Τετάρτη, Μαΐου 31, 2017

"ΠΡΟΣΩΠΑ": ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, ΤΟΣΟ ΕΠΙΔΡΑΣΤΙΚΟ, ΑΛΛΑ...

Να μια από τις λίγες σχετικά φορές που δεν θα ενθουσιαστώ με κάτι που θωρείται απολυτα κλασικό στο είδος του: Μιλώ για το περίφημο "Πρόσωπα" (Faces) που γύρισε το 1968 ο συμπατριώτης μας John Cassavetes (1929-1989), εγκαινιάζοντας έτσι αυτό που σήμερα ονομάζουμε ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά. Ο Κασαβέτης, έχοντας βαρεθεί το Χόλιγουντ, τις "στημένες" ιστορίες του και τη συμβατικότητά του, γυρίζει κάτι αυτοσχεδιαστικό, με ελάχιστο budget, ασπρόμαυρο φυσικά, σχεδόν δίχως πλοκή... Μια "φέτα ζωής".
Ο γάμος ενός ευκατάστατου ζεύγους βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Εκείνος βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά μιας όμορφης και νεότερής του πόρνης (πιθανόν) πολυτελείας, εκείνη συνάπτει μια μάλλον εφήμερη σχέση με έναν επίσης νεότερό της άντρα. Στο μεταξύ παρακολουθούμε καθημερινές (πιο καθημερινές, πεθαίνεις) σκηνές από τις ζωές όλων αυτών των προσώπων. Αυτά.
Αναγνωρίζω απόλυτα την ιστορικότητα του φιλμ. Ο σκηνοθέτης (ήδη γνωστός ηθοποιός του Χόλιγουντ) ξεφορτώνεται παραγωγούς, στούντιο, εταιρίες, γνωστούς σταρ (μόνο η γυναίκα του Τζίνα Ρόουλαντς είναι γνωστή ηθοποιός), πλοκή... τα πάντα. Γυρίζει μια πάμφτηνη ταινία δωματίου (διαδραματίζεται δηλαδή σχεδόν αποκλειστικά σε κλειστούς χώρους) και, αρνούμενος να έχει "κανονικό" σενάριο, αφήνει τους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάζουν, να μιλάνε ακατάπαυστα, να γελάνε επίσης ακατάπαυστα, να βγάζουν με κάθε τρόπο μια εικόνα καθημερινότητας, δίχως το παραμικρό φτιασίδι. Έτσι ο Κασαβέτης καταφέρνει να δείξει στους πάντες ότι μπορεί να υπάρξει αμερικάνικο σινεμά και έξω από το κυρίαρχο Χόλιγουντ, να θίξει σημαντικά κοινωνικά θέματα (το βάλτωμα του γάμου εν προκειμένω), να φτιάξει κάτι απόλυτα χειροποίητο και αφτιασίδωτο, όσο μπορεί να γίνει "κοντά στην αληθινή ζωή". Για πολλούς ο Κασαβέτης είναι ουσιαστικά ο ιδρυτής του αμερικάνιου ανεξάρτητου κινηματογράφου.
Καλά όλα αυτά και απόλυτα σεβαστά. Κι όχι μόνο αυτό: Επιρροές της πρωτοπόρας αυτής ταινίας βλέπουμε σήμερα σε μεγάλη γκάμα ανεξάρτητων αμερικάνικων (κατηγορία που συνήθως αγαπώ) : Και στον Τζάρμους και στον Χάρτλεϊ και σε άλλους. Ωστόσο το φιλμ για μένα είναι απόλυτα βαρετό. Είναι αυτό που λες "δεν συμβαίνει τίποτα". Οι ήρωες μιλάνε και η κουβέντα φτάνει στα (χρονικά) άκρα της. Οι ήρωες δισκεδάζουν σε ένα κλαμπ και η σκηνή τραβά μέχρι να τελειώσει ολόκληρο το κομμάτι που παιζει το γκρουπ. Οι ήρωες τα κάνουν όλα σχεδόν σε πραγματικούς χρόνους. Και οι θεατές (εγώ εννοώ, συγνώμη για τον αυθαίρετο πληθυντικό) πλήττουν αφόρητα. Ομολογώ ότι παρακολούθησα το φιλμ εξαιρετικά δύσκολα και πολύ συχνά έμπαινα στον πειρασμό να το "τρέξω", αφού δεν άντεχα άλλο το ακατάπαυστο μπλά μπλά και την ουσιαστική έλλειψη δράσης (δίχως φυσικά να υπάρχει - ηθελημένα - εικαστικότητα στην εικόνα ή κάτι άλλο. Είπαμε: απλή "φέτα ζωής").
Συγνώμη αν απογοητεύω κάποιους που θεωρούν τον Κασαβέτη "ήρωά" τους. Και, τονίζω ξανά, είναι από τις πολύ λίγες περιπτώσεις που αναγνωρίζω την αξία, την πρωτοπορία και την επιδραστικότητα μιας ταινίας (η οποία ουσιαστικά δημιουργεί σχολή), αλλά δεν αντέχω την ίδια την ταινία. Ναι, συμβαίνουν κι αυτά τα παράδοξα ενίοτε...

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Μαΐου 25, 2017

"ΤΟ ΔΙΧΤΥ" Ή ΟΙ ΚΑΦΚΙΚΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Ο κορεάτης Kim Ki-duk μας έχει χαρίσει αρκετές αξιόλογες ταινίες παλιότερα, με την ωμή βία και την τρυφερότητα να συνδυάζονται στο έργο του. Το 2016 επανέρχεται με το "Δίχτυ" (Geumul), αυτή τη φορά περισσότερο πολιτικοκοινωνικός παρά (άρρωστα συνήθως) ψυχογραφικός.
Η ιστορία έχει να κάνει με τη χωρισμένη στα δύο Κορέα (ένας διχασμός που μόνο αρνητικές συνέπειες φέρει). Ένας βορειοκορεάτης ψαράς περνά κατά λάθος τα θαλάσσια σύνορα επειδή του χάλασε η μηχανή (μπλέχτηκε - συμβολιά - σ' αυτή το δίχτυ του τίτλου) και συλλαμβάνεται ως πιθανός κατάσκοπος από τους "Νότιους". Όταν αυτοί αντιλαμβάνονται ότι είναι αθώος, προσπαθούν, για προπαγανδιστικούς λόγους, να τον κάνουν να αυτομολήσει στον "καπιταλιστικό παράδεισο". Όταν όμως εκείνος αρνείται πεισματικά (το μόνο που θέλει είναι να γυρίσει στην οικογένειά του), θα τον στείλουν τελικά πίσω, αλλά οι τραγικές δοκιμασίες του δεν έχουν τελειώσει. Κάθε άλλο...
Ο ήρωας είναι βεβαίως εδώ ο απλός, ανυποψίαστος, καθημερινός άνθρωπος, καλός κατά βάθος και με λίγες πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες, που άθελά του θα εμπλακεί σε διαμάχες τεραστίων πολιτικών συμφερόντων, που τον ξεπερνούν κατά πολύ - και τις οποίες ούτε καν αντιλαμβάνεται. Οπότε εδώ έχουμε μια κλασική περίπτωση καφκικού εφιάλτη, με το "δίχτυ" του τίτλου να τυλίγεται όλο και πιο ασφυκτικά γύρω του. Ταυτόχρονα ο Kim Ki-duk γίνεται εξ ίσου πικρός και απαξιωτικός τόσο με τον νοτιοκορεάτικο "καπιταλιστικό παράδεισο" όσο και με τον βορειοκορεάτικο "κομμουνιστικό" φασισμό. Πίσω από την απαστράπτουσα νότια βιτρίνα κρύβεται πολύς πόνος, πολλή παράνοια, τεράστια σκληρότητα και ανισότητα. Πίσω από τις μεγαλόστομες μαρξιστικής προέλευσης ρητορείες κρύβεται ένας αληθινός φασισμός, μια καταπίεση που συνδυάζεται μάλιστα με την απόλυτη φτώχια. Ανάμεσα σ' αυτές τις συμπληγάδες, η μόνη "ιδιότητα" που διαθέτει το άτομο είναι αυτή του θύματος, θύματος μιας πολύπλοκης πραγματικότητας που το ξεπερνά κατά πολύ.
Η μόνη μου αντίρρηση είναι ότι ολα αυτά δίνονται κάπως σχηματικά και σχετικά απλοϊκά. Οι χαρακτήρες, ιδιαίτερα ο "καλός" και ο "κακός" νοτιοκορεάτης φύλακας και ανακριτής αντίστοιχα, αλλά και οι σχέσεις τους με του από πάνω τους, μάλλον δεν με έπεισαν για την αληθοφάνειά τους, τους βρήκα κάπως καρικατούρες (ίσως επίτηδες, δεν ξερω). Γενικά κάποιες ευκολίες στους χαρακτήρες τους είχε. Παρ' όλα αυτά όμως είναι κατά τη γνώμη μου μια πολύ δυνατή ταινία, που αξίζει την προσοχή μας. Και η άποψή της για τη ζωή και το (τα) σύστημα(τα) δεν είναι καθόλου αισιόδοξη... Άλλωστε ο Kim Ki-duk δεν είναι καθόλου τυχαίος δημιουργός.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Μαΐου 22, 2017

7 ΧΡΟΝΙΑ... ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ


Το έχω ξαναπεί: Πάντα θεωρούσα ότι ο Jean-Jacques Annaud "μεγαλοπιάνεται" (συγχωρείστε με για την έκφραση). Νομίζω ότι ψάχνει πάντοτε το εντυπωσιακό θέαμα, την ντε και καλά πρωτοτυπία... Μερικές φορές του έχει βγει, όχι όμως πάντοτε. Γενικά τον θεωρώ κάπως υπερφίαλο (αν και υπάρχουν ταινίες του που μου αρέσουν).
Το "7 Χρόνια στο Θιβέτ" του 1997 μάλλον δεν συγκαταλέγεται σ' αυτές. Εδώ ασχολείται με μια αληθινή περιπέτεια, που, αν μη τι άλλο, από τη φύση της προσφέρεται για μπόλικο εξωτισμό. Στα τέλη της δεκαετίας του 30 ναζί "ήρωας" ορειβάτης (είχε κατακτήσει και μετάλιο σε Ολυμπιακούς) πηγαίνει στην Ινδία για να ανέβει (για λογαριασμό της χιτλερικής Γερμανίας φυσικά) στην 9η ψηλότερη κορυφή των Ιμαλαϊων, η οποία είναι όμως από τις πλέον δύσκολες. Λίγοι ξέρουν ότι έχει ουσιαστικά χωρίσει από την έγγυο γυναίκα του (αμφότεροι αποτελούν πρότυπα της άρειας φυλής και κάμποση ναζιστική προπαγάνδα βασίζεται σ' αυτό). Η αποστολή αρχικά αποτυγχάνει, το θέμα όμως είναι ότι ενώ βρίσκεται στην Ινδία θα ξεσπάσει ο πόλεμος και οι άγγλοι κατακτητές της χώρας θα αιχμαλωτίσουν τα μέλη της γερμανικής αποστολής. Δύο (αν θυμάμαι καλά) χρόνια μετά θα δραπετεύσουν και με τον αρχηγό της αποστολής θα φτάσουν στο κλειστό στους ξένους Θιβέτ και, μέσα από διάφορες συγκυρίες ο ήρωάς μας θα φτάσει να γίνει ο απόλυτος έμπιστος και μοναδικός ουσιαστικά φίλος του νεαρού τότε Δαλάι Λάμα, ο οποίος δεν είναι ακόμα παρά ένα παιδί (αυτό που λέμε "κλεισμένο σε χρυσό κλουβί").
Αυτό που μας δείχνει εδώ ο Ανό είναι ουσιαστικά η μεταβολή του χαρακτήρα του ήρωα, ο οποίος από αντιπαθέστατος, εγωιστής και ξεροκέφαλος (και ναζί από πάνω) θα γίνει συμπονετικός, υπομονετικός, πράος. "Φταίει" (για την προς το καλό αλλαγή εννοώ) ο προσωπικός του πόνος (δεν έχει ποτέ δει τον γιο του), οι κακουχίες που πέρασε στο στρατόπεδο και κυρίως μετά τη δραπέτευσή του, η έκθεσή του σε μια παντελώς διαφορετική κουλτούρα, αυτή των βουδιστών, με εκ διαμέτρου διαφορετικές αξίες από τις δυτικές, η σχέση του με το παιδί Δαλάι Λάμα, στο οποίο κατά βάθος προβάλλει τον γιο του, ο συνδυασμός όλων αυτών μαζι... Πάντως το σίγουρο είναι ότι μετά από τα 7 χρόνια του τίτλου θα είναι ένας παντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Παράλληλα βλέπουμε και το "μαρτύριο" του νεαρού αρχηγού του κράτους, ενός παιδιού ουσιαστικά που στερείται την οικογένειά του, την παρέα άλλων παιδιών, το παιχνίδι, και, δίχως ουσιαστικά παιδική ηλικία, προορίζεται για απόλυτος μονάρχης. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για ένα παιδί;
Καλά όλα αυτά, μερικές εντυπωσιακές εικόνες της άγριας φύσης και της εξωτικής θιβετιανής κουλτούρας υπάρχουν, ο νεαρός τότε Μπραντ Πιτ, αλλά και ο Ντέιβιντ Θιούλις, είναι ταιριαστοί στους βασικούς ρόλους, αλλά νομίζω ότι άπό το φιλμ λείπει κάπως το νεύρο. Το βρήκα επίσης κάπως απλοϊκό: Το Θιβέτ παρουσιάζεται ως ένας χαμένος, αποκομμένος παράδεισος, που σύντομα θα αρχίσει να υποφέρει κάτω από την μπότα των πολύ κακών κινέζων κατακτητών. Όλα εκεί είναι ειδυλιακά (υπάρχει βέβαια το θέμα της προδοσίας του υπουργού ή του πολιτικού του ρεαλισμού αν προτιμάτε, αλλά η καθημερινότητα των κατοίκων κυλά ουσιαστικά σε μια μακάρια φτώχια). Μου φαίνονται πολύ απλοϊκά ή πολύ άσπρο - μαύρο όλα αυτά, δίχως τα ενδιάμεσα που θα δημιουργούσαν εντάσεις και αληθινό ρεαλισμό. Η ματιά ενός θαμπωμένου από τον εξωτισμό δυτικού. Φοβάμαι ότι ποτέ δεν υπήρξαν φτωχές-και-ειδυλιακές κοινωνίες... 
Δείτε το για το θέαμα και για την κατάδειξη μιας ξένης κουλτούρας, δεν το θεωρώ όμως μεγάλη ταινία.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Μαΐου 14, 2017

"LIFE"...Ή ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ

Πολλοί (και εγώ ανάμεσά τους) γκρινιάζουμε για την έκπτωση της επιστημονικής φαντασίας στις μέρες μας και την υποβάθμιση ενός τόσο αβανταδόρικου είδους σε υπερηρωικές φανφάρες και ανούσια επίδειξη εφέ. Ωστόσο πού και πού εμφανίζονται κάποιες ταινίες που, δίχως να φέρνουν επανάσταση στο είδος, είναι, αν μη τι άλλο, τίμιες και απολαυστικές. Τέτοια το 2017 είναι το "Life" του Daniel Espinoza (παρά το όνομά του γεννήθηκε στη Σουηδία και, βέβαια, δουλεύει στην Αμερική).
Ένας διαστημικός σταθμός παραλαμβάνει δείγματα από υλικό από τον Άρη. Οι έρευνα αποκαλύπτει αυτό που ολόκληρη η ανθρωπότητα ποθεί - αναρωτιέται - ελπίζει. Υπάρχει μια μορφή ζωής στο δείγμα, η πρώτη μη γήινη που εντοπίζεται ποτέ. Η συγκίνηση και οι πανηγυρισμοί (τόσο στο σταθμό όσο και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα στη γη) είναι έντονοι. Ώσπου θα αποδειχτεί ότι ο εξωγήινος, μικροσκοπικός αρχικά οργανισμός, έχει τη δυνατότητα όχι μόνο να μεγαλώνει με τεράστιες ταχύτητες, αλλά και να αυξάνει τη νοημοσύνη του. Πολύ σύντομα το αρχικό ρίγος χαράς θα μετατραπεί σε ρίγος τρόμου και οι ελπίδες θα γίνουν εφιάλτης.
Φυσικά το πρώτο που μας έρχεται στο νου είναι το αυθεντικό "Alien" του Ρίντλει Σκοτ: Μια ομάδα ανθρώπων εγκλωβισμένη σε ένα διαστημικό σταθμό κοντά στη γη, γύρω τους το άπειρο του διαστήματος και ένα εξωγήινο "τέρας" με κάθε άλλο παρά φιλικές προθέσεις ανάμεσά τους. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα είναι εξασφαλισμένη. Πλην όμως το συγκεκριμένο φιλμ, παρά το ότι σίγουρα δανείζεται από το Alien, έχει να επιδείξει αρκετές αρετές: Και καλογυρισμένο είναι, και την αγωνία ανεβάζει σε υψηλά επίπεδα και δεν υποκύπτει σε χολιγουντιανές ευκολίες (αν και χολιγουντιανό): Ένας από τους σταρ της ταινίας θα πεθάνει πριν καλά - καλά το μισό φιλμ, το χάπι εντ είναι αδιάφορο για το σκηνοθέτη, ανατροπή στο τέλος υπάρχει, ενώ σε αρκετές στιγμές υπάρχει ακόμα και σπλάτερ στοιχείο. Όχι ακριβώς η τέλεια συνταγή για να προσελκύσει εκατομμύρια (θεατών και δολαρίων) και γι' αυτό ακριβώς η ταινία είναι για μένα ενδιαφέρουσα. Και, πέραν όλων των άλλων, βλέπεται ευχάριστα, που σημαίνει ότι το σασπένς ανεβαίνει διαρκώς και εγώ τουλάχιστον καθηλώθηκα κατά τη διάρκειά της. Τι άλλο θέλετε λοιπόν από μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, και μάλιστα όχι τόσο πιστή στα χολιγουντιανά κλισέ ; (ή μάλλον τα κλισέ υπάρχουν, και μάλιστα πολλά, αλλά και είναι έξυπνα και με ανατρεπτικό τρόπο χρησιμοπιούνται).

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Μαΐου 10, 2017

"32 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ" (;!) : ΕΝΑ ΠΡΩΤΟΛΕΙΟ

Κι όμως: Κάτω από τον παράξενο τίτλο "32 Αυγούστου" (Une 32 aout sur terre) κρύβεται η πρώτη ταινία, του 1998, του εξαιρετικού (όπως εξελίχτηκε) καναδού Denis Villeneuve. Καναδού εκ Κεμπέκ, γι' αυτό και το φιλμ είναι γαλλόφωνο. Και είναι κάτι μεταξύ κομεντί, δράματος και ταινίας δρόμου, με στοιχεία φανταστικού. Βλέπετε, ο χρόνος "γράφει" 32, 33, 34 κλπ. Αυγούστου...
Η ηρωίδα, μοντέλο, με ιδιόρυθμη ομορφιά που αρέσει στους άντρες, είναι κάπως ασταθής και παρορμητική σαν χαρακτήρας. Όταν γλυτώνει από ένα παρ' ολίγον θανατηφόρο αυτοκινητιστικό  ατύχημα, αποφασίζει ότι θέλει οπωσδήποτε να κάνει παιδί. Υποψήφιος είναι ο καλύτερός της φίλος, ο οποίος ωστόσο είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί της, πλην όμως τώρα βρίσκεται σε σταθερή σχέση. Αναποφάσιστος για το αν θα πρέπει να ενδώσει, εκείνος την καλεί σε ένα ταξίδι στην κοντινότερη έρημο (στο Σολτ Λέικ Σίτι των ΗΠΑ), όπου πολλά, σοβαρά, αλλά και αρκετές φορές ευτράπελα, θα συμβούν...
Το φιλμ ισορροπεί, όπως είπαμε, ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό. Οι επιρροές είναι αναγνωρίσιμες: Ο πρώιμος Γκοντάρ και η νουβέλ βαγκ γενικότερα (δεν είναι τυχαίο το μεγάλο πόστερ της Τζιν Σίμπεργκ που κρέμεται στο δωμάτιο της πρωταγωνίστριας), αλλά και ο Τζάρμους και το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά. Και, βεβαίως, η ταινία δρόμου, αφού ένα μεγάλο μέρος αναφέρεται σε ένα ταξίδι λίγο αναπάντεχο και "όπου βγει". Φιλμ - αφιέρωμα στην περιπλάνηση, στις δυσκολίες του έρωτα, στα νεανικά αδιέξοδα, αλλά και με διφορούμενα στοιχεία φανταστικού.
Το είδα σχετικά ευχάριστα, δεν μπορώ να πω όμως ότι με ενθουσίασε. Το βρήκα μάλλον πρωτόλειο. Ο Villeneuve άλλωστε ήταν τότε μόνο 31 ετών και, το είπαμε, ήταν η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Ωστόσο νομίζω ότι το παράξενο στοιχείο, το διφορούμενο, το ιδιοσυγκρασιακό, διακρίνονται από τότε. Στο μέλλον, όταν θα ορίμαζε περισσότερο, θα μας έδινε σημαντικά φιλμ, με αποτέλεσμα σήμερα να θεωρείται (και να είναι) από τους πολύ αξιόλογους σύγχρονους δημιουργούς του κινηματογράφου (θυμηθείτε τα "Prisoners", "Sicario", "Enemy", "Arrival"...)

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Μαΐου 05, 2017

ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΤΟ "ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ"

Η δεύτερη ταινία του αραβικής καταγωγής (αλγερο-σουδανός) Rachid Djaidani είναι το "Μια Βόλτα στη Γαλλία" (Tour de France) του 2016. Πρόκειται για κλασικό road movie (και buddy movie), αυτό όπου δύο αταίριαστοι χαρακτήρες αναγκάζονται να συμβιώσουν (να συνταξιδέψουν εδώ) για κάποιο διάστημα και οι διαφορές αναδεικνύονται, αλλά...ΟΚ, πολυχρησιμοποιημένο, αλλά βρήκα το συγκεκριμένο φιλμ αρκετά χαριτωμένο.
Ένας μεσήλικας, μάλλον ξενοφοβικός γάλλος ερασιτέχνης ζωγράφος επισκέπτεται λιμάνια της Γαλλίας ακολουθώντας τα ίχνη του αγαπημένου του θαλασσογράφου του 17ου αιώνα Βερνέ. Οδηγός του αυτοκινήτου ένας 20χρονος ταλαντούχος ράπερ αραβικής καταγωγής, ο Φαρούκ, ο οποίος παίρνει τη θέση του γιου του ζωγράφου (απομακρυσμένου από τον πατέρα του), ο οποίος γιος είναι και μουσικός παραγωγός του νεαρού άραβα και επειδή ο γιος δεν μπορεί, αλλά και επειδή αποτελεί ευκαιρία για τον Φαρούκ να φύγει από το Παρίσι εξ αιτίας μιας σκληρής και επικίνδυνης διαμάχης του με άλλους ράπερ. Φυσικά η σχέση των δύο θα περάσει από πολλά στάδια και τελικά αυτό που θα κυριαρχήσει είναι η βαθιά φιλία. Κλασικό.
Η ταινία είναι ανάλαφρη, με αρκετό χιούμορ, βλέπεται ευχάριστα και, κυρίως, διαθέτει τον (βουβαλώδη πλέον) Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ο οποίος είναι εξαιρετικός. Εκτός της διαφοράς-που-μεταρέπεται-σε-φιλία πάντως, το φιλμ αναδεικνύει τα δύο τόσο διαφορετικά πρόσωπα της σύγχρονης Γαλλίας (και της Ευρώπης γενικότερα βεβαίως): Από τη μία η παραδοσιακή,συντηρητική, λευκή, χριστιανική Ευρώπη, από την άλλη οι νέοι, "σκούροι", μουσουλμάνοι κυρίως όχι πλέον μετανάστες, αλλά δεύτερης και βάλε γενιάς, με τη δική τους, διαφορετική βεβαίως, κουλτούρα. Και (συμβολικό αυτό στο φιλμ) πιο νέοι, πιο ορμητικοί, πιο "φρέσκοι" από τους παλιούς ευρωπαίους. Η ταινία είναι ένας ύμνος στην αποδοχή του διαφορετικού, στην καταδίκη της ξενοφοβίας, στο τέλος του εκατέρωθεν φόβου και της καχυποψίας. Πολύ ευχάριστο λοιπόν φιλμ, με μοναδική μου αντίρηση ότι είναι κάπως "εύκολο" ιδεολογικά, ότι δηλαδή πολύ εύκολα βγαίνει το καλό στους χαρακτήρες τόσο του ημιπαράνομου ράπερ του δρόμου όσο και του συντηρητικού μεσοαστού γάλλου, ώσπου τελικά να συναντηθούν και να αποδεχτούν ο ένας τον άλλον. Επίσης βρίσκω πολύ προφανή τα (θετικά) μηνύματα. Ξαναλέω όμως, απολαυστική ταινία στην παρακολούθησή της.
ΥΓ: Και ένα σημείο που με "πάγωσε": Ο γιος του Ντεπαρντιέ, 30άρης, γάλλος, γαλλότατος, λευκός, λευκότατος, μικροαστικής καταγωγής, έχει εδώ και χρόνια, στα καλά καθούμενα, ασπαστει το Ισλάμ και είναι ένας όχι φανατικός ή τρομοκράτης ή κάτι τέτοιο, αλλά απόλυτα πιστός μουσουλμάνος (γι' αυτό και η απομάκρυνσή του από το σοκαρισμένο πατέρα). Φυσικά δεν τρόμαξα από την "εγκατάλειψη του χριστιανισμού" (όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι δεν καίγομαι και πολύ για τις θρησκείες), αλλά για το ότι τα αδιέξοδα των νέων στην ασφυκτική πλέον και στα όρια της φτώχιας Ευρώπη βρίσκουν διέξοδο όχι σε μια υγιή δράση (ή αντίδραση στο σύστημα, αν θέλετε), αλλά σε μια άλλη, μάλλον φανατικότερη θρησκεία. Αυτό όντως με τρομάζει.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Μαΐου 03, 2017

ΣΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΙΑ (Ή ΜΗΠΩΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ;) "ΔΑΣΗ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ"

"Τα Δάση της Σιβηρίας" (Dans les Forets de Siberie) είναι γαλλική ταινία, πλην όμως είναι ολόκληρη γυρισμένη στη Σιβηρία και, εκτός του πρωταγωνιστή, οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι ρώσοι. Γυρίστηκε το 2016 από τον Safy Nebbou και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Σιλβέν Τεσόν. Ο συγγραφέας, δεινός ταξιδιώτης σε όλο τον κόσμο, έζησε ολομόναχος σε μια απομονωμένη ξύλινη καλύβα στην παγωμένη Σιβηρία για περίπου 6 μήνες και στο βιβλίο περιγράφει την εμπειρία του. Στο φιλμ έχουν προστεθεί, όπως διαβάζω, μυθοπλαστικά στοιχεία, με την άδεια του συγγραφέα.
Ο ήρωας λοιπόν, απηυδισμένος από την πολυπλοκότητα, το άγχος, αλλά και την κενότητα του σύγχρονου τρόπου ζωής στις δυτικές μεγαλουπόλεις (στο Παρίσι συγκεκριμένα), εγκαταλείπει τα πάντα, ταξιδεύει στην παγωμένη Σιβηρία και στις όχθες της εξ ίσου παγωμένης λίμνης Βαϊκάλης αγοράζει μια μικρή καλύβα, πολλά χιλιόμετρα μακρυά από κάθε άλλη ανθρώπινη παρουσία, και αποφασίζει να ζήσει εκεί "για να βρει τον εαυτό του και τη μοναξιά". Ναι, όντως υπάρχουν άνθρωποι που αποζητούν τη μοναξιά. Ωστόσο η άγρια φύση δε είναι καθόλου, μα καθόλου φιλική. Με την πρώτη εφιαλτική χιονοθύελλα θα χαθεί. Συγχρόνως όμως θα βρει έναν εντελώς απρόσμενο φίλο.
Η ταινία θυμίζει το "Ταξίδι στην Άγρια Φύση" του Σον Πεν. Ίδια αναζήτηση του εαυτού, ίδια ανάγκη για κάθαρση από την ανθρώπινη κοινωνία και τους ίδιους τους ανθρώπους τελικά, ίδια ανάγκη για απομόνωση και για να ζήσει κανείς με τα απολύτως απαραίτητα, τα βασικά, τα οποία γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, από ευτελή αντικείμενα αποκτούν κεφαλαιώδη αξία, ίδια ανάγκη για "επιστροφή στη φύση". Αυτό το τελευταίο όμως δεν είναι καθόλου απλό. Με λίγα λόγια, η φύση είναι εχθρική. Σύντομα το ταξίδι μετατρέπεται σε εφιάλτη επιβίωσης. Τελικά, μοιάζει να μας λέει το φιλμ, το θέμα δεν είναι η επιστροφή στη φύση (ή στην αγριότητα) ή η απόλυτη μοναξιά. Ο άνθρωπος χρειάζεται ανθρώπους. Η φιλία και η αληθινή, η ουσιαστική επαφή είναι αυτή που θα κρατήσει τον ήρωά μας και όχι η όποια επιθυμία του. Η απλή φυγή από τα πάντα μάλλον ανέφικτη ή/και αδιέξοδη είναι...
Όλα αυτά δίνονται με μινιμαλιστικό τρόπο, απόλυτα ταιριαστό φυσικά με το όλο νόημα, με μερικές πανέμορφες εικόνες της παγωμένης ερημιάς, με την λιτή παρουσία του κάθε ευτελούς αντικειμένου να αποκτά τεράστια σημασία. Προσωπικά η έλλειψη δράσης (αυτό είναι το θέμα άλλωστε) δεν με κούρασε καθόλου και, τελικά, βρήκα το φιλμ αρκετά ενδιαφέρον και ιδιαίτερο. Όσο για την απόλυτη "επιστροφή με τη φύση", σκεφτείτε το καλύτερα πριν το αποφασίσετε. Τα πράγματα δεν είναι πάντοτε τόσο ρομαντικά όσο φαντάζεστε. Παρά το γεγονός ότι μια κάθαρση παρόμοιου τύπου είναι, νομίζω, ζητούμενη για τον σύγχρονο άνθρωπο, κάτοικο ενός ολοένα και πιο εφιαλτικού κόσμου (κόσμου σε απόλυτο πισωγύρισμα μάλιστα στην περίοδο που διανύουμε).

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Μαΐου 01, 2017

ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΣΜΙΘ

Προσθήκη λεζάντας
Εν έτει 2005 ο Doug Liman σκηνοθετεί το καυτό ζεύγος Αντζελίνα Τζολί - Μπραντ Πιτ σε μια κωμωδία, ταινία δράσης, σάτιρα και άλλα, το "Mr. & Mrs. Smith", με αρκετά διασκεδαστικά αποτελέσματα.
Πέντε (ή έξη;) χρόνια παντρεμένοι και ο γάμος τους βρίσκεται σε τέλμα. Μάλλον αναμενόμενο, αφού αμφότεροι κρύβουν τερατώδεις αλήθειες ο ένας από τον άλλον. Βλέπετε, κάτω από την απόλυτα καθώς πρέπει, ευκατάστατη βιτρίνα, κρύβονται δύο αδίστακτοι πράκτορες φοβερών και τρομερών, και μάλιστα αντίπαλων μεταξύ τους μυστικών οργανώσεων. Ενώ λοιπόν υποτίθεται ότι πηγαίνουν στην καθημερινή, ρουτινιέρικη δουλειά τους, αυτοί εκτελούν παράτολμες μυστικές αποστολές, σκοτώνουν, ανατινάζουν... και μετά επιστρέφουνσα να μη συμβαίνει τίποτα, στη βαρετή τους καθημερινότητα, λέγοντας κοινοτοπίες για το πώς πέρασαν τη μέρα τους. Ώσπου κάποτε θα συμπέσουν στην ίδια μυστική αποστολή, με αντίθετο ο καθένας στόχο. Η αναγνώριση θα είναι σοκαριστική για αμφοτέρους... και η δράση μόλις τώρα αρχίζει!
Φυσικά το σενάριο κάθε άλλο παρά πιστευτό και αληθοφανές είναι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση αυτό ουδόλως μας ενδιαφέρει. Πρόκειται πρώτιστα για ταινία δράσης, με καταιγισμούς πυροβολισμών, εκρήξεων, κυνηγητών κλπ. κλπ., αλλά και για κωμωδία με καταιγισμό από ατάκες, συνήθως δηλητηριώδεις, του ενός προς τον άλλον. Αν ήταν μόνο αυτά, θα είχαμε μία από τα ίδια (έχουμε δει πολλές φορές παρόμοιους συνδυασμούς). Εδώ όμως πρόκειται σαφώς για σάτιρα - μεταφορά των σχέσεων του ζευγαριού σε ταινία δράσης. Όλα, η αφόρητη καθημερινή ρουτίνα (και έλλειψη σεξ), ο πανταχού παρόν ανταγωνισμός, τα μυστικά (μικρά έστω) που κρύβει κάθε μέλος του ζευγαριολύ, η σύγκρουση, η συμφιλίωση, η απόφαση να πέσουν οι μάσκες, όλα παραπέμπουν στις σχέσεις ενός κοινού ζευγαριού. Άπειρα άλλωστε περνούν από αυτές (ή μερικές απ' αυτές) τις φάσεις στον έγγαμο βίο τους. Αυτό το συμβολικό στοιχείο και η διαρκής (το είπαμε) σύγκρουση των φύλων (θυμόμαστε κάπως τον "Πόλεμο των Ρόουζ") είναι που σώζει το φιλμ και το κάνει λιγότερο συνηθισμένο από πάμπολλα άλλα action-movies-με-χιούμορ. Και γι' αυτό μπορεί να το διασκεδάσετε αρκετά, φτάνει βεβαίως, κι αυτό το ξαναείπα, να μην ψάξετε για την παραμικρή αληθοφάνεια σε όσα καταιγιστικά συμβαινουν επί της οθόνης και απλώς να αφεθείτε στο θέαμα. Και βέβαια, αν είστε φαν, να απολαύσετε τους δύο πρωταγωνιστές.
Καλή διασκέδαση, δίχως φυσικά σε καμία περίπτωση να περιμένετε το αριστούργημα.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker