ΧΑΜΕΝΟ ΣΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

Υπάρχουν ταινίες πραγματικά βουτηγμένες στο αλκοόλ, ταινίες που μιλάνε γι' αυτό, για τον εθισμό και την κόλαση... Πρόχειρα ας θυμηθούμε το "Κάτω από το Ηφαίστειο" ή το "Barfly". Πριν απ' αυτές όμως, ίσως δυνατότερη απ' αυτές, υπήρχε το "Χαμένο Σαββατοκύριακο" του πολύ μεγάλου Billy Wilder (1906-2002), μια σημαντική ταινία του 1945.
Ο ήρωας είναι ένας επίδοξος συγγραφέας. Ωστόσο δεν είναι σε θέση να γράψει ούτε λέξη. Η βασική του ιδιότητα, βλέπετε, δεν είναι ακριβώς συγγραφέας, αλλά αλκοολικός. Στο τελευταίο στάδιο, εκεί όπου οι άνθρωποι μπορούν κάνουν τα πάντα για ένα ποτό. Οι προσπάθειες του αδελφού του, ο οποίος τον συντηρεί, και της υπομονετικής κοπέλας του φαίνονται μάταιες. Όταν ο πρώτος φεύγει για τετραήμερο γουίκεντ, στο οποίο υποτίθεται ότι θα πήγαινε και ο ίδιος, αλλά..., τότε λοιπόν ο Ντον θα βρει ευκαιρία για μια αληθινή κατάδυση στον εφιαλτικό πλέον κόσμο του ποτού (και, ταυτόχρονα, σε μια διαρκή προσπάθεια να αποφύγει πάσει θυσία την κοπέλα που τον αγαπά και πασχίζει να τον σταματήσει από τον ανεξέλεγκτο κατήφορο, ώστε να μπορεί να πίνει ανενόχλητος).
Στο φιλμ δεσπόζει η ερμηνεία του Ρέι Μιλαντ, η οποία του χάρισε το Όσκαρ και απογείωσε την καριέρα του. Το συγκλονιστικό βεβαίως είναι η ειλικρινής καταγραφή της κόλασης που βιώνουν οι "τελειωμένοι" αλκοολικοί, καταγραφή που γίνεται με καθαρή ματιά και σοκάρει μέχρι σήμερα με όσα δείχνει. Γι' αυτούς δεν υπάρχει τίποτα άλλο στη ζωή: Έρωτας, δημιουργικότητα, καριέρα, δουλειά, φαγητό, φιλίες, υποχρεώσεις, όλα γλιστρούν στο παρασκήνιο προκειμένου να ικανοποιηθεί το ακόρεστο πάθος για αλκοόλ. Είναι φοβεροί οι τρόποι που σκαρφίζεται ο ήρωας για να ξεγελάει τους πάντες και να πίνει δίχως να τον αντιλαμβάνονται, είναι αβάσταχτες οι ταπεινώσεις που υφίσταται για να ικανοποιήσει το πάθος του. Όταν ο εθισμός επικρατεί ο άνθρωπος παύει να είναι ακριβώς άνθρωπος... Το φιλμ διαθέτει μια κλιμακούμενη "κατάβαση στην κόλαση" καθώς ο ήρωας πέφτει διαρκώς χαμηλότερα.
Οι σκηνές στο άσυλο όπου μεταφέρεται, αυτές των παραισθήσεων, αλλά και της απεγνωσμένης αναζήτησης για μια γουλιά πάσει θυσία, παραμένουν εξαιρετικά δυνατές. Όπως, το είπαμε, δυνατό παραμένει ολόκληρο το φιλμ. Οπότε νομίζω ότι άφοβα μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε κλασικό (και ειλικρινέστερο από πάμπολλα επιφανειακά σύγχρονα έργα). Η κόλαση είναι εδώ.
ΥΓ: Νομίζω ότι ο Wilder δίκαια είναι ένας από τους 4-5 πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες όλων των εποχών. Είτε διαθέτρει το σαρκαστικό του χιούμορ είτε όχι (όπως εδώ) παραμένει εξ ίσου κάποιος που άφοβα κοιτάζει κατάματα τα προβλήματα της εποχής του, ανατέμνει ανηλεώς την αμερικάνικη κοινωνία και, ενίοτε, σαρκάζει μ' όλα αυτά.