ΧΙΟΝΙ, ΣΤΑΧΤΕΣ ΚΑΙ Η ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Το "Snow & Ashes" του 2010 είναι μια καναδέζικη ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Charles-Olivier Michaud από το Κεμπέκ. Ανήκει στη μακρά σειρά αντιπολεμικών ταινιών και έχει βραβευτεί σε φεστιβάλ.
Δύο συνεργάτες και φίλοι, ένας δημοσιογράφος και ο φωτογράφος του, πηγαίνουν κάπου στην Ανατολική Ευρώπη όπου σοβεί ένας άγριος πόλεμος (θα μπορούσε να είναι η Τσετσενία, καθώς αναφέρονται σαφώς ρωσικά στρατεύματα). Πίσω θα γυρίσει μόνο ο δημοσιογράφος, που ξυπνώντας σ' ένα νοσοκομείο, θα ανακαλύ2010), ψει ότι έχει χάσει τη μνήμη του και, σιγά - σιγά, θα αρχίσει να ανασυνθέτει το παζλ των όσων συνέβησαν εκεί.
Σαν ντεμπούτο είναι άρτιο και αρκετά εντυπωσιακό, καθώς δείχνεται δίχως ίχνος ηρωισμού και κάθε λογής πατριδολαγνείας, δίχως να γνωρίζουμε καν ποιοι και γιατί πολεμούν (ούτε κι ίδιος ο φωτογράφος δεν ξέρει καλά - καλά), δίχως χολιγουντιανές ταρζανιές, η φρίκη του πολέμου και οι τραγικές επιπτώσεις του στην καθημερινότητα των κατοίκων, αλλά και των δύο δυτικών απεσταλμένων. Έτσι πετυχαίνει απόλυτα τον σκοπό του, την ωμή καταγραφή δηλαδή της αλήθειας ενός πολέμου, που είναι πάντοτε βρώμικη, απωθητική και αφάνταστα απεχθής. Εξ ορισμού νομίζω. Από εκεί και πέρα δεν σας κρύβω ότι βαρέθηκα λιγάκι, καθώς και κάπου τα έχω ξαναδεί όλα αυτά, αλλά και υπήρχε κάποια έλλειψη πλοκής ή, τέλος πάντων, αυτή ήταν πολύ χαλαρή.
Ο σκηνοθέτης επιλέγει ένα συνεχές μπρος - πίσω στο χρόνο, παρακολουθώντας εναλλάξ τη ζωή του τσακισμένου ψυχικά ήρωα που επέστρεψε και τα όσα έζησε λίγο καιρό πριν στον πόλεμο. Ίσως, αφήνει να εννοηθεί ο δημιουργός, ο άνθρωπος αυτός να μη ξαναβρεί ποτέ ξανά την απόλυτη ψυχική του ισορροπία. Και, να φανταστείτε, πήγε εκεί μόνο ως παρατηρητής και καταγραφέας των όσων συμβαίνουν...
Καλές προθέσεις λοιπόν, ενδιαφέρουσα σαν πρώτη ταινία, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να προσθέσει κάτι σημαντικό στη μακρά σειρά των μεγάλων αντιπολεμικών ταινιών που έχουν σημαδέψει την ιστορία του σινεμά.