"ΑΠΟΦΑΣΗ ΦΥΓΗΣ": ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ

 

Ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή δημιουργούς, ο κορεάτης Chan-Wook Park (Old Boy, Δίψα κλπ.) γυρίζει το 2022 την "Απόφαση Φυγής", ένα παράξενο μείγμα αισθηματικής και αστυνομικής ταινίας, με τους όρους των "ανατολικών" ταινιών και του σκηνοθέτη βεβαίως.

Μία κινέζα μετανάστρια στην Κορέα είναι ύποπτη για το φόνο του ορειβάτη συζύγου της, που έχει πέσει από την κορυφή όπου είχε σκαρφαλώσει. Ο αστυνομικός που αναλαμβάνει την παρακολούθηση, αν και παντρεμένος, την ερωτεύεται και δεν χάνει ευκαιρία να την παρακολουθεί (για λόγους έρευνας υποτίθεται). Ο φάκελος της υπόθεσης θα κλείσει, αλλά ενδείξεις υπάρχουν ότι η κοπέλα εξακολουθεί να είναι ύποπτη. Θα επικρατήσει το καθήκον ή το συναίσθημα;

Ο Park Chan-Wook είναι βιρτουόζος σκηνοθέτης και πραγματικά κάνει εντυπωσιακά πράγματα με την κάμερά του. Η ταινία κινείται διαρκώς ανάμεσα στο αισθηματικό (ίσως και μελό) στοιχείο και την εξονυχιστική και λεπτομερή αστυνομική έρευνα. Το σασπένς φυσικά υπάρχει συνεχώς για το τι έχει συμβεί (και το τι θα συμβεί). Κατά βάθος το αστυνομικό κομμάτι του φιλμ ακολουθεί τα πρότυπα του κλασικού νουάρ: Μοιραία γυναίκα, ένας νεκρός, ντετέκτιβ που ερευνά, αλλά είναι ευάλωτος συναισθηματικά... Με τον ανατολικό τρόπο βεβαίως και με την καινοτομία ότι η μοιραία γυναίκα δεν είναι οι εντυπωσιακές και μυστηριώδεις γυναίκες του αμερικάνικου νουάρ, αλλά μια φτωχή μετανάστρια που προσέχει ηλικιωμένους και έχει προβλήματα με τη γλώσσα (τα κορεάτικά της δεν είναι τέλεια και αυτό συχνά δημιουργεί προβλήματα). Και βέβαια το βασικό δίλημμα όλου του φιλμ είναι αυτό που προαναφέραμε: Καθήκον ή επιθυμία;

Η ταινία είναι αναμφισβήτητα ενδιαφέρουσα, αλλά με κούρασε κάπως η μεγάλη της διάρκεια. Γενικά, αν και σε γενικές γραμμές μου άρεσε, τη θεωρώ κατώτερη από άλλες ταινίες του εξαιρετικού αυτού σκηνοθέτη.

"Η ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ" ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΚΑΘΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ

Από τους σκηνοθέτες που παρακολουθώ πάντοτε, ο κορεάτης Chan-wook Park επιστρέφει το 2016 δριμύτερος, μετά από το μάλλον προβλέψιμο "Stoker", με μια πολύ δυνατή, ερωτική και ανατρεπτική  "Υπηρέτρια", βασισμένη σε βιβλίο της Σάρα Γουότερς.
Ο Park μεταφέρει την δυτική ιστορία στην υπό ιαπωνική κατοχή Κορέα της δεκαετίας του 30. Εκεί μια φτωχή κοπέλα προσλαμβάνεται σαν υπηρέτρια μιας πλούσιας και λίγο αλαφροϊσκιωτης κληρονόμου, που ζει απομονωμένη με τον καταπιεστικό (και διεστραμμένο) θείο της. Στην πραγματικότητα η υπηρέτρια έχει στήσει μια σατανική ίντριγκα με έναν γοητευτικό απατεώνα, που παρουσιάζεται ως ιάπωνας κόμης, με στόχο την περιουσία της κοπέλας. Ωστόσο οι δύο γυναίκες θα έρθουν απροσδόκητα κοντά, η μεταξύ τους σχέση θα γίνει σιγά - σιγά ερωτική και όλα θα ανατραπούν... για να ανατραπούν όμως πάλι και πάλι...
Αυτό που από την αρχή προσέχει κανείς είναι ότι εδώ ο σκηνοθέτης γίνεται για πρώτη φορά τόσο εικαστικός. Υπέροχα, μερικές φορές ακίνητα πλάνα, πανέμορφες εικόνες, σκούρα χρώματα, συνθέτουν μια οπτική πανδαισία. Από εκεί και πέρα η ατμόσφαιρα γίνεται υποβλητική, τρομαχτική, αγωνιώδης, ερωτική, εφιαλτική... ανάλογα με το πού οδηγεί το έξυπνο σενάριο. Ο Park χωρίζει το φιλμ σε τρία μέρη. Το καθένα συχνά επαναλαμβάνει σκηνές που ήδη έχουμε δει, αλλά από την οπτική γωνία διαφορετικού κάθε φορά προσώπου (ενός κάθε φορά από το πρωταγωνιστικό ερωτικό τρίγωνο). Έτσι, πράγματα που θεωρούμε βέβαια φωτίζονται ξαφνικά με εντελώς διαφορετικό τρόπο και αποκαλύπτουν απίθανα μυστικά. Το τέχνασμα αυτό κρατά νομίζω αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Από την άλλη τα βασικά θέματα του κορεάτη δημιουργού είναι κι εδώ παρόντα: Η εκδίκηση, ο (συχνά διεστραμμένος) ερωτισμός, που εμπεριέχει λεσβιασμό, σαδομαζοχισμό, πορνογραφία, το ανικανοποίητο, η βία... Πάνω απ' όλα όμως η  ανατροπή, η συνεχής αποκάλυψη κρυμμένων μυστικών, το παιχνίδι που μας δείχνει ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, το παιχνίδι δηλαδή πάνω στο είναι και το φαίνεσθαι, την αλήθεια και το ψέμα... αλλά και το πώς η εισβολή των συναισθημάτων μπορεί να νατρέψει κάθε προμελετημένο σχέδιο. Και, επί πλέον, υπάρχει και μια φεμινιστική νότα, καθώς οι γυναίκες αποδεικνύονται δυνατότερες των αυτοκαταστροφικών ανδρών.
Παρά τη μεγάλη διάρκειά του παρακολούθησα την ταινία δίχως να κουραστώ. Τόσο η εικόνα όσο και οι ανατροπές δεν με άφησαν να βαρεθώ. Το συστήνω ως ένα ατμοσφαιρικό, ιδιαίτερα εικαστικό, έξυπνο, αλλά και βίαιο και "διεστραμμένο", όπως είπαμε, θρίλερ.

ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΟΝ "MR. VEGEANCE"

Ο κορεάτης Chan-wook Park γυρίζει το πολύ γνωστό "Old Boy" το 2003. Το φιλμ αυτό, ωστόσο, αποτελούσε το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας με κεντρικό θέμα την εκδίκηση. Το πρώτο μέρος είχε γυριστεί το 2002 και ήταν το "Sympathy for Mr. Vegeance" (Boksuneun naui geot).
Ο Park ξεδιπλώνει στην ταινία αυτή όλο το απίστευτα βίαιο σύμπαν του (μια βία διαφορετική, θα έλεγα, δίχως να μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς, από την αντίστοιχη "δυτική"), η οποία με κάποιον τρόπο τρομάζει - έως και ενοχλεί - πολύ περισσότερο.
Ένας κωφάλαλος εργάτης δεν έχει τα χρήματα για τη μεταμόσχευση ήπατος που χρειάζεται η αγαπημένη του αδελφή. Όταν απολύεται από τη δουλειά του καταστρώνει με την αναρχική επαναστάτρια κοπέλα του την απαγωγή της μικρής κόρης του πρώην αφεντικού του για να ζητήσει λύτρα. Πολύ σύντομα βεβαίως τα πράγματα θα στραβώσουν, και όχι μόνο με έναν τρόπο...
Αυτό που θαυμάζει κανείς στη  τριλογία του Παρκ είναι το πολύπλοκο, ακόμα και υπερβολικό θα λέγαμε, σενάριο. Η μία πράξη οδηγεί στην επόμενη, το κάθε λάθος σε μια αλυσίδα εφιαλτικών καταστάσεων, και τελικά η βία ξεσπά ανεξέλεγκτη κυριολεκτικά, πέφτοντας επί δικαίων και αδίκων, και τα λουτρά αίματος είναι αναπόφευκτα. Τόσο που κάποιες στιγμές σχεδόν δεν αντέχεις. Και, όχι, δεν μιλώ για τη γραφική βία, για την εικόνα, το σπλάτερ. Έχουμε δει πολλά τέτοια και, μπορώ να πω, εδώ δεν βρισκόμαστε σε ένα από τα χειρότερα (ή, για τους λάτρεις, καλύτερα). Κάθε άλλο. Το αβάσταχτο κρύβεται στα όσα συμβαίνουν, στον ψυχικό πόνο των ηρώων, στις φοβερά απελπισμένες καταστάσεις που επινοεί ο σκηνοθέτης, στα απόλυτα αδιέξοδα. Στην τριλογία αυτή δεν υπάρχει έλεος, το happy end μοιάζει απίστευτα μακρινό, σε κάθε τι που συμβαίνει δεν υπάρχει επιστροφή. Ο κόσμος του Παρκ είναι σκοτεινός, δίχως τίποτα καλό. Με την μόνιμη κατακλείδα: Η βία γεννά βία και άσβεστο πόθο για εκδίκηση. Από την άλλη όμως ο κόσμος αυτός είναι τόσο άδικος και σκληρός, που η αρχική επιλογή του πρωταγωνιστή που πυροδοτεί τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις μοιάζει δικαιολογημένη. Πολλοί από εμάς το ίδιο θα κάναμε... Μήπως εδώ κρύβεται ένα πολιτικό μήνυμα, που έχει να κάνει με την κατάφορη αδικία που βασιλεύει στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων;
Δείτε, αν αντέχετε, το πολύ δυνατό φιλμ μόνο αν σας άρεσε το "Old Boy" και οι ταινίες αυτού του είδους. Γιατί τα πράγματα είναι πολύ σκληρά και απελπισμένα. Δείτε το επίσης σαν "εισαγωγή" στον κόσμο του "Old Boy". Δεν έχουν σχέση οι δύο ιστορίες, το κλίμα όμως είναι παρόμοιο.

STOKER: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ

Ανήκω στους θαυμαστές του σκοτεινού κορεάτη Chan-wook Park (θυμηθείτε το "Old Boy" ή την "Δίψα"). Για πρώτη φορά το 2013 ο απωανατολίτης δημιουργός πηγαίνει στην Αμερική και, έχοντας μάλιστα στο καστ του ολόκληρη Νικόλ Κίντμαν, γυρίζει το "Stoker", την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του.
Πρόκειται βέβαια για θρίλερ. Αμέσως μετά το θάνατο του πατέρα / συζύγου σε αυτοκινητικό δυστύχημα, στο πλούσιο σπίτι όπου μένουν η χήρα και η έφηβη κόρη της, εμφανίζεται ο θείος (αδελφός του νεκρού), για τον οποίο οι γυναίκες είχαν ακούσει, αλλά δεν είχαν συναντήσει ποτέ. Γοητευτικός, μυστηριώδης, θα αρχίσει ένα παιχνίδι γοητείας και αποπλάνησης με αμφότερες (η μητέρα είναι ασταθής ψυχολογικά και στα όρια του αλκοολισμού). Σύντομα τα πράγματα θα αποκαλύψουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο απ' αυτό που βλέπουμε σε πρώτο επίπεδο και έτσι θα ξεκινήσει ένα παιχνίδι αποκαλύψεων, που σχετίζεται με ένα εφιαλτικό παρελθόν.
Σκοτεινή ταινία, με διάχυτο ερωτισμό, φλερτάρει με το φιλμ τρόμου, αλλά διαθέτει και μαύρο χιούμορ. Η μυστηριώδης ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο σκηνοθέτης, δίχως να μπαίνει εμφανώς στο χώρο του φανταστικού, παίζει μ' αυτό, δημιουργεί ένα σχεδόν μεταφυσικό κλίμα και είναι σίγουρα υποβλητική. Αλοίμονο άλλωστε. Μιλάμε για έναν δεξιοτέχνη του είδους! Αυτό που εντυπωσιάζει γενικότερα είναι το σκηνοθετικό μέρος (υπερσκηνοθετημένο το χαρακτήρισαν κάποιοι κριτικοί, προσωπικά πάντως το βρήκα γοητευτικό). Βρήκα επίσης ενδιαφέρουσα την όλη, μοναχική και κλειστή προσωπικότητα της μικρής, τη δύσκολη ενηλικίωση (άλλωστε στις αντιδράσεις της συμβάλλει και η εφηβεία), το ερωτικό της ξύπνημα και την προσχώρησή της στο κακό.
Συνολικά ωστόσο η ταινία μου αρέσει λιγότερο από τις κορεάτικες του Παρκ. Οι λόγοι είναι καθαρά σεναριακοί. Ενώ διατηρεί το εξαιρετικό του σκηνοθετικό στιλ, θα έλεγε κανείς ότι πηγαίνοντας στην Αμερική ο βιρτουόζος σκηνοθέτης χάνει τη σεναριακή του πρωτοτυπία, κάνει κάποιες παραχωρήσεις και, τελικά, γυρίζει ένα σκοτεινό θρίλερ ανατροπών, το οποίο βρίσκω μεν ενδιαφέρον, αλλά (σεναριακά πάντοτε) το έχουμε ξαναδεί στο αμερικάνικο σινεμά κάμποσες φορές. Είναι, τέλος πάντων, αυτό που περιμένει κανείς από ένα θρίλερ - συν την εντυπωσιακή σκηνοθεσία. Για μια φορά λοιπόν ακόμα επαληθεύεται μια παράδοση που θέλει πρωτότυπους ξένους σκηνοθέτες που φτάνουν στο Χόλιγουντ να "αφομοιώνονται" απ' αυτό (εντάξει, όχι απόλυτα, είπαμε ότι βρήκα τη σκηνοθεσία πολύ ιδιαίτερη, αλλά οι προηγούμενες ταινίες του διέθεταν και κάτι άλλο, μια τρέλα, μια παράνοια που εδώ απουσιάζει).
Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια του ξεχωριστού αυτού δημιουργού. Κορεάτικη ή αμερικάνικη άραγε; Δεν σας κρύβω ότι θα προτιμούσα την πρώτη πιθανότητα.
ΥΓ: Ο τίτλος Stoker, που είναι το όνομα της οικογένειας, παραπέμπει βέβαια στον συγγραφέα του "Δράκουλα" Bram Stoker. Γιατί όμως; Ομολογώ ότι δεν βρήκα καμιά σχέση ή υπαινιγμό.

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ "ΔΙΨΑ"

Ο φοβερός κορεάτης Chan-wook Park ξαναχτυπά! Αυτή τη φορά με τη "Δίψα" (2009), έναν μύθο για σύγχρονους βρικόλακες, με πολλές πολλές ιδιαιτερότητες όμως. Γιατί όταν ο Park κάνει μια βαμπιρική ταινία, σίγουρα δεν είναι σαν αυτές που ξέρετε και έχετε συνηθίσει...
Η ταινία διαθέτει πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Ο Παρκ ανακατεύει το θέμα του ερωτικού πάθους και των σχέσεων αγάπης - μίσους του ζευγαριού, τη θρησκεία, την πίστη και την απώλειά της, τη σύγκρουση ανάμεσα στις επιθυμίες της σάρκας και την αγνότητα του πνεύματος, το μοτίβο "έγκλημα και τιμωρία" με τις τύψεις να επανέρχονται, τη φρίκη και τους πίδακες αίματος με έναν τρυφερό, συγκινητικό σε κάποια σημεία, ρομαντισμό. Κι ίσως και πολλά άλλα στοιχεία ακόμα, που καλείται κάθε θεατής να ανακαλύψει.
Και μόνο η ιδέα ενός χριστιανού παπά, ορκισμένου να μείνει αγνός, να κάνει το καλό και να υποφέρει για τους άλλους, που γίνεται, μετά από μόλυνση του αίματος, βρικόλακας με ακόρεστη δίψα για αίμα, αρκεί για να μας ιντριγκάρει. Εδώ αντιπαρατίθενται ο αφύσικος χριστιανικός (προτεσταντικός κυρίως) μαζοχισμός, με την προσκόλλησή του (παθολογική κατά τη γνώμη μου) στον ασκητισμό, τις στερήσεις και την απέχθειά του προς κάθε υλική απόλαυση, με τις ανεξέλεγκτες επιθυμίες της σάρκας. Ίσως ο βαμπιρισμός του ήρωα να είναι μια αλληγορία για την επανάσταση της τελευταίας μετά από τόση καταπίεση και για τις ακραίες καταστάσεις που αυτή μπορεί να οδηγήσει. Και ίσως, τελικά, αυτό που μας λέει είναι ότι όταν η "αγνότητα" (βλέπε μαζοχισμός) ξεπερνούν τα όρια, η άλλη όψη, το πάθος και η δίψα για απόλαυση, θα είναι κι αυτά ανεξέλεγκτα, ακραία και θα προκαλούν κακό.
Ενδιαφέρον έχουν και οι σχέσεις του ζευγαριού, με τους ρόλους και τα συναισθήματα να αλλάζουν διαρκώς, περνώντας από το τυφλό πάθος και τον έρωτα στην απέχθεια και το μίσος - και πάλι απ' την αρχή. Και βέβαια, τόσο το ζευγάρι όσο και οι άλλοι χαρακτήρες, δεν είναι μονοδιάστατοι: Η μητέρα είναι θύμα, αλλά δεν υπήρξε καθόλου αθώα όταν στο παρελθόν καταπίεζε τη νύφη της. Ο γιος είναι αντιπαθητικός και ηλίθιος, αλλά και αθώος σε κάποια θέματα. Γενικά η πλοκή και οι χαρακτήρες ακολουθούν απρόβλεπτες πορείες, με πολλές σεναριακές στροφές και μια πολυπλοκότητα που είναι χαρακτηριστική στις ταινίες της Άπω Ανατολής και στον ίδιο τον Παρκ.
Ο βαμπιρικός μύθος εκσυγχρονίζεται πλήρως στο φιλμ, καταγράφεται "ρεαλιστικά": Οι ήρωες αναζητούν αίμα σε νοσοκομεία, μιλάνε για Ίντερνετ, οδηγούν αυτοκίνητα, ζουν σε συνηθισμένα σπίτια. Αλλά σας προειδοποιώ: Πολλές σκηνές είναι ωμές, μερικές φορές ακόμα και απωθητικές, στα όρια της αηδίας. Ταυτόχρονα υποβόσκει και μια αδιόρατη ειρωνεία, ένα κατάμαυρο χιούμορ - δυσδιάκριτο πρέπει να πω. Κι όλα αυτά, όπως είπαμε και στην αρχή, μπλέκουν με άγριες ερωτικές σκηνές, αλλά και άλλες, τρυφερές και βαθιά ρομαντικές, καταλήγοντας στο εξαιρετικό φινάλε, που προσωπικά το θεωρώ κομάτι ανθολογίας.
Η σκοτεινή και δυσβάστακτη σε κάποια σημεία "Δίψα" μπορεί να σας απωθήσει ή να σας ενθουσιάσει. Πιστεύω όμως ότι η δύναμη του Chan-wook Park είναι τόση, που σίγουρα θα σας μείνει αξέχαστη.

ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ CYBORG;

Φαίνεται ότι ο φοβερός κορεάτης Chan-wook Park βρίσκεται πλέον πολύ μακριά από το Old Boy. Το έδειξε ήδη με την προηγούμενή του Lady Vengeance, όπου υπήρχε μεν και πάλι το μοτίβο της εκδίκησης, δοσμένο όμως με πολύ διαφορετικό τρόπο και λιγότερη βία. Με το "I'm a cyborg, but that's OK" (2006) αλλάζει εντελώς θεματολογία και διάθεση κάνοντς μια ταινία που, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τρυφερή και γλυκειά.
Πρόκειται για την ιστορία μιας κοπέλας που νομίζει ότι είναι cyborg και γι' αυτό αρνείται να φάει, πιστεύοντας ακράδαντα ότι μπορεί να ζήσει με... μπαταρίες. Κλείνεται σε άσυλο, όπου γνωρίζει διάφορους άλλους τρόφιμους και αναπτύσσει βαθμιαία μια ιδιαίτερη σχέση με έναν απ΄ αυτούς, που νομίζει με τη σειρά του ότι μπορεί να κλέψει τα πάντα, ακόμα και συναισθήματα από άλλους ανθρώπους.
Τα πάντα στην ταινία είναι δοσμένα με μια έντονα σουρεαλιστική, ονειρική διάθεση, που αδιαφορεί παντελώς για την αληθοφάνεια όσων συμβαίνουν. Το άσυλο, ας πούμε, κάθε άλλο παρά εφιαλτικό είναι. Μάλλον πλάκα έχει, οι τρόφιμοι μοιάζουν να είναι ελεύθεροι να κάνουν σχεδόν ό,τι θέλουν, οι γιατροί - δεσμοφύλακες σπανίως εμφανίζονται κλπ. Πολλά απ' όσα γίνονται εκεί προκαλούν γέλιο. Τα manga και η αισθητική τους παντρεύεται με τη συγκίνηση και την τρυφερότητα για να καταλήξουν σ' έναν ύμνο για την αγάπη και την ελευθερία.
Ο Park ενδιαφέρεται πρωτίστως για την εικόνα του φιλμ. Για να εικονογραφήσει λοιπόν τα όνειρά του ή τις σουρεαλιστικές εμπνεύσεις του, επιλέγει να κινηματογραφεί τις φαντασιώσεις ή παραισθήσεις των ασθενών, δίνοντάς μας έτσι αξέχαστες εικόνες. Πράγματι, το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι κατά τη γνώμη μου το οπτικό μέρος, που διαθέτει σκηνές σπάνιας ομορφιάς (αλλά και μερικές βίαιες, μέρος πάντοτε των φαντασιώσεων της κοπέλας ότι σκοτώνει δίχως οίκτο τους γιατρούς του ιδρύματος, για να μη ξεχνάει και ο σκηνοθέτης το "αιματοβαμμένο" παρελθόν του). Ίσως να υπάρχουν κάποια προβλήματα στην αφήγηση ή κάποια ακατανόητα σημεία, αλλά σε γενικές γραμμές το όλο εγχείρημα, που καταλήγει στο κεντρικό συμπέρασμα ότι τελικά μόνο η αγάπη είναι θεραπευτική (υπέροχες οι τελευταίες εικόνες), μου άρεσε και το βρήκα και αρκετά πρωτότυπο.

Η LADY VENGEANCE ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΣΑΣ

Εδώ και μερικά χρόνια οι πιο ενδιαφέρουσες ταινίες μας έρχονται από την Άπω Ανατολή. Γνωρίζαμε ανέκαθεν το γιαπωνέζικο σινεμά, με πολλά αριστουργήματα. Από τα 90'ς όμως, η Κορέα, η Κίνα, το Χονγκ Κονγκ, η Ταϊλάνδη, η Ταϊβάν, ακόμα και το Βιετνάμ κάνουν εντονότατη την παρουσία τους. Θα έλεγα μάλιστα ότι οι ταινίες που μας σημάδεψαν περισσότερο τα τελευταία χρόνια μας έρχονται από εκεί.
Το Sympathy for Lady Vengeance ολοκληρώνει την αριστουργηματική τριλογία του κορεάτη Chan-wook Park, που ξεκίνησε με το φοβερό Sympathy for Mr. Vegeance και πέρισι μας έδωσε το συγκλονιστικό Old Boy (καλύτερη περισινή ταινία κατά τη γνώμη μου). Το θέμα της εκδίκησης κατέχει και πάλι κεντρική θέση, η βία είναι έντονη, σε αντίθεση όμως με τις προηγούμενες 2 ταινίες, εδώ υπονοείται χωρίς να δείχνεται "κυριολεκτικά". Η σκληρότητα των προηγούμενων φιλμ παραμένει, αλλά μόνο στο σενάριο. Οι εικόνες είναι σαφώς πιο ήπιες. Οι πολλές "σπλάτερ" σκηνές συμβαίνουν εκτός πλάνου, ακούγονται αλλά δεν δείχνονται. Αντίθετα εδώ η ποίηση στην εικόνα είναι εντονότερη, η σκηνοθεσία εντυπωσιακή και υπαινικτική συγχρόνως, τα όποια μηνύματα διφορούμενα και το τέλος ανοιχτό. Η ιστορία της εκδίκησης της άδικα φυλακισμένης για 13 χρόνια γυναίκας δεν δείχνεται γραμμικά, αλλά με συνεχή σεναριακά "μπρος - πίσω". Όλα συμβάλλουν στη δημιουργία μιας μαγικής ατμόσφαιρας, που μερικές φορές ξεφεύγει από κάθε ρεαλισμό και απογειώνεται. Το μεταφυσικό στοιχείο κάνει εδώ αρκετά έντονα την εμφάνισή του, ενώ τα θέματα που απασχολούν τον σκηνοθέτη παραμένουν βασικά τα ίδια.
Προσωπικά προτιμώ το εκπληκτικό Old Boy, ωστόσο και ή "Κυρία" επιβεβαιώνει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ μεγάλο σκηνοθέτη, που θα μας απασχολεί με κάθε καινούρια δουλειά του. Τουλάχιστον τους απαιτητικούς, δύσκολους θεατές, στους οποίους απευθύνεται και οι οποίοι βαριούνται τα Village...
ΥΓ: Αν και μέρος τριλογίας, η ταινία μπορεί να ειδωθεί ακόμη και αν δεν έχετε δει τις προηγούμενες, αφού είναι απόλυτα αυτόνομη.