ΓΙΑ ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ "MEN IN BLACK"

Είδε κι αποείδε φαίνεται ο Barry Sonnenfeld ότι δεν σταύρωνε επιτυχία τα αρκετά τελευταία χρόνια κι αποφάσισε να καταφύγει για μια ακόμα φορά σε δοκιμασμένες συνταγές: ""Men In Black 3" λοιπόν το 2012, πάλι βέβαια με Τόμι Λι Τζόουνς, Γουίλ Σμιθ συν Τζος Μπρόλιν και Έμμα Τόμσον.
Εδώ η ιστορία κάπως "αναβαθμίζεται", αφού εισάγεται και το ταξίδι στο χρόνο. Ο πράκτορας J πηγαίνει πίσω στο 1969 για να αποτρέψει τη δολοφονία του νεαρού τότε πράκτορα Κ, πράγμα που θα άλλαζε την ιστορία. Έτσι, πολλά μυστικά θα αποκαλυφθούν...
Πάλι μία από τα ίδια, καλύτερο πάντως κατά τη γνώμη μου από το νο 2. Παρόμοιες φάσεις, παρόμοιο χιούμορ... Διασκεδαστικό και πάλι, αλλά... το είπαμε πολλές φορές... νο 3. Εδώ πάντως έχει κάποιο ενδιαφέρον η αποκάλυψη του "γιατί" του μουρτζούφλικου χαρακτήρα του Κ και οι αποκαλύψεις για το παρελθόν του, καθώς και η τελική "έκπληξη". Αυτή η εμπλοκή του προσωπικού στοιχείου κάπως σώζει τα πράγματα. Από την άλλη βέβαια, δίχως πολλές εκπλήξεις στην όλη ατμόσφαιρα, οπότε ξέρετε πολύ καλά τι να περιμένετε.
ΥΓ: Προσωπικά με απογοήτευσε το πόσο λίγο εκμεταλλεύτηκε η ταινία το όλο κλίμα του 1969, με τις χιλιάδες αναφορές που μπορούσαν να γίνουν. Θα μπορούσε όλο το φιλμ να στηριχτεί σ' αυτό, αλλά τίποτα. Απλώς κάποια ρούχα και λίγες πλάκες...

ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΟΙ "MEN IN BLACK", ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ "MEN IN BLACK"

Το πρώτο "Men in Black" (Οι Άνδρες με τα Μαύρα) του 1997 ήταν διασκεδαστικό και έγινε επιτυχία. Οπότε, ως καλό Χόλιγουντ, ήταν αναπόφευκτο να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα. Το 2002 λοιπόν ο Barry Sonnenfeld και πάλι γυρίζει το νο 2. Που είναι και πάλι διασκεδαστικό, αλλά... όπως το πρώτο.
Ο πράκτορας J, ο Γουιλ Σμιθ, προσπαθεί να επαναφέρει τη μνήμη του πράκτορα Κ, του Τόμι Λι Τζόουνς, ο οποίος, μετά τη "διαγραφή" που έχει υποστεί, έχει προφανώς ξεχάσει τα πάντα και δουλεύει σε επαρχιακό ταχυδρομείο. Πρόκειται όμως για θέμα ζωής ή θανάτου, αφού από την επαναφορά της μνήμης του Κ θα κριθεί η επιβίωση του πλανήτη, που κινδυνεύει από παντοδύναμο πολυπλοκαμώδες ον, που έχει πάρει, κατά τη διαμονή του στη γη, τη μορφή σούπερ γκόμενας.
Είπαμε. Διασκεδαστικό είναι. Όπως το πρώτο. Πλήθος εξωγήινων όντων παρελαύνουν, όπως στο πρώτο. Συνεχή κωμική δράση διαθέτει, όπως το πρώτο. Και αυτό είναι και το πρόβλημά του. Ότι είναι όπως το πρώτο (μόνο που εδώ εμπλέκεται από την πρώτη κιόλας σκηνή και ένα αστείο επεισόδιο μιας παντελώς b τηλεοπτικής σειράς). Αφού η αρχική, καλοδεχούμενη έκπληξη μιας παρωδίας επιστημονικής φαντασίας και σάτιρας των διαφόρων συνωμοσιολογικών θεωριών του στιλ "ζουν ανάμεσά μας", έχει πλέον παρέλθει, αυτό που απομένει είναι μια απλή, ευπρόσωπη έστω, επανάληψη. Οπότε συστήνεται μόνο με γερή δόση ποπ κορν και των σχετικών. Ευτυχώς που υπάρχει και το στοιχείο του όχι-ακριβώς-happy-end.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ "ADDAMS FAMILY" ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Προσωπικά διασκέδαζα πάντα με τις απίθανες σε σύλληψη ταινίες των Addams Family (παλιότερα ήταν σειρά). Η δεύτερη απ' αυτές γυρίστηκε, όπως και η πρώτη, από τον Barry Sonnenfeld το 1993 με τίτλο "Addams Family Values" ("Οικογένεια Άνταμς 2" στην Ελλάδα).
Για όσους δεν γνωρίζουν, ήρωες είναι μια απίστευτη οικογένεια που ζει κυριολεκτικά μέσα στον γοτθικό τρόμο - και το απολαμβάνει. Δυσλειτουργική; Κάθε άλλο! Οι γονείς εξακολουθούν μετά τόσα χρόνια να είναι τρελά ερωτευμένοι, τα δύο παιδιά ζουν ευτυχισμένα με τις μακάβριες ασχολίες τους, ο θείος, η γιαγιά, ο υπηρέτης, το "κατοικίδιο" Χέρι επίσης. Τα πάντα σε πλήρη αρμονία. Στον κόσμο τους υπάρχει βέβαια έντονα το μεταφυσικό στοιχείο και φυσικά οι αξίες τους - πέρα από την αγάπη και την ομόνοια που προαναφέραμε - είναι απολύτως αντίστροφες με τις κοινώς παραδεκτές. Στο δεύτερο αυτό μέρος το ζεύγος αποκτά και τρίτο παιδί, ένα αγοράκι με... μουστάκι, πράγμα που προκαλεί ζήλια στα δύο μεγαλύτερα τέκνα, που στον ελεύθερο χρόνο τους προσπαθούν να το εξοντώσουν. Τα πράγματα όμως μπερδεύονται όταν εμφανίζεται μια σατανική γκουβερνάντα για το μικρό, η οποία στην πραγματικότητα είναι κατά συρροήν δολοφόνος... συζύγων, η οποία ξελογιάζει τον εργένη θείο Φέστερ, τον παντρεύεται, τον απομακρύνει από την οικογένεια (προς μεγάλο πόνο της τελευταίας) και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον δολοφονήσει.
Φυσικά πρόκειται για κωμωδία, που, όπως και η πρώτη ταινία, βασίζεται αποκλειστικά στο κατάμαυρο χιούμορ. Τα τέρατα - μέλη ή γνωστοί της φοβερής οικογένειας - παρελαύνουν, οι αξίες είναι εντελώς αντίστροφες από τις ισχύουσες στον "κανονικό" κόσμο, η γοτθική ατμόσφαιρα είναι πανταχού παρούσα, προς μεγάλη απόλαυση των μελών, ενώ ταυτόχρονα η σάτιρα των "καθαρών" και ξενέρωτων καθώς πρέπει δυτικών αξιών σπάει κόκαλα (οι σκηνές με τα παιδιά στην πιο-αμερικάνικη-δεν-γίνεται κατασκήνωση και το χάος που δημιουργούν στην "υπέροχη" εικόνα της είναι απολαυστικές).
Γενικά, ενώ πρόκειται για μια εμπορική και πετυχημένη ταινία, λειτουργεί απόλυτα ανατρεπτικά για πολλές κατεστημένες αξίες κι αυτό είναι το στοιχείο που μ' αρέσει. Από τους ηθοποιούς η μικρή τότε Κριστίνα Ρίτσι κλέβει νομίζω την παράσταση, ενώ συνολικά το βρίσκω αξιοπρεπές νο 2, πράγμα που βεβαίως δεν συμβαίνει καθόλου συχνά.