Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΗΣ "WONDER WOMAN 84"

 

Καλά κάνω εγώ και δεν αντέχω τα υπερηρωικά φιλμς... Αλλά, μια που έπεσε μπροστά μου, είπα να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να δω την "Wonder Woman 84" (2020) της Patty Jenkins. Αφού έπιασε η πρώτη άλλωστε, κορόιδα είμαστε να μη γυρίσουμε και αναπόφευκτο νο 2;

Όπου η ομώνυμη αμαζόνα - ηρωίδα, που έχει ξεμείνει στον κόσμο μας, βρίσκεται στα 1984. Ένας περίεργος κρύσταλος εκπληρώνει κάθε ευχή αν τον αγγίξεις, ένας αντιπαθής φιλόδοξος μπίζνεσμαν το αντιλαμβάνεται και το εκμεταλλεύεται πραγματοποιώντας τις επιθυμίες όλων (και, φυσικά, αποκτώντας αμύθητα πλούτη και δύναμη δίχως σύνορα), μια σεμνή και αδέξια επηστήμονας μεταμορφώνεται σε πανίσχυρη μέγαιρα, ολόκληρος ο κόσμος γίνεται μπάχαλο (φαντάσου όλοι να μπορούν να πραγματοποιούν όποια ευχή τους καπνίσει)... και μόνο Εκείνη μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα.

Βρήκα την ταινία κακή. Ούτε να με κρατήσει κατάφερε (έτσι, απλώς με τη δράση της) ούτε σενάριο διέθετε (ή μάλλον το σενάριο έμπαζε από παντού) ούτε να πει τίποτα κατάφερε. Αντίθετα υπήρχαν τόνοι αφέλειας (να πω μήπως βλακείας;), μια αχρείαστη πρώτη μακρά σκηνή από την παιδική ηλικία της ηρωίδας έτσι, για το διδακτικό μήνυμα, και ένα ηλίθιο τέλος όπου... όλη η ανθρωπότητα (μα όλη, μηδενός εξαιρουμένου) μετανοεί... Προτιμώ να μη σχολιάσω τίποτα (ή να μην το συζητήσω άλλο) αφού η βλακεία ήταν αφόρητη. Υποτίθεται ότι η αφέλεια υπάρχει επίτηδες ως αναφορά στα "αθώα" 80ς. Σας υπογράφω ότι δεν ένοιωσα την παραμικρή νοσταλγία. Και, στο κάτω κάτω, ποια αφέλεια; Τα 80ς του "Blade Runner", του "Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες", των "Aliens", του πρώτου "Εξολοθρευτή" κλπ. κλπ. Δεν νομίζω ότι το φανταστικό σινεμά των 80ς ήταν αφελές.

Και να φανταστεί κανείς ότι η Patty Jenkins είναι αυτή που το 2003 έκανε το πολύ καλό "Monster" με μια εκπληκτική (και αγνώριστη) Σαρλίζ Θερόν! Έκτοτε βέβαια, άγνωστο γιατί, έκανε μόνο τηλεόραση. Δεν έχω καμιά όρεξη να δω την τηλεοπτική δουλειά της...

"WONDER WOMAN": Η ΠΡΩΤΗ ΣΟΥΠΕΡ-ΗΡΩΙΔΑ

Ωραία, έγινε κι αυτό: Η Wonder Woman, δημιούργημα του Ουίλιαμ Μούλτον Μάρστον, είναι η πρώτη γυναίκα πρωταγωνίστρια υπερηρωικών κόμικς και, όπως είναι φυσικό, είναι από τις πρώτες που μεταφέρονται στην οθόνη, από την "ιδιοκτήτρια" εταιρία - και αντίπαλο της Marvel - DC. Ωραία λοιπόν. Γυναίκα ηρωίδα, πλήρης αλλαγή (;;;), τι άλλο θέλετε; Σκηνοθέτης η Patti Jenkins (δεύτερη μόλις ταινία της μετά το καλό "Monster" του 2003) εν έτει 2017.
Η οποία Wonder Woman (κατά κόσμον Νταϊάνα) έχει... αρχαιοελληνική καταγωγή, καθότι Αμαζόνα, έχει στενή σχέση με τον Δία (ο οποίος έχει σκοτωθεί) και ο μεγάλος εχθρός της είναι ο Άρης, ο θεός του πολέμου. Με τα μπούνια στην ελληνική μυθολογία όπως βλέπετε. Η ηρωίδα μας λοιπόν, Αμαζόνα η ίδια, αποφασίζει να φύγει από το παραδεισένιο και προστατευμένο νησί των Αμαζόνων, όπου κατοικούν μόνο γυναίκες, αθάνατες προφανώς, και στο οποίο υπήρξε το μόνο παιδί που γεννήθηκε εδώ και αιώνες, για να βοηθήσει τους ανθρώπους που βασανίζονται από τον πρωτοφανή τότε Α' παγκόσμιο πόλεμο. Όλα αυτά μετά τη γνωριμία (και τον έρωτα βεβαίως) με τον πρώτο άντρα που συναντά ποτέ, έναν βρετανό κατάσκοπο που ναυαγεί στο μυθικό νησί. Η συνάντησή της με την ανθρωπότητα ωστόσο δεν είναι πάντοτε θετική, καθώς θα γνωρίσει εξ ίσου την καλή και την κακή πλευρά των θνητών.
Πέραν λοιπόν της θηλυκής ιδιαιτερότητας, θα επαναλάβω όσα βαρετά λέω για κάθε φιλμ του είδους: Όλα σχεδόν αυτά είναι καλογυρισμένα, εντυπωσιακά σε εφέ, φτιαγμένα με περισσή φροντίδα ώστε να κρατούν μέχρι τέλους τον θεατή, με μόνιμη σχεδόν μίξη δράσης και χιούμορ (εδώ χιούμορ με φεμινιστική διάθεση), με εντυπωσιακούς ηθοποιούς (ο ρόλος ταιριάζει γάντι στην μις Ισραήλ Γκαλ Γκαντότ). Και όλα καταλήγουν σε ένα κρεσέντο δράσης, καθώς ο... "αρχικαλός" και ο "αρχικακός" φτάνουν στην τελική σύγκρουση για πολλή πολλή ώρα δυστυχώς... Τα ίδια κι εδώ. Στα συν κάποια φιλοσοφική διάθεση περί της "καλής" ή "κακής" φύσης της ανθρωπότητας (ναι, μέσα μας αυτά συνυπάρχουν) και η αποφυγή του απόλυτου χάπι εντ. Αυτά.
Κατά τα άλλα, το είδα για μια ακόμα φορά ευχάριστα (εντάξει, δεν βαρέθηκα), προτίμησα το πρώτο μέρος, αυτό με το λιγότερο ξύλο... και μετά το τέλος είπα "ΟΚ, μία από τα ίδια, με σούπερ γυναίκα αυτή τη φορά". Δεν αμφιβάλλω πάντως ότι τους φίλους του απελπιστικά επαναλαμβανόμενου (και με κέρδη δις βεβαίως) υπερηρωικού είδους θα τους ενθουσιάσει.