"IMAGINE ME & YOU" 'Η ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΡΙΟ

Έχω πολλές φορές γράψει ότι η κομεντί είναι ένα μάλλον εξαντλημένο είδος. Εννοώ κυρίως τις αμερικάνικες κομεντί. Ωστόσο οι βρετανικές ταινίες του είδους έχουν (κατά μέσο όρο) ένα σαφώς καλύτερο επίπεδο. Αυτό συμβαίνει και στο "Imagine Me & You" που γύρισε το 2005 ο Ol Parker με τη Lena Headey και αποτελεί έτσι μια ακόμα επιβεβαίωση. 

Έχουμε να κάνουμε με μια τυπική ιστορία. Νέα, όμορφη κοπέλα παντρεύεται μετά από χρόνια δεσμού τον νέο όμορφο φίλο της. Όμορφα όλα δηλαδή. Ωστόσο, από την αρχή κιόλας (από την τελετή του γάμου για να είμαστε ακριβείς) ένα τρίτο πρόσωπο θα μπει ανάμεσά τους και θα κλονίσει κάθε βεβαιότητα της κοπέλας. Με μια μικρή διαφορά από αντίστοιχες ιστορίες: Το τρίτο πρόσωπο είναι γυναίκα και η νύφη νοιώθει άμεση έλξη γι' αυτή...

Όπως καταλάβατε με το εύρημα αυτό αμέσως ανατρέπεται η τυπική μορφή των κομεντί. Και έχει ενδιαφέρον το ότι κατά τα άλλα ολόκληρη η ταινία ακολουθεί τις κλασικές συμβάσεις του είδους: Αρκετό χιούμορ, δραματικές στιγμές, (αισθηματικά) διλήμματα, σπαρταριστοί δεύτεροι χαρακτήρες κλπ. κλπ. Αυτό που με μια λέξη θα περιέγραφα ως "χαριτωμένο" κλίμα. Αλλά με τη διαφορά που είπαμε στην αρχή... Βέβαια όλα γίνονται σχετικά εύκολα και η αποδοχή μοιάζει να είναι καθολική σχεδόν, αλλά... τι να κάνουμε, σε κομεντί βρισκόμαστε.

Δεν θα αλλάξει τη ζωή σας (δεν περιμένω κάτι τέτοιο από το συγκεκριμένο είδος), αλλά είχε πλάκα.

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ"... ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΩΝ

 

Ο Ryusuke Hamaguchi είναι ένας καθιερωμένος ιάπωνας σκηνοθέτης. Οι "Ιστορίες Έρωτα και Φαντασίας" γυρίστηκαν το 2021 και είναι μια σπονδυλωτή ταινία με τρεις ιστορίες. Και οι τρεις περιστρέφονται γύρω από τις ερωτικές σχέσεις, νυν ή πρώην, που έχουν συμβεί ή που κάποιος θα ήθελε να συμβούν αλλά....

Στη μία βλέπουμε ένα απίθανο ερωτικό τρίγωνο, του οποίου η ύπαρξη (και οι εξελίξεις) οφείλονται καθαρά σε μια σύμπτωση. Στην άλλη μια φοιτήτρια προσπαθεί να σαγηνεύσει έναν σοβαρό καθηγητή της, ο οποίος είναι και διάσημος συγγραφέα, ενώ στην επόμενη μια γυναίκα συναντά στο δρόμο μια συνομίληκή της και πιστεύει ότι είναι η αγαπημένη της συμμαθήτρια, την οποία έχει να δει δεκαετίες, από την εποχή του σχολείου

Όπως είπαμε όλες περιστρέφονται γύρω από τον έρωτα και η μεγάλη πλειοψηφία των χαρακτήρων που αναπτύσσονται είναι γυναικείοι. Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό, βεβαίως, είναι ο Eric Rohmer και οι ατελείωτες αισθηματικές ιστορίες του. Εδώ ο Hamaguchi τονίζει περισσότερο τον παράγοντα της τύχης, το ρόλο της σύμπτωσης στις ανθρώπινες ζωές. Όλες οι ιστορίες είναι τρυφερές, σκιαγραφούν τον γυναικείο (κυρίως) ψυχισμό, μιλούν κάποιες φορές για το χάσιμο του εαυτού στην καθημερινή ρουτίνα και την ανανέωση που έρχεται με τον έρωτα ή με μια νέα φιλία...

Αν σας αρέσει το χαμηλότονο σινεμά κλειστών (κυρίως) χώρων που βασίζονται στο διάλογο και οι ευαίσθητες ιστορίες ανθρώπινων σχέσεων, αυτή είναι μια πολύ καλή ταινία. Όσοι τα βαριούνται όλα αυτά μάλλον θα πλήξουν.

 

(ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΕΣ) "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΟΧΟ"

 

Τον βρετανό Edgar Wright τον ξέρετε. Είναι αυτός που γύρισε τις πρωτότυπες κωμωδίες "Shaun of the Dead", "Hot Fuzz" και "The World's End" μεταξύ άλλων. Να λοιπόν που το 2021 ξαναχτυπά, με εντελώς διαφορετικό τρόπο ωστόσο: Οι "Ιστορίες του Σόχο" (Last Night in Soho) είναι μια πρωτότυπη ταινία τρόμου, αλλά αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η κάτι παραπάνω από εμφανής σχέση της με μια εποχή και μια μουσική: Το Λονδίνο της περιόδου 1960-1965, που ετοιμαζόταν ολοταχώς να γίνει "swinging" και η μουσική (κυρίως γυναικείες φωνές) της εποχής αυτής, η ποπ δηλαδή της εποχής. Κι όμως η ιστορία διαδραματίζεται στο σήμερα!

Μια αθώα, γλυκιά κοπέλα από την επαρχία, εντελώς κολλημένη με το Λονδίνο της προαναφερθείσας εποχής (μουσική, ρούχα, περιοχές, γενικότερο κλίμα) ζει με τη γιαγιά της (η μητέρα έχει πεθάνει μάλλον άσχημα) και ονειρεύεται να γίνει διάσημη σχεδιάστρια μόδας. Όταν τη δέχονται στη διάσημη σχολή που προτιμά, είναι σα να της κάνουν το μεγαλύτερο δώρο της ζωής της. Φεύγει ενθουσιασμένη για το Λονδίνο των ονείρων της (έστω κι αν βρισκόμαστε πλέον στα μέσα του 21ου αιώνα), αλλά εκεί, παρά το ότι γουστάρει τη σχολή, δεν βρίσκει το Λονδίνο που ονειρεύεται. Σύντομα όλα θα μετατραπούν σε εφιάλτη...

Ακούγεται σαν ρομαντικό παραμύθι. Είναι όμως ταινία τρόμου, το είπαμε, αλλά αποκλείεται να το αντιληφθεί κανείς το πρώτο μισάωρο. Μέχρι τότε θα νομίζει ότι βρίσκεται σε νοσταλγικό μιούζικαλ. Κι επειδή πηγαινοέρχεται μεταξύ φαντασίας (ή μήπως όχι;) και πραγματικότητας έχει όλη την άνεση να αναπλάσει το κλίμα της εποχής εκείνης, με επίκεντρο φυσικά το Σόχο. Χρησιμοποιεί μάλιστα και δύο δόξες του τότε: Τη Νταϊάνα Ριγγ και τον Τέρενς Σταμπ. Και είναι ολόκληρο πλημμυρισμένο στα νέον χρώματα και, κυρίως, στα τραγούδια της εποχής (με το κλασικό Eloise να κυριαρχεί). Ταυτόχρονα επιχειρεί να φέρει κοντά δυο γυναίκες διαφορετικής εποχής, να ενώσει αν θέλετε, δύο εποχές και να καταγγείλει τις σκοτεινές πτυχές (είναι πολλές, πιστέψτε με) του μυθοποιημένου Λονδίνου των 60ς. Και, βέβαια, να μιλήσει για όνειρα που συντρίβονται. Και τότε και τώρα.

Μου άρεσε και για προσωπικούς / υποκειμενικούς λόγους : μου αρέσουν, δίχως να τα έχω ζήσει στην εποχή τους, τα τραγούδια αυτά και η ατμόσφαιρα του τότε και, επί πλέον, εκτιμώ την πρωτοτυπία του όλου εγχειρήματος (νοσταλγική, 60ς ταινία τρόμου!) Ναι, ίσως κάποια σημεία είναι απλοϊκά, κοινότοπα, ίσως κάπως "άγαρμπα" ή υπερβολικά ή επαναλαμβανόμενα, αλλά, ξαναλέω, μου άρεσε συνολικά. Το χρώμα, το κέφι, η ατμόσφαιρα, η μουσική. 

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο "ΚΎΡΙΟΣ ΑΡΚΑΝΤΙΝ";

 

Το 1955 ο Orson Welles (1915-1985) γυρίζει τον "Κύριο Αρκάντιν" με τον ίδιο πρωταγωνιστή και, ανάμεσα σε άλλους, την Κατίνα Πξινού και τον Ακίμ Ταμίροφ. Το φιλμ ήταν παραγνωρισμένο, αφού και ο ίδιος ο Ουέλς ελάχιστα αναφερόταν σ' αυτό λόγω των συγκρούσεων με παραγωγούς κλπ. που είχε στα γυρίσματα. Σήμερα νομίζω ότι έχει αποκατασταθεί ως μία από τις πολύ καλές του ταινίες.

Ένας μυστηριώδης δισεκατομμυριούχος (κανείς δεν ξέρει το παρελθόν του και πώς έγινε αυτό που έγινε) έχει ένα μοναδικό πάθος στη ζωή του: Την αγαπημένη του κόρη. Όταν ένας περίπου μικροκακοποιός τη φλερτάρει και την κερδίζει, εκείνος, αντί να τον εκδικηθεί, του αναθέτει μια παράδοξη αποστολή: Να βρει τις ρίζες του και το παρελθόν του (του Αρκάντιν), γιατί ο ίδιος αδυνατεί να θυμηθεί οτιδήποτε. Η πρώτη του ανάμνηση είναι ότι βρίσκεται στο Βερολίνο 20 χρονών περίπου με αρκετά δολάρια στην τσέπη. Μια αναζήτηση σε πολλές χώρες της Ευρώπης αρχίζει και κομμάτια του παζλ του παρελθόντος του κροίσου αποκαλύπτονται σιγά σιγά.

Υποβλητική σκηνοθεσία, κοσμοπολίτικη διάθεση, μυστήριο και αποκαλύψεις, συνθέτουν ένα σκοτεινό θρίλερ / νουάρ, το οποίο προσωπικά θεωρώ από τις καλύτερες στιγμές του ιδιοφυούς δημιουργού. Το μυστήριο τονίζεται με διάφορα στοιχεία που ενίοτε αγγίζουν το γκροτέσκο (μάσκες, μια ιδιωτική γιορτή μεταμφιεσμένων, φόνοι, "θεατρικές" εμφανίσεις του παντοδύναμου μεγιστάνα, ατμοσφαιρικές σκηνές κλπ.)

 Ίσως αυτό που τελικά θέλει να κάνει η ταινία, είναι να καταδείξει την παντοδυναμία του χρήματος, από την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Εκτός βέβαια αν, κάπου σ' όλο αυτό το ατσάλινο τοίχος, που η σκιά του καλύπτει τα πάντα και ουσιαστικά κυβερνά τον κόσμο μας, υπάρχει μια μικρή ρωγμή. Κάπου μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Θυμηθείτε, άλλωστε, και τον "Πολίτη Κέιν", το πιο συγγενικό με τον Άρκαντιν φιλμ στο έργο του Ουέλς. Θα πρότεινα να μην το χάσετε.

 

"ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ" 'Η Ο ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ ΓΙΝΕΤΑΙ (ΚΑΙ) ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

 Για μένα κάθε νέα ταινία του Pedro Almodovar είναι γεγονός. Οι "Παράλληλες Μητέρες" (2021), με την Πενέλοπε Κρουζ και τη Μιλένα Σμιτ στους βασικούς ρόλους δεν με απογοήτευσαν καθόλου. Κάθε άλλο μάλιστα!

Δυο μόνες μητέρες (η μία έφηβη) γνωρίζονται στο μαιευτήριο και γεννάνε μαζί. Λίγους μήνες αργότερα θα συναντηθούν και πάλι τυχαία και μια σχέση που θα περάσει από διάφορες φάσεις θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους. Πλην όμως, η μία από τις δύο, η μεγαλύτερη, αρχίζει να έχει αμφιβολίες για το αν το παιδί που μεγαλώνει είναι όντως το δικό της παιδί...

Μελόδραμα χαρακτηριστικά αλμοδοβαρικού ύφους, που παντρεύει με εξαιρετικό τρόπο τις απίθανες καταστάσεις και τις αρκετές ανατροπές με την τρυφερότητα, τη συγκίνηση, την για μια ακόμα φορά διερεύνηση αξέχαστων γυναικείων χαρακτήρων (οι άντρες βρίσκονται πάντοτε σε δεύτερο ρόλο), αλλά και με το πολιτικό στοιχείο. Πράγματι για πρώτη νομίζω φορά στην καριέρα του ο Αλμοδοβάρ μιλά καθαρά για πολιτική - ή, αν θέλετε, για μνήμες που έχουν άμεση σχέση με αυτή. Ο ισπανικός εμφύλιος νομίζω ότι για καιρό ακόμα θα στοιχειώνει το λαό αυτόν και τα τραύματα είναι ακόμα δύσκολο να επουλωθούν... 

Τα σενάρια του ισπανού δημιουργού είναι πάντοτε τόσο εξωφρενικά και τραβηγμένα (και πάντοτε πανέξυπνα), που μπορεί να τα χειριστεί κανείς τόσο ως κωμωδία όσο και ως δράμα. Ο Α τα έχει κάνει αμφότερα με επιτυχία. Εδώ (όπως και τον αρκετό τελευταίο καιρό) επιλέγει το δράμα. Φυσικά το σταθερό του μότο παραμένει το ίδιο: Από όσες πραγματικά απίστευτες και πολύπλοκες καταστάσεις κι αν περάσουν, όσο και να βασανιστούν, οι γυναίκες είναι αυτές που θα θριαμβεύσουν τελικά. Εδώ και μέσα από τη συμφιλίωση με τη μνήμη και την ιστορία.

Αν είστε φίλοι του αλμοδοβαρικού σύμπαντος σίγουρα θα σας αρέσει η ταινία. Τη θεωρώ από τις καλές του (και είναι ήδη 72 ετών, αλλά πάντοτε δημιουργικός!)

"ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΟ", ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

 

Να λοιπόν που, μετά τόσα χρόνια έντονης παρουσίας, το ιρανικό σινεμά είναι παρόν και εξακολουθεί να δίνει καλές ταινίες. Το "Δεν Υπάρχει Κακό" του Mohammad Rasoulof (2020) το επιβεβαιώνει απόλυτα. Πρόκειται για μια σπονδυλωτή ταινία (4 ιστορίες), οι οποίες ωστόσο περιστρέφονται γύρω από το ίδιο θέμα: Τη θανατική ποινή.

Δεν έχει νόημα να σας αφηγηθώ τις 4 ιστορίες. Άλλωστε το ύφος τους και τα σεναριακά ευρήματα, αλλά και η ατμόσφαιρά τους, είναι εντελώς διαφορετικά. Κοινότοπη καθημερινότητα στην πρώτη, σασπένς και συμβολισμοί στη δεύτερη, λυρισμός και υπέροχη φύση στην τρίτη, λιτότητα - ταιριαστή με το ερημικό τοπίο - και στοχασμός στην τέταρτη. Διαφορετικά περιβάλλοντα, διαφορετικοί, πάντοτε όμως συνηθισμένοι, καθημερινοί, άνθρωποι, εικόνες άλλοτε εξοχής και άλλοτε πόλης, κι όμως το θέμα είναι ακριβώς ίδιο. Βλέπετε, στο Ιράν, όπως και σε πολλές άλλες μεγάλες χώρες του κόσμου, η θανατική ποινή εξακολουθεί να υφίσταται. Η εξυπνάδα της ταινίας έγκειται στο ότι καταπιάνεται με έναν εξαιρετικά πρωτότυπο τρόπο με το θέμα: Δεν υπάρχει το μελό στοιχείο του ήρωα που πρόκειται να θανατωθεί, δίκαια ή άδικα Το θέμα εξετάζεται (με πολύ διαφορετικούς και έξυπνους τρόπου, επαναλαμβάνω) με βάση τις επιπτώσεις πάνω στους άλλους ανθρώπους που με οποιοδήποτε τρόπο σχετίζονται μ' αυτήν. Και μάλιστα εξετάζεται κυρίως από τη μεριά των δημίων και όχι των καταδικασμένων.

Με τον έμμεσο αυτόν τρόπο (δίχως να δείχνει ποτέ κρεμάλες ή ηλεκτρικές καρέκλες) η ταινία γίνεται ενίοτε συγκλονιστική. Και ταυτόχρονα κάνει και υπόγεια κριτική στο καταπιεστικό καθεστώς γενικότερα (όσο μπορεί βεβαίως διότι η λογοκρισία υπάρχει πάντα στη χώρα). Είναι φυσικό (μειονέκτημα εξ ορισμού στο είδος αυτό των ταινιών) το φιλμ να μην έχει εικαστική ενότητα (απόλυτα ηθελημένα φυσικά), αλλά και κάποιες από τις ιστορίες να είναι πιο δυνατές από τις άλλες ή να αγγίζουν περισσότερο κάποιους από τους θεατές. Ωστόσο σε κάποια σημεία της σε αφήνει άναυδο.

Αν δεν φοβάστε το "τριτοκοσμικό" και δεν είστε εθισμένοι στην αμερικάνικη αισθητική, την συνιστώ ανεπιφύλακτα.

ΥΓ: Προσοχή: Η πρώτη ιστορία για αρκετή ώρα μπορεί να σας κουράσει και να σας κάνει να βαρεθείτε με την εμμονική καταγραφή της πεζής καθημερινότητας. Τόσο η ίδια όμως με το απρόσμενο φινάλε της όσο και οι επόμενες κάθε άλλο παρά κούραση θα προκαλέσουν.  

"REMEMORY": ΔΩΡΟ Ή...

 

Το "Rememory" του 2017 είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Mark Palansky με πρωταγωνιστή τον Peter Dinklage, αλλά και τη Τζούλια Ορμόντ, τον πρόωρα χαμένο Άντον Γέλτσιν, τον Μάρτιν Ντόνοβαν κ.ά.

Ταινία επιστημονικής φαντασίας, μιλά για μια εφεύρεση που καταφέρνει να ζωντανέψει τις μνήμες μας και να μας κάνει να τις δούμε όπως ακριβώς συνέβησαν, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσο κι αν έχουν ξεχαστεί. Ο εφευρέτης όμως βρίσκεται νεκρός στο γραφείο του και ο ήρωας, ο ίδιος θύμα δυστυχήματος που προσπαθεί απεγνωσμένα να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη τη μοιραία εκείνη μέρα, "δανείζεται" την εφεύρεση και προσπαθεί να διελευκάνει τον θάνατο του επιστήμονα.

Ενδιαφέρουσα ταινία, δίχως κάτι πολύ σημαντικό πάντως, βλέπεται ευχάριστα, διαθέτει ανατροπές και  μυστήριο, διερευνά το θέμα της ανθρώπινης μνήμης (εκτός του ότι ξεχνάμε, αυτά που θυμόμαστε αλλοιώνονται με τον καιρό), παίζει με το παρόν και το παρελθόν και τελικά αναρωτιέται: Θα ήταν όντως δώρο αν μπορούσαμε να θυμηθούμε όλα όσα έχουμε ζήσει σε όλη μας τη ζωή ή μήπως θα ήταν κατάρα; Μήπως τελικά ο εγκέφαλός μας καλά κάνει και "διώχνει" πολλά συμβάντα;

Δείτε το, δίχως να περιμένετε βεβαίως κανένα αριστούργημα. 

"ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ" ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΕΧΘΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ

 

Μια σέξι κοπέλα πάει σε μπαρ, μεθά, χορεύει προκλητικά και όταν αποφασίζει να φύγει κάποιοι δεν την αφήνουν. Σύντομα γίνεται θύμα πολλαπλού βιασμού, παρουσία άλλων θαμώνων του μπαρ που... χειροκροτούν. Όταν συνέρχεται θα καταγγείλει συντετριμμένη τον βιασμό, αλλά μόνο μια δικηγόρος θα δεχτεί να την υποστηρίξει σε μια υπόθεση που φαίνεται χαμένη.

Αυτά συμβαίνουν στους "Κατηγορούμενους" (The Accused, 1988) του Jonathan Kaplan. Με την πάντα καλή Τζόντι Φόστερ και τη σταρ των 80ς (γιατί χάθηκε απότομα άραγε;) Κέλι ΜακΓκίλις. Όπως καταλάβατε πρόκειται για δικαστικό δράμα, που στην εποχή του είχε εντυπωσιάσει. 

Το θέμα, δυστυχώς, παραμένει επίκαιρο. Μέχρι σήμερα μεγάλο μέρος των βιασμών δεν καταγγέλλεται και συχνά, όταν φτάνει στα δικαστήρια, οι ένοχοι δεν τιμωρούνται (ή τιμωρούνται ελάχιστα). Εδώ επιχειρείται μια ανατομία του εγκλήματος. Δεν είναι μόνο το φριχτό συμβάν (το τι και πώς ακριβώς έγινε δείχνεται σταδιακά με φλας μπακ), είναι και η μετά αντιμετώπιση του θύματος, είναι και η μερίδα των αμετανόητων ακόμα και μετά ("καλά της κάνανε", "τα ήθελε" και άλλα τέτοια αηδιαστικά), είναι και η σχεδόν βεβαιότητα ότι μια τέτοια δίκη είναι από χέρι χαμένη... Επίσης επιχειρείται να περιγραφεί το πορτρέτο του θύματος, το οποίο, σημειωτέον, έχει ακόμα λιγότερες πιθανότητες για δικαιοσύνη επειδή προέρχεται από χαμηλή, λαϊκή τάξη.

Όλα καλά, προφανώς ο σκοπός είναι καλός, δείχνεται πόσο απεχθής πράξη είναι ο βιασμός, και μπράβο που έγινε κάτι τέτοιο τότε που έγινε. Ωστόσο όλα παραμένουν κάπως εύκολα. Υπάρχει αυτό το περιρρέον κλίμα (δύσκολο να περιγραφεί αναλυτικά και με σαφήνεια, είναι περισσότερο μια αίσθηση) αμερικανιάς, mainstream, προβλέψιμου, που πλανάται στην ατμόσφαιρα, ακόμα κι αν η ταινία αντιμετωπίζει ένα δύσκολο θέμα. Ας μη γκρινιάζω όμως. Τουλάχιστον στοχεύει προς την απόλυτα σωστή κατεύθυνση. 

ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΗ "TITANE"

Η δεύτερη ταινία της Julia Ducournau, γαλλίδας δημιουργού που είχε σοκάρει πριν λίγα χρόνια με το "Raw", επιμένει στην αισθητική του σοκ με την "Titane" (2021), με την εκπληκτική Agathe Rousselle και τον Vincent Lindon στους κύριους ρόλους.

Ένα κοριτσάκι, μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, επιβιώνει μετά βίας και στο κεφάλι του τοποθετείται μια πλάκα τιτανίου. Όταν μεγαλώνει γίνεται ένας σχεδόν ανδρόγυνος σίριαλ κίλερ, που, αφού εξοντώνει τους γύρω του και αναπτύσσει μια ερωτική σχέση με ένα αυτοκίνητο (!), φεύγει κυνηγημένη προσπαθώντας να περάσει ως αγόρι, ώσπου συναντά έναν περίεργο μεσήλικα πυροσβέστη που την/τον υιοθετεί... σχεδόν με το ζόρι.

Βίαιη, σοκαριστική ταινία που αμέσως φέρνει στο νου το παλιότερο έργο του Κρόνενμπεργκ. Ο δεσμός ανθρώπου - αυτοκινήτου (μηχανής γενικότερα), η σωματική βία ή/και κακοποίηση, η γκροτέσκα ατμόσφαιρα που συχνά μπαίνει στο χώρο του φανταστικού, οι ενοχλητικές, αβάσταχτες καμιά φορά εικόνες ή σκηνές, όλα υπάρχουν εδώ. Και ταυτόχρονα είναι μια αλληγορία ενηλικίωσης, το πέρασμα δηλαδή από την ενστικτώδη τρέλα σε ένα είδος κοινωνικοποίησης ή από την τυφλή βία στην αγάπη. Είναι και η (για κάποιους εφιαλτική, για άλλους όχι) μελλοντική πιθανή ένωση ανθρώπου - μηχανής. Και υπάρχει και ο σουρεαλισμός (έρωτας με το αυτοκίνητο, η ομάδα των πυροσβεστών και η συμπεριφορά μεταξύ τους κλπ.)

Ενώ λοιπόν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεν μοιάζει με άλλες ταινίες, ενώ οι ρυθμοί και η παράδοξη ιστορία δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο να βαρεθείς (ίσως όμως να καλύπτεις τα μάτια σου σε κάποια σημεία), είναι τόσο σκληρή και απωθητική (συνειδητά) που σου αφήνει τελικά μια γεύση απέχθειας. Είναι κάτι που δεν θα μπορούσα να ξαναδώ (αλλά χαίρομαι που το είδα). Για λίγους με γερά στομάχια.  

"ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ ΣΤΟΝ ΣΑΡΩΝΙΚΟ" Ή Ο ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ Ως ΤΖΕΪΜΣ ΜΠΟΝΤ

 

Ώρα για γέλιο. Οι "Κατάσκοποι στον Σαρωνικό" του 1968 είναι ένα ανεκδιήγητο φιλμ του γνωστού ελληνοαμερικανού Gregg Tallas (1909-1993) με το Νίκο Κούρκουλο, την Έλενα Ναθαναήλ και τον Ανέστη Βλάχο. Εδώ σταματούν τα σοβαρά και αρχίζει το (ακούσιο από τους δημιουργούς) γέλιο.

Ο Κούρκουλος είναι αμερικανός πράκτορας (που μιλά άπταιστα ελληνικά διότι "πριν 3 χρόνια βρισκόταν στην Ελλάδα"), ουσιαστικά κακέκτυπο του Τζέιμς Μποντ. Στέλνεται από την υπηρεσία του στην Ελλάδα διότι κάποιοι έχουν κλέψει μια... υδρογονοβόμβα και οι πληροφορίες λένε ότι βρίσκονται κάπου στο Σαρωνικό (!). Στην Αθήνα λοιπόν ο πράκτορας Νταν Χόλαντ (ο Κούρκουλος) θα ερευνήσει τα πάντα, θα δείρει όλους τους κακούς, θα βασανιστεί βεβαίως απ' αυτούς αλλά θα ξεφύγει, θα πηδήσει όλες τις ωραίες γυναίκες (καλές και κακές) και τελικά... καταλαβαίνετε...

Κακό σενάριο, κακή σκηνοθεσία, κακές ηθοποιίες, κακοί κομμουνιστές που θέλουν το κακό της Δύσης, (αλλά καλοί αμερικανοί πράκτορες που προστατεύουν τον τότε ... 6ο Στόλο της Μεσογείου), όλα κακά τέλος πάντων, αλλά το γέλιο ρέει αβίαστα στο χειλάκι του κάθε πικραμένου. Από τον Κούρκουλο που αντιμετωπίζει τους κακούς με... καράτε (!!!) μέχρι το αλλ' αντί άλλων σενάριο που κάνει τα πάντα να αποκαλύπτονται με πρωτοφανή ευκολία, από τις γκόμενες που πέφτουν σαν τις μύγες στα πόδια του και το γελοίο και άνευ κανενός λόγου μαστίγωμα μιας κοπέλας μέχρι την ξαφνική ανάμειξη των Κινέζων κομμουνιστών, από τον τυφλό αδελφό έως τις βάρκες των καλών που πλησιάζουν κάθε τρεις και λίγο το πλοίο των κακών δίχως ουδείς να τις αντιλαμβάνεται και άπειρα άλλα που αδυνατώ να θυμηθώ, με κερασάκι στην τούρτα το ότι το σχέδιο των κακών είναι να ρίξουν την υδρογονοβόμβα στο Σαρωνικό (η οποία θα κατέστρεφε βεβαίως όλη την Αττική), αλλά οι ίδιοι, αφού τσεπώσουν τα εκατομμύρια, θα απομακρυνθούν από το σημείο της έκρηξης με... σκάφος κανα τέταρτο πριν απ' την έκρηξη για να απολαύσουν τους καρπούς των κόπων τους στην υπόλοιπη ζωή τους!

Είναι τόσο κακό που γίνεται άμεσα (και άθελά του) καλτ και σίγουρα θα σας κάνει να γελάσετε μέχρι δακρύων (άθελά του επίσης). Α, υπάρχει και το στριπτίζ της Ναθαναήλ με τα μπαλόνια στα στήθη που σπάνε ένα - ένα οι θεατές (αλλά δυστυχώς εμείς οι σινεθεατές τελικά δεν θα δούμε τίποτα).

ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΥΣΤΙΚΗ "ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ"

 

Ο Billy Wilder (1906-2002) είναι από τους πολύ αγαπημένους μου κλασικούς χολιγουντιανούς δημιουργούς. Η "Πρώτη Σελίδα" (The Front Page) πάλι βασίζεται σε θεατρικό έργο και έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στην οθόνη (χαρακτηριστική μεταφορά αυτή του Κάπρα στο "My Girl Friday"). Ωστόσο το 1974 έρχεται η σειρά του μεγάλου Wilder με τους πάντοτε εξαίρετους Γουόλτερ Ματάου και Τζακ Λέμον και τη νεαρή τότε Σούζαν Σάραντον. Μάλλον η καλύτερη μεταφορά του έργου για μένα.

Ένας αδίστακτος εκδότης εκβιάζει με κάθε τρόπο, προσπαθώντας να τον κρατήσει στην εφημερίδα του, τον καλύτερο και εξυπνότερο δημοσιογράφο του, ο οποίος έχει αποφασίσει να παραιτηθεί για να παντρευτεί και να μετακομίσει σε άλλη πόλη. Όταν ένας θανατοποινίτης δραπετεύει η υπόθεση είναι τέλεια για τον δημοσιογράφο. Πώς όμως ο δαιμόνιος εκδότης θα τον πείσει να ασχοληθεί μ' αυτήν, αφού την επόμενη μόλις μέρα φεύγει για να παντρευτεί;

Ίσως να είναι θεατρικής καταβολής, αλλά το φιλμ δεν σ' αφήνει να πάρεις ανάσα.. Γρήγοροι ρυθμοί, διαρκές σασπένς, ανατροπές, φοβεροί χαρακτήρες και, κυρίως, διαρκείς εναλλαγές ανάμεσα σε κωμωδία και δράμα, συνθέτουν κάτι που, πριν από οτιδήποτε άλλο, είναι απολαυστικότατο. Πέραν αυτού όμως, επειδή έχουμε να κάνουμε με Wilder, η ανελέητη σάτιρα της Αμερικής πάει πολύ βαθιά και τσακίζει κόκαλα. Βλέπετε, ο νεαρός θανατοποινίτης είναι αθώος και αριστερός και έχει άδικα καταδικαστεί κυρίως εξ αιτίας του υστερικού αμερικάνικου αντικομουνισμού. Έτσι στο στόχαστρο βρίσκεται τόσο αυτός (ο αντικομουνισμός εννοώ), όσο και η βαθύτατη υποκρισία και διαφθορά των αρχών (σερίφης, δήμαρχος) που τον διώκουν, οι οποίοι βεβαίως είναι πολύ χειρότεροι σε όλα τα επίπεδα από τον κατάδικο. Αλλά και ο βρώμικος κίτρινος τύπος (στόχος του Wilder και στο παλιότερο συγκλονιστικό "Τελευταίο Ατού"), οι απαράδεκτοι και αδίστακτοι δημοσιογράφοι, η εργασιομανία (κατά βάθος ο δημοσιογράφος προτιμά την καριέρα του, που είναι η ζωή του, παρά τον έρωτα και το γάμο), οι εξ ίσου αδίστακτοι εργοδότες που ξεζουμίζουν τους υπαλλήλους τους... για να αναφέρουμε κάποιους από τους στόχους.

Άψογος συνδυασμός ψυχαγωγίας και κριτικής, συνίσταται ανεπιφύλακτα.

 

"DUNE" : ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

 

Πολλοί λέγανε ότι ένα τόσο δύσκολο βιβλίο όσο το "Dune" του Frank Herbert δεν θα μπορούσε να γίνει ταινία (εκτός βέβαια αν ήταν καρικατούρα του βιβλίου). Η άποψη αυτή εδραιώθηκε μετά την αποτυχία της ταινίας του Lynch του 1984 (διέθετε εντυπωσιακές εικόνες, αλλά μόνο αυτό). Ώσπου το 2021 αναλαμβάνει ο Denis Villeneuve, κατά τη γνώμη μου ένας από τους καλύτερους σύγχρονους δημιουργούς (ξέρω ότι έχει πολλούς εχθρούς, αλλά αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη) να μεταφέρει το πρώτο μέρος του έπους στην οθόνη.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, πολύ πολύ περιληπτικά, πρόκειται για δύο πανίσχυρους "Οίκους" που συγκρούονται για την κατοχή ενός πλανήτη - ερήμου, όπου όμως παράγεται το πολυτιμότερο υλικό του σύμπαντος. Όλα αυτά υπό τη σκιά του Αυτοκράτορα, ο οποίος, αόρατος, κινεί τα νήματα. Στο μεταξύ πολλοί κόσμοι περιμένουν κάποιον Μεσσία, ο καθένας με το δικό του τρόπο.

Σκοτεινή, μονοχρωματική σχεδόν αισθητική, μουντά χρώματα, εκπληκτική σκηνογραφία (περιβάλλοντα, κτίσματα, σκάφη κλπ.), ζοφερές ίντριγκες και πολύπλοκες πολιτικές και άλλες σχέσεις (γι' αυτό κυρίως είναι δύσκολο το βιβλίο), υποβλητικό περιβάλλον ερήμου και άλλα πολλά συνθέτουν (για μένα πάντοτε) μια από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας των πολλών τελευταίων ετών. Η οποία μάλιστα, παρά τους αργούς ρυθμούς του Βιλνέβ (χαρακτηριστικό του έργου του) δεν με κούρασε καθόλου, ασκώντας κάτι σαν υπνωτική (με την καλή έννοια φυσικά) επίδραση πάνω μου. Αντίθετα ανυπομονώ για το δεύτερο μέρος.

ΥΓ: Δεν γράφω καμιά περαιτέρω ανάλυση. Η ταινία ή σε πιάνει με τη μία ή σε κάνει να βαρεθείς. Και βέβαια, ως φαν του Βιλνέβ, πήγα θετικά προκατειλημμένος.