ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΦΟΝΟΙ ΤΟΥ "CURE"

Ίσως γνωρίζετε ότι εκτός του μέγιστου Akiro υπάρχει στην Ιαπωνία άλλος ένας σκηνοθέτης με το ίδιο όνομα : Ο Kiyoshi Kurosawa, δημιουργός ταινιών τρόμου που ουδεμία σχέση έχουν με αυτές του διάσημου συνονόματού του. Το 1997 λοιπόν γυρίζει το "Cure", που πολλοί θεωρούν από τις καλύτερές του ταινίες.

Μία εφιαλτική "επιδημία" μοιάζει να εξαπλώνεται αργά στους κατοίκους του Τόκιο: Άνθρωποι δολοφονούν κάποιον, γνωστό ή άγνωστο, που τυχαίνει να βρίσκεται κοντά τους την "κακιά ώρα" και μάλιστα με φριχτούς τρόπους. Στη συνέχεια κάθονται ήσυχοι, περιμένοντας να τους συλλάβουν και δηλώνουν ότι δεν έχουν ιδέα γιατί το έκαναν. Ένας ντετέκτιβ, με πολλά προσωπικά προβλήματα ο ίδιος, προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση.

Η ταινία, δίχως ιδιαιτέρως gore σκηνές, δίχως κανένα απολύτως ξαφνικό "μπου" και δίχως εντυπωσιακή φωτογραφία (αντίθετα η δράση περιορίζεται σε εντελώς κοινότοπους, καθημερινούς χώρους),  καταφέρνει να γίνεται ζοφερή, ασφυκτική και να "πιάνει" τον θεατή. Ναι ο νεότερος Kurosawa είναι ικανός να δημιουργεί υποβλητική ατμόσφαιρα. Ωστόσο το σενάριο, η ιστορία, δεν πρόκειται να εξηγήσουν και πολλά πράγματα. Ποτέ (σας προειδοποιώ) δεν θα μάθουμε ακριβώς τα πώς και τα γιατί. Ωστόσο, φιλοσοφικά βλέποντάς του, το φιλμ εξετάζει διάφορα θέματα, όπως αυτό της ελεύθερης βούλησης ή αυτό ενός καφκικού κόσμου, όπου όλα είναι πιεστικά και το κακό κυκλοφορεί ανάμεσά μας (ή βρίσκεται μέσα μας).

Καλά όλα αυτά, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είμαι φανατικός του νεότερου Κουροσάβα. Δεν μου αρέσει το "μετέωρο" των ταινιών του (2-3 έχω δει δηλαδή, δεν είμαι βαθύς γνώστης), αυτό που δεν σου εξηγεί τις συμβαίνει - δίχως όμως να διαθέτει τον εξ αρχής σουρεαλισμό και το παράλογο του Λιντς ας πούμε. ΄Έχω δει μάλιστα και ταινία του που βασίζεται σε τερατώδη σύμπτωση. Ωστόσο εκτιμάται από καλούς και σοβαρούς κριτικούς. Αναγνωρίζω ότι έχει έχει προσωπικό ύφος, ατμόσφαιρα και άποψη για τον τρόμο, αλλά μάλλον δεν μου πάει. Αν αλλάξω γνώμη θα σας ειδοποιήσω.

"CREEPY": ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ... ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ

O Kiyoshi Kurosawa δεν έχει καμία σχέση με τον μεγάλο συνονόματό του. Είναι ένας γιαπωνέζος δημιουργός (γεννημένος το 1955) που κυρίως ασχολείται με φιλμ τρόμου - με έναν δικό του ή, αν θέλετε, καθαρά γιαπωνέζικο τρόπο, που λίγο μοιάζει με τις αντίστοιχες δυτικές ταινίες. Το 2016 γυρίζει το "Creepy" (Kurîpî: Itsuwari no rinjin ο γιαπωνέζικος τίτλος), φιλμ που συνδυάζει το αστυνομικό μυστήριο με τη φρίκη.
Ένας πρώην αστυνομικός και νυν καθηγητής εγκληματολογίας αναλαμβάνει (σχεδόν με το ζόρι) να ερευνήσει μια παλιά (πριν 6 χρόνια συγκεκριμένα) υπόθεση εξαφάνισης μιας ολόκληρης οικογένειας. Παράλληλα ο γείτονάς του, ένας εμφανώς "περίεργος" τύπος, με έντονη την κοινωνική αδεξιότητα, συμπεριφέρεται όλο και πιο παράξενα απέναντι στη γυναίκα του ντετέκτιβ. Γύρω στα μισά της ταινίας η φρίκη θα αποκαλυφτεί και το μυστήριο του στιλ "who done it" θα μετατραπεί σε καθαρό και "άρρωστο" φιλμ, βασισμένο μεν στο σασπένς, αλλά με τη φρίκη να διογκώνεται, με την εμπλοκή, βεβαίως, ενός σίριαλ κίλερ.
Η ταινία διαθέτει αυτή την καθαρά γιαπωνέζικη "αρρώστια" (θυμηθείτε ταινίες όπως η "Audition" π.χ.) και το βαθύ αστυνομικό μυστήριο, τα "βρώμικα" περιβάλλοντα (η απεικόνιση της γιαπωνέζικης πόλης δεν έχει τίποτα το εξωτικό ή κολακευτικό) και τη σκηνοθετική ματιά στην όλο και μεγαλύτερη αποξένωση του ζεύγους των πρωταγωνιστών. Θα μπορούσε λοιπόν να μου αρέσει - ως ταινία πρωτίστως τρόμου βεβαίως, απ' αυτές που ξεδιπλώνονται αργά και βασανιστικά. Ωστόσο εδώ έρχεται το σενάριο και χαλάει τα πράγματα. Ένα σενάριο που και πολλά λογικά κενά έχει και, κυρίως, βασίζεται ολόκληρο σε μια εξωφρενική κυριολεκτικά συμπτωση, που, πολύ απλά, δεν γίνεται (δεν θα σας την αποκαλύψω φυσικά, αφού θα ήταν το απόλυτο spoiler). Ο Kurosawa αφήνει βεβαίως και μια μικρή πιθανότητα μεταφυσικού (ο δολοφόνος ελέγχει τόσο τις γυναίκες, εστω και με τη βοήθεια φαρμάκων, που σκεπτόμαστε μήπως εκπροσωπεί τη γενική και μεταφυσική έννοια του "Κακού"), αλλά αυτό δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση τις σεναριακές αφέλειες που προανέφερα. Είναι και η πολύ μεγάλη διάρκεια (130 λεπτά), οπότε η γνώμη μου για το φιλμ είναι μάλλον αρνητική.
Κρίμα, γιατί ατμόσφαιρα διαθέτει, μ' αυτόν, ξαναλέω, τον τόσο χαρακτηριστικό "απωανατολίτικο" τρόπο που σε κάνει να παγώνεις...