Ο "MODIGLIANI" ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ ΜΙΑΣ ΜΕΛΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

"Modigliani" είναι ο τίτλος μιας ταινίας που γύρισε ο Mick Davis το 2004 και πραγματεύεται τα τελευταία χρόνια της ζωής του μεγάλου ζωγράφου, με τον Άντι Γκαρσία στον ομώνυμο ρόλο. Κυρίως επικεντρώνεται στη δύσκολη και θυελλώδη σχέση του με την Jeanne Hebuterne, που ήταν και μοντέλο του. Μ᾽αυτήν έκανε μία κόρη και, όταν πέθανε, η Jeanne ήταν έγκυος και πάλι.

Έτσι στο φιλμ βλέπουμε υποτίθεται το όλο κλίμα της εποχής (δεκαετία 1910-20) στο καλλιτεχνικό Παρίσι (παγκόσμια πρωτεύουσα της τέχνης τότε), ενώ πλήθος από προσωπικότητες της τέχνης παρελαύνουν από την οθόνη: Πικάσο, Σουτίν, Κοκτό, Γερτρούδη Στάιν, Ρενουάρ, Ντερέν... για να αναφέρουμε μερικούς μόνο. Εκτός από την ερωτική σχέση που προαναφέραμε και, βεβαίως, τον μποέμ και επιρρεπή σε κάθε λογής καταχρήσεις (αλκοόλ, ναρκωτικά κλπ.) χαρακτήρα του Μοντιλιάνι, η ταινία έχι μια ανεξήγητη εμμονή με τη σχέση Πικάσο - Μοντιλιάνι. Η σχέση αυτή παρουσιάζεται ως σχέση αγάπης - μίσους, οι δύο καλλιτέχνες δείχνονται ως ανταγωνιστές, όπου, παρά το ότι ο καθένας εκτιμά τη δουλειά του άλλου, δεν χάνουν ευκαιρία να προσβάλλουν ή και να ταπεινώσουν ο ένας τον άλλον. Λυπάμαι που θα απογοητεύσω το θεατή που έχει γοητευτεί από τόσο βαθύ κουτσομπολιό, αλλά μάλλον τίποτα τέτοιο δεν συνέβαινε. Οι δυο τους ήταν φίλοι και γείτονες και μετά από κάποια στιγμή απομακρύνθηκαν, καθώς ο Πικάσο δεν ενέκρινε την πέρα για πέρα αυτοκαταστροφική προσωπικότητα του πρώην φίλου του. Αυτό είναι όλο.

Γενικά η ταινία με απογοήτευσε. Συναισθηματική, μελό σε κάποια σημεία, με διάφορες φανταστικές επινοήσεις των σεναριογράφων για να αυξηθεί το όποιο σασπένς, μοιάζει να είναι ένα διαρκές κουτσομπολιό για τις καλλιτεχνικές σχέσεις της εποχής παρά οιτιδήποτε άλλο. Το αποκορύφωμα είναι η ανεξήγητη αντιπάθεια για τον Πικάσο, που τον παρουσιάζει σχεδόν αποκλειστικά αρνητικά, άγνωστο γιατί (όχι ότι ήταν ο καλύτερος χαρακτήρας σε πολλά ζητήματα, αλλά πάντως δεν ήταν καθόλου έτσι όπως θα δείτε). Ακόμα και η εξωτερική εμφάνιση είναι ανεξήγητης επιλογής: Ήταν κοντός, αλλά ποτέ χοντρός. Και ντυνόταν όχι με το γελοίο τρόπο που τον παροπυσιάζει το φιλμ, αλλά, αντίθετα, είχε υιοθετήσει μια ῾¨εργατική῾῾ ατημέλητη γκαρνταρόμπα. Τι να πω... 

Θα πω πάντως ότι τουλάχιστον όλα τα δραματικά γεγονότα αμεσως μετά το θάνατο του Μοντιλιάνι είναι αληθινά.