ΠΙΑΝΟ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑ

Το Piano, Solo είναι μια ιταλική ταινία του Riccardo Milani που αφηγείται την αληθινή ιστορία του Luca Flores, ενός εκπληκτικού ιταλού τζαζ πιανίστα με κλασική παιδεία, που στο απώγειο της καριέρας του χτυπήθηκε από την τρέλα με τραγική κατάληξη.
Βρήκα το φιλμ εξαιρετικά καλογυρισμένο, με πειστικές ερμηνείες, με ένα απογειωτικό πρώτο μέρος και, αναπόφευκτα, ένα αρκετά καταθλιπτικό δεύτερο. Μοιραία βέβαια φέρνει στο μυαλό το "Shine", που αφηγείται μια παρόμοια ιστορία, αν και το πράγμα εδώ είναι πιο ρεαλιστικά ειδωμένο (είπαμε, αληθινή ιστορία). Φυσικά δεν ξέρω κατά πόσο μένει πιστό στα αληθινά γεγονότα, αλλά αυτό δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Σημασία έχει ότι πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα μελέτη πάνω στην τρέλα, η οποία, σύμφωνα με την ταινία τουλάχιστον, πηγάζει από παιδικά τραύματα (συγκεκριμένα από την πεποίθηση του ήρωα ότι άθελά του σκότωσε τη μητέρα του), που οδηγεί σε προσκόλληση στην παιδική ηλικία και σχεδόν μόνιμη κατάθλιψη, παρά τις κάποιες ευχάριστες αναλαμπές. Σε ορισμένες στιγμές καταφέρνει να γινεται συγκλονιστικό και να σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς ένας τόσο ταλαντούχος και επιτυχημένος άνθρωπος, που τα έχει όλα (έρωτα, φήμη, ταλέντο) μπορεί να είναι τόσο δυστυχισμένος.
Πριν φτάσουμε στα βαθειά όμως, ολόκληρο το πρώτο μέρος είναι πραγματικά πλημμυρισμένο από τζαζ (και το δεύτερο, βέβαια, αλλά λιγότερο, λόγω των τραγικών γεγονότων) και νομίζω ότι θα είναι αληθινό πανηγύρι για τους φίλους της, που συνήθως είναι και φανατικοί (με καλή έννοια το λέω, πολύ καλά κάνουν). Υπάρχουν στιγμές που πιάνουν πραγματικά τον σφυγμό και την ατμόσφαιρα μιας τζαζ συναυλίας και οι μουσικές που ακούγονται είναι από τις καλύτερες του είδους, με αποκορύφωμα τη συνεργασία του Flores με τον μεγάλο Chet Baker, λίγο πριν τον θάνατο του τελευταίου.
Καλή ταινία αλλά, σας προειδοποίησα νομίζω, αρκετά καταθλιπτική.