ΤΟ "TOP SECRET" ΚΑΙ Ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΩΜΩΔΙΑ

Κάποτε, στη δεκαετία του 80, υπήρχε ένα σκηνοθετικό και σεναριακό τρίο: Οι Jim Abrahams, David Zucker και Jerry Zucker, οι οποίοι "προσγειώθηκαν" στο χώρο της κωμωδίας με το "Airplane" του 1980. Το 1984 κάνουν τη δεύτερη ταινία τους στο ίδιο ακριβώς ντελιριακό, σουρεαλιστικό στιλ, το "Top Secret" (ηλίθιος ελληνικός τίτλος... "Άκρως... τρελό κι απόρρητο").
Όπου, κάπου στη δεκαετία του 50, νεαρός αμερικανός σούπερ σταρ του ροκ εντ ρολ πάει για μια συναυλία στην... Ανατολική Γερμανία. Το εκεί κομμουνιστικό καθεστώς παρουσιάζεται ως απόλυτα ναζιστικό, μια εντελώς παλαβή ιστορία διώξεων, απόπειρων δολοφονίας, συλλήψεων, αποδράσεων και... αντίστασης ξεκινά και, φυσικά, ο ήρωάς μας (ο νεαρός τότε Βαλ Κίλμερ) ερωτεύεται γερμανίδα, κόρη κρατούμενου ιδιοφυούς επιστήμονα...
Ξεχάστε κάθε, μα κάθε σεναριακή αληθοφάνεια. Εδώ τα πάντα συμβαίνουν για να παρωδηθούν "μέχρι θανάτου" ένα πλήθος από κλισέ, τόσο ενδοκινηματογραφικών (τρόπος λήψης, ηθοποιία, "καλοί" και "κακοί" κλπ.) όσο και συγκεκριμένων ειδών (ταινίες με ναζί, κατασκοπικές, περιπετειώδη θρίλερ, μιούζικαλ κλπ.) Κι όλα αυτά με ένα απόλυτα ντελιριακό, παράλογο και σουρεαλιστικό non stop χιούμορ, ενίοτε "χοντρό". Ξαναλέω ότι όλες οι καταστάσεις είναι απόλυτα προσχηματικές. Στην ουσία πρόκειται για μια ατέλειωτη παρέλαση κλισέ κάθε είδους, με μοναδικό σκοπό να ανατραπούν και να σατιριστούν. Πάντως εμένα δεν μου το βγάζετε από το μυαλό: Ουσιαστική επιρροή του κωμικού αυτού στιλ (εδώ σε κάπως πιο χοντροκομμένη βερσιόν) παραμένουν οι δαιμόνιοι Monty Python.
Απόλυτα διασκεδαστική αν ξεχάσετε κάθε μορφής αληθοφάνεια, είχε γίνει cult στα 80ς και συνεχίζει νομίζω να είναι ξεκαρδιστική σε αρκετά σημεία. Οπότε, για καθαρή διασκέδαση, ψάξτε την.

ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΟΙ "ΑΠΙΘΑΝΟΙ" ΚΑΙ Η ΕΓΓΥΗΜΕΝΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΗΣ PIXAR

Ακόμα και η Pixar, αναμφισβήτητα η καλύτερη mainstream εταιρία animation, καταφεύγει κατά καιρούς στα σίκουελ. Τι να κάνουμε; Αυτοί όμως, για μια ακόμα φορά, καταφέρνουν να το κάνουν με χάρη και εξυπνάδα ή, τέλος πάντων, να εξασφαλίζουν ένα απόλυτα διασκεδαστικό αποτέλεσμα, ακόμα κι αν λείπει η αρχική έκπληξη του πρώτου φιλμ. "Οι Απίθανοι 2" λοιπόν (Incredibles 2) του Brad Bird (2018) συνεχίζουν τις περιπέτειες τής όντως απίθανης οικογένειας υπερηρώων, κάνοντας πλάκα φυσικά - επί τη ευκαιρία - και στα κλισέ του είδους.
Η οικογένεια αναγκάζεται να απέχει από ηρωικές πράξεις, που είναι παράνομες. Ένας πλούσιος ωστόσο θέλει να αποκαταστήσει την... "υπερηρωικότητα". Μόνο που όταν θα καλέσει κάποιο μέλος να σώσει για μια ακόμα φορά τον κόσμο - και να γίνει σούπερ σταρ - αυτός δεν θα είναι ο πάτερ φαμίλιας, αλλά η σύζυγός του, ενώ ο τελευταίος πρέπει να μείνει σπίτι και να ασχοληθεί με τα οικιακά. Εν τω μεταξύ η κόρη αντιμετωπίζει εφηβικά προβλήματα, ενώ οι ανεξέλεγκτες υπερδυνάμεις του βρέφους της οικογένειας αυξάνονται ανεξέλεγκτα...
Εγγυημένη διασκέδαση, περιπέτεια και δράση που συνδυάζεται με πολύ χιούμορ, αλλά και προβληματισμός για το ρόλο των Media, τη διαφήμιση και την "τηλεοπτική" εικόνα των κάθε λογής σταρ, και, βεβαίως, για τις "οικογενειακές αξίες / προτεραιότητες" και τα στερεότυπα των φύλων.
Αν και νο 2 λοιπόν, απολαύστε το! Η Pixar κάνει πολύ καλά αυτό που ξέρει να κάνει.

"OCEAN'S EIGHT" : ΤΩΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΘΗΛΥΚΟ!

Σας έχω πρήξει φοβάμαι: Βαριέμαι αυτά τα εξωπραγματικά φιλμ με εξωπραγματικές ληστείες, οι οποιες σχεδιάζονται με εξωπραγματικά λεπτομερείς προβλέψεις και πετυχαίνουν με εξωπραματική ακρίβεια. Και, πολύ περισσότερο, βαριέμαι το σύγχρονο Χόλιγουντ, το οποίο είναι πλέον παντελώς ανέμπνευστο και προφανώς διοικείται αποκλειστικά από λογιστές και οικονομολόγους, για τους οποίους είναι ακριβώς το ίδιο αν πουλάνς πατάτες ή ταινίες, φτάνει να βγάλουν λεφτά, και γι' αυτό παράγουν πλέον σχεδόν αποκλειστικά σίκουελ και ριμέικ - αφού τα βγάζουν τα λεφτά τους, τι μας νοιάζει;
Οπότε σειρά έχει και η 4η συνέχεια των "Ocean's Τάδε", με το "Ocean's Eight" του 2018 σε σκηνοθεσία του πετυχημένου τελευταία (με αντίστοιχα φιλμ) Gary Ross. Όπου η συγκλονιστική πρωτοτυπία είναι ότι αυτή τη φορά η συμμορία που σχεδιάζει και πραγματοποιεί ληστείες "που δεν γίνονται" αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες, οπότε χαζεύουμε και τη σχετική μάζωξη των σταρ: Σάντρα Μπούλοκ, Κέιτ Μπλάνσετ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Αν Χαθαγουέι, Ριάνα κλπ. Όπου η Μπούλοκ είναι η αδελφή του αδικοχαμένου Όσιαν (ο Κλούνεϊ στα άλλα φιλμ) και εγκέφαλος του σχεδίου, με δεξί της χέρι την Μπλάνσετ. Και αυτή τη φορά οργανώνουν την παντελώς απίθανη ληστεία διάσημου περιδέραιου από διαμάντια κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των πάντων, σε ένα από τα διασημότερα events της χρονιάς, χρησιμοποιώντας σαν όχημα - εν αγνοία της - το χαζό σούπερ μοντέλο Χαθαγουέι.. Μάλιστα.
Υπάρχει το σασπένς (μη φοβάστε, όλα τακτοποιούνται κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή), υπάρχουν οι ανατροπές, υπάρχει το χιούμορ... όλη η τυπική συνταγή των προηγούμενων φιλμ, μην και λείψει το παραμικρό κι τσινίσουν οι θεατές. Και υπάρχουν και μια σειρά από τρύπες στο σενάριο (βαριέμαι να αναφέρω τώρα) και υπάρχουν αυτά τα συνεχή "ε, αυτό δε γίνεται με τίποτα στην πραγματικότητα"! Παρ΄όλα αυτά - και παρά την δηλωμένη προσωπική μου βαρεμάρα - ξέρω ότι πολλοί θα το δουν ευχάριστα με πίτσα, τσιπς ή ό,τι άλλο και θα το θεωρήσουν μια εντελώς ανώδυνη καλοκαιρινή απόλαυση (αυτός είναι ο στόχος άλλωστε). Γι' αυτούς λοιπόν προσωπικά συνιστώ θερινό. Κι αν παραπονεθείτε "μα έχουμε δει άλλα 100 τέτοια"... τι να κάνω; Εγώ σας προειδοποίησα.

ΠΩΣ Ο "MIYAMOTO MUSASHI" ΕΓΙΝΕ ΣΑΜΟΥΡΑΪ

Ο Hiroshi Inagaki (1905-1980) είναι ένας από τους πολλούς γιαπωνέζους δημιουργούς που είναι μάλλον άγνωστοι στη Δύση. Από τους παραγωγικότερους μάλιστα (γύρω στις 80 ταινίες). Το 1954 γυρίζει το "Miyamoto Musashi" (γνωστό και ως "Samurai I"). Πρόκειται για το πρώτο μέρος (εξ ου και το Ι στον τίτλο) μιας τριλογίας του σκηνοθέτη για τον θρυλικό (στην Ιαπωνία, εγώ δεν...) ομώνυμο πολεμιστή, με πρωταγωνιστή τον Τοσίρο Μιφούνε.
Εδώ παρακολουθούμε τη νεανική ζωή του ήρωα. Ο Musashi ξεκινά ως καβγατζής, θερμοκέφαλος νεαρός, με μεγάλη δύναμη και επιδεξιότητα στα όπλα εκ φύσεως, που το σκάει με τον καλύτερο φίλο του από το εξαθλιωμένο μικρό χωριό τους με σκοπό να δοξαστούν στον πόλεμο και να γίνουν τιμημένοι σαμουράι. Ο πόλεμος όμως μόνο υπέροχος και δοξασμένος δεν είναι και θα γυρίσουν καταρρακωμένοι. Οι πορείες τους ωστόσο θα χωρίσουν, όταν ο φίλος του θα γνωρίσει μια γυναίκα και θα ακολουθήσει έναν πιο "σώφρονα" δρόμο στη ζωή, ενώ ο Musashi θα συνεχίσει από μάχη σε μάχη και από επιπολαιότητα σε  επιπολαιότητα τις περιπέτειές του, θα γίνει καταζητούμενος και θα συναντηθεί με έναν ιερέα, του οποίου η επίδραση στη ζωή θα είναι μεγάλη.
Έγχρωμο φιλμ με συχνά πανέμορφες εικόνες που καταγράφει την πορεία του ήρωα από τη νεανική αφροσύνη και τον ανεξέλεγκτο "τσαμπουκά" σε μια πιο ώριμη και φιλοσοφημένη θεώρηση της ζωής. Ταυτόχρονα διερευνά την αντιφατική σχέση του με τις γυναίκες (θέλει να ερωτευτεί, από την άλλη όμως τις αποφεύγει διότι θα γίνουν εμπόδιο στα όνειρά του αρχικά και στην απόφασή του για προσωπική βελτίωση αργότερα). Επίσης η ταινία διαθέτει έντονο αντιπολεμικό στοιχείο και μια σκεπτικιστική ματιά προς την έννοια του "ηρωισμού" (τελικά ποιος είναι "ήρωας" και ποιος απλώς θερμοκέφαλος;)
Σημαντικό φιλμ για τη εποχή του (όλη η τριλογία, αλλά μόνο αυτό το 1ο μέρος έχω δει), σε μια εποχή όπου η ηττημένη Ιαπωνία προσπαθούσε να βρει τον δρόμο της ανάμεσα στην ανεξέλεγκτη δυτικοποίηση αφ' ενός και στην παράδοση αφ΄ετέρου, που θέτει ερωτήματα και δημιουργεί σκέψεις για το τι είναι τελικά σημαντικό στη ζωή, δίχως να μας δίνει έτοιμα συμπεράσματα (δεν είναι τυχαίο ότι παρακολουθεί με συμπάθεια τις διαφορετικές πορείες και των δύο φίλων). Ενδιαφέρον!

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ "IRIS"

Καθώς οι γάλλοι προσπαθούν (όχι πάντοτε με επιτυχία) να αναπτύξουν "σινεμά είδους", οι κωμωδίες και τα αστυνομικά φιλμ μυστηρίου (μεταξύ άλλων) αυξάνονται. Στα τελευταία ανήκει και η "Iris" (2016) του Jalil Lespert, ένα (όχι μεταφυσικό) θρίλερ, με τον απαραίτητο τα αρκετά τελευταία χρόνια γάλλο πρωταγωνιστή Romain Duris.
Όπου η "αγαλματένια" σύζυγος τραπεζίτη εξαφανίζεται από τη μία στιγμή στην άλλη καθώς αυτός πάει να πληρώσει το λογαριασμό εστιατορίου. Σύντομα ο απελπισμένος σύζυγος θα λάβει τηλεφώνημα όπου ζητούνται λύτρα για την απαγωγή της γυναίκας του, ενώ στην όλη ιστορία εμπλέκεται με όχι ξεκάθαρο τρόπο ένας υδραυλικός. Γρήγορα θα μάθουμε ότι η ίδια η Iris δεν είναι άμοιρη ευθυνών, το μυστήριο όμως θα συνεχίσει να πυκνώνει.
Αστυνομικό θρίλερ μυστηρίου λοιπόν με αρκετά πολύπλοκο σενάριο, κάμποσες ανατροπές και μια δόση ερωτικής διαστροφής. Δε νομίζω ότι θα κουράσει κανέναν ούτε όμως το θεωρώ και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό - και, όπως συχνότατα συμβαίνει στο είδος αυτό, δεν το βρήκα απόλυτα πειστικό, αλλά σ' αυτό πολλοί θα αντιτάξουν ότι το γεγονός αυτό αποτελεί μέρος των συμβάσεων του συγκεκριμένου είδους. Πάντως, αν είστε φίλοι αυτών των θρίλερ, βλέπεται ευχάριστα - δίχως όμως τίποτα περαιτέρω. Και μερικοί ίσως παραπονεθούν για σεναριακά κενά.

"ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ" ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Ο Baltasar Kormakur είναι ο γνωστότερος διεθνώς ισλανδός σκηνοθέτης. Ξεχώρισε στην αρχή με καλές ταινίες στη χώρα του, πήγε στο Χόλιγουντ... και εκεί έγινε ένας σκηνοθέτης παντός καιρού, τουτέστιν γυρίζει διαφόρων ειδών φιλμ. Ό,τι προκύψει. Όπως το "Μετά την Καταιγίδα" (Adrift) του 2018.
Πρόκειται για τυπική ταινία επιβίωσης, βασισμένη, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοια φιλμ, σε αληθινή ιστορία. Μια ατίθαση κοπέλα που γυρίζει όλο τον κόσμο δουλεύοντας σε σκάφη - και αρνούμενη να χάσει την  ελευθερία της - γνωρίζει κάπου στα Φίτζι τον έρωτα της ζωής της, μια αληθινή αδελφή ψυχή με το ίδιο πάθος για την ιστιοπλοϊα και την περιπλάνηση. Αναλαμβάνουν να φέρουν ένα σκάφος στην Αμερική, πέφτουν σε τρομακτική καταιγίδα και μένουν ακυβέρνητοι στο μέσον του ωκεανού και μάλιστα με εκείνον σοβαρά τραυματισμένο. Από εκεί και πέρα έχουμε την τυπική ιστορία επιβίωσης: Πώς τα καταφέρνεις (αν τα καταφέρεις) σε τέτοιες εφιαλτικές συνθήκες με ελάχιστες προμήθειες;
Η ταινία αφηγείται την ιστορία της με συνεχή μπρος - πίσω στο χρόνο (μαθαίνουμε σιγά σιγά το πώς γνωρίστηκαν και πώς βρέθηκαν στη δεινή θέση που βρέθηκαν) και στο τέλος μας επιφυλάσσεται μια έντονη ανατροπή. Από εκεί και πέρα... ξέρετε... η δύναμη της θέλησης, η εφευρετικότητα, το ένστικτο επιβίωσης, ο έρωτας που φουντώνει, ο υπεράνθρωπος αγώνας, αρκετές δόσεις συγκίνησης... όλα αυτά. Ομολογώ ότι μάλλον κουράστηκα κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης και, γενικά, παρά τα μη γραμμικά παιχνίδια στην αφήγηση που προσδίδουν κάποιο ενδιαφέρον, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα.

"Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ" ΕΝ ΜΕΣΩ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

Ο Peter Medak είναι ούγγρος, αλλά ζει και δουλεύει στη Βρετανία, κάνοντας κυρίως τηλεόραση - και μερικές ενδιαφέρουσες ταινίες. Το 1993 γυρίζει το "Ο Ρωμαίος Αιμορραγεί" (Romeo is Bleeding) με τον πάντα καλό Γκάρι Όλντμαν και την ιδιαίτερ σέξι Λένα Όλιν, ένα άγριο αστυνομικό και ερωτικό φιλμ, που πάνω απ' όλα μιλά για ανεξέλεγκτα πάθη.
Ο ήρωας είναι ένας απόλυτα διεφθαρμένος μπάτσος. Συνεργάζεται με το οργανωμένο έγκλημα ώστε να "εξαφανιστούν" επικίνδυνοι μάρτυρες και είναι έρμαιο των ερωτικών του παθών - προσπαθώντας συγχρόνως να το κρύψει από τη γυναίκα του. Ώσπου θα πέσει θύμα των ίδιων των παρανομιών του: Οι "βρώμικοι" συνεργάτες του θα τον αναγκάσουν να αναλάβει ο ίδιος τη δολοφονία μιας επικίνδυνης - και ολίγον ψυχοπαθούς - ρωσίδας δολοφόνου, από τις καταθέσεις της οποίας κινδυνεύουν. Σύντομα όμως θα ανακαλύψει ότι εκείνη δεν είναι μόνο η πιο επικίνδυνη, αλλά και η πιο σέξι γυναίκα που έχει γνωρίσει...
Άγρια πάθη, η ακραία (καρικατούρα σχεδόν) μοιραία γυναίκα, βία και αυτοκαταστροφικές τάσεις, σχέσεις και ενέργειες συνθέτουν ένα ζοφερό, ασφυκτικό νεο-νουάρ, που αγγίζει τα όρια της διαστροφής (σε κάποια σημεία στο νου μου ήρθε ακόμα και το "άρρωστο" "Crash" του Κρόνενμπεργκ). Η ιστορία είναι ίσως σεναριακά κάπως τραβηγμένη, αυτό όμως δεν μειώνει την κινηματογραφική απόλαυση - αν σας αρέσουν οι οριακές, "βρώμικες" ιστορίες. Φυσικά η αστυνομική διαφθορά βρίσκεται σε πρώτο επίπεδο, αλλά ο στόχος δεν είναι η καταγγελία, αλλά η δημιουργία της κατάλληλης σκοτεινής ατμόσφαιρας. Κάτι σαν "Bad Lieutenant", αλλά με πολυπλοκότερο σενάριο (σαν ίντριγκα εννοώ).
Νομίζω ότι θα το απολαύσουν οι φίλοι σκοτεινών και βίαιων αστυνομικών ιστοριών.

"LOVING PABLO": ΕΡΩΤΑΣ, ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑ

Το "Loving Pablo" (2017) του ισπανού Fernando Leon de Aranoa είναι ένα φιλμ για τη ζωή και την "καριέρα" του διαβόητου ναρκέμπορα Πάμπλο Εσκομπάρ, με τον Χαβιέ Μπαρδέμ και την Πενέλοπε Κρουζ στους βασικούς ρόλους. Και, φυσικά, βασίζεται στην αληθινή ιστορία.
Ο Εσκομπάρ μεσουράνησε στις δεκαετίες 80 και 90. Άπληστος, συχνά κτηνώδης, εξουσιομανής, μνησίκακος προς τους αντιπάλους του, ταυτόχρονα ευεργέτης των απελπιστικά φτωχών κατώτερων στρωμάτων της Μενταγίν (δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κολομβίας), οι οποίοι ζουν σε σκουπιδότοπους, λατρεύτηκε απ' αυτούς, δημιούργησε έναν πανίσχυρο ιδιωτικό στρατό, εξόντωσε "συνάδελφους" αντιπάλους, διέφθειρε τους πάντες, αλλά και ερωτεύτηκε παράφορα (παράλληλα με την κανονική του σύζυγο) μια διάσημη τηλεπερσόνα της χώρας του. Επίσης εξελέγει βουλευτής (!!!) - αν και όχι με πολύ καθαρό τρόπο βεβαίως - και ίσως το γεγονός αυτό και η έντονη αντίδραση που προκάλεσε, να υπήρξε η αρχή της πτώσης του.
Το φιλμ βασίζεται στην ερμηνεία του "μεταμορφωμένου" Μπαρδέμ και παρακολουθεί τα έργα και τις ημέρες του διάσημου κακοποιού, που έφτασε να σχετίζεται με τα μεγαλύτερα ονόματα (σε όλα τα επίπεδα) της χώρας του - και οι οποίοι βεβαίως γνώριζαν πολύ καλά, όπως και οποιοσδήποτε άλλος, το ποιόν του και την προέλευση των εκατομμυρίων του. Έτσι καταδεικνύεται μια "βάρβαρη" και εμμονική προσωπικότητα, η οποία βεβαίως θα προκαλέσει την αυτοκαταστροφή της κυρίως λόγω της δίψας της για εξουσία και της απληστίας της, η οποία ωστόσο διαθέτει και γοητευτικές ή "τρυφερές" πλευρές, αλλά και η πλήρης διαφθορά (κυριολεκτικά ως το κόκκαλο) μιας ολόκληρης κοινωνίας. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Διαθέτουν πολλές και συχνά αντιφατικές πλευρές.
Φυσικά δεν έχω ιδέα για το πόσο πιστό στα γεγονότα και στην προσωπικότητα του Εσκομπάρ παραμένει το φιλμ. Σε γενικές γραμμές πάντως έτσι έγιναν τα πράγματα. Είδα λοιπόν το βιογραφικό αυτό φιλμ με ενδιαφέρον, σίγουρα δεν βαρέθηκα, δεν το θεωρώ πάντως και τίποτα εξαιρετικό. Δείτε το αν σας ενδιαφέρει το συγκεκριμένο θέμα - και οι καλές ερμηνείες.
ΥΓ: Πολύ φοβάμαι πάντως ότι η συγκεκριμένη, παντελώς ακραία περίπτωση, δείχνει το δρόμο για την πορεία που ακολουθεί ολόκληρος ο κόσμος σήμερα. Τέτοιοι έμποροι κάθε είδους, παράνομοι με διάφορους τρόπους, δεν κινούν τα νήματα και κυβερνούν στην ουσία τα πάντα, χρησιμοποιώντας τους πολιτικούς και άλλες νόμιμες εξουσίες ως πιόνια; Φαίνεται πλέον όλο και περισσότερο. Απλώς γίνεται πιο συγκαλυμμένα και "ευγενικά"...