ΒΑΜΠΙΡ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΣΤΗ "ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΝΑ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑ"

Καθώς ο χρόνος περνά, νομίζω ότι η "Συνέντευξη με ένα Βρικόλακα" του Neil Jordan (στις φόρμες του ακόμα το 1994), που βασίζεται στο βιβλίο της Anne Rice, είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες με το ανεξαντλητο θέμα των βαμπίρ. Και συγκεντρώνει - στα νιάτα τους - Μπραντ Πιτ, Τομ Κρουζ, Κρίστιαν Σλέιτερ, Αντόνιο Μπαντέρας, Κίρστεν Ντανστ...
Ένα βαμπίρ άνω των 200 ετών αποφασίζει να αφηγηθεί σε ένα σύγχρονο δημοσιογράφο την πολυτάραχη ζωή του: Πώς ξεκίνησε από ιδιοκτήτης φυτείας και σκλάβων στο Νότο, πώς έγινε βαμπίρ από τον παλιότερό του Λεστάτ, η μεταξύ τους (ερωτική ουσιαστικά) σχέση, η "υιοθέτηση" ενός μικρού κοριτσιού - που, φυσικά, μετατρέπουν επίσης σε βαμπίρ, οι μετακινήσεις τους από πόλη σε πόλη...
Το φιλμ είναι από τα λίγα που μελετούν την ψυχολογία των βρικολάκων, το αιώνιο τίμημα που πρέπει να πληρώνουν για την αθανασία, οι  διαφορετικοί ψυχικοί τους κόσμοι... Είναι επίσης από τα λίγα που μας παρουσιάζουν τα βαμπίρ ως απόλυτα αμφισεξουαλικά πλάσματα, που ερωτεύονται θνητούς ή άλλους ομοίους τους, ενώ ο έρωτας παραμένει συναισθηματικός αφού, όπως δεν μπορούν να φάνε ή να πιουν (εκτός από αίμα φυσικά), δεν μπορούν να κάνουν και σεξ. Η ηδονή βρίσκεται πιο βαθιά, στην ψυχή τους.
Συμπαθητικά όντα λοιπόν οι βρικόλακες; Εδώ έρχεται η επόμενη ανατροπή: Ίσως ναι, ίσως όχι. Όπως ακριβώς οι άνθρωποι, έτσι κι αυτά διαθέτουν ποικιλία χαρακτήρων, πολύ διαφορετικών μεταξύ τους. Σ' αυτή τη διαφορά βασίζεται και το σενάριο: Ο Λούις, με ηθικές αρχές, που αρνείται να σκοτώσει ανθρώπους για να ικανοποιήσει την ασίγαστη όρεξή του για αίμα και πραγματικά υποφέρει για κάθε έγκλημα που (αναγκάζεται να ) κάνει, και από την άλλη ο Λεστάτ, αδίστακτος, αμοραλιστής, που απολαμβάνει κάθε φόνο, κάθε πλούσιο "γεύμα", δίχως να νοιάζεται για τις επιπτώσεις στους θνητούς. Η σύγκρουση αυτών των χαρακτήρων δημιουργεί την πλοκή - και κάνει τον ευαίσθητο Λούις αιώνια δυστυχισμένο.
Πολύπλοκες σχέσεις (η περίπτωση του μικρού κοριτσιού - βαμπίρ αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα), δραματικές κορυφώσεις, εντυπωσιακή ατμόσφαιρα και σκηνοθεσία - επικεντρωμένη στην κατάδειξη της απόλυτης παρακμής και αβάστακτης δυστυχίας, προβολή του ομοφυλοφιλικού στοιχείου, όλα κάνουν το φιλμ να διαφέρει από τις συνηθισμένες ταινίες με βρικόλακες. Αν δεν το έχετε δει να το κάνετε. Ακόμα κι αν δεν είστε φίλοι των ταινιών τρόμου. Αν και δεν πρόκειται ακριβώς για ταινία τρόμου, παρά τη συχνά "άρρωστη" ατμόσφαιρά της, αλλά για κάτι πιο σύνθετο.