ή/και βαρετά είδη τα λεγόμενα slasher movies (αυτά όπου μια παρέα νεαρών πηγαίνει κάπου απομονωμένα και εκεί τους την πέφτει κάποιος "περίεργος" και σφάζει έναν έναν με διάφορους ευφάνταστους (;) τρόπους). Να όμως που και τα πλέον εξαντλημένα είδη μπορούν να ανανεωθούν (ως ένα βαθμό τουλάχιστον).

Αφορμή για τα παραπάνω αποτέλεσε το φιλμ "X" (2022) του Ti West. Όπου - τι ασυνήθιστο - μια παρέα νεαρών, αντρών και γυναικών φυσικά, νοικιάζει από ένα γέρικο ζευγάρι σπίτι σε μια απομονωμένη φάρμα στην επαρχία... και η σφαγή αρχίζει. 

Να όμως που η τετριμμένη ιστορία διανθίζεται έξυπνα με πολλά νέα στοιχεία : Πρώτα - πρώτα η ταινία διαδραματίζεται στα μέσα των 70ς, την εποχή δηλαδή που δημιουργήθηκε και άνθισε το είδος. Έτσι φωτογραφία, κοστούμια, γκάτζετ, ατμόσφαιρα εν γένει παραπέμπουν άμεσα στη εποχή αυτή (για τους νοσταλγούς). Έπειτα, η παρέα δεν πηγαίνει για αθώες διακοπές. Πάνε εκεί για να γυρίσουν πορνό, δίχως να τους ενοχλήσει κάποιος. Η παρέα αποτελείται από πορνοστάρ, το συνεργείο και τον σκηνοθέτη και τον παραγωγό. Υπενθυμίζουμε ότι τα 70ς ήταν η εποχή που ουσιαστικά για πρώτη φορά το πορνό μαζικοποιήθηκε (υπήρχε από την εποχή της εφεύρεσης του κινηματογράφου, αλλά τότε μόνο διαδίδεται ευρέως) και προβαλλόταν τόσο σε αίθουσες όσο και στη νέα τότε εφεύρεση του βίντεο. Έτσι οι νέοι της παρέας δρουν σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής. Στα συν και οι αναφορές στο θρησκευτικό φανατισμό, που ως γνωστόν ποτέ δεν έλειψε από την αμερικάνικη επαρχία.

Πέραν αυτών όμως - και σημαντικότερο μάλλον - είναι το γιατί γίνονται οι φόνοι. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το συνήθη σχιζοφρενή ή κάτι τέτοιο. Οι λόγοι πηγάζουν από μια ανθρώπινη κατάσταση που όλοι σκεφτόμαστε ή θα βιώσουμε κάποια στιγμή. Δεν θα πω κάτι άλλο για λόγους σπόιλερ, αλλά - πώς να το πω αλλιώς - εδώ ο δολοφόνος γίνεται "άνθρωπος", κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο απρόσωπο και αψυχολόγητο τέρας. Και η πολύ ανθρώπινη αυτή αιτία είναι που κάνει το φιλμ πιο ανατριχιστικό - και του προσδίδει μια παράδοξη νότα μελαγχολίας, άγνωστη σε ταινίες του είδους.

Φυσικά την προτείνω μόνο σε φίλους του τρόμου (αν και διαθέτει πολύ λίγες εικόνες καθαρού σπλάτερ). Ωστόσο οι πιο "ψαγμένοι" απ' αυτούς θα ανακαλύψουν μια ευπρόσδεκτη ανανέωση - και πολλά κλεισίματα ματιού και παραπομπές σε μια εποχή που πολλοί θυμούνται με νοσταλγία - σε ένα είδος από το οποίο ουσιαστικά δεν περίμενα τίποτα πια.