ΟΙ ΚΑΤΑ WARDERDAM ΑΔΕΛΦΟΙ ΓΚΡΙΜ

Περιττό να πω ότι όταν ο δαιμόνιος ολλανδός Alex van Warmerdam ονομάζει μια ταινία του "Grimm" και δηλώνει ότι εμπνέεται από του δύο παραμυθάδες αδελφούς του 19ου αιώνα, κάθε άλλο παρά ένα συμβατικό παραμύθι πρόκειται να δείτε. Κατ' αρχάς το "Grimm" του 2003 διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή. Πέραν αυτού είναι αρκετά σουρεαλιστικό, επίτηδες αναληθοφανές, σαρκαστικό. Όπως τα περισσότερα φιλμ του Warmerdam άλλωστε...
Δύο αδέλφια (μόλις έχουν βγει από την εφηβεία) εγκαταλείπονται σε ένα δάσος από τους άσπλαχνους γονείς τους (ήδη ο σουρεαλισμός έχει ξεκινήσει. Οι γονείς τους "εγκαταλείπουν" κοτζάμ μαντράχαλους σε σύγχρονο ευρωπαϊκό δάσος;). Τα αδέλφια θα ταξιδέψουν στην Ισπανία (!) επειδή είναι... πιο ζεστά. Εκεί η κοπέλα θα παντρευτεί πλούσιο γιατρό που ζει σε απομονωμένη βίλα με την αυταρχική και καταπιεστική αδελφή του, ενώ το αγόρι θα παραδοθεί στη ζήλεια (υπόνοιες για κάποια απαγορευμένη σχέση ανάμεσά τους). Σύντομα θα συγκρουστεί με τον γιατρό - σύζυγο και το φιλμ θα μετατραπεί σε ένα είδος θρίλερ, ακόμα και τταινία καταδίωξης. Όσο για τους αδελφούς Γκριμ, σ' αυτούς, εκτός της κλασικής αρχής, υπάρχουν μόνο σποραδικές αναφορές (όπως τα ζώα που ανεβαίνουν το ένα πάνω στο άλλο).
Πρόκειται για ένα είδος παλαβής παρωδίας, με κάμποσο μαύρο χιούμορ. Βρισκόμαστε δηλαδή εντός της προσφιλούς ατμόσφαιρας του σαρδόνιου ολλανδού σκηνοθέτη. Το παράλογο, το παιχνίδι με κινηματογραφικά είδη (π.χ. θρίλερ), το σασπένς (σκοτεινά μυστικά στη βίλα, η τελική καταδίωξη κλπ.), οι "κουφές" λύσεις διαφόρων καταστάσεων, δεν λείπουν. Και φυσικά, όπως είπαμε στην αρχή, ξεχάστε κάθε είδος αληθοφάνειας. Ο Warderdam, πάνω απ' όλα, είναι ένα είδος σύγχρονου σουρεαλιστή, δίχως όμως να αφήνει το ονειρικό στοιχείο να πάρει τον πρώτο λόγο ή το στοιχείο του παράλογου να αποδομήσει εντελώς την πλοκή.
Η ταινία πιθανόν θα ξενίσει όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το κλίμα του δημιουργού και όσους πάνε για να δουν μια "κανονική" ιστορία. Έτσι απευθύνεται μάλλον σε λίγους. Προσωπικά με διασκέδασε πολύ. Την βρήκα μάλιστα από τις απολαυστικότερες (απ' όσες έχω δει βεβαίως) του σκηνοθέτη. Όσο για τη συνήθη υπονόμευση του θεσμού της οικογένειας, ε, αυτή υπάρχει στην αρχή του φιλμ με τους περίεργους γονείς και την εξ ίσου περίεργη σχέση των αδελφών...