H VENUS, H FLEUR ΚΑΙ Ο ΡΟΜΕΡ

Στο γαλλικό Venus et Fleur του 2004 ο Emmanuel Mouret περιγράφει τη σχέση δύο νεαρών κοριτσιών με εντελώς αντίθετους χαρακτήρες. Η Fleur είναι μια κλειστή, ντροπαλή και μοναχική γαλίδα, η Venus μια όμορφη, εύθυμη και εύκολη στα αγόρια ρωσίδα, που περιπλανιέται απένταρη στην Ευρώπη. Η πρώτη θα φιλοξενήσει τη δεύτερη στο πλούσιο σπίτι του θείου της, όπου κάνει καλοκαιρινές διακοπές, και οι αισθηματικές περιπέτειες, τα μπλεξίματα (ή μη μπλεξίματα) με αγόρια και η διαφορετική αντιμετώπιση του έρωτα από την κάθε μία έχουν την τιμητική τους.
Εντάξει, νεανικό, δροσερό, καλοκαιρινό, όλα αυτά τέλος πάντων, αλλά μάλλον βαρέθηκα με τη διαρκή αναζήτηση αγοριών, την αφέλεια και την "έξω καρδιά" της Venus από τη μία και την κλειστή, αυτοκαταστροφική σχεδόν στάση της Fleur από την άλλη. Και φυσικά, στο τέλος, απόλυτα προβλέψιμα, έρχεται και ο μεγάλος έρωτας για να δέσει το γλυκό (δεν σας λέω, βέβαια, από ποιον προς ποια και ποια θα κερδίσει κλπ., αφού αυτό είναι το κλου). Συμπαθητική η σκιαγράφηση των χαρακτήρων των δύο ηρωίδων, αλλά μέχρις εκεί.
Όπως ίσως καταλάβατε το "φάντασμα" του Eric Rohmer στοιχειώνει από την αρχή μέχρι το τέλος την ταινία. Οι ίδιες αισθηματικές ίνριγγες και περιπλοκές, το ίδιο γαϊτανάκι των σχέσεων, οι κοριτσίστικες ανησυχίες... Ίσως η ταινία, που όντως είναι χαλαρή και απλή, να αρέσει στους φανς του Ρομέρ. Εμένα πάντως, που δεν ανήκω σ' αυτούς, θα ήταν πολύ δύσκολο να με συγκινήσει ένας μιμητής του.
ΥΓ: Η Venus πάντως, η ρωσίδα δηλαδή, είναι από τις πιο θελκτικές υπάρξεις που έχω δει τελευταία στην οθόνη. Αν αυτό μπαίνει στα συν της ταινίας, προσυπογράφω.