ΟΙ ΔΕΚΑ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ ΣΤΟ "THE REAPING"

Το 2007 ο Stephen Hopkins γυρίζει το μεταφυσικό θρίλερ (τρόμου υποτίθεται, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν τρόμαξα) "The Reaping" με τη Χίλαρι Σουόνκ στον βασικό ρόλο. Όπου βιβλικές κατάρες, σατανικά παιδιά και άλλα τέτοια μπερδεύονται, όχι απαραίτητα με επιτυχία ώστε να δέσει καλά το μείγμα...
Η ηρωίδα είναι πρώην χριστιανή ιεραπόστολος που έχει χάσει την πίστη της και η τωρινή δουλειά της είναι να αποδεικνύει ότι διάφορα ανά τον κόσμο "θαύματα" δεν έχουν παρά φυσικές αιτίες, που εξηγούνται επιστημονικά. Ώσπου καλείται, με τον μόνιμο συνεργάτη της, σε μικρή πόλη χαμένη κάπου στις ΗΠΑ, όπου οι κάτοικοι πιστεύουν ότι εξαπολύονται εναντίον τους οι δέκα βιβλικές πληγές του Φαραώ. Πρώτα - πρώτα το νερό του ποταμού έχει γίνει κόκκινο σαν αίμα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά (πιστεύουν ότι) το κακό προξενείται από ένα 12χρονο κορίτσι που ζει απομονωμένο με τη μητέρα του. Όταν φτάνουν στο μέρος αυτό διαπιστώνουν ότι όντως φριχτές κατάρες πλήττουν το μέρος... και πιθανόν αυτό να μην είναι παρά μόνο η αρχή του Κακού...
Η ταινία κυλά, νομίζω, ρουτινιέρικα σε όλα τα επίπεδα. Ούτε φοβερό νεύρο διαθέτει, ούτε να τρομάξει καταφέρνει (εμένα τουλάχιστον), ενώ το σενάριο, με την τελική ανατροπή, διαθέτει πάμπολλα κλισέ του είδους. Και, αν αναρωτιέστε ακόμα, ναι, το υπερφυσικό Κακό υπάρχει και ο διάβολος έχει βάλει το χεράκι του (ή την ουρά του) και στο τέλος γίνεται χαμός από αστραπές και βροντές και ακτίνες και άλλα τέτοια εξ ουρανού, και αρχαίες αιρέσεις εμπλέκονται... και τι άλλο να σας πω; Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι όλη η χριστιανική σάλτσα, με την πίστη που χάνεται και ξαναβρίσκεται, διότι δίχως αυτήν και δίχως τη βοήθεια του θεού τίποτα καλό δεν γίνεται και άλλα τέτοια που έχουμε δει (και μπουχτίσει) πολλές φορές. Και, τελικά, και σαν καθαρό θρίλερ να το αντιμετωπίσει κανείς, μάλλον άνευρο μου φάνηκε.
Αν καμιά φορά σας πέσει στα χέρια και δεν έχετε τι άλλο να κάνετε... ΟΚ, κάντε μια προσπάθεια. Σίγουρα πάντως δεν θα το θεωρούσα ως μία από τις καλές ταινίες ενός είδους το οποίο, ούτως ή άλλως, πάσχει εμφανώς τα πολλά τελευταία χρόνια.

"ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ, ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ" ΚΑΙ ΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ

Ο Stephen Hopkins δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερος σκηνοθέτης και στο ενεργητικό του έχει και μερικά no 2, sequel εννοώ, που δεν δείχνουν και πολύ καλά πράγματα...  Το 1996 πάντως γυρίζει μια ταινία με μάλλον ασυνήθιστο θέμα, που βασίζεται μάλιστα σε αληθινά γεγονότα. Το "The Ghost and the Darkness" είναι γυρισμένο στη μαύρη Αφρική και αφηγείται μια αρκετά τρομακτική ιστορία (όχι, δεν πρόκειται για ταινία τρόμου, το τονίζω).
Στα τέλη του 19ου αιώνα ένας νεαρός μηχανικός στέλνεται από τη βρετανική εταιρία του σην καρδιά της Αφρικής για να χτίσει μια σιδηροδρομική γέφυρα, και μάλιστα με deadline, αφού υπάρχει αποικιοκρατικός ανταγωνισμός και από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο σύντομα διαπιστώνει ότι τίποτα δεν προχωρά σωστά, ενώ οι εκατοντάδες εργάτες, ινδοί κυρίως, είναι τρομοκρατημένοι και στα πρόθυρα του να τα παρατήσουν και να φύγουν. Αιτία οι συνεχείς επιθέσεις ενός λιονταριού, που ήδη έχει σκοτώσει κάμποσους απ' αυτούς. Ο μηχανικός θα βρει βοήθεια στο προσωπο ενός ιδιόρρυθμου, έμπειρου και στα όρια του θρύλου για τους ντόπιους κυνηγού, λευκού επίσης, τα πράγματα όμως θα γίνουν πολύ πιο δύσκολα και επικίνδυνα όταν θα διαπιστώσουν ότι τα λιοντάρια είναι δύο και οχι ένα, ενώ οι "καταναλώσεις" εργατών συνεχίζονται ακάθεκτες...
Η ταινία βλέπεται με αρκετό ενδιαφέρον και οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές είναι καλοί στους ρόλους τους (Βαλ Κίλμερ και Μάικλ Ντάγκλας). Επίσης βρήκα πολύ καλές τις σκηνές κυνηγιού και αναμονής, την ένταση, τον τρόμο μερικές φορές, που αποτυπώνονται όταν κάποιοι περιμένουν... τι ; Την εμφάνιση του λιονταριού ή τον ίδιο τον θάνατο; Σε μερικά σημεία μάλιστα το φιλμ αποκτά σχεδόν μεταφυσική χροιά, κυρίως μέσα από τη στάση και τα πιστεύω των ιθαγενών και των εργατών. Τα ζώα - δολοφόνοι θεωρούνται κάτι σαν εκδικητικά πνεύματα, φαντάσματα ίσως. Η ατμόσφαιρα αυτή είναι ορισμένες φορές έντονη, αλλά οι εξηγήσεις δεν μπαίνουν ποτέ στο μεταφυσικό πεδίο. Πάντως προσθέτω αυτή τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα στα θετικά της ταινίας.
Από την άλλη δεν υπάρχουν παρά ελέχιστες, ανύπαρκτες σχεδον νύξεις για το πολιτικό κομμάτι της όλης ιστορίας : Την αποικιοκρατία, τη συμπεριφορά των λευκών στους ντόπιους και στους ξένους εργάτες, την κατακτητική και απομυζητική τους πολιτική. Όλα στο φιλμ γίνονται για το καλό της βρετανικής αυτοκρατορίας κι αυτό θεωρείται δεδομένο, δίχως να αμφισβητείται από κανέναν ή να τίθεται κάποιο περαιτέρω ερώτημα.
Συνολικά είδα μεν την ταινία με ενδιαφέρον, δίχως όμως να τη θεωρήσω κάτι πολύ σπουδαίο. Τη συνιστώ, δίχως να περιμένετε σε καμία περίπτωση κάποιο αριστούργημα. Για την ιστορία πάντως, στην πραγματικότητα τα εφιαλτικά λιοντάρια του Τσάβο κατασπάραξαν πάνω από 100 ανθρώπους και σήμερα μπορεί κανείς να τα δει ακόμα βαλσαμωμένα σε ένα αμερικάνικο μουσείο.

ΕΝΑΣ ΒΑΡΕΤΟΣ ΚΑΙ ΧΙΛΙΟΕΙΔΩΜΕΝΟΣ 5ος "ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ"

Υπάρχουν φορές που κάθεται κανείς σπίτι και τυχαίνει να δει κυριολεκτικά ό,τι βρει μπροστά του απλώς επειδή βαριέται. Αυτή τη φορά μου έτυχε ο 5ος αισίως "Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες" με υπότιτλο "Dream Child", μια ταινία που γύρισε ο ούτως ή άλλως μέτριος Stephen Hopkins (Predator 2, Lost in Space κλπ.) το 1989.
Φυσικά πολύ πριν το νο 5 το θέμα του εφιαλτικού Φρέντι Κρούγκερ είχε εξαντληθεί. Προσωπικά θεωρώ τον πρώτο "Εφιάλτη" του Κρέιβεν σαν μια από τις εμβληματικότερες και ευρηματικότερες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του 80. Από εκεί και πέρα τα συνεχή sequel έκαναν τα πράγματα απλώς βαρετά. Προφανώς αυτό εδώ το "Dream Child" κάθε άλλο παρά ξεφεύγει από τα παραπάνω. Η πολύπαθη Άλις, που έχει επιβιώσει από προηγούμενες συνέχειες, δέχεται φυσικά και πάλι την επίσκεψη του φριχτού Φρέντι, ο οποίος προφανώς δεν ψοφάει με τίποτα. Αυτή τη φορά το "φοβερό" εύρημα είναι ότι η Άλις είναι έγκυος από τον φίλο της, οπότε τα πράγματα περιπλέκονται. Εννοείται ότι θα ακολουθήσει σφαγή εφήβων μέσα σε λίγες μέρες, εννοείται ότι θα θυμηθούμε κάμποσες φορές τον εφιαλτικό τρόπο σύλληψης και γέννησης του Φρέντι και κάμποσα στοιχεία από το παρελθόν του και, τελικά, θα καταφύγουμε σε βοήθεια πνευμάτων για να έχουμε το τελικό αποτέλεσμα. Ουφ!
Το φιλμ ακολουθεί πέρα για πέρα την πεπατημένη οδό και το θέμα φαίνεται διαρκώς ότι έχει πλέον ξεθυμάνει. Προσωπικά, παρά τα σποραδικά "μπου", δεν τρόμαξα καθόλου και όλη αυτή η αίσθηση του "ξέρω τι θα γίνει στο τέλος" οδηγεί σε ακόμα περισσότερη βαρεμάρα. Ο Φρέντι είναι πάντα πολύ, μα πολύ κακός - αν και εδώ απόλυτα προβλέψιμος πλέον, η σχέση του με τη δύστυχη Άλις είναι σχέση ανάγκης (τη χρειάζεται, οπότε δεν πρέπει να τη σκοτώσει), όλοι οι υπόλοιποι είναι αναλώσιμοι, οπότε έχουμε μία από τα ίδια. Α, να πω και ότι προς το τέλος υπάρχει μία σχετικά εντυπωσιακή σκηνή σε έναν χώρο στρεβλωμένων διαστάσεων και μη υπαρκτών προοπτικών, που παραπέμπει κατευθείαν σε πίνακες του Έσερ, κι αυτό όμως ακόμα το έχουμε ξαναδεί σε ταινίες του φανταστικού (θυμηθείτε το "Labyrinth" τρία χρόνια πριν).
Τι άλλο να πω; Από τις χειρότερες συνέχειες της σειράς, δεν νομίζω ότι διαθέτει κανένα θετικά στοιχεία. Αποφύγετέ το καλύτερα...

ΥΠΟΠΤΟΣ ΜΕ ΒΡΩΜΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Το "Under Suspicion" (δεν ξέρω τον ελληνικό τίτλο) είναι ένα αστυνομικό δράμα του όχι πολύ αξιόλογου Stephen Hopkins, που γυρίστηκε το 2000. Πρόκειται για μια μάλλον ασυνήθιστη ταινία, που βασίζεται σε δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς: Τον Τζιν Χάκμαν και τον Μόργκαν Φρίμαν, ενώ η Μόνικα Μπελούτσι είναι απλώς χάρμα οφθαλμών.
Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μια ανάκριση: Ένας πλούσιος μεγαλοδικηγόρος κατηγορείται για βιασμό και φόνο δύο 12χρονων κοριτσιών και ανακρίνεται από τον αστυνόμο και παιδικό του φίλο (όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα νησί της Καραϊβικής, οπότε δικαολογείται το ότι όλοι είναι λίγο - πολύ γνωστοί). Καθώς η ανάκριση προχωρά, όλο και πιο πολλά προσωπικά ή/και βρώμικα μυστικά αποκαλύπτονται και οδηγούν σε απόλυτο εξευτελισμό και ψυχικό ξεγύμνωμα του ύποπτου - πράγμα που δεν είναι πάντοτε σχετικό με την κατηγορία που τον βαραίνει. Το τέλος, κατά τη γνώμη μου, είναι κάπως ξεκάρφωτο και μάλλον απογοητευτικό.
Νομίζω ότι το φιλμ έχει κάποιες αρετές και παρακολουθείται με σχετικό ενδιαφέρον, δεν μπορώ να πω πάντως ότι με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Αφήνει πολλά σκοτεινά σημεία, πράγμα όχι υποχρεωτικά κακό, αλλά εδώ δεν κατάλαβα πού το πήγαινε. Γενικά δεν κατάλαβα πού το πήγαινε και ποιος ήταν συνολικά ο σκοπός του. Σίγουρα ήθελε, υποθέτω, να καταδείξει τη βρωμιά που κρύβεται κάτω από τον πλούτο και πίσω από καθ' όλα ευϋπόληπτους πολίτες που αποτελούν εξέχοντα μέλη της κοινωνίας - αν και αυτό το θέμα το έχουμε δει αρκετές φορές. Ίσως και να στηλιτεύει τον εξευτελισμό που μπορεί να υποστεί κάποιος από την εξουσία, απλώς επειδή είναι ύποπτος, δίχως (ακόμα) να έχει αποδειχτεί τίποτα εναντίον του. Ή, τέλος, μπορεί να επιχειρεί να σκιαγραφήσει τα ψυχολογικά πορτρέτα των δύο ηρώων. Δεν ξέρω, ενδιαφέροντα όλα αυτά, αλλά ξαναλέω ότι δεν πολυενθουσιάστηκα.
Ο Hopkins επινοεί και διάφορα σκηνοθετικά "κόλπα" (όπως, ποιητική αδεία, το να βρίσκεται ο ανακριτής παρόν στις επίμαχες σκηνές του παρελθόντος που αφηγείται ο ύποπτος και να συνεχίζει εκεί την ανάκριση), αλλά προσωπικά μου φάνηκαν μάλλον φούσκες προς εντυπωσιασμό, τουτέστιν άνευ ουσίας. Μένουν κάποια ενδιαφέροντα σημεία, το γεγονός ότι το φιλμ κατάφερε να με κρατήσει μέχρι τέλους σε σχετικό ενδιαφέρον και οι καλές ηθοποιίες των δύο πρωταγωνιστών. Μικρή, κατά τη γφνώμη μου πάντα, συγκομιδή.