"NOBODY": ΤΟΣΟΙ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΕΔΩ

Τι ακριβώς είναι το "Nobody" (2007), πρώτη ταινία του Shawn Linden; Ένας συνδυασμός φιλμ νουάρ και φαντασίας (συγκεκριμένα έχουμε να κάνουμε με ένα χρονικό παράδοξο). Ενδιαφέρον ακούγεται. Φοβάμαι όμως ότι όταν το δείτε πιθανότατα θα αλλάξετε γνώμη.
Να πω πρώτα τα καλά (ή μάλλον το καλό) που διαθέτει το φιλμ: Είναι εξαιρετικά ατμοσφαιρικό. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί τους οπτικούς κώδικες του νουάρ (αλλά με χρώμα) και δημιουργεί εικόνες γεμάτες σκιές, εξπρεσιονιστικές παραμορφώσεις, παράξενα χρώματα και αλλόκοτους φωτισμούς. Οι ήρωες κινούνται σαν σε όνειρο μέσα σε έναν κόσμο που δεν είναι σαφής ούτε χρονικά ούτε γεωγραφικά. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε και οποτεδήποτε από το '40 μέχρι το κοντινό μέλλον. Κι εδώ τελειώνουν τα καλά. Εκτός αν θεωρείτε σαν τέτοιο το ότι ο πρωταγωνιστής, o ηθοποιός Costas Mandylor, είναι ελληνικής καταγωγής, οπότε η χώρα μας θριαμβεύει για μια ακόμα φορά και άλλα σχετικά!
Ο ήρωας για ανεξιχνίαστο (σε μένα τουλάχιστον) λόγο - εμπλέκεται πάντως σ' αυτόν μια μυστηριώδης γριά-κλοσάρ που ρίχνει μια χούφτα κόκκαλα σαν ρούνους ή σαν ζάρια και μάλλον είναι η μοίρα ή κάτι τέτοιο - παγιδεύεται σ' ένα χρονικο παράδοξο, όπου φτάνει να παρακολουθεί με χρονική υστέρηση τον εαυτό του και μετά ξανά κι ύστερα πάλι... και όλα επαναλαμβάνονται πολλές πολλές φορές με τους ίδιους διαλόγους και επεισόδια, αλλά γυρισμένα με άλλη κάθε φορά οπτική γωνία (η εκάστοτε οπτική γωνία του ήρωα, που είναι πάντοτε ο ίδιος, αλλά σε διαφορετική χρονική στιγμή)... και σ' όλα αυτά εμπλέκεται μια μάλλον μπερδεμένη αστυνομική ίντριγγα με ένα πακέτο που δεν ξέρουμε τι περιέχει και γιατί πηγαίνει κι έρχεται... και, για να μη συνεχίζω άλλο, μετά το πρώτο τέταρτο ή κάτι τέτοιο είχα πάψει να προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Και σα να μην έφτανε το ακατανόητο της ιστορίας και οι συνεχείς επαναλήψεις των ίδιων σκηνών, το φιλμ κινείται και σε αργούς ρυθμούς, οπότε η νύστα είναι, φοβάμαι, αναπόφευκτη.
Σε κάποιους, απ' όσο ξέρω, άρεσε κυρίως λόγω της ατμοσφαρικότητάς του. Δεν συγκαταλέγομαι σ' αυτούς. Εγώ απλώς σκέφτηκα: "Κρίμα την ατμόσφαιρα".