"THE BRAVE ONE" ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Ο Neil Jordan, αν και έχει αραιώσει τις κινηματογραφικές εμφανίσεις του τελευταία, παραμένει ένας δημιουργός τον οποίο παρακολουθώ και με ενδιαφέρει. Το 2007 λοιπόν φτιάχνει το "The Brave One" ("Εκτός Εαυτού" στην Ελλάδα), ταινία φτιαγμένη, θα έλεγε κανείς, για να αναδείξει για μια ακόμη φορά τα υποκριτικά προσόντα της Τζόντι Φόστερ. Ωστόσο για μένα πιο ενδιαφέρων είναι ο προβληματισμός της. Το θέμα της, βλέπετε, είναι η αυτοδικία.
Η ηρωίδα, μια γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός, ετοιμάζεται να παντρευτεί με τον καλό της, με τον οποίο είναι ερωτευμένη. Λίγες μέρες πριν όμως μια συμμορία πολύ βίαιων αλητών τους επιτίθενται αναίτια στο πάρκο. Εκείνος σκοτώνεται κι εκείνη τραυματίζεται βαρειά. Όταν βγαίνει από το νοσοκομείο δεν θα είναι πλέον η ίδια. Αγοράζει για πρώτη της φορά όπλο, το οποίο χρησιμοποιεί όταν της δίνεται η ευκαιρία σε μια αντίστοιχη περίπτωση. Κι έπειτα θα το κάνει ξανά... Στο μεταξύ θα αποκτήσει μια παράξενη σχέση με έναν αστυνομικό που ερευνά τους φόνους.
Η ταινία φυσικά μελετά το θέμα της αυτοδικίας. Το πρώτο, ξεκάθαρο συμπέρασμα είναι κάτι γνωστό: Η βία γεννά βία. Πάντοτε (κρίμα που ποτέ δεν το έχουν χωνέψει αυτό οι ανθρωποι τόσους αιώνες τώρα). Η ηρωίδα δεν είναι μόνο σωματικά τραυματισμένη από το εφιαλτικό περιστατικό που της συνέβει. Είναι κυρίως ψυχικά τραυματισμένη. Γι' αυτό και οι αντιδράσεις της είναι αυτές που είναι. Ωστόσο η αυτοδικία είναι το φλέγον θέμα του φιλμ. Είναι σωστό να πάρεις το νόμο στα χέρια σου, έστω και αν το θύμα είναι αναμφισβήτητα κάθαρμα και ελάχιστοι θα στενοχωρηθούν αν πεθάνει; Φυσικά οι υπερηρωικές ταινίες - στις οποίες το μοτίβο του "vigilante" είναι κυρίαρχο - δεν συζητάν καν το θέμα. Απλώς το αποδέχονται. Και τα εκατομμύρια των φανς σκέφτονται "καλά κάνουν και καθαρίζουν τους κακούς". Εδώ ωστόσο πάνω στο θέμα αυτό στήνεται ολόκληρος προβληματισμός.
Ο Τζόρνταν δεν δίνει απαντήσεις, δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση. Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για ένα τόσο αμφιλεγόμενο πρόβλημα. Αν και, αν σκεφτούμε και τη στάση του ντετέκτιβ, μάλλον βλέπει με συμπάθεια τις πράξεις της πρωταγωνίστριας, από την άλλη όμως τονίζει ότι πρόκειται για πράξεις ενός ψυχικά τρυματισμένου ατόμου, αλλιώς δεν θα γίνονταν.
Στο μεταξύ όμως, και πέρα απο΄τις παραπάνω συζητήσεις, η ταινία μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Οπότε, και για τη "δράση" και για τον προβληματισμό της, τη συνιστώ.