"ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΖΩΑ" ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΤΕ (ΞΑΝΑ) ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ

Όπως όλα δείχνουν ο Χάρι Πότερ ήταν μόνο η αρχή. Μετά την τεράστια παγκόσμια επιτυχία σε βιβλία και ταινίεςτο κοινό έδειξε ότι διψούσε και για άλλες ιστορίες από τον κόσμο που επλασε η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ. Κι εκείνη φυσικά δεν άργησε να ικανοποιήσει τα εκατομμύρια των πιστών της, αυτή τη φορά όχι με βιβλίο, αλλά με απ' ευθείας σενάριο με μια νέα (φευ) πενταλογία, η οποία διαδραματίζεται μεν στον κόσμο του Πότερ, αλλά τοποθετείται στη Νέα Υόρκη του 1926, πριν δηλαδή της περιπέτειες του διάσημου μικρού μάγου. Σκηνοθέτης (εκ του ασφαλούς φυσικά) ο David Yates, που είχε γυρίσει και τις 4 τελευταίες ταινίες του Χ.Π. και πρώτη ταινία του νέου κύκλου τα "Φανταστικά Ζώα και πού Βρίσκονται" του 2016.
Όπου ο βρετανός μάγος Νιουτ Σκαμάντερ φτάνει εν έτει 1926 στη Νέα Υόρκη, η οποία ταλαιπωρείται από μια μυστηριώδη σκοτεινή παρουσία. Στη μαγική βαλίτσα του κουβαλά πλήθος από παράδοξα ζώα με μαγικές ικανότητες, τα οποία αγαπά και προστατεύει. Κάποια απ' αυτά το σκάνε και το χάος στην πόλη επιτείνεται. Ένας "άμαγος" (κοινος θνητός δηλαδή) θα μπερδευτεί άθελά του στην όλη ιστορία, καλοί και κακοί μάγοι συγκρούονται και, τελικά, ο μεγάλος κίνδυνος είναι να αποκαλυφτεί ο μυστικός μαγικός κόσμος στους κοινούς ανθρώπους και να αρχίσει πόλεμος μεταξύ μάγων και ανθρώπων (όπως είχε συμβεί στο μεσαίωνα, μας πληροφορεί το φιλμ).
Φυσικά η χορταστική (ή μήπως λιγωτική;) περιπέτεια γεμίζει την οθόνη, μαζί με εντυπωσιακά εφέ και κάθε λογής αστεία ή/και επικίνδυνα ή/και χαριτωμένα ή/και τρομακτικά όντα, ανατροπές υπάρχουν, χιούμορ αρκετό, καθώς και τα απαραίτητα "διδάγματα": Η ανοχή στη διαφορετικότητα (το πιο πολυφορεμένο μήνυμα του σύγχρονου mainstream σινεμά), η εναντίωση στους πολεμοχαρείς κλπ. Ταυτόχρονα το σκηνικο του μεσοπολέμου, η περιρέουσα τζαζ και τα σχετικά κοστούμια δίνουν στο φιλμ και έναν απροσδόκητο νοσταλγικό τόνο. Τι άλλο θέλετε;
Προσωπικά πάντως το βρήκα κάπως "ξεχειλωμένο". Επίσης μου φάνηκε ότι δεν μπορούσε να εστιάσει σε ένα θέμα, αλλά ξέφευγε σε διάφορα. Σα να έβαζε πολλές υποπλοκές μαζί, οι οποίες έμεναν ανεκμετάλλευτες. Θα μου πείτε πρώτο φιλμ της σειράς είναι, στο μέλλον θα ξεδιπλωθούν όλα αυτά. ΟΚ, αλλά προσωπικά κρίνω το φιλμ που είδα. Το οποίο βρήκα κάπως "ανερμάτιστο" και έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται λιγάκι.
Προφανώς η συντριπτική πλειοψηφία των θεατών διαφωνεί και η επιτυχία είναι τεράστια. Οπότε τι να πώ; Μάλλον οι περισσότεροι θα το διασκεδάσετε.

ΟΥΦ! ΠΑΕΙ ΚΙ Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ!

Επιτέλους! Ο Harry Potter φτάνει στο τέλος του με τη 8η ταινία της σειράς (την 7η τέλος πάντων, που όμως παίχτηκε σε δύο μέρη), το «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου Νο 2» του David Yates (2011). Όπως όλοι περιμέναμε, ακόμα κι αυτοί που δεν είχαμε διαβάσει τα βιβλία, εδώ κυριαρχεί η τελική σύγκρουση του μικρού (;) μάγου με τον μοχθηρό Βόλντεμορτ, τον "Άρχοντα του Κακού", τουτέστιν η τελική σύγκρουση καλού – κακού (όπως πάντα, από την εποχή του Τόλκιν). Και εφ’ όσον πρόκειται για σειρά με τέτοια πρωτοφανή κυριολεκτικά επιτυχία, μαντέψτε ποιο θα νικήσει…
Για την ταινία καθ’ εαυτή τώρα, τι να σας πω. Ο Yates ήταν ένας τηλεοπτικός σκηνοθέτης και στο σινεμά μπήκε κυρίως με τους τελευταίους "Χάρι Πότερ". Οπότε μην περιμένετε φοβερές πρωτοτυπίες ή ξεχωριστή κινηματογραφική άποψη. Είναι απλώς ένας καλός διεκπεραιωτής, που από τέτοιους το Χόλιγουντ είναι γεμάτο. Το κλίμα είναι λίγο – πολύ παρόμοιο με τις προηγούμενες και κάποιες εντυπωσιακές σκηνές ασφαλώς υπάρχουν (όπως πάντα άλλωστε). Η όποια ιδιαιτερότητά του φιλμ έγκειται στις αποκαλύψεις από το παρελθόν (για τους γονείς του ΧΠ και τα νεανικά τους χρόνια, τη σχέση τους με κάποια από τα γνωστά πρόσωπα της σειράς κλπ., καθώς και στο ότι φωτίζονται ορισμένα σκοτεινά σημεία σε σχέση με το τι ακριβώς έχει συμβεί στο παρελθόν... τέτοια πράγματα). Πράγματα δηλαδή λίγο – πολύ αναμενόμενα (κι ας με συγχωρήσει η κ. Ρόουλινγκ). Κινηματογραφικά, όπως είπα, τίποτα καινούριο ή απρόοπτο – εκτός αν θεωρείτε απρόοπτο το ότι οι πρώην μικροί πρωταγωνιστές μεγάλωσαν για τα καλά και έγιναν κοτζάμ άντρες ή/και όμορφες γυναίκες. Οπότε βρίσκομαι στην ασυνήθιστη θέση να μην έχω πολλά να σας πω. Αν είστε φίλοι της σειράς συνολικά, ούτως ή άλλως δεν θα το χάσετε με τίποτα. Αν πάλι όχι – ή αν δεν έχετε δει τα προηγούμενα, οπότε δεν θα καταλάβετε και πολλά - δεν έχει κανένα νόημα να δείτε αυτό εδώ το τελευταίο μέρος (μεταξύ μας, κι εγώ που έβλεπα ένα ΧΠ κάθε χρόνο, δίχως επαναλήψεις, είχα κάμποσα κενά για το ποιος είναι ποιος, τι είχε γίνει στο προπροηγούμενο επεισόδιο κτλ.). Γιατί τώρα είδα τη σειρά εγώ, που δεν είμαι ιδιαίτερα φαν και συνολικά τη θεωρώ… χμμμ… έτσι κι έτσι, χωρίς πάντων να πλήξω και πολύ (ας το τονίσω αυτό) ε, ας όψονται κάποια κινηματογραφικά βίτσια. Όσο γι' αυτό το "δεν έπληξα και πολύ", έχει να κάνει με το ότι εξ ορισμού τέτοια φιλμ και θεαματικά είναι και άφθονη δράση έχουν και, γενικά, επιβεβαιώνουν τη χολιγουντιανή ικανότητα να κρατά το θεατή για δύο ώρες (και, αφού βγει από την αίθουσα, να κάνει delete).
Αν θέλετε πάλι συνολική συζήτηση για τα αίτια της απίστευτης πραγματικά, εκδοτικά και κινηματογραφικά, επιτυχίας της σειράς, έχουν γραφεί άπειρα πράγματα επί του θέματος και, γενικά, δεν νομίζω ότι είναι του παρόντος.

ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ, ΑΛΛΑ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ

Όπως είναι απόλυτα φυσικό, το σίριαλ συνεχίζεται μέχρι τελικής πτώσης. Τόσα λεφτά βγάζει, μισό θα το αφήσουμε; Ο μικρός μάγος Χάρι Πότερ μπαίνει στο τελευταίο κεφάλαιο των περιπετειών του, εκατομμύρια στενοχωριούνται γι' αυτό, εγώ πάντως μάλλον ανακούφιση νοιώθω. "Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου" (2010) λοιπόν, όπου ο Χάρι και οι φίλοι του αντιμετωπίζουν μόνοι τους πλέον τις καταχθόνιες δυνάμεις του Βόλντεμορτ που έχει καταλάβει Κολέγιο, Υπουργείο και τα πάντα, χωρίστηκαν σε δύο τεράστια μέρη και γυρίστηκαν από τον τηλεοπτικό David Yates. Η τελευταία συνέχεια αναμένεται προσεχώς.
Δεν σας κρύβω όμως ότι με τους Κλήρους αυτούς έπληξα αρκετά. Ας παραδεχτώ όμως, αρχικά, ότι η ταινία διαθέτει μια ιδιαίτερα σκοτεινή ατμόσφαιρα, τόσο νοηματικά όσο και κυριολεκτικά (εννοώ τα σκούρα, σχεδόν μαύρα, χρώματα που κυριαρχούν στην οθόνη). Για μένα αυτό είναι ευπρόσδεκτο στοιχείο, καθώς κάνει την όλη σειρά πιο ενήλικη. Ωστόσο βρήκα ότι έκανε αρκετές κοιλιές και το συνεχές πήγαιν' - έλα με τους διακτινισμούς ή όπως αλλιώς λέγονται τέλος πάντων όλες αυτές οι τηλεμεταφορές και τα συνεχή ωραία και έρημα τοπία με έκαναν να βαρεθώ. Γενικά το βρήκα λιγότερο σφιχτό από άλλες "συνέχειες". Σ' αυτό συνέβαλλε σίγουρα και η μεγάλη διάρκεια. Καλά, κάνετε το πρώτο μέρος μιας ταινίας (που, σημειωτέον, σ' αφήνει στα κρύα του λουτρού να περιμένεις τη συνέχεια) σε δύο μέρη. Είναι ανάγκη κι αυτό το πρώτο μέρος να το κένετε τόσο μεγάλο; 146 ολόκληρα λεπτά; Ουφ!
Όπως καταλαβαίνετε δεν είμαι ιδιαίτερος φαν της σειράς. Δεν λέω, είδα ευχάριστα μερικά από τα επεισόδια (και στη συνέχεια τα ξέχασα, με αποτέλέσμα να έχω κάποια προβληματάκια στο ποιος είναι ποιος και τι είχε γίνει πριν), πέρασα λοιπόν σχετικά καλά, αλλά βαρέθηκα. Χαίρομαι που φτάνουμε στο τέλος.
Πρέπει πάντως να πω, για να μην αδικήσω εντελώς αυτή την τελευταία - προτελευταία (πάρτε το όπως θέλετε) συνέχεια, ότι διαθέτει κατά τη διάρκειά της ένα λιγόλεπτο κινούμενο σχέδιο, που το βρήκα εκπληκτικό εικαστικά. Μακάρι να ήταν έτσι όλο το φιλμ.

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ HARRY POTTER

Είναι ο πέμπτος στη σειρά Χάρι Πότερ, του μέτριου David Yates αυτή τη φορά, όπου ο ήρωας γνωρίζει το Τάγμα του Φοίνικα (2007). Οφείλω να παραδεχτώ αρχικά ότι η σειρά εδώ και καιρό είναι αρκετά ενήλικη, διαθέτει σκοτεινές σκηνές και ατμόσφαιρα, και δύσκολα την χαρακτηρίζεις "παιδική" (βέβαια, το τι ακριβώς είναι "παιδικό" στις μέρες μας, με τα κάθε είδους dvd στις εφημερίδες, την 24ωρη τηλεόραση και το Ίντερνετ, είναι κάτι που σηκώνει μεγάλη συζήτηση). Η ταινία είναι επίσης πιστή στο βιβλίο, όπως με πληροφορούν οι φανατικοί της σειράς. Θετικά αυτά.
Εδώ λοιπόν ο μικρός μάγος (που πλέον μεγάλωσε αρκετά), θα διερευνήσει την κρυφή σχέση του με τον αρχικακό αυτοπροσώπως και, εκτός των συνήθων κακών, θα αντιμέτωπίσει και τον ίδιο του τον κακό εαυτό (όχι και πολύ πρωτότυπο εύρημα), αλλά μετά από εσωτερική (και όχι μόνο) μονομαχία, το καλό θα θριαμβεύσει (μη μου πείτε ότι αποκαλύπτω πολλά, αφού γυρίζεται ήδη η επόμενη συνέχεια). Απλώς έχω δει στο σινεμά και πολύ δυνατότερες μονομαχίες ηρώων με τη σκοτεινή τους πλευρά. Πλάκα έχει πάντως η φασιστοειδής και μισσαλόδοξη καθηγήτρια (που είναι τόσο σαδίστρια και δυσκοίλια που τη μισείς πανεύκολα), καθώς και η πλειάδα γνωστών ηθοποιών που παρελαύνουν σε μικρούς ρόλους από το φιλμ.
Πέραν αυτών... ομολογώ ότι βαριέμαι λιγάκι (είναι και η 5η συνέχεια είπαμε). Δεν θεωρώ ακριβώς κακό το φιλμ, αλλά να... Μη συγκαταλεγόμενος στους προαναφερθέντες φανατικούς, ξεχνώ λιγάκι στην ετήσια επαφή μου με τις ταινίες ποιος είναι ποιος, ποια είναι η σχέση του Σίριους με τον Χάρυ και τους γονείς του, τι παίζεται με τη μαγική εφημερίδα και ποιος την ελέγχει και διάφορα άλλα τέτοια. Μικρό το κακό, θα μου πείτε. Το πρόβλημά μου είναι περισσότερο ότι η ταινία δεν είναι κακή, αλλά ούτε και τίποτα φοβερό, δεν είναι χαζοχαρούμενη, αλλά ούτε και σε συγκλονίζει με τη σκοτεινιά της, έχει εντυπωσιακά εφφέ, αλλά όχι κάτι που να μας κάνει να πάθουμε πλάκα... και γενικά τη θεωρώ αυτό που λέμε "εντάξει, δεν ήταν κακό". Τελικά, νομίζω ότι το ετήσιο ραντεβού μου με τον Χάρι γίνεται μάλλον από υποχρέωση, σαν κάτι συγγενείς που πρέπει να δούμε στη γιορτή τους μια φορά το χρόνο και δεν περνάμε πολύ άσχημα, συνήθως τρώμε και καλά, αλλά παρ' όλα αυτά φεύγοντας σκεφτόμαστε με πλήξη "Ώχ, του χρόνου πάλι τα ίδια!"