"MASTER GARDENER" ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΜΥΣΤΙΚΑ...

Ο Paul Schrader γερνάει καλά. Μετά τον "Μετρητή Καρτών" γυρίζει το 2022 (στα 77 του) το "Master Gardener" με τους Τζο Έγκερτον και τη Σιγκούρνι Γουίβερ φτιάχνοντας μια ακόμα ενδιαφέρουσα ταινία.

Σε ένα μεγάλο κτήμα με εντυπωσιακούς κήπους, που ανήκει σε μια αυστηρή ιδιοκτήτρια που μοιάζει να έχει ξεμείνει από την εποχή των δούλων και των απέραντων φυτειών του νότου, εργάζεται ένας εξπέρ στους κήπους και παθιασμένος μ' αυτούς άνδρας. Ποιο είναι το παρελθόν του, ποια είναι η σχέση του με την ιδιοκτήτρια και τι θα συμβεί όταν καταφτάσει εκεί μια νεαρή μιγάδα;

Κατάλοιπα παλιού ρατσισμού, καλά κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος, διερεύνηση των αγεφύρωτων ταξικών διαφορών, μετάνοια και μνησικακία, συνυπάρχουν στο φιλμ, που είναι ένας συνδυασμός δράματος με στοιχεία θρίλερ. Ίσως η εμμονική αφοσίωση σε κάτι να λυτρώνει ως ένα βαθμό από ένα σκοτεινό παρελθόν, αλλά οι παλιές πράξεις πάντοτε σε κυνηγούν και βία του τότε και του τώρα παραμένει.

Ίσως κάπως εύκολη και προβλέψιμη εξέλιξη, πλην όμως η ταινία διαθέτει ένα είδος στιβαρότητας και λιτότητας που μου άρεσε αρκετά. Μακάρι να συνεχίσει έτσι ο παλαίμαχος δημιουργός.

 

Ο Paul Schrader στα 76 του συνεχίζει να σκηνοθετεί. Σεναριογράφος (μεταξύ πολλών άλλων) του "Ταξιτζή", σκηνοθέτης (επίσης μεταξύ πολλών άλλων) του "Cat People" του 1982 ή του "Mishima" του 1985, επανέρχεται το 2021 με τον "Μετρητή Καρτών" (Card Counter) με τον Oscar Isaac ως απόλυτο πρωταγωνιστή και τον Ουίλιαμ Νταφόε σε μικρό, αλλά βασικό ρόλο.

Ένας πρώην στρατιωτικός γίνεται εξπέρ στο τζόγο, από τον οποίο ζει περιφερόμενος από καζίνο σε καζίνο στις ΗΠΑ. Θα συναντήσει ένα νεαρό με μοναδικό στόχο της ζωής του την εκδίκηση και οι δυο τους θα περιπλανηθούν μαζί, έως ότου...

Ο Schrader αρέσκεται συχνά να μιλά για καταραμένους, περιπλανώμενους, περιθωριακούς (τι άλλο είναι ο Ταξιτζής;). Ο συγκεκριμένος ήρωάς του είναι αυτό ακριβώς. Ψυχρός, δίχως συναισθήματα, ουσιαστικά δίχως επιθυμίες, νομάδας, αποκλειστικός κάτοικος μοτέλ, μοιάζει να βασανίζεται από φαντάσματα του παρελθόντος. Σιγά - σιγά θα αποκαλυφτεί τι τον βασανίζει, τι είναι αυτό που τον έχει μετατρέψει σε ένα είδος μηχανής, σε μια ζωή περιπλάνησης και ρουτίνας ταυτόχρονα, δίχως ενδιαφέροντα και αγάπες - και με κάποιες ψυχοπαθολογικές συμπεριφορές, όπως θα διαπιστώσετε από τις πρώτες κιόλας σκηνές (και έτσι θα μπει και το πολιτικό στοιχείο).

Χαμηλότονη, δίχως έντονη δράση και λοιπά χολιγουντιανά, η ταινία μου άρεσε πολύ. Νομίζω τελικά ότι αυτό που βασικά θέλει να πει είναι κάτι κλασικό, που μπορεί να διατυπωθεί με πολλούς τρόπους: Αν βιώσεις την κόλαση δεν μπορείς ποτέ να ξεφύγεις απ' αυτήν, θα την κουβαλάς πάντα μέσα σου και μάλιστα ανεξάρτητα από το αν είσαι θύτης ή θύμα. Ή, πιο λαϊκά, "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες". Ή πάλι, πιο απλά, η βία γεννά βία κι αν εκτεθείς σ' αυτή δεν μπορείς να γλυτώσεις από τον εφιαλτικό της κύκλο. Και, για να κλείσουμε πιο βαρύγδουπα, πρόκειται για κείνη την παλιά και πάντα εντυπωσιακή φράση : "Όταν κοιτάς την άβυσσο σε κοιτάζει κι αυτή".

Μάλλον θα αρέσει σε λίγους λόγω έλλειψης έντονης δράσης, αλλά για μένα μπαίνει στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς.