"ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΤΖΕΝΙ" ΚΑΙ Ο ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ

Ο William Dieterle (1893-1972) ήταν γερμανός σκηνοθέτης. Έχοντας ήδη κάνει ταινίες στη χώρα του, πήγε στο Χόλιγουντ στα 30ς και έγινε ένας από το πλήθος των ευρωπαίων δημιουργών που "έφτιαξαν" το κλασικό αμερικάνικο σινεμά (θυμηθείτε τους Τσάπλιν, Χίτσκοκ, Λανγκ, Κέρτιζ, Κάπρα, Λιούμπιτς... για να αναφέρω μόνο μερικούς). Το 1948 γυρίζει το ασπρόμαυρο "Πορτρέτο της Τζένι" με τους Τζένιφερ Τζόουνς και Τζόζεφ Κότεν, αλλά και την παλαίμαχο Λίλιαν Γκις, ένα φιλμ που συνδυάζει τον ρομαντισμό με τη φαντασία.

Κατά τη διάρκεια της μεγάλης κρίσης ένας ζωγράφος που κυριολεκτικά πεινά συναντά στο πάρκο ένα έφηβο κορίτσι που μοιάζει να έρχεται από παλιότερη εποχή, καθώς μιλά για πράγματα και μέρη της πόλης που δεν υπάρχουν πια. Υπόσχεται να τον συναντήσει πάλι και... εξαφανίζεται για καιρό. Όταν θα συναντηθούν ξανά εκείνη θα έχει ωριμάσει. Οι σπάνιες συναντήσεις θα συνεχιστούν και ο έρωτας φυσικά θα ανθίσει. Από πού έρχεται και πού εξαφανίζεται η κοπέλα;

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ταινία ως το άκρον άωτο του ρομαντισμού. Ο αιώνιος έρωτας που δεν σβήνει ποτέ, που νικά τον χρόνο, ακόμα και τον θάνατο, που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη - και θα τον εμπνέει για πάντα... Η ιστορία ανήκει εξ ολοκλήρου στο χώρο του φανταστικού, αλλά βέβαια αυτό είναι πρόσχημα για να μιλήσει για τον απόλυτο έρωτα σε εποχές λιγότερο κυνικές, όταν ακόμα πίστευαν σ' αυτόν, αλλά και για τον καλλιτέχνη που μπορεί να δημιουργήσει αριστουργήματα μόνο αν έχει ο ίδιος βιώσει πρόσωπα και πράγματα (αμφισβητίσιμη άποψη, αλλά, είπαμε, βρισκόμαστε σε ένα από τα πιο ρομαντικά φιλμ που έγιναν ποτέ). Φιλμ που καταλήγει σε ένα δυνατό, συναρπαστικό κρεσέντο.

Αξίζει να το δείτε ως ένα κλασικό φιλμ, έστω και αν μια τέτοια, τόσο ρομαντική αντιμετώπιση θα σας φανεί εκτός εποχής...