ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΨΗΦΙΑΚΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ ΣΤΟ "READY PLAYER ONE"

Δυστυχώς έχω από καιρό πειστεί ότι ο Steven Spielberg δεν θα μας χαρίσει ποτέ ξανά τις 70ς και 80ς συγκινήσεις. Το "Ready Player One" του 2018 επιβεβαιώνει τους φόβους μου. Βέβαια εδώ τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, αφού ο Spielberg (εκτός των κλασικών του γνωρισμάτων) επιχειρεί μια αληθινή βουτιά στον ψηφιακό κόσμο, στην ποπ κουλτούρα και, κυρίως, στη νοσταλγία των 70ς και 80ς (μεγάλο μέρος της κουλτούρας αυτής, ας μην το ξεχνάμε, την έχει δημιουργήσει ο ίδιος).
Στον δυστοπικό και ασταθή κόσμο του 2045, οι σχεδόν εξαθλιωμένοι άνθρωποι βρίσκουν παρηγοριά στο αχανές ψηφιακό περιβάλλον της εταιρίας OASIS, που δημιούργησε ο ιδιοφυής δημιουργός Χάλιντέι, όπου ο καθένας μπορεί να παίξει ό,τι θέλει, να κάνει ό,τι θέλει ή να γίνει όποιος θέλει. Ο δημιουργός όμως θα πεθάνει ξαφνικά, αφήνοντας ως διαθήκη το μυστικό ότι στον άπειρο κόσμο του OASIS βρίσκεται κρυμένο ένα "πασχαλινό αυγό". Όποιος το βρει (παίζοντας) κερδίζει την αμύθητη περιουσία του. Ο ήρωάς μας, ένας φανατικός και ταλαντούχος παίκτης, με τη βοήθεια κάποιων συμπαικτών του (όλοι ως άβαταρ βεβαίως), κυνηγούν το αδύνατο. Αντίπαλός τους όμως είναι ο αμείλικτος διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας, ο οποίος φυσικά δεν θα αφήσει τον κάθε τυχόντα να πάρει την εταιρία στα χέρια του.
Παρά τα εντυπωσιακά εφέ, την καταιγιστική δράση και την απαραίτητη συγκίνηση, το φιλμ προσωπικά μάλλον με κούρασε. Τα διαρκή "μπες-βγες" από τον αληθινό στον ψηφιακό κόσμο, η κυρίαρχη κομπιουτερέ αισθητική (την περισσότερα ώρα οι ήρωες δρουν με τη μορφή των άβατάρ τους), οι κάποιες σεναριακές αφέλειες... δεν μου φάνηκε ότι έδωσαν το ποθητό αποτέλεσμα. Φυσικά το ανθρώπινο στοιχείο και η παιδικότητα παραμένουν κυρίαρχα στοιχεία στο έργο του σκηνοθέτη, εδώ όμως θαμμένα κάτω από τόνους ψηφιακής αισθητικής. Η συμφιλίωση ψηφιακού (δηλαδή η επικράτεια των ονείρων και των επιθυμιών μας) και πραγματικού (δηλαδή με αληθινά συναισθήματα) κόσμου θα επέλθει, με κάποια μυστικιστικά κολπάκια βεβαίως, αλλά όχι προτού βαρεθώ αρκετά.
Κυρίαρχο ρόλο πάντως παίζουν εδώ οι διαρκείς αναφορές στην τεράστια (ποσοτικά εννοώ) ποπ κουλτούρα των 70ς και 80ς. Βιντεογκέιμς, τραγούδια, ταινίες, ντυσίματα, life style κι ό,τι άλλο φανταστείτε, όχι μόνο εμφανίζονται συνεχώς, αλλά και παίζουν καθοριστικότατο ρόλο στη σεναριακή εξέλιξη. Τώρα βέβαια εγώ δεν έπαιζα και πολλά βιντεοπαιχνίδια, οπότε χάνω πολλές αναφορές, ούτε και είμαι νοσταλγός των 80ς, πλην όμως το ατελείωτο παιχνίδι του "βρείτε την αναφορά" (από τη "Λάμψη" του Κιούμπρικ ως το κλασικό anime Ακίρα και από το παλιά παιχνίδια του Atari ως τα τραγούδια των A-Ha και των Depeche Mode και πάμπολλα άλλα) μου φάνηκε ότι είχε πλάκα (κι ας έχανα πολλά, όπως σας είπα).
Τέλος πάντων, το φιλμ προσπαθεί να είναι διασκεδαστικό και συγκινητικό και να κρατήσει τον θεατή, ο καταιγισμός εφέ και ψηφιακής αισθητικής όμως νομίζω ότι φτάνει στα όρια του overdose. Ας ξεκουραστώ λίγο...